menu

Kansas - Drastic Measures (1983)

mijn stem
2,67 (38)
38 stemmen

Verenigde Staten
Rock
Label: Kirshner

  1. Fight Fire with Fire (3:40)
  2. Everybody's My Friend (4:09)
  3. Mainstream (6:36)
  4. Andi (4:15)
  5. Going Through the Motions (5:43)
  6. Get Rich (3:43)
  7. Don't Take Your Love Away (3:44)
  8. End of the Age (4:33)
  9. Incident on a Bridge (5:37)
totale tijdsduur: 42:00
zoeken in:
avatar van Jester
2,5
Dit heeft weinig meer te maken met het oude Kansas, er staan nog wel aardige nummers op, maar het is allemaal een beetje vlak. Steve Walsh is eruit, John Elefante maakt zijn opwachting, en weg zijn de scherpe randjes. Jammer.

avatar van bikkel2
2,0
Een vrij gezichtloze Kansasplaat . Steve Walsh is weg en John Elefante die minstens zo goed kan zingen als zijn voorganger zit er dan al vanaf ''82'' bij .
Het vorige album Vinyl Confessions is bepaald sterker , al is dat ook geen echt Kansas hoogtepunt .
Deze plaat gooit al het avontuurlijke wat de groep ooit had overboord en dat is eigenlijk alleen maar te betreuren .
De band klinkt hier als Survivor , om maar een dwarsstraat te noemen .
Erg A.O.R dus en tamelijk anoniem . Muzikaal zit het uiteraard wel snor , maar het blijft een gemis naar betere dagen .

avatar van RuudC
2,0
Ja, dit is zoals verwacht het dieptepunt. Gezien de nieuwe line up op de volgende plaat waar ik zelf ook meer vertrouwen in heb, reken ik erop dat mijn waardering weer gaan stijgen. Drastic Measures is een volkomen misleidende titel. Dit zet gewoon de koers voort van Vinyl Confessions, zij het nog veiliger, nog gladder en daarmee nog saaier. Ik herken hier, net als op de voorganger, niets meer van de Kansas die ik echt heel erg ben gaan waarderen. Ik heb sowieso al een paar albums geen nummer meer gehoord die me echt boeide. Hier dus ook niet. Drastic Measures kon niet snel genoeg afgelopen zijn. Hopelijk komt er vanaf nu weer een stijgende lijn.

Tussenstand:
1. Leftoverture
2. Masque
3. Point Of Know Return
4. Kansas
5. Song For America
6. Monolith
7. Audio-Visions
8. Vinyl Confessions
9. Drastic Measures

1,5
Inderdaad een dieptepunt zonder Steve Walsh maar wel met Livgren...

avatar van lennert
2,5
Zullen we hier inderdaad maar niet teveel over praten? Allemaal heel erg AOR hoor en daar is ook alle kritiek wel geuit, want ik ken weinig mensen die echt dol zijn op dit toch wel erg Amerikaanse genre. Ik heb er niets tegen, maar met zo'n album als dit kan ik ook lastig zeggen dat ik er veel mee heb. De productie is standaard klinisch, de gitaarsound overstuurt en de koortjes aalglad. De nummers zijn niet absurd slecht, maar nergens goed. Mag ik Walsh nu weer terug?

Tussenstand:
1. Point Of Know Return
2. Song For America
3. Leftoverture
4. Masque
5. Kansas
6. Audio-Vision
7. Monolith
8. Vinyl Confessions
9. Drastic Measures

avatar van Casartelli
3,0
Casartelli (moderator)
lennert schreef:
Allemaal heel erg AOR hoor en daar is ook alle kritiek wel geuit, want ik ken weinig mensen die echt dol zijn op dit toch wel erg Amerikaanse genre.
Ik beschouw mezelf toch wel als een liefhebber. Maar dan wel minder van dit soort albums waar je het idee krijgt dat een groep in arren moede een graantje mee probeert te pikken en per saldo toch wat bij de 'originelen' achterblijft.

avatar van lennert
2,5
Casartelli schreef:
(quote)
Ik beschouw mezelf toch wel als een liefhebber. Maar dan wel minder van dit soort albums waar je het idee krijgt dat een groep in arren moede een graantje mee probeert te pikken en per saldo toch wat bij de 'originelen' achterblijft.


