Black Sabbath - Black Sabbath (1970)

Vroeger als jochie tot in den treure gehoord als ik bij een vriend was. Die was helemaal gek van deze band. Ik niet zo, en luisterde wel mee, maar kon er toen nog niet zoveel mee.

In de loop der jaren natuurlijk met terugwerkende kracht steeds meer oude muziek gaan ontdekken, en daar hoorde Black Sabbath ook bij. Nu eindelijk dan op vinyl gekocht, na de zoveelste re-release..

Wat een document is dit toch..

De onheilspellende rif van Black Sabbath is werkelijk fantastisch.. de toon wordt gezet voor de rest van het (wat mij betreft) te korte album. De zang van Ozzy is fantastisch, en past precies in de muziek. Ook in de titel track... het is gewoon spannend!

De 1e tonen van The Wizard komen bekend voor... Enigma heeft ze ooit gebruikt voor een song (volgens mij I Love You ... I'll Kill You) en laat horen dat dit een plaat is waar je serieus plezier aan gaat beleven en van een hoog niveau is.

Kant A vind ik lekker dreigend, waar kant B een beetje meer naar normaal neigt (in vergelijking met de A kant) en dus ook wat minder boeiend is (alles in perspectief met kant A.)

De afsluiter Warning zit me iets teveel gepiel in met de gitaar, waardoor ie iets te langdradig wordt.. De solo zonder muziek gaat overigens later wel weer over in een zeer lekker stuk muziek.. Je moet er echt voor gaan zitten...

Maar over het geheel is dit natuurlijk gewoon een puike rockplaat die de toon heeft gezet voor wat er nog zou komen aan rock muziek in de decennia erna...



Daarom een score van 4 sterren, maar het niveau van kant is dikke 5 sterren waard.

Een ontzettend lekkere plaat. Veel van mijn voorgangers hebben de goede punten er al uit gehaald. In de basis is dit gewoon een hele lekkere bluesplaat met de goddelijke riffs van Iommi. De dreiging (vooral in het begin) en het iets hogere tempo trekken de muziek enigszins uit de blues als een soort crossover naar hardrock / metal.
Black Sabbath en Warning zijn voor mij de beste nummers. Ondanks dat Iommi geen fantastische solist is, is vooral het 2e deel van de solo waar hij meer binnen de bluesschema 's blijft erg lekker.

Dus als ik het goed begrijp is kant A (de eerste helft neem ik aan?) 5 sterren waard en kant B slechts 3?

Nu voor het eerst dat ik het begin van metal luister. Dit album volgens zeggen dus. Ik kende alleen Sleeping Village van een of andere Greatest Hits album van paps. Ik dacht dat de rest van de nummers nooit konden tippen aan Sleeping Village, want wat is dat een geweldig nummer, maar nee hoor, ik had het mis. Het hele album is zó magistraal, de stem van Ozzy is nog jong en mooi en Iommi's riffs versterken dat des te meer. Voorheen heb ik alleen Paranoid (het album) geluisterd, wat ik al erg tof vond, maar deze plaat... deze plaat springt er flink boven uit.

Prachtige muziek die nooit vergeten mag worden. Op Led Zep na, is dit het beste debuutalbum dat ik tot nu toe ken.

Nu nog even 4,5* maar het kan al gauw 5* worden.

Ik keek net even naar de statistieken en dat viel me flink tegen... Evil Woman hoger dan Sleeping Village...? Dat Sleeping Village uberhaupt op de laagste plaats staat vind ik absurd!

Je maakt niet vaak mee dat mensen in plaats van het titelnummer, The Wizard of N.I.B., via Sleeping Village de wereld van Black Sabbath inrollen. Ik denk dat dat de oorzaak van je frustratie is.

De allereerste song van het allereerste album van Black Sabbath is gewoonweg iconisch.
Hoe hebben ze het voor elkaar gekregen om zo'n perfecte sinistere duistere feel over het nummer te krijgen? Wat een productie en wat een chemie!
De ijselijke zang van Ozzy, de drie duivelse noten van Tony Iommi, die onheilspellende kerkklokken maar zeker ook de zeer (zachte) dynamische drums van Bill Ward. Echt ongelooflijk. Met dank ook aan producer en geluidstechnici. Dit niveau van duivelse productie is nadien amper nog meer gehaald.

Zie tot m'n schrik dat ik nog niet gestemd had. Zowel persoonlijke herinneringen als de zeer belangrijke plek van dit album in de ontwikkeling van hardrock en metal leiden onherroepelijk tot een waardering met 5 sterren.

Ik ben niet gefrustreerd hoor, vind het alleen maar erg vreemd.

