menu

The Alan Parsons Project - I Robot (1977)

mijn stem
3,71 (274)
274 stemmen

Verenigd Koninkrijk
Rock
Label: Arista

  1. I Robot (6:03)
  2. I Wouldn't Want to Be Like You (3:23)

    met Lenny Zakatek

  3. Some Other Time (4:05)

    met Peter Straker en Jaki Whitren

  4. Breakdown (3:52)

    met Allan Clarke

  5. Don't Let It Show (4:21)

    met Dave Townsend

  6. The Voice (5:23)

    met Steve Harley

  7. Nucleus (3:31)
  8. Day After Day (The Show Must Go On) (3:49)

    met Jack Harris

  9. Total Eclipse (3:09)
  10. Genesis Ch.1. V.32 (3:28)
  11. U.S Radio Commercial for I Robot * (1:01)
  12. I Robot (Boules Experiment) * (1:59)
  13. I Robot [Hilary Western Vocal Rehearsal] * (1:32)
  14. Extract 1 from the Alan Parsons Project Audio Guide * (1:04)
  15. Extract 2 from the Alan Parsons Project Audio Guide * (0:57)
  16. I Wouldn't Want to Be Like You [Backing Track Rough Mix] * (3:29)
  17. Some Other Time [Complete Vocal by Jaki Whitren] * (3:44)
  18. Breakdown [Early Demo of Backing Riff] * (2:09)
  19. Extract 3 from the Alan Parsons Project Audio Guide * (0:31)
  20. Breakdown - the Choir * (1:52)
  21. Don't Let It Show [Eric Woolfson Demo] * (3:26)
  22. Day After Day [Early Stage Rough Mix] * (3:38)
  23. Genesis Ch.1. V.32 - Choir Session * (2:18)
  24. The Naked Robot * (10:20)
toon 14 bonustracks
totale tijdsduur: 41:04 (1:19:04)
zoeken in:
avatar van dazzler
4,0
I ROBOT 1977

Na hem een aantal maanden te hebben laten rusten,
nam ik gisteren de proef op de som: de ultieme luistersessie.
En tot mijn verbazing viel I Robot me toch een beetje tegen.
Ik probeer één en ander te verklaren ...

I Robot staat buiten kijf als prachtige instrumentale opener.
Als je naar hun latere instrumentals luisters (elk album heeft
er wel minstens één) dan gaan ze allemaal terug op I Robot.

YouTube - The Alan Parsons Project- I Robot

Tegelijk futuristisch van inslag en dreigend van sfeer.
We bevinden ons duidelijk in de jaren 70, het Star Wars tijdperk breekt aan.
Jeff Wayne's War of the Worlds en Kraftwerks The Man Machine zitten in de pijplijn.
De wereld kijkt enigszins argwanend naar de nieuwe technologie: vriend of vijand?

I Wouldn't Want to Be Like You stapt behoorlijk richting
Saturday Night Fever met die vette bas (ik hoor al een beetje
Michael Jacksons Thriller) en die overduidelijk aanwezige hi-hats.
Daarop een hardrock stem en je krijgt een draak van een song.
Zo'n vaart loopt het gelukkig niet ... maar ik vind het geen winnaar.

Datzelfde mag ook gezegd worden van de twee daarop volgende nummers.
Some Other Time doet qua arrangement wat denken aan Music van John Miles
(waar Parsons ook voor tekende) en Breakdown weet me niet te overtuigen.
Vooral omwille van de zanger die een Supertramp imitatie neerzet.

Tussen de meer instrumentale gedeeltes die heel mooi
de spanning mens - machine weten op te roepen zitten een aantal
soft rocksongs die niet altijd aan het concept zijn vast te knopen.

YouTube - The Alan Parsons Project- Don't Let It Show

Don't Let It Show vind ik wel een geslaagd nummer.
Hier sijpelt Andrew Lloyd Webbers musical invloed door.
Een lieflijk nummer dat mooi contrasteert met het machinale
geluid van andere albumtracks (oa titelnummer en kant 2).

The Voice is zonder meer het sterkste nummer van de plaat.
Hier gebruikt Alan Parsons de disco invloeden uit het midden van de jaren 70
als een klankpalet om een machine aan de praat te krijgen.
Ghost in the machine bij wijze van spreken.

YouTube - The Alan Parsons Project- The Voice

Wordt Parsons op I Wouldn't Want to Be Like You hoorbaar beïnvloed
door de disco, dan herinterpreteert hij die stijl op The Voice.

