XTC - English Settlement (1982)

Andy Partrigde heeft podiumvrees. Heeft mogelijk ook de doorbraak naar een groot publiek in de weg gestaan.

Dat heeft zeker een rol gespeeld. Vind zeker dat XTC groter had moeten zijn......maar stiekem ook niet.

Andy Partridge heeft helemaal geen podiumvrees, Andy Partridge is bang voor zn eigen perfectionisme.

Waar Kurt Cobain walgde van de lat, opgelegd door anderen, worstelt AP met die door zichzelf opgelegd. Beiden hebben second thoughts bij het woord succes.

Perzisch Verder heeft de patrijzenman last van hetzelfde Dr Jekyll/Mr Hyde syndroom als the late great Frank Tovey - a.k.a Fad Gadget. Buiten het podium een zachtaardige intellectueel (met enige existentiele twijfel), eenmaal op het podium een geheel ander, zeer gedreven mensch.

De persoonlijkheid van Partridge willen samenvatten in 2 lapidaire regels is zinloos. Daniel Rachel heeft voor zijn hoofdstuk over Andy Partridge in Isle of Noises, Conversations with Great British Songwriters 25 pag. nodig. Dat boek (m et verder o.m Sting, Paul Weller, Damon Albarn, Laura Marling, Bryan Ferry) is een aanrader.

Daar staat bijv te lezen dat het P's eigen keus was om te stoppen met touren na dit album - het gaf hem ook meer tijd voor song writing.

Tuurlijk is het eigen keus. Ingegeven door angst, dat wel. En geen plezier - daar is de overlap met KC.
XTC werd zo wel een intellectueel, ietwat afstandelijk bandje.

In hetzelfde hoofdstuk staat ook te lezen dat stoppen met live optreden hem wel heen hielp over een 13-jaar lange valiumverslaving. En dan weet je als lezer voldoende.

Ik heb XTC een aantal malen live gezien en Partridge ervaren als een zeer gedreven, bijna manische performer (Complicated Game, Red o.a.) die helemaal opging in zijn optreden. Little did we know dat het hem zoveel kostte - en er zijn parallellen, bijv ook een Ian Curtis - voor wie optreden gezien zijn ziekte - eigenlijk heel erg zwaar was, bloeide helemaal op tijdens een show en trad dan a.h.w. helemaal buiten zijn epileptische zelf.

Ik ga wel achter dat boek aan, Mju. Lijkt me nogal boeiend. Thanks for the tip

De valium hielp hem door de gigs heen. Toen hij het bewuste ( onderbroken) laatste optreden wilde doen, had zijn vrouw ( nu ex) het spul verstopt. Toen was het hek van de dam.
En wat zaaf aangeeft.....bang voor zijn eigen perfectionisme, zal best zo zijn.
Maar ik denk dat podiumvrees meer voor komt dan we denken.
De vele drugs en drank die werden geconsumeert in met name in voorgaande decenia, hadden ook wel een functie mbt tot het opkrikken van het zelfvertrouwen.
Nu bestaat er iets als een mental coach.

Maar ja, die had Hazes ook. Maar Dre had meer vertouwen in Heineken.

Moeilijke discussie.

Idem....razend interessant deze verhalen.

Besteld. O dit is off-topic natuurlijk.
Onee, AP verhaalt over deze periode. Ben benieuwd. Als Mju wat heeft achtergehouden, dan horen jullie mij

Alicia leest mee!

Aha, was wel gewend aan voorleesvrouw/moeder, meeleesvrouw is nieuw voor deze ouwewaveknar kras or not - the decision is yours (dixit Geir Jensen).

Overigens dat boek is prima 2ehands te vinden voor (incl verzending) ca 15 pleuro.

Ah, dat over mn schouder meelezen is wel fijn. Kan ik de zware passages lekker delen.

Top. Ga er achteraan.

"Dear god" heb ik de afgelopen dagen meermaals beluisterd. Dat smaakte naar meer, dus moest het best beoordeelde album van deze band eraan geloven. Een toegankelijk New-wave-album en deswege ook een verdomd goede instapper. Runaways schalt heerlijk uit de speakers. Zo halverwege het album viel het pop-gehalte toch wat tegen. Het mag wel een tikkeltje pittiger van mij. It's Nearly Africa deed me dan weer opveren. Afrikaanse ritmes doen het altijd goed bij mij! Over het geheel genomen een bovengemiddeld album. Ga ik vaker beluisteren! 4*

Vanmiddag weer eens heerlijk de revue laten passeren.
Een door zaaf in het leven geroepen XTC topic,
( good lad) bracht mij weer even tot dit album en band.
Blijft toch een heerlijk album. Onderkoeld, cynisch, her en der wat neurotisch, maar wat een luisterplezier.
Alleen al door de voortreffelijke start kan er weinig meer mis gaan, al is het einde misschien wat moeizamer.
Maar al met al zijn dat ook songs die bekijven door de aanstekelijkheid en de nonchalante manier van presenteren.
" We hebben toch alles gegeven....gun ons ook even wat losse moment thank you very much".
XTC komt er mee weg, vanwege de gretigheid en het fuck you gebaar.
Punk is XTC nooit geweest, maar de attitute was er vaak wel naar.

Muzikaal technisch is dit ook smullen geblazen.
Echt een uitstekend stel muzikanten.

Ik vind White Music en in iets mindere mate opvolger GO 2 toch af en toe nog wel erg punky klinken met dat leuke hitje This Is Pop?. De muziek is later wel mooier/technisch beter geworden en.... de attitude is eigenlijk altijd wel redelijk punk gebleven. Ik kan er soms geen touw aan vastknopen wat meneer Andy Partridge er allemaal uit piept op twitter... hahahaha!

