Wat mij betreft wordt deze platen gedragen door drie verschillende momenten op dit album. Allereerst is daar uiteraard
Debaser, met
'Slicing up eyeballs, oh oh oh oh!' Wat overigens een verwijzing is naar de destijds schokkende (menig man viel toen flauw bij het bekijken ervan) film
Un Chien Andalou, waar inderdaad eyeballs worden gesliced. (bekijk rond 0.25) En dan heeft
'I Am Un Chien Andalusia' ook weer enige logica heeft verkregen. Ik weet niet in hoeverre iedereen deze film al kende of niet, maar ik dacht, voor de onwetenden. Bij deze.
Awel, dat is een het eerste moment. Een tweede moment - ook niet erg origineel, maar daar ben hier ik niet voor - is het einde van
Monkey Gone to Heaven, met als hoofdrol de geschreeuwde regel
'Then God is Seven'. Uitleg is overbodig.
'Tame' zou ook nog genoemd worden, maar dan zou het mooie, complete getal '3' overschreden worden. Dus noem ik
'Tame' niet.
Afijn, nu kom ik bij het stukje wat ik daadwerkelijk wilde uitlichten, het derde moment, en het moment waar de plaat me het meeste pakt. Misschien niet het spannendste moment, beste moment, beste lied, knapste staaltje werk, maar dat hoeft ook niet. Het derde moment - geen bewuste spanningsopbouw door het langzame gelul, dat is gewoonweg mijn kwaal van tikken - betreft een stuk in
'Here Comes Your Man'.
Het is niet per se het nummer zelf dat ik zo fantastisch vind, eigenlijk is het gitaardeuntje me zelfs wat te simplistisch, door het te grote 'Costa del Sol'-gehalte. Maar dan, in het refrein is daar Kim Deal, en zij is daar de '
vervoicelijking' van verlangen, schoonheid, geduld, ongeduld, verlossing, verlichting, bevrediging, onvrede, verwachting, liefde, teleurstelling, opluchting - het bevat alles, zelfs al wat tegen elkaar indruist. Het zit op het randje van het klagerige, maar er druipt nog steeds een enorme hoeveelheid schoonheid in.
So long, so long! Het is vreemd hoe vier woorden, waarvan door de herhaling eigenlijk twee originelen, van een zangeres die fungeert als achtergrondzangeres, zo'n aantrekkelijke uitwerking kan hebben - een moment op de plaat waar ik eigenlijk naar uitkijk, op wacht, naar verlang haast. Maf, maar een werkelijk briljant stukje, wat mij betreft.
Dat zijn de drie en een half pilaren, of voetstukken waar - in mijn geval - deze plaat op staat, en de fragmenten staan me van een bepaald niveau aan, dat dit album ook daadwerkelijk stévig staan blijft.