menu

Pixies - Doolittle (1989)

mijn stem
4,23 (1240)
1240 stemmen

Verenigde Staten
Rock
Label: 4AD

  1. Debaser (2:52)
  2. Tame (1:55)
  3. Wave of Mutilation (2:04)
  4. I Bleed (2:34)
  5. Here Comes Your Man (3:21)
  6. Dead (2:21)
  7. Monkey Gone to Heaven (2:56)
  8. Mr. Grieves (2:05)
  9. Crackity Jones (1:24)
  10. La La Love You (2:43)
  11. No. 13 Baby (3:51)
  12. There Goes My Gun (1:49)
  13. Hey (3:31)
  14. Silver (2:25)
  15. Gouge Away (2:45)
totale tijdsduur: 38:36
zoeken in:
avatar van gemaster
5,0
Mijn 1e kennismaking met The Pixies was het einde van Fight Club, waar zoals jullie allemaal wel bekend zal zijn 'Where's My Mind' voorbij kwam. Ik wist eerst niet eens dat het nummer van The Pixies was, dat duurde weer een paar jaar. Uiteindelijk kwam ik daarachter toen ik een beetje op IMDb zat te snuffelen en toen ik even later een Pixies flood voorbij zag komen was het niet meer dan logisch dat ik alle 4 de reguliere albums even meenam. Surfer Rosa & Come On Pilgrim(ik heb de editie waarbij die samen zijn gevoegd) heb ik een paar keertjes beluisterd maar die sloeg niet gelijk aan. Gek genoeg heb ik een paar dagen geleden voor het eerst Doolittle beluisterd in de bus en dit album pakte me gelijk bij de strot. Het is allemaal wat poppier dan Surfer Rosa en dus was het wat meer toegankelijker. In het begin dacht ik met een degelijke 4 sterrenplaat te maken te hebben, maar na meerdere luisterbeurten viel alles op zijn plaat en inmiddels is dit een persoonlijke favoriet geworden. Of hij ooit mijn top 10 zal halen is de vraag, maar hij klopt wel aan. Beste nummer is het heerlijke 'Monkey Gone To Heaven'. Als de zanger explodeert en schreeuwt 'And God is seven!' dan wordt het voor mij niet veel beter. 4,5 ster.

avatar van aERodynamIC
5,0
Lotje IJzermans, VPRO.......... ja ja. Zij waren verantwoordelijk voor mijn ontdekking indertijd van Pixies.

Debaser was de openingstune van een of ander tv programma van de VPRO (met schokkerige beelden op de maat van de muziek). Iemand enig idee welk programma dat ook al weer was???
Anyway. Het zorgde ervoor dat mijn Pixies liefde geboren werd. Heel bijzonder ook wel, want samen met Living Colour misschien wel de band die mij heel snel dieper in de wereld van de alternatieve muziek deed duiken. Voorheen hield ik het namelijk meer bij bands als The Cure en andere new-wave dingen. De Pixies vormden de poort naar meer. Veel meer.....
Debaser zal dan ook altijd wel mijn favoriete Pixies nummer blijven, mede dankzij de herinneringen die het met zich meebrengt.
Waarom dit album in mijn top 10 staat? Niet zo vreemd.
Ooit wel een mee staan schreeuwen met Tame? Nee? Moet je beslist eens doen!
Maar het zijn vooral van die prachtige surf-pop-rock nummertjes als Wave of Mutilation die het zo goed doen bij mij. Een zeer hoog mee-zing gehalte ook.
Nog een reden? Wat te denken van die lekkere bas-introotjes van Kim Deal, zoals op I Bleed.
Kim Deal............. de held van het indie-volkje uit die tijd (ook wel van mij). Het mens is volgens mij zo a-muzikaal als wat. Maar die bas-loopjes......,geweldig , en dan vooral het zeurderige meezingen in nummers als deze. Dat is toch gewoon niet te versmaden?!
Here Comes Your Man is ook weer een schoolvoorbeeld van de perfecte pop-rock song. Hoe aanstekelijk. Hieruit blijkt dat Frank Black (Black Francis in de Pixies) een gedegen vakman is.
Dead is zo'n puntig nummer dat alle kanten opspat en toch netjes binnen de lijntjes blijft.
Nog zo'n voorbeeld van de perfecte pop-rock song vind ik Monkey Gone to Heaven met het onsterfelijke 'if man is 5, then the devil is 6, then god is 7'. Probeer daar je lippen maar eens stijf op elkaar te houden als je dat voorbij hoort komen. Mij lukt het niet.
Mr. Grieves en Crackity Jones halen nog even het succes van een album als Surfer Rosa (of Come on Pilgrim) aan. Kort-krachtig-schreeuwerig.
La La Love You toont dan weer aan dat Pixies ook ijzersterk zijn in het schrijven van aanstekelijke deunen. Iets wat ze op de nummers No. 13 Baby en There Goes My Gun ook laten horen.
Hey heb ik altijd het buitenbeentje van dit album gevonden. En toch hoort het erbij. Als we het weglaten missen we een zeer goed nummer (dat gitaartje he).
Bij Silver eigenlijk hetzelfde verhaal: vreemd, maar goed en onmisbaar op de cd.
In Gouge Away horen we wel waar Kurt Cobain zijn invloeden vandaan heeft. Fantastische afsluiter op een fantastische cd die voorlopig nog wel in mijn top 10 zal blijven vertoeven.

