XTC - English Settlement (1982)

Fraaie plaat waarop met name in de eerste helft de ene fraaie popsong aan de andere wordt geregen. Als je deze plaat hebt gehoord weet je dat niet alleen the kinks en the beatles een grote inspiratiebron voor de Britpop waren. 4*

Senses Working Overtime is een goed nummer. Misschien moet ik eens vaker hele albums gaan luisteren

Knap album dit. De frisse opener Runaways, het hitje Senses Working Overtime, het slimme Jason and the Argonauts, het zomerse Yacht Dance en het leuke slotduo English Roundabout en Snowman,.... stof genoeg voor een geslaagd muzikaal anderhalf uur!

Heb hem sinds lange tijd weer eens uit de kast getrokken.
Het blijven ijzersterke songs op dit album. Senses Working Overtime mag gerust een klassieker genoemd worden.
Gelukkig hebben we anno 2005 ook weer een hoop leuke bands die soortgelijke puntige pop/rock nummers maken.

Drie versies van dit album heb ik inmiddels in huis; dubbelelpee, cd en geremasterde cd. Dit is wat mij betreft hun sterkste album. Geen slecht nummer te bekennen en nog een hitsingle ook (Senses...).
Goed geproduceerd; heldere dynamiek, het knalt uit je speakers. Een van de toppers uit de New Wave periode.

Erg lekker album van dit geniale popbandje. Het enige echte nadeel aan dit album is dat het iets te lang is. Dit is duidelijk een album wat door een strengere liedjesselectie een klassieker was geweest. Nu wordt het niveau van Skylarking net niet gehaald. Mijn favoriet op dit album is 'No Thugs In Our House', een erg aanstekelijk popliedje met een goede tekst. 4 hele dikke sterren voor de mannen van XTC en mijn volgende plaat van de heren gaat worden......... Apple & Venus Part 1.

Dit album kwam indertijd uit als dubbelelpee en enkele elpee (hoe noem je dat?) waar een aantal nummers niet op stonden. Het cd-tijdperk levert als voordeel op dat de hele dubbelepee op één cd-tje past! Scheelt weer omdraaien. Goed album, heldere productie, zinnige teksten en enkele zeer fraaie nummers. Fly on the wall (wat heet up-tempo..;-) ) is mijn favoriete track. 4,0

jarenlang gedacht dat er werd gezongen: no dogs in our house

Kende voorheen alleen de singles echt goed; had de plaat wel eens geleend van een vriend, maar door de berichten hier met een soort inhaalslag bezig; bevalt uitstekend tot dusver !!

Het album "English Settlement" met de weergave van een paard, (The Uffington Horse, te bewonderen het liefst vanuit de lucht op een heuvel, Oxfordshire, Engeland) is mijn favoriete XTC album. De lp versie is wonder boven wonder aan mijn "vinyl-opruimingsdriften" ontsnapt en daar ben ik nu best wel blij om.

Deze plaat behoort zeer zeker tot de toppers uit de 80er jaren. Dit decennium was dus niet alleen de periode van een sombere en soms wat ontoegankelijke "post-punk/new wave" stroming of de lichtvoetige, vaak oppervlakkige "new romantic" deuntjes, maar zeer zeker ook een periode waarin hele goede en vernuftige popmuziek werd gemaakt. Zoals deze!

Andy Partridge is een van de ongekroonde koningen van de alternative pop. Hulde! XTC still rules...

Jason And The Argonauts: een pop meesterwerk

91 stemmen en 10 berichten................. We praten hier over een van de meest bejubelde cd's van begin jaren '80 maar iedereen houdt er anno nu er z'n mond een beetje over dicht.

Hoe komt dat. Ik vond het aanvankelijk ook prachtig, de singles Senses working overtime en Ball and chain waren ook goed, maar het slijt een beetje, allemaal. Het dreigt in de vergetelheid te raken, waar andere cd's, ook hier op MuMe, zich in een constante aandacht mogen verheugen.

XTC is ook in een paar jaar tijd enorm in populariteit gedaald; kwam in 1979 met Making plans for Nigel, bleef voor de meesten aardig tot 1985.

Maar deze cd was zonder meer de meest aardige die ze ooit hebben gemaakt. Eens kijken hoeveel recensies opvolger Mummer nog heeft gekregen.............................

