XTC - English Settlement (1982)

Thanks, dazzler. Deze lijst verklaart waarom ik verward raakte. Ik wist dat English Roundabout er op stond. Bij de dubbelaar is de volgorde dus veranderd.



Beoordeel dan alleen de nummers van de vinylversie!

Wie zei bij KissMe(3x) ook alweer:
"Je moet je niet teveel aan de zwakke nummers storen, daarvoor staan er teveel sterke nummers op." (etc. )

Maart 1982 trad XTC op in Paradiso. Dit concert werd live(?) uitgezonden via de radio. Fantastisch! 10 dagen later traden ze op in Parijs en kreeg Andy de eerste aanval van podiumangst. Heel jammer want live waren ze heel goed.

De uitschieters op Kiss Me(3x) zijn dan ook wel van een ander niveau als de nummers hier vind ik, en de uitglijers lang niet zo tenenkrommend als die mislukte voetbaldeuntjes die hier op staan. En de vinylversie heb ik niet, mag ik nog mijn mening baseren op hetgeen mij ter ore komt? Sorry dat ik het niet altijd met je eens ben Sheplays

Ach, dat moet ook een keer kunnen

Ball & Chain, Senses en No Thugs zijn nummers die ik in '82 en daarna veel en graag hoorde. Voor mij zijn ze wel meer als 3* waard, al speelde ik de cassetteband met liveopnamen van Paradiso vaker af.

Zijn inderdaad prima nummers, maar maken helaas de bittere pil van die jodelnummers verderop niet ongedaan. Misschien kan iemand de vinylversie nog eens apart toevoegen op het forum. Die komt zeker uit op een ruime 4 bij mij.

De eigenaarde muzikale constructies van Andy Partridge bereiken op English Settlement een abslouut hoogtepunt. De band klinkt zoals de naam: verslavend.

Was Drums and Wires al een schot in de roos, op deze tijdloze klassieker passen alle stukjes van de puzzel. Want dat is het, een puzzel, muziek van XTC moet je bekijken, bestuderen, beluisteren, binnenste buiten keren en dat tientallen malen.

En vervolgens beminnen, bejubelen en bewierroken.

Andy Partridge is een van de grootste liedjeschrijvers ever. Zo zelfverzekerd als zijn songs, zo onzeker was hij op het podium. Het lijkt wel alsof alle frustatie hier in de studio wordt samengebald. Tot krachtige, heen en weer schietende nummers vol nerveuze, onverwachte wendingen.

De voormalige dubbel LP opent grandioos met Runaways en Ball And Chain, nummers die Franz Ferdinand & co de goeie kant induwden.

Roundabout is inderdaad een achtbaan, een heerlijk ritme met verrassende loopings. Yaught Dance is een andere favoriet.

En dan is er natuurlijk nog Senses Working Overtime, het meest optimistische nummer. Een terechte hit. De siganture song van Partridge.

Een klein nadeel van English Settlement is de lengte. Niet de lengte van de plaat maar wel de lengte van de nummers.

Songs van vijf, zes minuten zijn eerder regelmaat dan uitzondering.
Vaak nét te lang (slechts drie nummers klokken onder de 4 minuten).

Een kleine overdosis XTC.

Nogmaals, Leisure, Fly On The Wall, It's Nearly Africa en Melt the Guns kompleet mis, chef-kok die maar wat aanrommelt met ingrediënten.. niet voor niks zijn de klanten amper teruggekomen hierna

sorry orbit... no thugs vind ik vrij goed hoor. uitstekende band , uitstekende band. deze klant is nog vaak terug gekomen voor een goede portie pop ( want new wave was het toch niet echt meer)

Neem me niet kwalijk, No Thugs is inderdaad wel okee, ik heb het al aangepast. Dan nog kan ik deze plaat met de wildste wil van de wereld niet meer afdraaien, vanwege de nummers die ik wél noem

ach er staan wel een paar missers op , maar ik vind het wel een solide plaat. de topper komt met skylarking de ultieme zomerplaat.......

Wat slowchat verwijderd

Jaren '80 luisterde ik veel naar Talking Heads en Remain in Light was favoriet, maar albums van XTC zijn me vreemd genoeg ontgaan.

Wat dom eigenlijk, nu ik XTC herontdek. Remain in Light doet me weinig meer, sommige nummers daarvan zijn eigenlijk best irritant. Maar dit album met al die sterk opgebouwde songs heeft de tijd prima doorstaan. Naast Senses Working Overtime en Ball and Chain vind ik ook Jason and the Argonauts en All of a Sudden érrug goed.

Met dank aan Dazzler geniet ik van de compacte Benelux-versie .

Hoera, en daarna de voorganger Black Sea (1980) aansnijden.

