menu

Brian Eno & David Byrne - My Life in the Bush of Ghosts (1981)

mijn stem
3,95 (338)
338 stemmen

Verenigde Staten / Verenigd Koninkrijk
Rock / Wereld
Label: Sire

  1. America Is Waiting (3:37)
  2. Mea Culpa (3:43)
  3. Regiment (3:57)
  4. Help Me Somebody (4:19)
  5. The Jezebel Spirit (4:57)
  6. Qu'ran (3:46)
  7. Very, Very Hungry * (3:21)
  8. Moonlight in Glory (4:22)
  9. The Carrier (3:35)
  10. A Secret Life (2:30)
  11. Come with Us (2:42)
  12. Mountain of Needles (2:37)
  13. Pitch to Voltage * (2:38)
  14. Two Against Three * (1:55)
  15. Vocal Outtakes * (0:36)
  16. New Feet * (2:26)
  17. Defiant * (3:41)
  18. Number 8 Mix * (3:30)
  19. Solo Guitar with Tin Foil * (2:56)
  20. Help Me Somebody [Drum Track] * (3:17)
  21. Help Me Somebody [Vocal Track] * (2:01)
  22. Help Me Somebody [Ambient Track] * (3:17)
  23. A Secret Life [Vocal Track] * (2:29)
  24. A Secret Life [Drum Track] * (1:25)
  25. A Secret Life [Ambient Track] * (2:22)
toon 14 bonustracks
totale tijdsduur: 40:05 (1:15:59)
zoeken in:
Stijn_Slayer
Ondanks dat ik de laatste maanden veel Eno draai en koop, heb ik deze onterecht lang genegeerd. Had een album ergens tussen Before and After Science en Talking Heads verwacht. Een zekerheidje, maar wel één waar de verrassing al af is.

Niet dus. Ik denk niet dat ik dit überhaupt rockmuziek zou noemen. Het is meer een grote collage van samples, Afrikaanse ritmes, stemmen, bliebjes, baslijnen en andere instrumenten. Zelfs met de oren van nu klinkt dit nog ongekend fris en vooruitstrevend.

avatar van Rudi S
4,5
KeesWB schreef:
David Byrne is toch echt in Schotland geboren.

Ja klopt geboren en heel kort gewoond, maar hij is wel amerikaan (immigratie).

5,0
Visionair werk. Tijd ver vooruit. Mooi in combinatie met T.H. Remain in Light.

avatar van Chameleon Day
5,0
TrasH BasH schreef:
Mooi in combinatie met T.H. Remain in Light.


En met Discipline van King Crimson. Een mooi drieluik.

Misterfool
Een goed uitgangspunt is het halve werk! De wisselwerking tussen de gesproken teksten en de opzwepende Afrikaanse ritmes is ijzersterk. Het valt me verder op hoe emotioneel en organisch deze soundscapes klinken. Ik kan hier met gemak 4.5* aan kwijt. Het beste nummer op dit album is mijn inziens The Jezebel Spirit. Werkelijk angstaanjagend zo'n exorcisme , brr.

avatar van spoiler
4,0
Deze LP heb ik gisteren gekocht voor een paar euro. Puur nieuwsgierig, omdat ik nogal een Byrne liefhebber ben.
Wat een verrassing is deze plaat. Deze draai je met liefde en plezier meerdere keren achter elkaar.
Een mengelmoes van vanalles. Rock, pop, wereld, samples, en weet ik wat nog meer. Heerlijk.