ENGLISH SETTLEMENT 1982

Op Englisch Settlement bereikt XTC haar hoogtepunt.
Perfecte balans tussen de gebeten punkwave van weleer
en de subtiel gearrangeerde wavepop van de vroege eighties.

Colin Moulding mag de plaat openen met twee ijzersterke songs.
Vooral Runaways ... over een weggelopen tiener (het vervolg op Making Plans
for Nigel?) zet de toon: minder swingende rock, meer luisterbare pop.

http://nl.youtube.com/watch?v=0EsrQDTtpfU

Ball and Chain werd de tweede single: een aanklacht tegen het nodeloos slopen
van oude stadskernen en tegen (wie weet) het juk (ball and chain) van Tatcher.

Senses Working Overtime was een top 10 hit in de UK
en heeft warempel iets van een meezinger in het refrein.
Let op hoe prachtig dit album gearrangeerd is: je geraakt
niet uitgeluisterd ... zo gelaagd zijn de diverse liedjes.

http://nl.youtube.com/watch?v=-5rj7qeeqzs

Neem nu Jason and the Argonauts ... wat een werkstuk.
Het refrein schroeft zich als een spiraal in je hoofd en in de
instrumentale break wordt duchtig geëxperimenteerd met ritmes,
nog een opvallend kenmerk van deze briljante English Settlement.

http://nl.youtube.com/watch?v=Vj0_Ny6ziLc

No Thugs in Our House grijpt terug naar het drumpatroon
van Life Begins at the Hop of Making Plans for Nigel ... heeft
een sneer van een tekst: zoonlief Graham mag niet naar huis komen
met een gekleurd lief, want daar zijn deze ouders behoorlijk tegen.

Opvallend hoe graag XTC in de korte broek van de tiener
of adolescent kruipt ... wat zouden Freud en Jung daar van vinden?

Yaught Dance is één van mijn absolute favorieten hier.
Folkdans (Big Country deed het later ook op doedelzakgitaar)
met een onweerstaanbaar meeslepend, akoestisch ritme.
Drums, slaggitaar en vocale frasering zijn volkomen in kadans.

All of a Sudden kondigt een accentverschuiving aan: een rustpunt.
Een introspectief nummer, met die slepende kreunstem van Partridge.
En altijd weer een refrein dat je meeneemt op zijn golven.

Antwoord van Freud en Jung: Andy is zijn puberteit nooit helemaal ontgroeit.
Hij speelt thuis met tinnen soldaatjes en levert veldslagen op miniatuurschaal
om te schuilen voor de grote boze wereld en zijn eigen demonen te verjagen.
(Dat van die soldaatjes is waar, want terug te vinden in een Oor interview van toen).

Melt the Guns ... smeed de zwaarden om tot ploegscharen.
Een mechanische riff (Devo achterna) en vooral een hypnotiserend
ritme ... flamenco haast, met dat pseudo handgeklap en die kreetjes.
Seconds van U2 marcheert in vergelijkbare slagorde door de speakers.

Knuckle down trekt de lijn naar luisterpop nog verder door.
Dobberend op een reggae beat en op die manier lichtjes in het
verlengde van de doorsnee Britse gezinsportretten van Madness.

Down in the Cockpit (verkrijgbaar in dance mix op de 12" van Ball and Chain)
doet de beentjes weer vlot bewegen ... ska met hitpotentie, maar geen single.

English Roundabout laat Colin Moulding voor de laatste keer aanrukken
en bedient zich ook van een vlotte skabeat (beetje Doe Maar zelfs).

Snowman ... een kerstlied van XTC is het niet geworden,
maar de sleighbells schudden dikke vlokken door de huiskamer.
Een absoluut hoogtepunt als afsluiter, wat wil een mens nog meer?

http://nl.youtube.com/watch?v=2YB8zGUZol4

Het album heeft slechts één achilleshiel: het duurt te lang.
Virgin Europa dacht in 1982 hetzelfde en reduceerde het dubbelalbum
tot een enkele langspeler (zonder tracks 9, 10, 11, 12 en 13).