XTC heb ik steeds de brug tussen new wave en Britpop genoemd. Eigenzinnige, soms Beatles-achtige popsongs geschreven door de talentvolle maar aan plankenkoorts lijdende Andy Partridge, de hoofdreden waarom XTC nooit echt is doorgebroken. Wel zijn de nummers bij wijlen wat te lang uitgesponnen. Senses Working Overtime is beslist één van de beste XTC-songs.

Ik heb deze destijds als dubbel Lp gekocht.
Die zat niet in een klaphoes maar beide lp s in een vak (enkelvoudige hoes.
Deze is echt grijsgedraaid en doet inderdaad aan de Beatles denken.

Ik ga een voorstel indienen om de bonustracks zichtbaar te maken.
De enkele release was een gesneden versie, de dubbele is de originele.

Helemaal mee eens, de dubbele was ook in Nederland gangbaar. Ook de cd is dubbel.

Ik moet wel zeggen dat bovengenoemde nummers wel leiden tot het hoge gemiddelde van nu, de nummers er na zijn minder sterk op English settlement, precies mijn reden waarom ik niet meer zo hoog in de sterren zit.

ik vind het ook gewoon best geniaal als je een song maakt uit het perspectief van een zootje huizen dat op de nominatie staat om gesloopt te worden,
Zo'n mooi oud rijtje engelse krotten dat samen uitbarst in een refrein als een protestlied : Save us from the Ball and Chain , the diggers and the tower cranes !

heeft iets aandoenlijks

Maar ik denk dus dat the diggers and the tower cranes
verwijzen naar de Britse politiek en dat the ball and chain Tatcher is.

Maar ik ga het wellicht weer te ver zoeken.

oh ja het is natuurlijk een metafoor voor hoe het er met engeland voor stond die tijd. maar juist geniaal om het op die manier te doen. geeft het liedje alleen maar een extra dimensie....

Blijft een mooi album, dit. Even een note aan de mensen die XTC kunnen waarderen; check de albums van Field Music. Is qua stijl zeer vergelijkbaar.

Ik geef een 5,0 voor de Benelux Vinylversie. Op de dubbelaar en de CD-versie staan een aantal uitermate zwakke opvullertjes zoals 'Nearly Afrdica'en 'Fly upon the wall' Bijde Vinylversie 10 steengoede nummers die mooi op elkaar aansluiten, en een prachtige onderverdeling in een A en B-kant.

Ja hoor, ik had 'm indertijd voor een vriend gekocht in Groningen (Nederland ) in de duurdere dubbelelpee uitvoering. Natuurlijk op tape gezet en vandaar dat ik vanaf het begin de gehele uitvoering ken van 15 nummers. Ik denk dat de mooi/niet mooi discussie over de "extra" tracks ten opzichte van de enkele elpee veroorzaakt wordt doordat je die nummers vanaf het begin niet kende. Door de cd te kopen hoor je pas (veel) later de extra tracks die dan blijkbaar onwennig overkomen. Hetzelfde heb ik wel met cd's waarvan de tracklisting afwijkt van de elpee (Associates -Sulk- cd) of waarop ineens extra nummers staan. Ik zou die extra nummers echt niet willen missen op deze cd.

Vandaag gekocht. Mijn 1e cd van XTC. Dat er maar velen mogen volgen.

Schappelijk prijsje (7,95)

Beoordeling volgt later.

De nummers op dit album zijn van A tot Z prima te verteren. Er staat gteen zwak nummer op en klinkt heerlijk weg. M.I. het beste album!!

Ik zal 10 of 11 geweest zijn dat Making Plans For Nigel op Toppop te zien was.
Wat een vreemde clip, maar wat een goed nummer. Nu eens niet een playback optreden in de studio of een vreemde dans van Penny en haar ballet bij afwezigheid van de artiesten.
Nee, de clip was er, en die van XTC maakte wel de blits vond ik.
Een momentopname.
De groep was niet van de hits hier in Nederland en onterecht zijn ze volkomen uit mijn gezichtsveld verdwenen.
Tot zover de verontschuldiging, maar dus meer naar mijzelf toe.

Dit is de 1e cd van de groep die ik heb gekocht. Een beetje op gevoel, gekeken naar statistieken hier en eerlijk is eerlijk, ook omdat Senses Working Overtime erop staat.
Over een perfect liedje gesproken.

English Settlement 1982.