Een fantastisch debuut. Zwaar en traag. Daar waar Zep met zijn heavy folk rock al is doorgebroken, Deep Purple ook al zijn visitekaartje heeft afgegeven komt Sabbath met een duidelijk zwaardere sound. Iommi strooit kwistig met zijn bluesachtige solo's, Butler heeft zijn bas lekker laag afgestemd en Ozzy, tja Ozzy past er met zijn stem wonderwel tussen. Het is geen wereldzanger maar met zijn sinistere voordracht en dito stem klopt het plaatje. De opvolger Paranoid was wat evenwichtiger maar als debuut staat dit als een huis. Uiteraard luisteren de bekendere nummers heerlijk weg maar mijn voorkeur gaat toch uit naar Sleeping Village, Warning en Wicked World. Ik heb weleens begrepen dat dit album er binnen een paar dagen opstond en er ook niet veel aan gesleuteld is.

Hè, eindelijk iemand die Sleeping Village ook even noemt (als voorkeur nog wel!).

Heerlijk, die naargeestige sfeer in dit nummer.

Heerlijk debuut, die een hele scene in gang heeft gebracht.

Regenachtige vakantie in Nederland. Tja, dan kom je hier op uit. Weer zo'n klassieker die ik nog moest ontdekken. En dat doe ik nu met volle teugen. Waarom nieuwe muziek ontdekken als je ook voor oude kunt gaan?

Straks maar mijn spijkerjekkie aan.

De hippies zullen zich destijds van schrik in hun jointjes verslikt hebben als ze de eerste tonen van het titelnummer hoorden...

Black Sabbath is een iconische band en ook wel een van mijn favorieten. Vele platen kan ik van hen uit de kast plukken en ze zullen nooit vervelen. Het debuut vindt minder vaak mijn weg naar de cd-speler dan de andere klassiekers, maar toch is het zeker geen slecht spul. Ozzy zingt hier weliswaar nog wat vals en komt slecht uit de verf, maar een handvol songs zitten erg goed in elkaar. De duistere titeltrack trekt terecht de meeste aandacht, maar Nib, Sleeping Village en Warning zijn ook fantastisch. Het zijn de bluessongs die vandaag de dag wat vreemd zijn, maar Black Sabbath is natuurlijk ooit begonnen als bluesband. Tony Iommi doet het geweldig hier met sfeervol gitaarwerk met prachtige solo's. Dat heerlijk scheurende vintage geluid is een smaakmaker van jewelste.

Na de vele albums van Virgin Steele die 60-80 minuten duurde voelt Black Sabbath als nieuwe marathon ineens toch wel aan als een verademing. Ik moet eerlijk toegeven dat het oude werk (pré-Dio in dit geval, de rest is natuurlijk ook oud) me door Osbourne's zang nooit heel erg heeft getrokken. Nu kan ik me over smaak best nog wel heenzetten, maar het moge duidelijk zijn dat Ozzy Osbourne op dit album echt verschrikkelijk vals zingt. Op de twee beste nummers (Black Sabbath en N.I.B.) is dit nog uit te zitten, maar voor de rest kan ik het lastig aanhoren. Wat het album ook voor mij een stuk minder plezierig maakt is de hoeveelheid bluesy improvisatie, waardoor ik vooral Warning erg saai vind. Blues is voor mij wat Dream Theater-achtig gewank is voor anderen: langdradig.

Het loopt allemaal ook nog niet even soepel. Het drumwerk bij de overgang naar de versnelling in de titeltrack is gewoon slordig en ook qua productie is het allemaal nog 'net niet'. Ook niet slecht, maar geen album dat ik snel op zal zetten.

Ik vind dat juist het aantrekkelijke aan dit album. Niet opgepoetst, ergens nog wat vals, en een beginnende band die met zo'n debuut komt. Ja, als ik het puur objectief ga bekijken valt het niet in m'n top 10 maar subjectief...

Ik luister dit album 100 keer liever dan de albums met Dio.

Ik ben dit album eigenlijk steeds meer gaan waarderen. De titelsong en Evil Woman vind ik nooit zo heel erg sterk, maar de rest.... een soort tijdloos, spookachtig bluesalbum eigenlijk.

Op Spotify is Sleeping Village het minst beluisterde nummer van dit album. Maar het scheelt ook niet een beetje... Dit doet mij toch wel pijn. Ik bedoel; een nummer als Evil Woman hoort daar toch niet boven te staan? Het lijkt wel alsof mensen geen geduld hebben voor muziek, want dat moet je wel hebben voor Sleeping Village.

Misschien ligt het aan mij...

PS: Het duurt maar ongeveer 52 seconden voordat het begint in SV.

Het komt door Ozzy. Of nou ja, the lack of Ozzy.

Debuutplaten zijn vaak speciaal. Black Sabbath schept hier zo'n beetje een heel nieuw genre. Helaas zijn mijlpalen niet altijd het genietbaarst. De composities klinken wat zwak en men is nog niet goed op elkaar ingespeeld. Ook duidelijk dat Ozzy nog moet groeien als zanger. Maar de sfeer is onuitwisbaar gezet.

75/100

Deze oerknal van de metal leerde ik relatief laat kennen, toen ik volop in mijn thrash/doom/death periode zat begin jaren ‘90. Wat een eye-opener was dit album, en dan met name het titelnummer. Heavy kreeg een hele nieuwe betekenis.