avatar van bikkel2
4,5
Met Remain In Light in het achterhoofd, besloten Brian Eno en David Byrne zulks uit te bouwen tot een gezamelijk project.
Kennelijk was er van de overige Heads weinig belangstelling om nog een stapje verder te gaan onder de Talking Heads vlag in deze.
Nu waren Byrne en Eno toch al de meest gelijkgestemden in het hele verhaal, dus dit kwam niet helemaal uit de lucht vallen.
Ik heb dit album al weer wat maanden in bezit, maar kon er na een aantal luisterbeurten nog weinig vat op krijgen.
Ik hoorde wel de eigenzinnigheid, de kwaliteit en vooral de uniekheid van dit geheel.
Je wacht tevergeefs op iets neurotisch van Byrne vocaal.
Het zijn meer vervormde stemklanken en gesproken stukken.
Des Eno's vooral. Maar ga je hier goed voor zitten, dan hoor je absoluut de schoonheid van dit album.
Het duo houdt je voortdurend bij de les met samples, sounds en fantastische ritmes die vaak Afrikaans getint zijn.
Vrouwelijke zangstemmen, duidelijk ook geinspireerd uit Worldmusic.
Daar om heen gebeurt er gewoon enorm veel.
Het knappe is dat elk geluidje/ instrument zijn functie heeft en productioneel is het behoorlijk transparant.
Het verhaal van Byrne en Eno, die zich behoorlijk moeten hebben vermaakt
Byrne die eindelijk zonder de druk van zijn collega's kon opereren en Eno kon ook zijn hele hebben en houwen kwijt in dit meer dan geslaagde project.
Let op, het is een plaat die je meer moet horen.
Maar het is een fantastische muzikaal gedurfde trip. Het kan swingen als de neten, maar voordat je het goed en wel in de gaten hebt, zit je ineens in een heel andere dimensie. Vervreemend soms.

Het is jammer dat Byrne en Eno hierna nog maar mondjesmaat samenwerkten.

avatar van Chameleon Day
5,0
En nu het drieluik sluiten met het onvolprezen Discipline van King Crimson!

avatar van Mjuman
Ondertussen lezend in De schat van Scharlaken Rackham (Kuifje)

Liever dan in B1, tenzij voor research-doeleinden

avatar van bikkel2
4,5
Chameleon Day schreef:
En nu het drieluik sluiten met het onvolprezen Discipline van King Crimson!


Die ken ik al. Recentie/ beoordeling bij dat ook voortreffelijke album al enige tijd geleden geplaatst.

avatar van brandos
4,0
bikkel2zegt:
Met Remain In Light in het achterhoofd, besloten Brian Eno en David Byrne zulks uit te bouwen tot een gezamelijk project.
Ja de meeste referenties gaan deze kant op. Ik vind hem zelfs wel ietsjes beter tegen de tijd bestand. Maar dat heeft ook te maken met het feit dat ik i.t.t. vele anderen "Remain in light" een minder album dan de voorganger "Fear of music" vind. Met name de eerste plaatkant van MLITBOG loopt en swingt als een trein. En dat is uitermate knap, om toch 'echte nummers' te realiseren met het nodige plak- en knipwerk. Maar het avant garde concept: "zie wat je krijgt als je allerhande fragmenten uit hun context haalt en in een nieuwe context plaatst" werkt hier fantastisch. Na nummer 7&8 (6. Qu'ran was al wat minder en sneuvelde bij de heruitgave, waarbij het album verder van 8 eerder onuitgebrachte tracks werd voorzien) wordt het wel een andere plaat, meer ambient. De spanning loopt hier wat weg. Het is niet onaangenaam, maar het wordt minder een album om naar te luisteren, maar meer om iets bij te doen en je gedachten te laten gaan. De weglopende spanningsboog geldt nog meer voor de uitgebreide heruitgave. Daarmee kom ik op nog een andere referentie: (Diamond dogs + MLITBOG=) '1. Outside' van David Bowie (& Eno & Alomar). Luister met name eens op 3/4 van dit album naar "Ramona A. Stone/I Am with Name"/"Wishful Beginnings"/"We Prick You" en hoor de overeenkomsten in sfeer en aanpak. Alleen werkt het bij Bowie als luisteralbum met een duidelijke rode draad (nog) beter. Dat album eindigt glorieus met de geniale trits "I'm Deranged"/"Thru' These Architects Eyes"/"Strangers When We Meet". Niettemin is dit een tijdloos en mateloos intrigerend werk van Eno & Byrne (en dan hebben we het nog niet eens gehad over de invloed hiervan op 'The American dream' van LCD soundsystem).

avatar van bikkel2
4,5
Goed stuk brandos.

avatar van Kos
Kos
Regiment is best tof.