Nucleus is een soort instrumentaal interludium.
Een compositie die ons vanuit de ruimte weer met beide voeten
op de aarde wil brengen. Nodig om Day after Day aan te vatten.
Een typische Alan Parsons ballad. Enkel Eric Woolfsons vocalen
ontbreken. Die trad pas later op de voorgrond als lead zanger.

Total Eclipse ... ja, de engineer van Pink Floyds Dark Side of the Moon
kan natuurlijk niet om die referentie heen. Na The Voice waan je je
als luisteraar ook een tijdje in Pink Floydiaanse sferen.

Maar let op, Total Eclipse neemt mij in eerste instantie mee
naar 2001 A Space Odyssey met zijn avantgardistische orchestratie
en zijn dissonante koren. Op weg naar Jupiter als het ware.

Genesis (nog zo'n rock dinosaurus maar hier niet ter zake)
mag het album eindigen. Een heel sfeervolle instrumental die
samen met het titelnummer het album tot één geheel smeedt.

Een beetje Kraftwerk, maar vooral veel Alan Parsons zelf.
De gitaren rukken weer aan om de nodige rock toets toe te voegen.
Het verhaal eindigt dus met de (her)schepping van de wereld.
Machine werd mens. Mens wordt God.

Voorlopig laat ik die 4 sterren maar staan,
al is het me bij deze laatste beluistering een halfje te veel
omwille van de paar mindere songs (tracks 3 en 4 bijvoorbeeld).
Instrumentaal een sterkere plaat dan songgewijs of vocaal.

Maar vanaf het volgend album krijgen Parsons
en Woolfson ook die knepen van het vak onder de knie.

avatar van musician
4,5
Een prachtig verhaal, ik kan mij er ook grotendeels helemaal in vinden.

Voor mij is het aloude kant twee (dus vanaf The Voice) ook de prijswinnaar, eigenlijk 5 sterren wel waard.

Het instrumentale Genesis Ch 1 vs 32 bezorgt mij nog steeds kippenvel inzake geweldige muziek, echt grandioos. Voor mij één van de toppers in het hele oeuvre van The APP.

Ik vind dit gedeelte ook nog het meeste aansluiten bij het memorabele tweede part van Tales of mystery and imagination, waar Pavanne de rol van Genesis.. heeft.

Ik moet wel toegeven, ik heb recent nog iets geschreven bij Vulture culture, maar dat deze eerste jaren van The APP toch veruit en onmiskenbaar de mooiste waren. Ik verhoog daarom toch met een halve ster om dat te accentueren.

avatar van TomvanderHeuvel
4,5
TAPP maakte CONCEPT LP's ... Elke plaat had een ander thema, en het was ook de bedoeling dat elke plaat anders zou klinken. Bij TALES, I ROBOT en PYRAMID lukte dat meer dan aardig. Vanaf EYE IN THE SKY ... met de "draken" Ammonia Avenue en Vulture Culture probeerden ze gewoon het (commerciele) succes van EYE te kopieren, met alle nefaste gevolgen vandien.

Ik was enkele jaren geleden in Eindhoven en zag het ALAN PARSONS LIVE PROJECT orkest aan het werk. I ROBOT was de opener (zie ook EYE TOO EYE), en dan zal niet voor niets geweest zijn. De toon van het concert(je) was gezet. Hoogtepunt van dat optreden (voor mij) was I BREAK DOWN (toevallig twee nummers uit I ROBOT? en dara zal wel een reden voor geweest zijn) dat door de drummer gezongen werd (op de LP/CD.gezongen door Allan Clarke van The Hollies/The air that I breathe). The Voice (Steve Harley) en "Some other time" horen bij mijn "gezongen" favorieten van deze CD.

Als ik al de commentaren eens nalees ... welja, al die platen zijn meer dan 30 jaar oud, wij zijn 30 jaar ouder. In 1977 had ik 17 jaar (muziek) bagage ... Nu heb ik 50 jaar (muziek)bagage ... als jullie snappen waar ik naartoe wil. Al goed dat wij hier in Belgie grootgebracht werden met Kees Van Zijtveld die Alice Cooper (no more Mister Nice Guy) tussen 12 en een draaide, anders was het wellicht NOOIT goedgekomen met ons.

