menu

The War on Drugs - Lost in the Dream (2014)

mijn stem
4,12 (1279)
1279 stemmen

Verenigde Staten
Rock
Label: Secretly Canadian

  1. Under the Pressure (8:50)
  2. Red Eyes (4:57)
  3. Suffering (6:00)
  4. An Ocean in Between the Waves (7:10)
  5. Disappearing (6:49)
  6. Eyes to the Wind (5:54)
  7. The Haunting Idle (3:08)
  8. Burning (5:45)
  9. Lost in the Dream (4:08)
  10. In Reverse (7:41)
totale tijdsduur: 1:00:22
zoeken in:
avatar van Zoute Popcorn
4,0
Wat me direct te binnen schoot was Kurt Vile. Grappig om te lezen dan ook dat één van de bandleden in een band van Kurt Vile zat.

avatar van west
5,0
rolandobabel schreef:
zover van John Mayer ligt dit album niet....


Mijlenver....... (gelukkig ) En waarom Bob Dylan er weer bij gehaald wordt: uit gewoonte?
Kurt Vile is trouwens volledig overtroeft door zijn oude bandmaat Adam.

Van andere genoemde namen als Bruce Springsteen, Tom Petty en vooruit Neil Young en Dire Straits zijn invloeden te horen, maar niet meer dan dat. The War on Drugs heeft op Lost in the Dream een heerlijke eigen sound gecreëerd.

avatar van Zoute Popcorn
4,0
west schreef:
(quote)


Mijlenver....... (gelukkig ) En waarom Bob Dylan er weer bij gehaald wordt: uit gewoonte?
Kurt Vile is trouwens volledig overtroeft door zijn oude bandmaat Adam.


Ik heb er nu 3 luisterbeurten opzitten, en dat moet ik je zeker nageven. Er zit veel meer spanning in dit album dan Kurts laatste, waar ik soms moeite had om wakker te blijven.

avatar van west
5,0
Nou, dat is de spijker op z'n kop: helemaal mee eens.

avatar van midnight boom
4,5
Het is al langer bekend dat The War On Drugs een band vol talent is (en was). Niet alleen doet medeoprichter en ex-lid Kurt Vile het momenteel goed met zijn laatste platen Smoke Ring For My Halo en Wakin' On A Pretty Day, ook War On Drugs bandbrein Adam Granduciel maakte met Slave Ambient een tijdloos meesterwerkje. Sindsdien bleef The War On Drugs zich ontwikkelen en met de derde plaat Lost In The Dream laat de groep een behoorlijke vernieuwing horen. De vraag is echter: heeft de band het niveau van hun magnifieke voorganger weten te halen?

Die vraag kunnen we met volmondig 'ja' beantwoorden. Sterker nog, de nieuw plaat is nog beter. The War On Drugs heeft zich door de jaren ontwikkelt tot een eclectische indieband die zich weinig tot niks aantrekt van de tijdsgeest. Granduciel opereert in zijn eigen wereldje en komt graag uit voor zijn invloeden. Dat zijn niet de minste: Bruce Springsteen, Bob Dylan, Sonic Youth, My Bloody Valentine, Phosphorecent en Dire Straits. Doe al deze namen in de blender, giet er wat krautrock en elektrische drums overheen en je komt in de buurt van The War On Drugs. Op het kraakhelder gemaakte Lost In The Dream klinken veel liedjes als Springsteen ten tijde van Born In The U.S.A. en Tunnel Of Love. Daarbij behoren plaatopener 'Under The Pressure' met zijn doffe drums, dromerige synthesizers en grootse melodieën en de slim vooruitgeschoven single 'Red Eyes' absoluut tot het beste wat The War On Drugs ooit hebben gemaakt.