Ikzelf zou het album reduceren tot 12 krachtige nummers.
Ik schrap het dodelijk gewonde Leisure (dit is echt een b-kant),
het storende It's Nearly Africa (te doorzichtige repliek op Remain in Light
van Talking Heads) en Fly on the Wall, een te licht gewogen uptempo
niemandalletje (kon muzikaal gezien zo op Tent van The Nits).

Geen ruimte voor extra bonustracks op deze dubbelaar.
Die zijn er wel in de vorm van Blame the Weather, Tissue Tigers,
Punch & Judy en Heaven is Paved with broken Glass
en terug te vinden op http://www.musicmeter.nl/album/22823

.

Prachtige recensie, ben het ook grotendeels met je eens.

Nu je het schrijft......................English settlement zou inderdaad wel eens het probleem van 'te lang' kunnen hebben. Ik ga ook eens een versie met 12 nummers inbranden.

Er zit een tegenstrijdigheid in het hoogtepunt waarmee de plaat enerzijds weggezet wordt en anderszijds het bezwaar dat de plaat veel te lang is. Een artistiek hoogstaand produkt, wat Englisch Setllement ontegenzeggelijk is, duurt toch nooit te lang.

Toch wel ... ik heb de plaat voor het eerst leren kennen
in zijn Europese vinylrelease (dat was een enkel album
zonder de reeds vermelde tracks 9, 10, 11, 12 en 13 ).

Dat album was uitmuntend.
Later kocht ik de dubbele vinyl en CD versie van English Settlement.
Van de 5 nummers die in de Benelux door Virgin werden weggelaten,
zijn Leisure, It's Nearly Africa en Fly on the Wall voor mij
ook de minst sterke nummers van het totale album.

Hoodzakelijk omdat ze het ritme, de schwung uit het album halen
(geldt vooral voor het slepende Leisure en het rommelige It's Nearly Africa)
en verder omdat ze stillistisch wat licht wegen (de synthpop van Fly on the Wall).
Op zich aardige songs, maar in de rij van 15 tracks de minst essentiële.

Sla ik die drie nummers over tijdens het beluisteren,
dan wint het album voor mij onmiskenbaar aan kracht.

Er zitten tenslotte ook weinig rustpunten in de rit van 15 tracks.
Dan ga je als luisteraar na een tijdje toch naar adem happen.

En er staat weer een dt-fout in mijn recensie ... (dju toch).

Wel mee eens, maar oorspronkelijk blijft het een dubbel LP met alle nummers er op, ongeacht snakken naar adempauze.

Maar het blijft een goed idee te compileren en misschien laat ik dan weer andere nummers weg dan jij.

Ben benieuwd welke nummers. Laat je iets weten?

Ik heb de cd nog eens twee keer goed beluisterd en het viel mij alles bij elkaar toch niet erg (meer) mee. Ik draaide hem al niet zo heel vaak meer, maar mijn ophef van destijds (1982) verbaast me nu enigszins. Dat gebeurt me niet vaak, overigens.

Ik heb er ook een half puntje van af moeten halen.

Het wordt een top 10, waarbij ik eigenlijk nu vind, dat de cd ijzersterk begint, maar daarna uitgaat als de spreekwoordelijke nachtkaars. Dat kan misschien worden gestopt door een andere volgorde aan te houden, dat heb ik nu niet gedaan. Dus:

01. Runaways - ijl nummer, prachtig nummer
02. Ball and chain - melodieuze stamper, sterke song
03. Senses working overtime - eerste single, blijft beste nummer
04. Jason & the argonauts - duizelig makend toppertje
05. No thugs in my house - Stevig en pakkend, wordt wel minder
06. Yacht dance - Romantisch en melodieus rustpunt
07. All of a sudden - xtc goes psychedelic. al weer minder, maar je
moet wat
08. Fly on the wall - Nu een Fisher z deuntje. Dat kan ik daarom juist
wel hebben.
09. Down in the cockpit. - Beetje ska, wel leuk
10. Snowman. Toch maar gekozen. Beetje softe Ball & chain,
eindigend met kerstbellen..............

Er zit niet echt een nummer op dat de cd goed zou kunnen eindigen.

Als ik streng zou zijn, zou ik de betere nummers van (de overigens fel bekritiseerde opvolger) Mummer 'lenen'. Kijken of ik het dromerige Wonderland en Love on a farmboys' wages niet kan toevoegen.

