Dream Theater - Dream Theater (2013)

Ja, met Fates Warning in het voorprogramma. Was machtig mooi.

En hopla, 15 berichten offtopic.
Tip: Zoek de artiestenpagina eens op als je het over een concert wil hebben.

---

Meestal vind je de albums van Dream Theater al snel voor een spotprijsje. Voor deze heb ik toch even moeten wachten op een goeie prijs. Maar het was het wachten waard. Ik vind dit album zeker beter dan de voorganger. Het stembereik van LaBrie is al lang minder maar hij lijkt er nu echt zijn draai in gevonden te hebben. Het is nooit spectaculair maar altijd degelijk, klinkt aangenaam en passend bij de mooie melancholische nummers waarin dit keer minder muzikale krachtpatserij de boventoon voert en meer ruimte is voor gevoel. Portnoy eruit, Mangini erin; het geeft Dream Theater een wat volwassener geluid.

Nou Kronos volwassen waren ze allang. Wel misschien een iets ander geluid. Portnoy is nogal overheersend.

Zouden ze allang moeten zijn maar daarom klinken ze niet zo. Het teveel aandacht op het technische kunnen vind ik in ieder geval niet volwassenen. Dit album komt op mij wat beschouwelijker over. En dus volwassener.

Ik vond Awake anders al behoorlijk volwassen. Vroegvolwassen, vooruit.
Ik vind dit album wat meer in balans dan veel andere albums waarin idd veel krachtpatserij op de vierkante seconde wordt geëtaleerd.

Hier nog eentje. Een album dat terecht in mijn top tien staat.

Het intro is natuurlijk ook nagenoeg een kopie... nu is het op zich ook niet echt nieuws dat de heren Rush-bewonderaars zijn, maar dan nog...

nieuwe cd van Dream Theater heet the Astonishing ik hoop dat ie ook echt Astonishing is.

Whoah! op hun site ziet het er spannend uit... Weer een album met een verhaal zo te zien, en ook een dubbel-CD zoals Petrucci al ergens had laten doorschemeren... Ben benieuwd! Dank voor de tip, dreamtheater22!

Haha! Je bent ook de enige die daarover gaat, dus zal niet met je gaan wedijveren of dat 'terecht' is

Ik vind dit album gewoon erg fijn, catchy en lekker. Al lang niet meer beluisterd, maar daar gaan we maar weer eens!

Waar gaat the bigger picture nou eigenlijk precies over?

Naar redenen om een album af te kraken zoek ik altijd; hoe minder ik er vind hoe beter. Naar redenen om een album te prijzen zoek ik ook altijd. Hoe meer hoe beter. Ik begin voorzichtigjes met het eerste. De instrumentele opener is niet slecht, maar wel enorm doorsnee. Maar pats - The Enemy Inside heeft een klasbak van een riff. LaBrie zingt niet fenomenaal (heeft hij maar zelden gedaan; hij is bepaald geen Gillan in zijn beste jaren of Dio) maar is toch een stuk beter dan matig. The Looking Glass volgt hetzelfde patroon en is nauwelijks minder. Maar oh oh - daarna krijgen we zes minuten instrumentale masturbatie. En kunnen ze niet iemand anders hun ballads laten arrangeren? Leo Cohen of zo? Houdt ze minimaal, dan zijn ze best mooi. Al die toegevoegde frutsels zitten alleen maar in de weg; hoor ook de slotminuten van de epic. Toegegeven, noch The Bigger Picture, noch Along for the Ride trekt mijn tenen zo krom als Beneath the Surface, maar dat is ook nauwelijks mogelijk. Behind the Veil rockt weer lekker weg; dat doen ze tegenwoordig blijkbaar het beste. Net als Edwynn waardeer ik deze schijf het beste als ze gewoon naar degelijkheid streven, zoals Petrucci tijdens zijn eerste solo op Surrender to Reason. Later moet hij weer irritant ingewikkeld doen.
Dan komt de langert. Kijk, mijn favoriete compilatie-CD van DT bevat slechts drie liedjes: Change of Seasons, Octavarium en In the Presence of Enemies (Deel 1 en 2 heb ik achter elkaar geplakt, kan ik iedereen aanbevelen). Prompt bevat het het beste instrumentale geval van het album. Het vervolg is ook zeer genietbaar, totdat Rudess probeert om schoonheid te creëren en er slechts in slaagt het glazuur van mijn tanden te laten springen, zo zoet. En heel voorspelbaar doen ze daarna alsof ze gevaarlijk en ruig zijn, de watjes. Dat brengt de waardering wel omlaag, ja. Krijgen we nog wat jatwerk van ELP, maar dan inferieur.
OK. Zelfs het beste is minder dan Breaking all Illusions, maar niets is zo beroerd (zelfs die mierzoete Rudess solo niet) als Beneath the Surface. Belangrijker nog: het album is minder wisselvallig. Omdat Illumination Theory na een prima begin zo afzakt is het maar een krappe 3 sterren. Hak de laatste 15 minuten eraf en het worden er gemakkelijk 3,5. Toch is dit album een duidelijke verbetering.

Zeker geen slecht album maar voor DT begrippen vindt ik deze best wel 13 in dozijn klinken. Al is hij naar mijn mening net weer iets beter dat Dramatic Turn.

Kan iemand mij vertellen waarom ik naar Along the Ride zou luisteren als ik ook beschik over Peruvian Skies? Of naar Illumination Theory (na 7 minuten heb ik het opgegeven) als er Change of Seasons is? Nee, een eventuele betere techniek van Mangini is geen valide antwoord. Boeit me niet, tenzij de techniek in dienst van de muziek staat. En die vind ik in de twee genoemde composities van dit album saai - in drie minuten CoS gebeurt meer dan in zeven IT.
Geen cijfer, want ik kan me er niet toe zetten de rest ook te beluisteren.

En dat terwijl je 2,5 jaar eerder toch een stuk verder gekomen met zowel het luisteren van de rest van de nummers als het formuleren van een beoordeling.