Tof. Zeker. Maar er is meer. De opbouw van het epische 'An Ocean In Between The Wave' is geweldig en die subtiele saxofoon-solo in 'Suffering' is heel smaakvol, om maar iets te noemen. Maar ook wanneer The War On Drugs wat gas terug neemt komen ze uitstekend uit de verf. Dat is niet raar want Granduciel is een controlfreak. Alles moet en zal op de goede plaats staan. In meeslepende en rootsy liedjes als 'Disappearing' en bijvoorbeeld het folky titelnummer klinkt de band zowel melancholisch als teder, maar nergens saai of vlak. Dat is knap, ook omdat enkel 'The Haunting Idle' een speeltijd van 'slechts' 3:08 minuten heeft. De rest varieert qua speeltijd tussen de 5 en 9 minuten. Een briljante zanger is Graduciel niet, maar hij heeft een stem waar je steeds meer van gaat houden. De manier waarop hij energie kan ontladen door simpelweg speels "Whoo!" te roepen in een nummer als 'Red Eyes' is knap. Al met al maakt The War On Drugs opnieuw een prachtplaat die we in vele jaarlijstjes gaan terugzien.

Van: Daans Muziek Blog

avatar van Erikpol
4,5
Verslaafd aan 'An Ocean in Between the Waves' en de rest natuurlijk.

2,5
Hoge score verbaast me toch een beetje. Zwaartepunt van het album ligt wat mij betreft toch net wat teveel in de eerste helft (en als ik het aantal stemmen zie per nummer in de statistieken-tab dan zie ik dat MuMe daar in feite wel mee akkoord gaat) om echt te spreken van een album die dergelijke hoge quotering verdient. Bovendien mis ik ook een aantal meer directe nummers zoals op het vorige, wat mij betreft superieure War on Drugs album (Brothers, Baby Missiles) dat toch een betere balans had tussen sferische nummers en songs met meer directe hooks.

Teveel nummers hebben in feite extended intro/outros of zijn gewoon een intro/outro op zich (kuch haunted idle) en de inwisselbaarheid begint halfweg toch vrij hard de kop op te steken. Na 10 luisterbeurten zou ik nog altijd niet pakweg de titeltrack en Eyes to the Wind kunnen onderscheiden.

Iemand vermeldt hierboven Dire Straits en daar moest ik ook regelmatig aan denken. Vreemd dat de wereld anno 2014 dan plots op de opvolger daarvan zit te wachten nadat die band 20 lang verguisd is geweest door "muziekkenners" allerhande.

avatar van Norrage
3,5
Goed verhaal Morinfen, ben het er ook mee eens. Ik vind het ook tamelijk bijzonder dat de Dire Straits worden afgeserveerd en dit fantastisch wordt gevonden. Ik vind de Dire Straits trouwens fantastisch hoor. En het zwaartepunt ligt inderdaad wel heel ernstig in het begin; het eind is eentonig, meer van hetzelfde en het album kakt in. Als het hele album zoals het begin was geweest, hadden ze 5 sterren verdiend, maar tsja, nu zijn het er bij mij 4.

avatar van Noere
2,5
Norrage schreef:
Ik vind het ook tamelijk bijzonder dat de Dire Straits worden afgeserveerd en dit fantastisch wordt gevonden.


Wellicht is het geluid van de Dire Straits dat nogal gedateerd aandoet een van de redenen. Dit lijkt er qua stemgeluid en instrumentatie wellicht op, qua sound is er toch wel een wezenlijk verschil. Dit plaatje heeft een warme, melancholische sfeer, waar de Dire Straits wat kil en cheesy aandoen, althans naar mijn gevoel.

Verder vind ik Slave Ambient denk ik ook van een constanter niveau dan deze, maar misschien moet ik hier nog wat meer vat op krijgen. We zullen zien.

avatar van SOAD
4,0
Ben er niet echt kapot van moet ik zeggen. Het klinkt wel aardig maar kabbelt te veel voort. Ik vind de zang ook wat vaag klinken. Het is mij iets te alternatief of zo. Niet verassend dat ik Red Eyes dan ook het beste nummer vind.

avatar van De Daniël
4,5
Morinfen schreef:
Na 10 luisterbeurten zou ik nog altijd niet pakweg de titeltrack en Eyes to the Wind kunnen onderscheiden.