Misterfool
Het hele album is best tof.

avatar van Mjuman
No offence brandos; ik heb het even nagegaan bij de twee exemplaren die ik heb: de Hollandse persing bevat wel Qu'ran en op de Engelse is die vervangen door Very, Very Hungry .

Byrne en Eno hebben destijds veel moeite gedaan voor het 'clearen' van alle samples en dat si bij deze track niet gelukt. Discogs geeft "religious reasons" daarvoor; iig niet kwaliteit.

Het grootste deel van het gitaarwerk werd op Earthling trouwens gedragen door Reeves Gabrels die net als Gail Ann Dorsey meespeelde op de aansluitende tour, zie ook: David Bowie: - Loreley Festival 1996. - YouTube

Eno heeft Earthling mede geproduceerd, maar ik hoor niet echt de verwantschap met dít album; zal evenwel nog eens luisteren.

avatar van brandos
4,0
Waarde Mjuman, ik refereerde niet naar 'Earthling' die volgens mij niet door Eno werd geproduceerd en die vanwege haar hectiek ook geen referenties bij mij oproept aan MLITBOG. Het ging mij dus om het middendeel van '1. Outside' t.h.v. "Ramona A. Stone/I Am with Name"/"Wishful Beginnings", je hoort daar het tempo omlaag gaan en de 'stilte' als instrument haar intrede doen. Er is daar geen duidelijke melodie, maar meer een suggestie daarvan, die toch op muzikale wijze fascineert. Verschil is natuurlijk wel dat 'MLITBOG' luistert als een soort verzameling van geluidscollages rondom bepaalde 'samples' terwijl 'Outside' als geheel is geconstrueerd. Ik besef dat het het niet zo hard is allemaal; ik hoor/voel een zekere (sfeer-)herkenning, maar het zijn wel heel verschillende platen.

avatar van Mjuman
brandos schreef:
Waarde Mjuman, ik refereerde niet naar 'Earthling' die volgens mij niet door Eno werd geproduceerd en die vanwege haar hectiek ook geen referenties bij mij oproept aan MLITBOG.


Ik vergiste me en bedoelde inderdaad 1. Outside - want de tour waarnaar ik linkte, Loreley '96 (ik had kaarten voor dat optreden, maar moest vanwege werk afhaken ) vond plaats voordat Earthling uitkwam in 1997. Ook op Outside speelt Gabrels qua gitaar (solo) de hoofdrol; Alomar deed ritmegitaar en het 'invulwerk', overigens niet te onderschatten qua belang. Bowie heeft altijd een handje gehad precies de juiste gitaristen/musici te kiezen die bij hem en zijn muziek pasten op dat moment; van Ronson (al was dat ook een partnership, via Alomar, Adrian Belew, Stevie Ray Vaughan, Reeves Gabrels en ook Gail Ann Dorsey (bas) - allen markante musici en dan laat ik nog even de musici van Blackstar onvernoemd.

Juist dat optreden maakt de link die je legt iig qua thematiek wel boeiend - Bowie opent nl met een song van Lodger (1979) en speelt ook meerdere songs van Diamond Dogs en alles past wonderwel in elkaar. Dat toont duidelijk de veelzijdigheid van Bowie.