Om de een of andere reden zijn we destijds aan Parsons blijven plakken, en doen we dat nog ... We waren in de wolken als er eens een nieuwe plaat verscheen. Vandaag verschijnen er veel meer platen, hebben we toegang tot bepaalde dingen via het net, aan een snelheid die destijds gewoon ondekbaar was. het aanbod vandaag is zoveel breder geworden. Onze portmonee is ook dikker dan die van iemand van 17 jaar ... LOL

Of we - als fan fan fan - 30 jaar geleden objectief waren, of we vandaag objectief kunnen zijn - overmand door nostalgische gevoelens - is maar de vraag. TAPP is geen STARS ON 45, gelukkig maar. En ja, ze hebben minder goede platen gemaakt, er werd na een tijdje erg afgeweken van de opzet, concept CD's maken ... Bij EVE had men een idee dat al even vluchtig was als dat het in de vuilbak verdween.

Maar laat ons die "vergissingen" met de mantel der liefde bedekken en deze platen die we vroeger grijs draaiden koesteren voor wat ze zijn.

avatar van Madjack71
4,0
The Alan Parsons Project....in 1ste instantie kende ik die alleen van de Top 100 allertijden: Old and Wise wat een prachtig nummer blijft en van latere datum; Don't Answer Me, met die stripfigurenclip. Daarmee doe ik deze band schroomlijk te kort...Mea Culpa, maar nooit te laat om te draaien. Samen met dit I Robot en nog 3 andere platen die ik op de vlooienmarkt heb gevonden, maak ik het alvast een beetje goed. I Robot is i.i.g. een prettige kennismaking met een mooie futuristische hoes, die het concept van deze plaat al enigszins aangeeft. Het bewandeld zijn eigen stijl maar Parsons, zal zeker ook zijn waardering hebben gehad voor de grote Pink Floyd. Zelfs een Arvo Partiaanse stijl komt voorbij in Total Eclipse. Het kent ook wat zoetere nummers, maar die passen goed in het totale beeld van deze plaat. Ben benieuwd naar de rest.

avatar van bikkel2
4,0
Ik zou ook zeker gaan voor het debuut Tales Of Mystery And Imagination Madjack . Een conceptalbum . Fragmentarischer dan deze , maar met enorm spannende muziek .

Voor mij zijn I Robot en het debuut ook het meest boeiend . Naarmate de jaren verstrijken wordt de muziek met enkele uitzonderingen daargelaten , wat spanningslozer . Maar dat is mijn mening .

avatar van pim556
[quote]Madjack71 schreef:
Het bewandeld zijn eigen stijl maar Parsons, zal zeker ook zijn waardering hebben gehad voor de grote Pink Floyd. /quote]

Vergeet niet dat Alan Parsons de producer was van The Dark Side of the Moon. Het lijkt mij dus logischer dat je zijn invloeden terughoort in Pink Floyd, en niet andersom.

avatar van Madjack71
4,0
Weer wat te weet gekomen....takk..

avatar van dazzler
4,0
Waarmee Madjack71 aantoont dat hij geen enkele remaster van APP in huis heeft.



Hoezo? Omdat in de liner notes bij elke CD over de link AP - Pink Floyd gesproken wordt.

... zo vaak zelfs, dat het genant is om telkens opnieuw te moeten lezen.
Alsof de naam Pink Floyd nodig is om de muziek van APP naar waarde te schatten.

avatar van musician
4,5
Inderdaad.

En dat Parsons The Dark side of the moon heeft geproduceerd zegt wel wat over zijn kwaliteiten als producer maar weinig over de muziek van The Alan Parsons project.

Omdat het songwriting gedeelte afkomstig was van Eric Woolfson, eveneens te bestempelen als het creatieve brein achter The Alan Parsons project.

Het zal logisch zijn geweest dat TAPP in eerste instantie zal zijn gepromoot door te wijzen op de productie door Alan Parsons, de producer van het, toen al, legendarische The Dark side of the moon van Pink floyd.

Hij heeft ook de productie gedaan voor Pilot, John Miles en Steve Harley (Cockney Rebel). Waarbij we bij de laatsten met Music en Sebastian (beiden wereldhits) eveneens kennis konden maken met het Philharmonia orchestra o.l.v......Andrew Powell. De leden van Pilot zijn opgegaan in TAPP en daarmee was de cirkel rond. Andrew Powell speelde met zijn orchestra aanvankelijk een hoofdrol bij The Alan Parsons project, daarna werd het steeds minder.

Maar na die introductie (bij het eerste album en misschien nog bij I Robot) was het teruggrijpen naar het productie-verleden niet meer nodig: de band bleek goed genoeg om zichzelf te verkopen.

avatar van ChrisX
musician schreef:
En dat Parsons The Dark side of the moon heeft geproduceerd zegt wel wat over zijn kwaliteiten als producer maar weinig over de muziek van The Alan Parsons project.