Het is inderdaad vaak zo dat nummers maar weinig van elkaar verschillen, maar ik vind dat in het geval van The War On Drugs helemaal niet erg. Op een of andere manier weten ze in elk liedje nét datgene toe te voegen om het boeiend te houden. Het is gewoon één lange trip met nummers die in elkaar opgaan en telkens een klein beetje transformeren. Ofzo.

avatar van niels94
3,0
Leuk leuk. Maar niet zo bijzonder. Kabbelt fijn voort en wordt echt nergens vervelend, maar heel veel meer dan lekker zachte luchtvulling is het ook weer niet, naar mijn mening. Het verrast en raakt me niet zo. Stiekem had ik dat ook wel verwacht: die typische 'indierock' releases komen met een reden niet zo vaak meer voorbij. Dus nee, ik ben niet weggeblazen, ondanks dat er wel degelijk mooie momenten voorbij komen (die mondharmonica in het titelnummer bijvoorbeeld!).

Red Eyes, inderdaad wel een behoorlijk chill nummer trouwens, doet me overigens sterk aan Arcade Fire denken.

avatar van i am marco
5,0
Wat mij betreft is dit album het beste wat 2014 tot nu toe te bieden heeft. Suffering vind ik overigens echt prachtig!

avatar van west
5,0
Morinfen schreef:
Hoge score verbaast me toch een beetje. Zwaartepunt van het album ligt wat mij betreft toch net wat teveel in de eerste helft (en als ik het aantal stemmen zie per nummer in de statistieken-tab dan zie ik dat MuMe daar in feite wel mee akkoord gaat) om echt te spreken van een album die dergelijke hoge quotering verdient.


Ik denk dat de statistieken vertekend zijn, want het probleem is dat je maar 2 favorieten mag aanvinken. Op de tweede helft van dit album staan ook prachtnummers als Eyes to the Wind, Burning, Lost in the Dream & In Reverse. Dit doet toch nauwelijks onder t.o.v. het hele hoge niveau van de eerste helft van dit album.

avatar van Ducoz
4,0
Ik neig eigenlijk juist naar de tweede helft van het album. Twee favorieten zijn hier de laatste twee nummers.

avatar van west
5,0
Ik heb ook een vinkje staan bij In Reverse. En met de titelsong is inderdaad niets mis.

avatar van DjFrankie
4,5
DjFrankie (moderator)
Wat een goeie plaat, ik vond de voorganger ook goed, maar op Lost in the Dream is nog meer sfeer, en zijn ook meer uptempo nummers zoals de topper van het vorige album, Baby Missiles.
Volgens mij hebben ze goed naar het publiek geluisterd tijdens hun Slave Ambient tour, en de nummers die het beste aansloegen tijdens die tour geevalueerd. Daaruit zou Lost in the Dream kunnen ontstaan. Waar Slave Ambient de neiging had zichzelf te herhalen, is dat hier verdwenen.

Ook de mooie lange intro's hebben een toegevoegde waarde bij de nummers, vorig jaar brak The Boxer Rebellion door, zou dit jaar het jaar van War On Drugs worden?

Dit album is een zeer sterk geheel met goeie losse nummers, maar die vooral als album geweldig bij elkaar klinken. Voor mij het hoogtepunt tot nu toe van 2014. Een uur lang genieten.

Ga ze live zien als je de kans hebt, ga je geen spijt van krijgen.

avatar van De Daniël
4,5
Jammer dat ze alleen op Le Guess Who live te zien zijn... 40 euro betalen voor een programmering die me buiten TWOD niet zo interesseert is toch zonde.

avatar van west
5,0
En je weet nog niet eens in welke zaal ze optreden in Utrecht.

5,0
De plaat blijft verslavend, zelfs na 10x luisteren. Andere bands moeten van goede huize komen om deze plaat van TWOD van de troon te stoten in 2014.

avatar van philtuper
4,0
DjFrankie schreef:
Volgens mij hebben ze goed naar het publiek geluisterd tijdens hun Slave Ambient tour, en de nummers die het beste aansloegen tijdens die tour geevalueerd. Daaruit zou Lost in the Dream kunnen ontstaan. Waar Slave Ambient de neiging had zichzelf te herhalen, is dat hier verdwenen.