Ja, ik hoor dan toch liever iets als Foreigner waarbij het duidelijk is dat dit nu eenmaal de sound van de band is en het materiaal daardoor ook wat geinspireerder over komt.

avatar van B.Robertson
The epic lyrics and baroque song arrangements of Kansas exert their magical influence on listeners with this world-wide CD debut of Drastic Measures. America's answer to the British art rock scene, Kansas' musically innovative and progressive style proves that longevity always comes down to the music.

Dat is het opschrift achterop de originele '83 CD. Ik mocht van iemand Audio-Visions, Vinyl Confessions en Drastic Measures lenen en die hebben nu ieder één rondje in de speler gedraaid. Had erger verwacht, vond het allemaal wel meevallen met Kansas' artistieke neergang, om het maar een benaming te geven. Tuurlijk, ze kunnen niet tippen aan het debuut t/m Point of Know Return, maar zijn zeker geen straf om te horen. Die albums worden hier minstens drie keer gedraaid, alvorens de punten toe te kennen.

avatar van Casartelli
3,0
Casartelli (moderator)
B.Robertson schreef:
The epic lyrics and baroque song arrangements of Kansas exert their magical influence on listeners with this world-wide CD debut of Drastic Measures. America's answer to the British art rock scene, Kansas' musically innovative and progressive style proves that longevity always comes down to the music.
Ha, dat is wel een vrij schaamteloze

Heb deze ook nog een draaibeurt gegeven. Misschien bevalt-ie me wel net iets beter dan zijn beide voorgangers, met Mainstream als typisch '80 excuusprognummer en een paar fijne AOR-stampers daaraan voorafgaand. Daarna komt er eigenlijk niks memorabels meer langs en tekstueel is de combinatie van Everybody's My Friend, Mainstream en Going Through the Motions wel erg zelfmedelijdend... maar muzikaal misschien toch liever deze volbloed-AOR dan de allebei-net-niet van de beide vorige platen.

avatar van vielip
Ik hoorde laatst Fight fire with fire en dat klonk toch best lekker. Maar als ik de berichten bij dit album lees dan kon dat weleens een spaarzaam hoogtepunt(je) op een verder matig album zijn?

avatar van Mssr Renard
3,0
Drastic Measures maar eigenlijk alle 80's Kansas platen zijn prima melodieuze hardrock.

Maar omdat fans het vergelijken met Song for America valt het tegen.

Een hardrockfan kan dit prima hebben. Slecht is het zeker niet.

Livgren schrijft meer christelijke teksten en Elefante is al een tijdje de vervanger van Walsh. Elefante schrijft erg gelickt en zingt ook wat minder krachtig.

Probeer het naar gewoon. En gelijk Power en Vinyl Confessions ook maar ?

avatar van gaucho
2,5
Mssr Renard schreef:
En gelijk Power en Vinyl Confessions ook maar ?

Die twee zijn OK. Inderdaad afwijkend van de 'oude' Kansas van de eerste vijf albums, maar voor een liefhebber van AOR prima te behappen. Met deze Drastic measures heb ik meer moeite. Toegegeven, de opener Fight fire with fire knalt meteen lekker stevig uit de speakers en leverde hen nog een redelijke Amerikaanse hit op. Ze spelen dat nummer trouwens nog steeds op concerten, viel me een paar jaar geleden op - zo'n beetje het enige nummer uit die AOR-periode.
Maar daarna zakt het echt in. De nummers zijn niet echt sterk, blijven niet hangen en zijn - veel meer dan bijvoorbeeld op Vinyl confessions - overgoten met zo'n elektronisch sausje dat de band echt niet staat. Dit is het enige Kansas-album uit het LP-tijdperk dat ik nooit op CD heb aangeschaft. De LP heb ik geloof ik ook niet meer.