Het zegt helemaal niks want Parsons heeft DSOTM helemaal NIET geproduceerd, dat deden de heren van Pink Floyd gewoon zelf samen. Wat Parsons wel was, was de studio-technicus zijn. Kortom: de heren van PF hadden hun ideeen over hoe de plaat moest klinken en wat er al niet meer komt kijken bij het produceren van een plaat, Parsons was degene die de technische vertaling van die ideeen maakte en samen met hun uitvogelde hoe het op z'n best op te nemen.

avatar van Marty McFly
4,0
dazzler schreef:
Omdat in de liner notes bij elke CD over de link AP - Pink Floyd gesproken wordt.

... zo vaak zelfs, dat het genant is om telkens opnieuw te moeten lezen.
Alsof de naam Pink Floyd nodig is om de muziek van APP naar waarde te schatten.


Volgens mij is het steeds hetzelfde stukje Dazzler, nl. de inleiding op de liner notes, waarna er specifieker wordt ingegaan op het album in kwestie.

avatar van dazzler
4,0
Marty McFly schreef:
Volgens mij is het steeds hetzelfde stukje Dazzler, nl. de inleiding op de liner notes, waarna er specifieker wordt ingegaan op het album in kwestie.

Klopt, al zou ik eerder "stuk" schrijven ipv "stukje".
Jammer, want bij sommige albums wordt er wel en bij andere minder ingegaan
op het album zelf. Ook jammer is dat de eerste reeks remasters in de bonustracks
telkens een soort instrumentale compilatietrack van het album aanbiedt.

Op dit album: The Naked Robot.

Bij de tweede reeks is dat weggevallen, ik vermoed omdat Woolfson
op dat moment al te veel met zijn ziekte geconfronteerd werd en het niet meer voor elkaar kreeg.

avatar van musician
4,5
ChrisX schreef:
Het zegt helemaal niks want Parsons heeft DSOTM helemaal NIET geproduceerd, dat deden de heren van Pink Floyd gewoon zelf samen. Wat Parsons wel was, was de studio-technicus zijn. Kortom: de heren van PF hadden hun ideeen over hoe de plaat moest klinken en wat er al niet meer komt kijken bij het produceren van een plaat, Parsons was degene die de technische vertaling van die ideeen maakte en samen met hun uitvogelde hoe het op z'n best op te nemen.

Goed, hij was engineer en wordt daar altijd naar verwezen. Officieel staat in het boekje bij The Dark side of the moon dat de vier leden van Pink floyd de productie hebben gedaan.

Wat zich daar in de technische ruimte precies heeft afgespeeld heeft in ieder geval geleid tot het geluid van The Dark side of the moon en dat was toch wel iets anders dan wat we gewend waren van bijvoorbeeld nog de voorgangers Meddle en Oscured by clouds. Wellicht dat de leden van Pink floyd alsnog het licht hadden gezien, voor een deel mag je toch ook zeker verwijzen naar Parsons. Hij is ook zeker geen lichtgewicht op het niveau van produceren.

Stijn_Slayer
Als je Dark Side hoort kun je toch moeilijk om de invloed van Parsons heen.

Ergens wel jammer, ik vind zijn producties altijd zo gelikt en gepolijst. Er zit nauwelijks meer een ziel in.

avatar van ChrisX
Stijn_Slayer schreef:
Ergens wel jammer, ik vind zijn producties altijd zo gelikt en gepolijst. Er zit nauwelijks meer een ziel in.


Die er wat mij betreft plenty zit in Dark Side Of The Moon daarmee eigenlijk aangevend dat zijn invloed toen nog helemaal niet zo groot was. Reken maar dat de heren zich ook niets lieten aanpraten wat ze niet wilden.

Stijn_Slayer
In Dark Side wat meer ja, wat vast komt doordat Pink Floyd zelf ook betrokken was.

avatar van Madjack71
4,0
dazzler schreef: ....Waarmee Madjack71 aantoont dat hij geen enkele remaster van APP in huis heeft


Klopt Sherlock. Heb alleen een 4-tal platen van APP in huis.