Nu, jaren later, is dit nog steeds een album dat ik regelmatig uit de kast trek. Al moet ik bekennen dat ik kant B beduidend minder vaak draai. Evil Woman en Warning zijn naar mijn mening toch wat zwakkere nummers. Vanwege de sterke kant A toch een score van 80/100.

De introductie van een zwaardere rock variant maar desalniettemin de meest bluesy plaat uit de 'Ozzy periode' Het zal wel geen toeval zijn dat het uitzichtloze, industriële Birmingham uit die tijd een goede voedingsbodem vormde voor muzikanten om de gitaren wat lager af te stemmen. Natuurlijk is de plaat zwaar en baanbrekend voor die tijd maar wat mij betreft ligt de nadruk op het bluesy spel van Iommi. Haast achteloos weet hij het zware geluid te doorspekken met heerlijke groovy solo's, soms met een haast funky aandoend karakter. Ik skip (hoe mooi opgebouwd ook) altijd het eerste nummer en ga direct door naar The Wizard. Je kunt uitstekend horen hoe de band nog met zijn voeten in de Rhythm and Blues traditie staat maar daar een geheel eigen draai aangeeft. Wellicht de minst populaire nummers op deze schijf; Sleeping Village, Warning en Wicked World zijn voor mij de prijspakkers, Butler en Ward die een heerlijke basis neerleggen en een Iommi die alle vrijheid krijgt om zijn gang te gaan. Zelfs een nog wat onevenwichtige Ozzy (die later veel zelfverzekerder ging zingen) kwijt zich prima van zijn taak. Voor mij het ultieme album uit de Sabbath discografie.

Vergelijkbaar met So What skippen als je Kind of Blue draait.

Voor jou wel maar voor mij niet. Ik vind het eerste nummer gewoon minder (zeker niet slecht) in vergelijking met de rest van de schijf. Van Kind of Blue skip ik nooit een nummer, domweg omdat deze plaat voor mij alle genres overstijgt en omdat het aanhoren van Jazzplaten voor mij een andere luisterervaring is dan rock/metal. Van Sabbath kan ik nummers ook prima afzonderlijk van elkaar beluisteren, zo ook dit album.

Dat argument begrijp ik toch niet goed. Ik vind namelijk niet dat jazzalbums over het algemeen meer een geheel zijn dan metal- en rockalbums. Dat verschilt gewoon van album tot album voor beide genres.

Deze van Black Sabbath is niet heel geweldig vind ik. De sfeer is er al, de nummers en uitvoering laten echter te wensen over. Omdat het een belangrijk debuut is kan je er uiteraard niet omheen, maar in mijn toplijst van de band komt het pas op de veertiende plaats. En ik zou denken dat Paranoid hun grootste klassieker is.

Ik veralgemeniseer het ook niet voor anderen. Inderdaad zal het per album en per genre verschillen maar veel jazz platen beluister ik in zijn geheel en bij het rock/metal genre lijkt dat bij mij wel wat minder te worden.

Dat Paranoid, dat door vele Sabbath liefhebbers nog wat hoger wordt aangeslagen dan het debuut, snap ik wel. De productie is nog iets beter, de nummers zitten nog wat compacter in elkaar en Ozzy klinkt wat zekerder dan op het debuut. Alleen de charme van het eerste album zit hem voor mij in de combinatie van het donkere en het zware geluid en de invloeden uit het Rhythm & blues genre. Dat spreekt mij nog wat meer aan dan de niet misselijke opvolger Het 'spontane' van het debuut (ik heb weleens gelezen dat de plaat in enkele dagen is opgenomen) en het haast jam achtige karakter van enkele nummers maakt deze schijf voor mij de beste plaat van de heren.

Onder het genot van een pot bier en een pretsigaret consumeren en tot u nemen dit duistere debuut van een band die zijn weerga niet kent

Goed debuut, maar de opvolger is toch wel een niveau hoger. Er zijn hier al behoorlijk wat muzikale hints naar Paranoid te horen en daarop klinken ze beter uitgewerkt. Misschien komt dit ook door het feit dat ik Paranoid eerder beluisterd heb dan dit album, waardoor ik het gevoel heb dat ik dingen vaker heb gehoord (wat dus eigenlijk omgekeerd is).

Een uitstekend debuut waar ik toch elke keer weer van blijf genieten. Heerlijk geluid heeft dit album en het klinkt allemaal heel "open". Ik blijf genieten.

Heb na 30 jaar weer de LP gekocht. Heerlijk. Eindelijk weer die beleving, sfeer, warmte, Lp hoes op schoot. Lekker halverwege omdraaien. Wat heb ik dat gemist. Ik ben helemaal om. Na 30 jaar en 2500 cd's koop ik alle klassiekers die ik had weg gedaan weer opnieuw op LP. Enorm spijt dat il ze had weggedaan. Heb nu veel dubbel maar maak niet dezelfde fout opnieuw door nu de cd versies weg te doen. Nee. Die houd ik gewoon lekker. Je bent fan of niet.