Ik ben een groot Kansas-fan, maar ik heb geen moeite met de AOR-sound die zich zich in de jaren tachtig aanmaten. Het was destijds een begrijpelijke overlevingsstrategie, die voor sommige progbands best aardig uitpakte. Ook vind ik John Elefante eigenlijk een prima vervanger van Steve Walsh (hoewel hij het niet haalt bij laatstgenoemde, maar wie doet dat wel?), maar ik vind de nummers gewoon niet zo sterk en productioneel klinkt het gedateerder dan voorgaande en navolgende albums.

avatar van vielip
Mssr Renard schreef:
En gelijk Power en Vinyl Confessions ook maar ?


Power ken ik en heb ik in de kast staan. Vind ik een te gek album! Vinyl confessions ken ik minder goed. Wel ooit geprobeerd maar van wat me herinner niet heel bijzonder. Ik kende Elefante trouwens al eerder van zijn band Mastedon dan van Kansas. Ook een te gekke band trouwens als je van AOR/Melodic rock houdt! Niet te verwarren met Mastodon overigens. Ook een prima band maar heel anders qua stijl.
Probleem wat ik altijd had met Kansas is die viool. Dat vond ik een storend element in de verder prima muziek. Maar dat is een gedachte van héél lang geleden. En zoals wel vaker is gebleken bij mij met dat soort dingen is dat ik het op latere leeftijd allemaal anders beleef Dus waarom zou ik de jaren 70 albums van Kansas niet eens in de herkansing gooien?! Komt ook doordat ik Carry on wayward son gisteren weer eens hoorde en ik me besefte dat dat toch een kneiter van een nummer is.

avatar van Mssr Renard
3,0
Op Drastic Measures is Robbie Steinhardt 'm gepeerd, dus geen viool te bekennen. Wel interessant dat het dan ook gelijk als slechtste Kansas-album te boek staat.

Off topic: Masque en Song for America zijn mijn favoriete Kansas-platen, met een bonte mengeling van hardrock en symforock. Hier is de balans precies goed. Leftoverture en Know Return vind ik soms wat té hardrock en té weinig symforock. Maar ieder heeft een andere beleving.
Kansas was meer dan alleen viool. Toch ook dé eerste symfoband met metal/hardrock riffs en ze kennen ook veel synth-partijen, omdat zowel Walsh als Livgren toetsen speelden.

Misschien dat op Monolith ook minder viool is, ik kan het me even niet zo snel herinneren.

avatar van vielip
Ik zag dat er genoeg albums op Spotify staan van Kansas. Ik ga komende week dus maar eens op ontdekkingsreis

avatar van Queebus
2,5
Kansas zonder Steve Walsh is als Queen zonder Freddy Mercury. John Elefante is een prima zanger maar van een heel ander kaliber. Kansas bereikt met Drastic Measures rock Bottom. De songs zijn Kansas onwaardig, het is standaard AOR geworden. Kansas kan beter, veel beter. Moet er wel bij zeggen dat Fight Fire With Fire een geweldige song is. De hoes is wel gaaf.

avatar van Arjan Hut
3,0
De laatste twee albums van Kansas (zonder Walsh) zijn uitstekend, en Drastic Measures standaard AOR noemen lijkt me ook een brug te ver. AOR, okay, maar standaard? Fight Fire with Fire is een standaard radiorocker voor 1983, maar een uitstekend nummer. Everybody's my Friend een (voor Kansas) a-typische powerpopsong, verder veelal een niet altijd geslaagde mix van prog, gospel & melodieuze hardrock. De platen van Walsh zijn band Streets en die van Livgren's AD uit dezelfde tijd zijn sterker. Platen die ik eerder standaard AOR zou noemen dan de mengelmoes die je op Drastic Measures hoort.

avatar van Queebus
2,5
Het is ook slechts een mening. Als je de eerste albums van Kansas hoort tot pakweg Monolith dan is DM voor mij een teleurstelling. Meer moet je er niet van maken.

avatar van RonaldjK
4,5
Er ging het nodige mis bij deze Kansas, hun laatste voordat de band uiteen viel; en toch vind ik dit een sterk album. Het was de tweede met zanger John Elefante, nadat Steve Walsh de groep eind 1981 had verlaten.

