George Harrison - All Things Must Pass (1970)

Hoewel ik van dit album hou, word ik niet warm van deze nieuwe uitgave.

Het is vermakelijk om de demo's te horen en in feite is het een All things must pass naked, zonder Spector zijn truckjes. Afgezien van het feit dat er echt hele sterke songs tussen zitten, wordt het vrij snel saai. Ik ben over het algemeen gek van dit soort releases maar het is gewoonweg teveel van het goede.

Ik hou het lekker bij het origineel en de 30e verjaardag versie.

Ik heb de 30e anniversery op cd in een klein boxje thuis maar heb nooit vd Spector sound gehouden. Stuur maar een pb als je deze liever hebt. Ik vind de nieuwe mix veel beter. Het geluid is droger en daardoor zijn de partijen beter te onderscheiden maar smaken verschillen uiteraard. Als je de jouwe wil ruilen. Laat maar weten.

Bij sommige nummers hoor je Spector nog wel maar toch verzuip je niet in al die galm zoals het origineel. Prima remix.

Okee, George Harrison zal best een enorme voorraad ongebruikte nummers op de plank hebben gehad (honderden, volgens Phil Spector), maar dan nóg – als je na het uiteenvallen van je bandje met een album als dit op de proppen komt gaat niemand je voortaan nog over het hoofd zien. Zijn fragiele stem en spirituele teksten zouden in theorie door de Wall of Sound helemaal ondergesneeuwd kunnen raken, maar dat wordt ondervangen doordat de mix toch genoeg ruimte laat èn door Harrisons inbreng van een flink aantal behoorlijk stevige nummers waar de arrangementen zich wonderwel goed naar voegen. Na de perfecte eerste kant wordt de kwaliteit wat wisselvalliger ("I love dig"), maar doordat er steeds weer een aangrijpende ballade (Beware of darkness, Let it roll) of een explosieve rocker (Let it down, Awaiting on you all, Art of dying) opduikt blijft het album tot het einde toe boeiend. (De derde plaat neem ik maar niet mee in mijn waardering.) Ik deel lang niet alle spirituele inzichten, en de Wall of Sound-arrangementen lijken de plaat toch stevig in z'n tijd te verankeren, maar door de klasse van de composities en de gedrevenheid van Harrison heeft dit album voor mij eigenlijk nog maar weinig van z'n impact verloren.

Is dit de plaat waarop Eric Clapton meespeelt, samen met de back-up band van Delaney & Bonnie, die daardoor hun bsnd kwijtraakte, waarna Eric verliefd werd op de vrouw vsn George Harrison en daardoor Layla schreef?

Flinke soap-opera, die zelfs voelbaar was binnen dde gelederen van Allman Brothers Band. Nu wil eigenlijk ook die eerste soloplaat van Clapton horen en deze plaat, om het verhaal compleet te hebben.

Maar is deze plaat ook er goed? Er spelen wel wat southern rockers op mee dus.

Aan t gemiddelde en het aantal stemmers te zien vinden een hele hoop mensen dit wel goed ja

Komt in de nodige lijsten naar boven als de beste soloplaat van een Beatle-lid en daar ben ik t in ieder geval mee eens.

Ik ook, ik zou zelfs verder kunnen gaan en controversiële dingen roepen zoals dat dit volgens mij zelfs beter is dan de meeste Beatles-klassiekers, maar dat ga ik hier niet doen

Ik vind de Beatles wel okay, maar Beatles is in mijn ogen wel gewoon pop, en daar ben ik niet naar op zoek.

Laten we zeggen; trek ik dit als ik zeg dat ik Eric Clapton, Cream, Blind Faith, Allman Brothers Band, Bluesbreakers etc. gaaf vind?

Ik zie wel dat er lange songs op staan, en die hadden Beatles niet. Klopt het wel dat deze lp (dubbel-lp?) meer dan anderhalf uur duurt? Ik lees nu net dat het zelfs 3 lp's zijn. Toe maar, dat is nog eens hoogdravend. Ik lees ook dat mijn held Peter Frampton hier op mee speelt, al is het maar een akoestisch gitaartje.

Phil Spector zat hier achter de knoppen dus het is eerder smooth dan ruig. Ik vind het verrukkelijk, wellicht is het voor jou niet kartelig genoeg. Ik zou zeggen beluister een paar liedjes die hier veel voorkeursstemmen hebben gekregen en dan zal je wel merken of je er iets mee kan!

Goed advies van mijn voorganger, Mssr Renard. En wat de lengte betreft, eigenlijk is dit een dubbelelpee van 75 minuten + een derde elpee van een half uurtje met jams die ik persoonlijk niet erg interessant vind (en getuige de weinige voorkeursstemmen voor die nummers ben ik daarin niet de enige) + een handvol bonustracks bij de nieuwste releases. Laat je in ieder geval niet afschrikken door de speelduur, want de nummers van de oorspronkelijke eerste twee platen zijn, nou ja, zie mijn recensie van 27 januari.

Ik moet wel zeggen dat ik productie net zo belangrijk vind als spel.
Slechte producties zet ik al snel weer af (tenzij het een begeerde bootleg is).

Het is niet voor niets dat een producer (met name vaste producers) vaak als extra bandlid werden gezien. Van Phil Spector ken ik alleen de verhalen (wall of sound) maar niet echt platen, omdat ik meestal pop (Beach Boys?) laat voor wat het is.