En die reünie? Laat die cd er alstublieft nooit komen (en dat gaat waarschijnlijk ook niet meer gebeuren).
Ik wil mijn herinneringen aan deze tijd en deze band en vooral deze cd zuiver houden.

Leve Pixies

avatar van El Ninjo
5,0
De bas, de eerste akkoorden op de gitaar erbij en we zijn weg en ik ben gelijk verkocht. Debaser, de allerbeste Pixies song ever, wat zeg 1 van de allerbeste songs ever. Ik brul nog steeds gelijk mee, “I am un Chien Andalusia” – heerlijk. En dan komt even later die supersexy stem van Kim Deal erbij – misschien wel de allergeilste stem uit de popmuziek - en is de toon gezet. Na zo’n opener kan het album voor mij al niet meer stuk.

Vervolgens Tame, ook zo’n typische Pixies song, een rustig couplet en een explosie van rauwe energie in het refrein maar tegelijkertijd blijft het super melodieus en daar ligt naar mijn smaak ook de kracht van de Pixies en vind ik deze band ook zo goed. Zelfs als ze “takkeherrie” produceren blijft het mij op de 1 of andere manier melodieus in de oren klinken, ik kan het niet anders omschrijven.

Ik kan ze verder allemaal wel aflopen van de perfecte surfsong Wave of Mutulation gevolgd door het persoonlijke favorietje I Bleed, van het monumentale Monkey Gone to Heaven tot het weirde Silver en de briljante ijzersterke afsluiter Gouge Away maar eigenlijk is er geen slecht nummer te vinden op Doolittle. Here Comes Your Man, There Goes My Gun en La La Love, hoe simpel kan een goede catchy popsong soms toch zijn.

Doolittle blijft de favoriete CD’s van 1 van m’n favoriete bands ever. Een terechte top 10 notering.

avatar van Zandkuiken
4,5
Misschien moet je 'm nog een paar luisterbeurten gunnen, frankieman? Hoewel ik Doolittle meteen vrij goed vond, heeft ie toch ook wat op me moeten inwerken vooraleer ik deze plaat zag voor het onvervalste meesterwerk dat ik er nu in herken. Werkelijk geen enkel nummer slaat de bal mis, terwijl ik in het begin soms wat moeite had met pakweg het schijnbaar doelloze geschreeuw in Tame of de moeilijk te doorprikken opbouw van Dead (met één van mijn favoriete riffs aller tijden).
Monkey Gone To Heaven (dat ik dankzij De Laatste Showband voor eeuwig zal associëren met Dirk Draulans) was ook mijn favoriet, maar steekt er nu niet meer bovenuit, wat toch wel iets zegt over de kwaliteit hier aanwezig. Verder bevat Doolittle ook enkele van de absolute parels van deze band: Gouge Away (één van de beste nummers die ik ken tout court), de heerlijke bas van Mevrouw Deal in Hey en I Bleed, bijna volmaakte pop en vintage Pixies in Debaser, Wave Of Mutilation, Here Comes Your Man, La La Love You, enz.: het kan hier echt niet op! Loudquietloud doet het 'm nog steeds voor mij en dit album staat momenteel wel bijzonder dicht bij de volle 5*!