Mee eens aangaande het debuut en Go2 Alicia.
Op Drums & Wires is al een ambitieuzere lijn te bespeuren. Produktioneel en muzikaal een stuk verzorgder. Toen hebben ze het rafelige randje eigenljjk van zich afgeworpen, al bleef de felle boodschap wel degeljjk in ere.

Ja...Andy Partridge is een bijzondere man.
Niet de makkelijkste schijnt, maar wel vol humor en cynisme.

Het zijn juist die losse momenten, vaak ook b-kantjes, die mij zo aanspreken. Ze gaan vaak het experiment aan waarin vaak het geweldige basspel van Colin Moulding naar voren komt.
Zo ook op dit album dat compositorisch tussen popmuziek en wereldmuziek inhangt. It's Nearly Africa of Melt The Guns, om er 'n paar te noemen, of de lekker hoekige ska van Down In The Cockpit. Juist de liedjes die eraf gemept werden bij de Amerikaanse enkele LP of de eerste cd-versie.

Tja, als Hugh Padgham je producer is...
Bij Runaways en Ball And Chain moet ik dan ook gelijk denken aan Ghost In The Machine van de politiemannen.
The Beatles hoor ik meer terug vanaf Skylarking.

Mee eens kaztor.
De band rommelt hier lekker met ska en invloeden uit de worldmusic.
Als totaalplaatje hun beste.
Echt uit die tijd, maar altijd een genot om te luisteren.
Het muzikale peil ligt hoog.
Deze gasten waren echt goed.

ENGLISH SETTLEMENT (1982) 2CD deluxe edition repair shop

De albums van XTC verschenen al een paar keer (bv. in 2001) als enkelaar met bonustracks.
Sommige albums kregen ondertussen door een mix en nieuw artwork een doorgedreven update.
Maar rond de 15 tracks tellende klassieker English Settlement (1982) bleef het opvallend stil.

Ik maakte er in de link een 2CD deluxe edition van door wat te puzzelen met rarities.

De eerste zes nummers zijn absoluut top,met Senses Working Overtime en No Thugs in Our House als mijn favorieten,maar dat niveau weet XTC in het tweede gedeelte,dat toch behoorlijk wisselvallig is niet vol te houden.Je had destijds ook een enkelvoudige versie en een dubbelalbum.Inmiddels prefereer ik die eerste.
Melt the guns (alhoewel die ook op de single versie staat) duurt veel te lang en ook It's Nearly Africa ,Fly on the Wall en Snowman zijn wat mindere XTC songs.

De makke van een dubbelaar. Het 1e gedeelte is inderdaad het beste. Maar XTC is op het latere gedeelte wat mij betreft nog in uitstekende doen.
De experimentdrang liegt er niet om en er wordt duidelijk gezocht naar wat andere invalshoeken.
Dit is echt de muzikantenplaat van XTC. Het spelpeil is van een heel hoog niveau.
Ik kan mij overigens ook wel voorstellen dat het wat nerveus overkomt en men misschien her en der de boel wat korter had moeten houden.
Ik heb dat gevoel niet, al is het wel een plaat waarvoor ik in de juiste stemming moet zijn.

Mooi te lezen altijd hoe meningen kunnen verschillen. Xtc ken en volg ik al sedert hun eerste nummers. Door de jaren heen duidelijk gegroeid als muzikanten en dus band. Voor mijn gevoel wellicht het meest ondergewaardeerde bandje dat ik ken. Als je er eens helemaal induikt dan zul je toch horen hoe ingenieus en goed de songs zijn. En Alan Partridge gewoon een fenomenale songschrijver. Tuurlijk is er een duidelijk verschil tussen de eerste paar platen en hun latere werk. Maar parel aan parel gewoon. Met wellicht deze hier, ES, als beste ever. Het songmateriaal, de teksten, de cohesie tussen beiden, de productie, het tijdloze karakter, subliem. En eigenlijk geldt dit voor alles vanaf Drums and Wires en niet enkel daarvan Making plans for Nigel. Luister eens Complicated Game. Wow gewoon, zo ingenieus. Partridge schaart zich easily tussen de groten der aarde. Weet wat ik schrijf.

Voor mij hun beste album!!

Voor mij is dit 'hun belangrijkste'. Een plaat die ik zo intens gekoesterd heb in die jaren dat ik nachten door kon blijven huppelen en hartstochtelijk mee kon brullen - net zoals bij die andere giganten From The Lions Mouth en New Gold Dream. 'Hun beste' hangt eerder af van mijn stemming in het iets te rustige heden.

Nee, deze pakte me niet echt. Ik hoor wel mooie dingen, in 'Jason...' bv., maar ik laat het na 'No Thugs...' even voor wat het is. Einde zegetocht voorlopig, want voorgaande XTC werk overtuigde me wel! Dit is voor nu wat te afstandelijk / poppy.

'Black Sea' nog maar eens opzetten.

Niet de makkelijkste plaat van XTC, maar voor mij hun meesterwerk.
Creatief, experimenteel zo nu en dan, maar ook worden andere stijlen geïntroduceerd.
Er wordt duidelijk wat meer afstand genomen van de gitaristische koers die op Black Sea nog de boventoon voerde.
Een groeier, en enig geduld is wel nodig, maar de wat neurotische stijl afkomstig van vooral Andy Partridge, moet je wel liggen uiteraard.
Hij is zoals meestal verantwoordelijk voor de meeste composities.

Ik ga het zeker nog weer es proberen, te zijner tijd. Qua neuroticisme viel deze nogal mee. Of tegen, beter gezegd.