Antwoord op de vraag: "Is de cd te lang?" is ja. En ik hou nog 50 minuten over. Was het een enkele LP geweest in 1982, dan had ik er nog 2 nummers afgehaald, de nummers "No thugs....." en "All of a sudden".

Dat vind ik jammer voor je, musician.

Bij mij blijft hij altijd steken bij Lei-ei-ei-eisure ...
Vanaf dat nummer zakt het wat in elkaar tot aan Down in the Cockpit.

Daarom dat ik hem inkort tot die 12 tracks en dan
moet ik toch toegeven dat hij heel sterk blijft ... maar ik heb hem
dan ook geregeld opnieuw beluisterd gedurende al die jaren.

Toch vreemd dat je Melt the Guns en English Roundabout skipt.

Boeiend luisterproject.. ergens vind ik dit erg goed, maar er staat een blok nummers op waar ik toch ernstig mijn twijfels over heb. Dan heb ik het over Melt The Guns t/m Fly On The Wall.. echt ondermaats vergeleken bij de rest. It's Nearly Africa en Leisure wil ik bijna voordragen als twee van de slechtste nummers van de jaren 80 Frappant ook dat die nummers achter elkaar aan komen.
Maar daardoor ben ik gebrand om dit nog eens een paar keer geheel te draaien. t/m nummer 7 is er eigenlijk geen vuiltje aan de lucht en zou ik twijfelen tussen 4 en 4,5.. daarna word het murky waters wat mij betreft. Buskruit op? Qua stijl herken ik hier van alles in, van Beatles t/m tijdgenoten The Police (Ghost en Synchronicity vooral). Geen echte new wave dit, daarvoor is het te breed en eclectisch.. stapje verder dan het Making Plans For Nigel (wil niet zeggen beter trouwens).

Ik had vroeger de LP (English Settlement op Vinyl ) maar die is vernield door Bowie (mijn hond). Ik kan me niet herinneren dat het een dubbelaar was.

Iemand?

hoho , goed dat ik het nu zie heb de dubbel lp gehad en nu de cd , ik vind dit de beste van xtx , geweldig goed , mooie nummers met kleine beatle invloeden , die ga ik terug weer opleggen , fantastische plaat

Ik heb 'm nu ook op CD, beaster1256, maar was het vroeger een dubbele LP?

Ik bedoel maar, als men (in casu Orbit) nu alleen nr. 1 t/m 10 beoordeelt, wordt de score dan niet hoger?

Als je een paar berichten teruggaat in de tijd,
kan je lezen dat deze UK 15 track 2LP in de meeste
andere landen als enkel album werd uitgebracht.

De tracklist van de Benelux versie was als volgt.

01. Runaways
02. Ball and Chain
03. Senses Working Overtime
04. Jason and the Argonauts
05. Snowman

06. Melt the Guns
07. No Thugs in Our House
08. Yaught Dance
09. English Roundabout
10. All of a Sudden (It's Too Late)

Volgens mij ook de 10 beste nummers, al mochten
ook Knuckle Down en Down in the Cockpit er van mij op.

yup je kon hem krijgen als enkele lp maar ik heb hem indertijd in londen gekocht als dubbelalbum

spijtig dat ze nooit echt doorgebroken hebben , ze hadden een klasse apart en waren veel beter dan menige groepen uit die tijd die meer succes hadden , had er waarschijnlijk te maken dat ze niet van optreden hielden en dus ook bijna nooit live optreedden !

maar als iemand dit sterk vindt kan hij de latere albums zeker ook kopen , ze zijn allemaal wel goed tot schitterend!

Zoals je kunt lezen ben ik niet de enige die er zo over denkt, en ja, wat mij betreft zou de score dan zeker hoger eindigen. Desalniettemin zouden er nog steeds stukken beter albums van omstreeks die tijd bestaan
Voor mensen die van het gebaande pad af willen van de typische new wave en houden van dit soort verwijzing naar muziek van The Beatles e.d. raad ik ook ten zeerste After The Snow van Modern English aan! Toevallig uit hetzelfde jaar ook.

ja, modern english maakte ook goede muziek en er is nu een aardige verzamelcd uit van die eerste jaren

Ik heb, naast de cd, English settlement ook nog steeds als dubbel-LP. Gewoon gekocht in Nederland, destijds.