avatar van deric raven
5,0
Adrenaline stroomt door het bloed van een 16 jarige jongen.
Na mijn eerste echte vrijpartij dit mee mogen maken.
Nee, niet het geluk van een Puch Maxi uitpakken op je verjaardag.
Ook niet onder het genot van de primaire ervaring van een jointje in de nerven van groene eikenblaadjes pulserende aderen kunnen waarnemen.
Het is allemaal een stuk groter; de ervaring is zowat niet meer van deze wereld.
Pa en ma, ik weet waar ik sta in mijn leven.
Decaan, eindelijk heb ik een doel in mijn leven.
Ik wil vernederd worden!!

Zoals Frank Black hier over zingt, moet dit wel een geweldige ervaring zijn.
Nog nooit iemand met zoveel overtuiging zoiets horen zeggen.
Ik open de deur voor Jehova getuigen en laat ze mij hun visie van God aanbieden, en ik omarm de bijbel.
Ik bel spontaan een telefoonpanel en ga een uur lang in discussie over tijdschriften, en laat me een jaarabonnement op de Magriet aan praten.

The Pixies openen mijn ogen.
Up To Be
Be A Debaser
Debaser


Ik heb hun teksten nooit echt begrepen, maar wat voel ik me goed bij het luisteren van Doolittle.
Debaser, Tame, Monkey Gone To Heaven, Hey.
Popmuziek openbaart zich aan mij in nieuwe vormen van dimensies.
The Pixies geeft ons mede Smashing Pumpkins en Nirvana.
Doolittle is het voorprogramma van de jaren 90.
Na het vele plastic uit de jaren 80, grijpen we terug naar roestig metaal.
Welkom in het nieuwe tijdperk.

avatar van Don Cappuccino
4,5
Ik heb het album voor de eerste keer geluisterd en tijdens het luisteren heb ik een review geschreven voor het album:

Doolittle, een album wat in menig muziekblad als beste album van 1989 staat en ook bij de 100 beste albums ooit. Het blad NME zette het zelfs op nummer 2 van beste album ooit gemaakt en in Rolling Stone staat het in de 500 beste albums ooit gemaakt. Genoeg feiten, naar de muziek.

Het album opent heel, maar dan ook heel sterk met Debaser, met gelijk een pakkende gitaarriff. Tame begint ook gelijk geweldig met de zin ´´Lips like Cinderella´´ en het begin echt fluisterend om in het refrein helemaal uit te barsten. Wave of Mutilation was al bekend was bij mij en heerlijk in het gehoor ligt. Het zijn ook allemaal van de heerlijke, pulserende basloopjes. Niet te moeilijk, maar wel pakkend

I Bleed is een van mijn favorieten, het begint normaal, maar aan het eind wordt de riff helemaal verdraaid op een geweldige manier. Here Comes The Man is een heel vrolijk nummer, erg zomers met een pakkende gitaarriff. Dead is een raar nummer vergeleken met de rest tot nu toe, de gitaren zijn erg dissonant. Monkey Gone to Heaven is een van de betere nummers op het album, erg mooi met de strijkers erbij en de zinnen in het midden zijn echt geweldig

Mr.Grieves begint met een beetje reggae om je daarna helemaal op het verkeerde been te zetten door daarna heel swingend verder te gaan. Crackity Jones is dan erg punky en kort, 1 minuut 20. La La Love You vind ik niet zo geweldig, maar het wel te doen. Het minste nummer op het album tot nu toe.

No.13 Baby is ook erg goed, vooral de gitaar bevalt me erg goed in dit nummer. There Goes My Gun is dan ook weer erg kort, maar wel geinig. Hey is een van de mindere nummers op het album, vind er niet veel aan. Silver is echt heel anders dan de rest van het album, met slide-gitaren. Een goed nummer. Gouge Away is dan geweldig, een van de betere nummers op het album, weer met een pakkend basloopje.