Maar een gelickte rockplaat en vaak ook gewoon pop hoor, gaat er prima in bij mij. Ik luister namelijk ook gewoon met veel plezier naar Al Stewart (producer: Alan Parsons) en Moody Blues (producers: Tony Clarke en Pip Williams). In mijn optiek is een goede plaat gewoon een goede plaat.

Het zit 'm dan vaak meer in het songmateriaal. Als de balans zang/instrumentaal doorslaat naar teveel zang, zoek ik graag verder. Maar platen met meer instrumentale stukken dan zangstukken, daar ben ik vooral benieuwd naar.

Was het ook niet Eric Clapton die gitaar speeld op While My Guitar Gently Weeps? (de beste Beatles-songs , samen met Helter Skelter en Come Together).

BoyOnHeavenHill : dubbel-lp's schrikken mij niet af hoor (Eat a Peach, Layla, Fillmore East, Moonflower etc.).

En een derde lp vol met jams; dat wil ik wel.

Klopt, was een zeer goede vriend van Harrison, maar vanwege de bekende contractuele problemen wordt hij niet bij de credits vermeld.
Ik geloof niet dat déze jams het niveau van de door jou genoemde platen halen...

Geeft niet, we merken het wel.

Ik zal deze eens opzoeken op soundcloud en als het me bevalt kan deze op de lijst met te-kopen-albums.

Meer een druggy jam

De jams vind ik heel vervelend en weerhouden mij om 5 sterren toe te kennen aan dit verder prachtige album. Maar misschien vindt Mssr Renard ze wél heel mooi.

Ik heb precies hetzelfde. Ontsiert de op zich fraaie plaat wel wat.
Als het in deze tijd was gemaakt dan had je vast verschillende versies gehad. Een limited edition met de jam als bonus.

Kom kom, wat een geklaag door menigeen. Prima jams hoor

Frampton heeft overigens g een cover gemaakt van Isn't It a Pity, deze staat op zijn laatste plaat.

Volgens mij echt de enige Frampton-plaat die ik (nog) niet ken. Maar ben nu even met George Harrison bezig. En wat een heerlijk eerste liedje. My Sweet Lord klinkt trouwens bekend, dus die ik kende ik op één of andere manier al. Tot nu toe een erg lekkere plaat (afgaande op twee songs, maar ja zo werkt Musicmeter).

heb je een slokje op Vigil ? tijdens het genieten van dit album

Zojuist de cd remaster aangeschaft van deze All Things must Pass
Vanavond eens goed voor gaan zitten

Ik luister nu naar de 2020 mix. Deze doet het niet voor mij. Hij is veel minder scherp en sprankelt niet. Op bijvoorbeeld Isn't It A Pity komen bassen van de heel laag gezongen achtergrondkoortjes niet naar voren, die het einde van dit nummer juist zo'n heavy gevoel geven.

George Harrison had liever een soortgelijke als deze versie uitgegeven in 1970, maar Phil Spector wist gelukkig zijn zin door te drijven, waardoor het album een bijzondere magie en dimensie kreeg, die alleen hij tevoorschijn kon toveren. Phil Spector had een absoluut gehoor, waarmee hij in staat was om voltallige secties als drum, blaas en percussie, aan te sturen en te mengen in een popplaat.
Ik hou heel erg van dit originele album, met zijn vele prachtige blaas orchestraties, bijvoorbeeld op let it down, waanzinnig jazzy. Maar ook George is onwijs verfijnd muzikaal bezig hier. Het is een masterpiece.

(Eerder verschenen op Jorros-muziekkeuze.nl)

Mijn favoriete Beatle. Niet alleen voor zijn bijdrage aan de Beatles, maar dit album is wat mij betreft het beste solo-album van een Beatle. In zijn songs is de oosterse invloed te horen waar hij zo gek op was. Dat geeft nummers van zijn hand net een vleugje extra mystiek.

Vanuit de Beatle tijd is zijn bekendste bijdrage ‘While My Guitar Gently Weeps’. Daarin is al veel van het latere solowerk van Harrison te herkennen. Het is jammer dat John Lennon en Paul McCartney een aantal van zijn composities resoluut van de hand wezen. Anderzijds is dat ook wel prettig want nu kon Harrison ze op zijn solo albums gebruiken.

Ik ben nooit een echte Beatles fan geweest daarvoor ben ik net zo’n vijf jaar te jong. Van de Beatles heb ik genoeg aan het blauwe en het rode album. Maar ik draai All Things Must Pass vaker dan die twee albums. Het album raakt me dieper en doet me meer terugdenken aan mijn jeugd dan een Beatles album. En niet persé aan 1970/71 maar aan heel mijn tienerjaren. In het jeugdcentrum stond dit vaak aan. Om dit stukje te schrijven ben ik er nog eens goed voor gaan zitten. En nog steeds boeit het album als vroeger het geval was. All Things Must Pass

Isn’t It A Pity is mijn favoriet op het album gevolgd door Let It Down en opener I’d Have You Anytime en Beware Of Darkness. En om niet te vergeten het titelnummer.

Zijn er dan geen minpuntjes? Jazeker, I Dig Love is zo’n song van net niet. En It’s Johnny’s Birthday, tja daar kan ik niks mee. En ja, het eind van het album is zeker niet slecht maar Thanks For The Pepperoni en Out of the Blue zijn nummers waar ik snel op ‘uit-geluisterd’ ben. De positieve flow wordt daarmee echter nauwelijks verstoord..