Ik heb twee versies van deze cd : 1 met achttien tracks waarop track 6 (Qu'ran) vervangen is door Very, Very Hungry en nog 7 andere tracks zijn toegevoegd, en 1 met 12 tracks die als track 6 wel degelijk Qu'ran heeft en als 12de track Very, Very Hungry. De eerste is een remastered exemplaar uit 2006 en de tweede is een reissue uit 1990.

avatar van Dibbel
Ik heb een versie van de CD met gewoon maar 11 nummers, net als de LP. Wat dan een beetje jammer is. Qu'ran staat er niet op bij mij, Very Very Hungry wel.

Deze kreeg een heel goede recensie in de OOR destijds en hoorde bij de eerste CD's die ik kocht.
Experiment in het verlengde van Remain in Light (die ik 5 sterren gaf) van Talking Heads.
Blijft een apart luisteravontuur dit met allerhande vreemde ritmes, Afrikaanse invloeden en rare stemmetjes, waarbij je onmogelijk stil kunt zitten.
En dat 'smorgens vroeg.
Goed album, maar ik wacht nog even met de waardering, moet er weer een beetje in komen.

avatar van spinout
1,5
Het duo Dead Can Dance moet dit album wel gehoord hebben als ik tracks 8 & 9 beluister. De kwaliteit van dit album gaat voor mij van interessant naar onbeluisterbaar (voor een tweede keer).
Qu'ran heb ik via You Tube tot me genomen. Op Spotify is deze track vervangen door Very Very Hungry.

avatar van Mjuman
spinout schreef:
Het duo Dead Can Dance moet dit album wel gehoord hebben als ik tracks 8 & 9 beluister. De kwaliteit van dit album gaat voor mij van interessant naar onbeluisterbaar (voor een tweede keer).
Qu'ran heb ik via You Tube tot me genomen. Op Spotify is deze track vervangen door Very Very Hungry.


Van Qu'ran was de sample niet ge'cleard' vandaar. Van Dead Can Dance - al snap ik de link niet - dit bush ingaan is idd een heftige reis zonder gids en US kojbois.

Groter contrast dan tussen Eno/Byrne en Paul Anka kan ik me haast niet voorstellen

avatar van fatima
3,5
'Way back when the record first came out, in 1981, it might have been '82, we got a request from an Islamic organization in London, and they said, "We consider this blasphemy that you put grooves to the chanting of the Holy Book." And we thought, "Okay, in deference to somebody's religion, we'll take Qu'ran off."
David Byrne (interview Pitchfork Media)


avatar van Slowgaze
4,0
fatima schreef:
'Way back when the record first came out, in 1981, it might have been '82, we got a request from an Islamic organization in London, and they said, "We consider this blasphemy that you put grooves to the chanting of the Holy Book." And we thought, "Okay, in deference to somebody's religion, we'll take Qu'ran off."
David Byrne (interview Pitchfork Media)

Netjes opgelost zo.


avatar van BoyOnHeavenHill
3,5
Bizarre geluiden uit ver weg klinkende synthesizers, Daniel Lanois-achtige sfeergitaarpartijen, moeilijk identificeerbare percussie-instrumenten, vervormde stemmen, opnames van half hysterische inbellers of radio-predikanten, zangpartijen in een onbekende taal van zangers uit Oosterse toonstelsels, en dat alles gefilterd door de muzikale ontvankelijkheden van twee muzikanten die bereid zijn om alles te proberen – en op de één of andere manier levert deze bijna abstracte insteek toch muziek met een hoge draaibaarheidsfactor op. Ik kan hier beter naar luisteren dan naar Remain in light, dat bij mij nooit is ingedaald, hoewel zo halverwege de tweede plaatkant de koek wel een beetje op is. En ik ben er nog steeds niet aan gewend dat op mijn CD niet Qu'ran maar Very, very hungry op The Jezebel spirit volgt.

avatar van henkiev
5,0
Nog altijd een briljante plaat!

Gast
geplaatst: vandaag om 12:20 uur

geplaatst: vandaag om 12:20 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.

Let op! Je gebruikersnaam is voor iedereen zichtbaar, en kun je later niet meer aanpassen.

* denotes required fields.