Een erg goed album, ik snap wel waarom het op nummer 70 staat in de top 250. Hij krijgt 4,5* sterren van mij

avatar van dazzler
5,0
DOOLITTLE 1989

Debaser, I Bleed, Monkey Gone to Heaven en Gauge Away.
Een kwartet ijzersterke songs die ik probleemloos plaats
naast Bone Machine, Gigantic en Where Is My Mind.

Flirt Surfer Rosa nog met die eigenzinnige, Spaanse quotes
dan trekt Doolittle wel degelijk de kaart van het grote publiek.

Soepele en melodieuze baslijnen vormen het kloppend hart
van de Pixies sound. Vocalen krassen als gitaren, gitaren zingen.
Wie niet hoort dat dit geluid de basis legde voor Nirvana's muziek,
lijdt aan doofheid. Maar Black Francis gaat niet graven in zijn eigen ziel.
De Pixies brengen surrealistische humor in hun muziek.
Kurt Cobain bezingt de pijn van het zijn.

Debaser is eigenlijk het beste voorbeeld.
En het was dan ook erg slim om het album hiermee te openen.
Had in 1989 al op single gemoeten ... een perfecte introductie op Doolittle.

Het furieuze Tame sluit daar perfect op aan.
Een wild om zich heen schoppend refrein en ingetoomde strofes.

Wave of Mutilation surft opvolger Bossanova tegemoet.
Mocht surfpunk bestaan, dan zijn de Pixies de grootmeesters.
Maar dan doe ik The Cramps misschien onrecht aan.

I Bleed ... ik heb er geen woorden voor, de titel spreekt.
Mocht Black Francis Kim Deal meer aan het woord gelaten hebben
in het Pixies oeuvre (nu richtte ze deels gefrustreerd haar eigen Breeders op)
dan was deze groep volgens mij nog groter geworden.

Haar baslijnen, sensuele stem en haar composities
hadden meer evenwicht kunnen brengen in het oeuvre.
Want 15 songs lang luisteren naar de fantasierijke kronkels
van Black Francis is geen onverdeelde opgave.

Zo is er de meezinger Here Comes Your Man
waarmee de Pixies even slim de REM kaart trekken.
Hoefde niet echt, vind ik, maar we zingen lekker mee.

Dead vind ik niet zo geslaagd.
Een conglomeraat van invalshoeken ... een klomp.

Monkey Gone to Heaven is hemels.
Met aanzwellende cello's in het arrangement.
En met een heel open, instrumentale tussenpauzes.
Momenten waarop de briljante Pixies muziek gaat ademen.

Mr. Grieves is een muzikale grap.
Crackity Jones hangt nog wat vast aan Surfer Rosa.
Twee nummers die leuk zijn in de context van het album.

La La Love You vind ik een misser.
Met de drummer op vocalen, dacht ik.
Niet alle grappen blijven na herbeluistering overeind.

No.13 Baby viel me bij herbeluistering heel goed mee.
Een nummer dat heel goed het Pixies geluid van Doolittle uitdraagt.
There Goes My Gun is te kort om te beklijven.

Hey is een heel interessant nummer.
De Pixies wagen zich aan een meer singer songwriters approach.
En ze eigenen zich die luisterliedtaal perfect toe.

Silver lijkt wel een co-productie met Ennio Morricone.
Een compositie die heel filmisch aandoet ... western Pixies.

En Gauge Away heb ik pas met de jaren leren kennen.
Het album opent zo sterk met vier voltreffers en Monkey,
dat mijn aandacht bij kant 2 vaak verslapte. Maar Gauge Away
is een prachtige parel en waardige afsluiter van een sterke plaat.

De Pixies ... ik mocht ze in 1989 live aan het werk zien in Werchter.
Het was nog vroeg op de dag ... ik weet er nog weinig van.
Maar de albums heb ik altijd met veel plezier gedraaid.

avatar van Gajarigon
4,5
Doolittle is de mengeling van serieuze killer en enkele filler. De productie is uitstekend, alle instrumenten komen er op het gepaste moment doorheen. Een belangrijk punt, want die baslijntjes moet je natuurlijk kunnen horen om ten volle te kunnen genieten. Ook de zang is erop vooruit gegaan sinds Surfer Rosa, en hoewel Black er nog altijd wat doorheen loopt te schreeuwen valt het hier allemaal zoveel makkelijker te smaken. Verder zijn de nummers over het algemeen gewoon sterker. Om het wat makkelijker te maken zal ik de nummers opnoemen die wat minder zijn. Crackity Jones vind ik maar niets, maar met 1:24 gaat het niet echt storen. Silver slentert ook maar wat aan, en had er voor mij niet opgemoeten. Daarom ook niet de maximum-score, al zijn de rest dus wel echt uitstekende melodieuze rocknummertjes.