Ik hoor na het album zo'n 4x beluistert te hebben vooral een aanstekelijke frisheid.
De produktie is voorbeeldig, er wordt geraffineerd en puntig gemusiceerd en wat een ijzersterke songs staan er hier op.
Vaak weird, tegendraads, maar op een bepaalde manier enorm inventief en functioneel.
Creativiteit alom en met een beetje geduld is dit echt een groeier van jewelste

De opener Runaway is al helemaal raak. Ritmisch spannend ( de drums zijn een heel sterk punt op dit album, evenals het basspel) en het gaat een wat worldmusic achtige kant uit. Iets wat vaker gaat gebeuren op dit album. Bezwerende knappe opener.
Ball And Chain is ook een overdonderende track. Krachtig, meezing refein, zo'n song die niet meer uit je hoofd wil.
Senses, de bekendste van het stel songs en de eerste compositie van Andy Partridge op dit album.
Klassiekertje natuurlijk. De jankerige slepende voordracht, de opbouw en dan het waanzinnige refein. Het perfecte liedje ? Wat mij betreft wel. Verveeld nooit.
Een prima trio songs voor het openen van een plaat. De toon is gezet en dan krijgt de plaat een wat andere wending.
Jason And The Argonauts heeft een wat zenuwachtige gitaarriff er worden wat tegendraadse ritmes tegen aan gesmakt en Partridge leedt zich vocaal helemaal uit.
Het blijkt een song die moeiteloos tot 1 van de betere behoort. Het geduld wordt op de proef gesteld en als een soort New-wave King Crimson raast de band ruim 6 minuten voort.
No thugs In Our House zit vol venijn. Een pittig rockertje met ook weer de nodige aparte wendingen.
Yacht Dance, een relaxter stuk met wat exotische jazzyachtige structuren, goeie breaks en een hoog muzikaal peil.
En zo wroet XtC door met vaak neurotische trekjes, soms wat nerveus spel, maar met een passie en creativiteit waarvan ik echt niet wist dat de heren dit in huis hadden.
Zoals al eerder gememoreerd zijn bepaalde songs net iets te lang en vind ik Fly on the Wall songmatig wat schril afsteken tegen de rest.
Erg blij wordt ik overigens wel Down In The Cockpit. XTC goes Ska. Enorm aanstekelijke song.

Ik ben er nog niet helemaal met deze plaat, maar vind het nu al een werkstuk dat mij enorm aanspreekt.
De eigenwijsheid, de verwarring die wordt gezaaid in bepaalde liedjes, de vernuftheid van hoe de liedjes inelkaar steken en vallen.
Een buitengewoon plezierige plaat. Tekstueel wat wazig, maar daar zal ik de komende tijd wat meer induiken.

Ik zet 'm op 4,5. Ik had een 4 in mijn gedachten, maar de plaat groeit bij luisterbeurt. Dus daar ga ik uiteindelijk toch wel op uitkomen.

De vraag is, wat wordt de volgende XTC plaat, want dit smaakt naar meer.
Tips zijn natuurlijk welkom !!

Ik zou nu teruggaan in de tijd en achtereenvolgens Black Sea en Drums & Wires proberen.
Je valt namelijk voor het drumwerk en English Settlement is het laatste album met drummer.

De opvolger Mummer laat een zoekende band horen: drums uit een doosje en veel synths.
The Big Express is meer van dat, maar beter uitgewerkt in sterkere songs dan op Mummer.

En dan komt Skylarking, een album dat vooral in de US op handen wordt gedragen.
Niet vreemd omdat XTC een soort flower power incarnatie brengt van zichzelf.

Na Skylarking haakte ik een beetje af (al heb ik wel nog de twee opvolgers).
Hun comeback plaat Apple Venus schijnt een juweeltje te zijn.

Voor de twee allereerste albums is een zekere punk attitude vereist om ze te kunnen smaken.

Ja, de drummer vertrok na dit album (jammer genoeg.)

Ik had ook al een beetje het idee wat jij oppert Dazzler. Teruggaan dus.
Skylarking werd heel goed ontvangen. Todd Rundgren is de producer op die plaat, ook interessant.

Zijn de eerste 2 albums ook interessant ?

Bedankt voor je tips

Zoals ik zei, heb je voor de twee eerste albums een punkattitude nodig.
Het debuut bevat snelle, neurotische punkrock, maar weinig memorabele songs.

Go2 is experimenteler en daarom interessanter, al bevat het album geen hits.

De eerste is imo de minst interessante, het meest punky. De tweede is onrustiger dan Drums & Wires, ook een fijn album - qua wave hun topper. Dat album kan je vergelijken met de eerste 2-3 van Talking Heads: grotestadsneurose, onrust, hectiek.

De bonustracks van Go2 - vroeger aparte EP/12" Go+, extra bij de eerste serie - zijn uitgeklede (minimale) dub-versies van een aantal tracks van het gewone album - die zijn experimenteel. Go2 is een gedreven, ietwat funky album - denk aan de inbreng van Barry Andrews (later Shriekback).

Bepaalde tracks van Go2, o.m. Battery Brides en Red waren echte concert-toppers.

Dank jullie wel !