4,0
Het beste album, naar mijn mening, van Alan Parsons, alhoewel Tales of mystery.... Turn of a Friendly Card en (sorry) Eye in the Sky ook prachtig waren. De opener op deze schijf is fenomenaal. 4,0

avatar van DjFrankie
4,0
DjFrankie (moderator)
genesis1971 schreef:
Het beste album, naar mijn mening, van Alan Parsons, alhoewel Tales of mystery.... Turn of a Friendly Card en (sorry) Eye in the Sky ook prachtig waren. De opener op deze schijf is fenomenaal. 4,0


Voor mij ook hun beste album, en Tales of Mystery and Imagination Edgar Allan Poe vind ik ook geweldig.

avatar van dennisversteeg
Dit is een goede twee plaat van APP. Na de briljante opener zakt het erst wel wat in met een paar middleof-the-road liedjes, maar vanaf The Voice is deze plaat een avontuur voor de oren.

De bonustracks zijn leuke inkijkjes in het opnameproces en ik vind die lange instrumentale 'naked' mixen erg fascinerend op alle remasters waar ze staan. Het zijn een soort mini-versies van de albums waarbij bepaalde elementen naar oren komen die me eerder niet zijn opgevallen.

Fedde
dazzler schreef:

Tegelijk futuristisch van inslag en dreigend van sfeer.
We bevinden ons duidelijk in de jaren 70, het Star Wars tijdperk breekt aan.
Jeff Wayne's War of the Worlds en Kraftwerks The Man Machine zitten in de pijplijn.
De wereld kijkt enigszins argwanend naar de nieuwe technologie: vriend of vijand?

Geweldige review die dazzler ons geeft. Dit is wel de achtergrond waartegen het album geplaatst moet worden. Het thema hing in de lucht. Bekend is natuurlijk dat I, Robot een sci-fi roman was van Isaac Asimov en in die tijd werd verfilmd. Vanwege die filmrechten mocht Alan Parsons het album niet onder dezelfde naam uitbrengen, maar hij wist juridisch getouwtrek te omzeilen door simpel de komma achter I weg te laten.

Het albumconcept kan samengevat worden in: "a view of tomorrow through the eyes of today". Internet, mobieltjes, apps, het bestond allemaal nog lang niet in 1977. Een digitaal horloge was nog een unicum. Toch was er inderdaad die sfeer van: wat komt er allemaal op ons af. Het jaar 2000 leek geen prettig vooruitzicht.

Het mooie van dit album vind ik dat die dreiging zo goed is verwoord, bijna beeldend gemaakt, met daartussen de prachtige ballads als Some Other Time en Don't Let It Show. Het futuristische is in onze oren niet meer zo spannend als toen, denk ik. Het is vooral erg jaren zeventig: het tempo, de productie en de funk in The Voice. Natuurlijk had Alan Parsons ook oren voor wat er op dat moment op muziekgebied speelde. Time After Time is dan weer een Pink Floyd-getint nummer.

Is dit album beter dan zijn voorganger? Moeilijk te zeggen. Tales of mystery and imagination was onvergelijkbaar. Productioneel wel, denk ik. Het ging met grote stappen vooruit in die jaren. Bij de opvolger Pyramid, die door velen een stuk lager wordt aangeslagen, zie ik dan ook dat compositie en productie weer een stapje verder zijn. Eigenlijk mijn favoriete APP.

Fedde
Over 2 weken verschijnt er een nieuwe 2 CD-uitgave van I Robot op het Legacy label, las ik op enkele websites. Nieuw hoesontwerp, niet eerder uitgebracht bonusmateriaal wordt ons beloofd en natuurlijk de ultieme remaster.

Het lijkt me voor de hand liggen dat Legacy ook de overige albums in de reeks op die manier gaat op-pimpen en opnieuw aan de man wil brengen. Daar is niets op tegen, behalve .... ja, behalve dat de serie remasters van 2007/8 uitstekend was en heel prettig geprijsd en ik niet verwacht dat er met de 2 CD uitgave veel winst in luistergenot te behalen valt. Maar wie weet is het allemaal heel goed nieuws en gaan we de komende jaren weer genieten van de reeks re-remasters. Een nieuwe trend in CD-makerland? Nog eenmaal die vijftigers naar de platenwinkel laten rennen om hun jeugdsentiment op te halen. Dat zouden ze wel willen.

Dit zegt de platenmaatschappij er over:
The production of I Robot: Legacy Edition (35th Anniversary) has been personally overseen by Alan Parsons and Sally Woolfson, the daughter of APP songwriter, manager, lead singer and musician, the late Eric Woolfson (1945-2009). The accompanying 20-page booklet will include a new liner notes essay by Alan Parsons, plus the lyrics as published in the original LP, rare archival photography, and other memorabilia.