Nonsens! Ik denk niet dat Adam Granduciel daar heel erg mee bezig is hoor. Alsof het publiek zo'n grote invloed zou hebben op het maken van een album. Ja, als de band One Direction heet, dan misschien wel ja.

Zelf zegt ie daarover: "I’m crafting it more than just layering a bunch of stuff and editing it or sticking another song on top of it," I’m trying to write more songs that I’ll still want to sing in five or six years. It’s more natural, a little more from the heart and less about soundscapes.”

avatar van englishanja
Kabbelt lekker weg.Lekker bij en boek

avatar van LittleBox
5,0
Fenomenale plaat. Schitterende arrangementen vol emotie. Kippenvel bij Reverse, Lost In A Dream. Parels zijn het. Schatplichtig aan Dylan en Springsteen en dan vooral de 80-er jaren. Vorige keer live vond ik ze wat tegenvallen, maar met dit materiaal wil ik ze graag nog eens zien. Deze plaat staat continu op de repeat.

avatar van west
5,0
Zoals ik al eerder schreef: en waarom Bob Dylan er weer bij gehaald wordt: uit gewoonte?

Invloeden van Springsteen, Tom Petty en vooruit wat Dire Straits & Neil Young. Maar vooral een eigen prachtig geluid.

Ace
Inmiddels 10+ keer gedraaid en het is lang geleden dat ik zo in de ban ben geweest van een album. 5*

avatar van Norrage
3,5
Naja, ik vind de mensen die Bob Dylan of Dire Straits zeggen geloofwaardiger dan die Bruce zeggen. Adam klinkt bij vlagen qua stemgeluid echt als Dylan, en qua feel van de muziek en het langgerekte hoogtempo gitaar-getokkel is echt typische Dire Straits. Bruce daarentegen....tsja, ik kan er niet inkomen. Behalve dat de muziek echte amerikaanse hoopvolle Bruce-muziek is, houdt het daarbij op.

avatar van Ducoz
4,0
Norrage schreef:
Naja, ik vind de mensen die Bob Dylan of Dire Straits zeggen geloofwaardiger dan die Bruce zeggen. Adam klinkt bij vlagen qua stemgeluid echt als Dylan, en qua feel van de muziek en het langgerekte hoogtempo gitaar-getokkel is echt typische Dire Straits. Bruce daarentegen....tsja, ik kan er niet inkomen. Behalve dat de muziek echte amerikaanse hoopvolle Bruce-muziek is, houdt het daarbij op.


Burning lijkt toch wel een beetje op Springsteen. Voor de rest ben ik het met je eens.

avatar van Lura
2,0
De Daniël schreef:
Het is gewoon één lange trip met nummers die in elkaar opgaan en telkens een klein beetje transformeren. Ofzo.


Een trip die mij net iets te lang duurt. De nummers zijn eenvormig en bovendien stuk voor stuk te lang. Ditzelfde probleem heb ik trouwens ook bij het laatste album van Kurt Vile. Leuke muziek, maar te weinig variatie.

avatar van Savant
4,5
Godzijdank geen brullende Boss met zijn 3 lagen dichtgeplamuurde E street band. Hoor wel weer vleugjes Mike Scott. Fijn plaatje, dit. Had niet gedacht dat ze dit in zich hadden. Top 10 dit jaar verwacht ik zelf.

avatar van De Daniël
4,5
Lura schreef:
(quote)


Een trip die mij net iets te lang duurt. De nummers zijn eenvormig en bovendien stuk voor stuk te lang. Ditzelfde probleem heb ik trouwens ook bij het laatste album van Kurt Vile. Leuke muziek, maar te weinig variatie.

Kan ik me heel goed iets bij voorstellen, maar ik vind het allemaal heerlijk

Gast
geplaatst: vandaag om 13:47 uur

geplaatst: vandaag om 13:47 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.