avatar van vantagepoint
5,0
Doolittle van de Pixies is een van de weinige albums die ik keer op keer op repeat kan zetten en ernaar kan blijven luisteren. Eerst krijg je Debaser te horen waar je direct in mee bent door die mega basslijn in het begin in de intro en dan de geniale uithalen en teksten van Black Francis. Got me movin, slicin up eyeballs, girl is so groovin don't know about you, but i am un chien andulusia, ...

Dan een van de nummers waar ik het meest energie van krijg, waar ik helemaal opgefokt door kan geraken. Tame en het blijft maar gaan met die fantastische basslijn van Kim ... Dan krijgen we Wave Of Mutilation dat start met Kim die een lijn van de tekst zingt en waar Black Francis het direct overneemt. But i sail away, on a wave of mutilation.

Dan weer het fantastische I Bleed met de fantastische openingszin as loud as hell, i am ringing bell. Dan de gitaren die er doorkomen en dan weer Here Comes Your man dat eventjes wat rustiger is maar toch nog uptempo. there is a wait so long, here comes your man en zo blijft het maar verder gaan zonder een slecht nummer. Het album is fantastisch opgebouwd, en toch wel een van mijn favorieten. Diegene die hem nog nooit hebben beluisterd missen wel iets!

avatar van PeterRomance
5,0
toe dit album uitkwam viel alles op zijn plaats: muziek, beeld, stem en gitaren. Ontdekte de Pixies in 1e studiejaar met "vamos", toen kwam de rest vanzelf. Toen ik afstudeerde hielden ook de Pixies er mee op.

avatar van pim556
4,5
Weggeblazen werd ik toen ik nietsvermoedend voor het eerst Debaser opzette. Even luisteren of dit wat is, dacht ik. Het smaakte naar meer.

En dus volgde de rest al snel. Bij de eerste luisterbeurt werd ik meteen al teleurgesteld door het nummer Tame. Een vrij zwak nummer met weinig melodie en geschreeuw op niets af. Nu kan ik hem goed hebben, maar nog steeds is dit zonder meer het zwakste nummer van het album.
Ook met de rest had ik wat moeite in het begin. Nummers als Wave of Mutilation en Gouge Away vond ik fantastisch, maar bij nummer als Monkey Gone to Heaven en Hey had ik moeite met, hoe zal ik het noemen... Het cynisme van de zanger. Het is een beetje vaag, maar een goede uitleg heb ik er niet echt voor. Ik had het gevoel alsof hij eigenlijk niet meende wat hij zong. Ook ergerde ik me aan het feit dat de zanger vaak niet synchroon zong met de tweede stem (of andersom). Maar gelukkig begon ik dit na een aantal luisterbeurten juist te waarderen, en leerde ik zijn cynisme juist te interpreteren als een teken dat hij juist wél meende wat hij zong. Ik weet dat het vaag is, maar zulke dingen zijn lastig uit te leggen als je het zelf nauwelijks begrijpt.

Wat verder de plaat bijzonder maakt, is de verschillende stijlen op het album. Debaser en Silver zijn bijvoorbeeld twee nummers die totaal anders zijn, maar die toch in het plaatje passen omdat ze op één of andere manier dezelfde sfeer uitdragen als de rest van de nummers. Gewaagd, maar heel knap gedaan.

avatar van Johnny Marr
5,0
Doolittle, what can I say... wat een album! Zal waarschijnlijk nooit meer uit mijn top 10 verdwijnen. Voor mij een stuk toegankelijker en toch wel beter dan zijn voorganger Surfer Rosa. De nummers zijn gewoon veel aanstekelijker en blijven makkelijker in mijn hoofd nazinderen.