Heb je toch weer een leuk boekje erbij. Amazon.com vraagt er $14 voor.
.

avatar van dazzler
4,0
Een beetje wrang ook, dat amper 5 jaar na de dood van Woolfson,
die de vorige remaster reeks superviseerde, Parsons het werk nog eens over gaat doen.
Dat hij het samen met Woolfsons dochter doet, lijkt me een doekje voor het bloeden.

Woolfsons bonusmateriaal beperkte zich tot demo en try-out versies van de bestaande tracks.
Ik weet niet of Parsons daar nog veel kan aan toevoegen. Of krijgen we meer van hetzelfde?

avatar van musician
4,5
Hoe vaak kun je een album nogmaals op de markt brengen?

Ik ben het eens met Fedde, dat de remasters uit 2007 prima (van geluid) zijn en wat mij betreft eigenlijk geen vervanging nodig hebben.

Ik kwam de I Robot vervanging als tip tegen bij mijn zoektocht naar de nieuwe mogelijkheden van de Crises en Five Miles Out albums van Mike Oldfield. Dan weten ze gelijk wat ze je nog meer moeten aanbieden.

Bij Oldfield was ik nog nooit een verbeterde remaster tegen gekomen.
Maar ik heb naar I Robot gekeken en kan er inmiddels de meerwaarde niet meer van ontdekken. Nu moet ik toegeven, dat ik sowieso al niet zo heel erg wild ben van alle bonustracks en probeersels die ik eerder op de remasters van de Alan Parsons cd's van 2007/2008 ben tegengekomen. Beter dan het album zelf is het zeker nergens. Sommige dingen zijn "aardig".

Dat doet mij ook ervan weerhouden naar nog meer van dit soort opvulsel op zoek te gaan.

Als je een overzicht hebt van je oeuvre, zoek je alles wat er nog ligt en dat nog niet is uitgegeven bij elkaar. Het mooiste van in totaal een minuut of 40 haal je er uit, maak je albumwaardig en dan heb je voor de fans er wellicht nog een aardige cd aan.

Eric Woolfson had het vermogen, zelf nog een vervolg met meerwaarde te kunnen maken op iets dat hij nog graag eens wilde uitbreiden (More Tales of mystery and Imagination).

Maar wat dan de aanwezigheid van zijn dochter toevoegt aan extra's (behalve het beheren van de erfenis) is mij ook een ompleet raadsel.
Dit lijkt mij te vallen onder uitmelken. Maar wie met met de cd in handen andere ervaringen heeft, ik hoor het graag.

5,0
Mijn kennismaking met deze groep en...I ROBOT staat nog altijd als een huis. Geleidelijk werd de groep steeds meer commerciëler waardoor ik na een tijdje min of meer ben afgehaakt.
Vooral het dreigende openingsnummer spreekt mij aan.

avatar van Broem
4,0
Mooie lp box op de kop getikt met daarin 4 albums van APP. I Robot erg lang niet meer geluisterd. Blijft een prachtalbum met een mooie mix van de kenmerkende APP electronic, rock en fijne ballads. Heerlijk. Nog 3 albums te gaan

Fedde
Broem schreef:
Mooie lp box op de kop getikt met daarin 4 albums van APP...

Is dat de doos met The Turn of a Friendly Card als cover? Heb ik vaak zien liggen indertijd. Veel luisterplezier verder.

avatar van Broem
4,0
Klopt. Echter met 4 speelkaarten op een hardkartonnen hoes. I Robot, Pyramid, Eve en uiteraard Turn of a Friendly Card. Gaaf.

Fedde
Zeker gaaf. Ik hoop dat je daarmee ook de kwaliteit van het vinyl bedoelt. Meteen wel de beste periode van APP. OK, het eerste project mag er ook zijn, maar daarvan had ik alleen een erbarmelijke Portugese persing die me m'n naald kostte. Niet meer gedraaid sindsdien. Ik wacht op The Ultimate Re-Release begin volgend jaar.

avatar van Broem
4,0
De box is uiteraard qua inhoud maar gelukkig ook kwalitatief gaaf. Mijn vinyl exemplaar van Tales is bagger. De rest heb ik ook op vinyl. Deze box is dus eigenlijk een beetje overdone maar kon 'm niet weerstaan. Verleiding was te groot en prijs klein. Tja. Pyramid draait nu

Gast
geplaatst: vandaag om 07:57 uur

geplaatst: vandaag om 07:57 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.