Hier hebben ze gewoon de explosieve, schreeuwerige nummers waar de Pixies om bekend staan weten te combineren met leuke popnummers (Here Comes Your Man, Monkey Gone To Heaven, La La Love You). Het album gaat m.a.w. nooit vervelen. Net als je denkt dat het album wat gaat afzwakken op het einde komen ze nog met een diamant van een nummer als 'Gouge Away' op de proppen.

Pixies is wel een band die ik zeker nog eens live zou willen bezichtigen, iemand die weet of ze tegenwoordig nog de moeite zijn?

avatar van Masimo
4,0
Wat mij betreft wordt deze platen gedragen door drie verschillende momenten op dit album. Allereerst is daar uiteraard Debaser, met 'Slicing up eyeballs, oh oh oh oh!' Wat overigens een verwijzing is naar de destijds schokkende (menig man viel toen flauw bij het bekijken ervan) film Un Chien Andalou, waar inderdaad eyeballs worden gesliced. (bekijk rond 0.25) En dan heeft 'I Am Un Chien Andalusia' ook weer enige logica heeft verkregen. Ik weet niet in hoeverre iedereen deze film al kende of niet, maar ik dacht, voor de onwetenden. Bij deze.

Awel, dat is een het eerste moment. Een tweede moment - ook niet erg origineel, maar daar ben hier ik niet voor - is het einde van Monkey Gone to Heaven, met als hoofdrol de geschreeuwde regel 'Then God is Seven'. Uitleg is overbodig. 'Tame' zou ook nog genoemd worden, maar dan zou het mooie, complete getal '3' overschreden worden. Dus noem ik 'Tame' niet.

Afijn, nu kom ik bij het stukje wat ik daadwerkelijk wilde uitlichten, het derde moment, en het moment waar de plaat me het meeste pakt. Misschien niet het spannendste moment, beste moment, beste lied, knapste staaltje werk, maar dat hoeft ook niet. Het derde moment - geen bewuste spanningsopbouw door het langzame gelul, dat is gewoonweg mijn kwaal van tikken - betreft een stuk in 'Here Comes Your Man'.

Het is niet per se het nummer zelf dat ik zo fantastisch vind, eigenlijk is het gitaardeuntje me zelfs wat te simplistisch, door het te grote 'Costa del Sol'-gehalte. Maar dan, in het refrein is daar Kim Deal, en zij is daar de 'vervoicelijking' van verlangen, schoonheid, geduld, ongeduld, verlossing, verlichting, bevrediging, onvrede, verwachting, liefde, teleurstelling, opluchting - het bevat alles, zelfs al wat tegen elkaar indruist. Het zit op het randje van het klagerige, maar er druipt nog steeds een enorme hoeveelheid schoonheid in. So long, so long! Het is vreemd hoe vier woorden, waarvan door de herhaling eigenlijk twee originelen, van een zangeres die fungeert als achtergrondzangeres, zo'n aantrekkelijke uitwerking kan hebben - een moment op de plaat waar ik eigenlijk naar uitkijk, op wacht, naar verlang haast. Maf, maar een werkelijk briljant stukje, wat mij betreft.

Dat zijn de drie en een half pilaren, of voetstukken waar - in mijn geval - deze plaat op staat, en de fragmenten staan me van een bepaald niveau aan, dat dit album ook daadwerkelijk stévig staan blijft.

avatar van Co Jackso
4,0
Maar liefst 15 nummers zijn weggestopt in een album van minder dan 40 minuten. Van albumopener Debaser tot aan de geweldige afsluiter Gouge Away ben ik verschillende malen gigantisch onder de indruk en dat aantal neemt alleen maar toe, hoewel mijn favoriet Monkey Gone to Heaven blijft. Wat mij vooral opvalt is de genadeloze toon van zanger Frank Black, die overigens niet geheel onprettig klinkt. Verder ben ik heel gecharmeerd van de tempowisselingen. Mindere nummers zijn er helaas ook, zoals het nogal makkelijke There Goes My Gun en het niet zo spannende Silver.

4,5
Mijn favoriete pixies album. Melodischer dan Surfer Rosa, maar nog meer punk dan Bossanova. Met name Debaser met zijn Dali-eske tekst blijft me boeien. Vette uitvoeringen van in essentie simpele songs.

Gast
geplaatst: vandaag om 11:29 uur

geplaatst: vandaag om 11:29 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.