Drastic Measures landde na verschijning in juli 1983 in de bak van mijn dorpsfonotheek, in een periode dat ik als een spons alle nieuwe muziek opzoog. De titel en de tot een vijfkoppige groep uitgedunde band (op de hoes is een klassiek blaascombo te zien) maakten duidelijk dat er veel was gebeurd. Ik kreeg het idee dat violist / zanger Robby Steinhardt de band was uitgezet. Waren de raketten aan de voeten van de musici een verwijzing naar een bandoorlog? Dat bleek niet zo te zijn, maar Kansas zonder viool? Niet slim.
Er valt meer op qua vernieuwing: Het was 1983 en computertechnologie leek nieuw en spannend, wat aan de lettering is te zien. Ik zag dat eerder bij newwavegroepen. Niet alleen de hoesfoto was niet in de stijl van Kansas, qua huisstijl ging er meer mis, zoals het ontbrekende bandlogo. Creative director van de band, drummer Phil Ehart hierover op goldminemag.com: “Let’s shoot ourselves in foot and not use our very identifiable logo. Let’s just not use it.” You could say that everyone was out of gas by then.” De band bewoog mee met de tijdgeest, maar verloor voor menig fan herkenning. Alhoewel de concerten goed bezocht bleven, zakten de verkoopcijfers in.

Net als de voorganger is het album heerlijk vol geproduceerd. De vorige keer nog met de Britse producer Ken Scott, nu met diens landgenoot Neil Kernon, die eveneens naar Amerika was geëmigreerd en de jaren ervoor onder meer met Hall & Oates en Jon Anderson had gewerkt. De gitaren klinken vet als goede friet en tegelijkertijd is het geluid transparant.
Kerry Livgren maakt nog deel uit van de groep, maar schreef slechts drie nummers. Wie wil weten hoe hij zich voelde binnen de band, moet de titels van die drie eens bekijken. Alsof je een interview leest over hun nieuwe muzikale koers (Mainstream), zijn plek in de groep (End of the Age) en het groene gras aan de overkant (Incident on a Bridge). In werkelijkheid beschrijven de teksten ervan een groter plaatje, maar toch...

De overige nummers werden door zanger John Elefante geschreven met diens broer Dino. We horen mainstream aor van hoog niveau. Naast de muziek van Livgren hoor ik verrassenderwijs opnieuw een verzameling sterke liedjes.
Hun beste nummers: het machtige Fight Fire with Fire dat mij indertijd omver blies en in de nazomer in de Billboard Hot 100 #58 haalde, het gevoeliger Everybody’s my’s Friend over de prijs van roem, het slepende Going through the Motions en het prachtige Don’t Take Your Love Away.

Het is een beetje als toen Ronnie James Dio toetrad tot Black Sabbath; iemand op MusicMeter vroeg zich daarbij af waarom die band zich vanaf 1980 niet Heaven & Hell noemde, zó anders en tegelijkertijd kwaliteitsvol klonken ze in 1980 en '81; net als Kansas 2.0 op de twee met Elefante, bij de Amerikanen nog meer verschillend dan bij de Sabs het geval was. Helaas in 1983 dus zonder hun kenmerkende viool; de marimba in Mainstream kan die niet doen vergeten.

Er was vervolgens voor fans veel om bij te houden. De band zou op afscheidscompilatie The Best of Kansas (1984) met een nieuw nummer komen. Vervolgens ging Kansas (met daarin naast Ehart slechts gitarist Rich Williams) in winterslaap, om in 1986 terug te keren.
Drie maanden na Drastic Measures debuteerde voormalig Kansaszanger Steve Walsh met de groep Streets. Livgren begon de groep AD en nam bassist Dave Hope mee.
John Elefante kwam ik eerst tegen onder zijn achternaam op de soundtrack van de destijds populaire film St. Elmo's Fire (1985), vervolgens onder de naam Mastedon op verzamelaars California Metal en Volume II en in 1989 op het debuutalbum It's a Jungle Out There!
Steinhardt was lang "zoek". Pas in 1995 ontwaarde ik zijn naam bij het project Steinhardt-Moon, in '96 solo op een tributealbum met muziek van Jethro Tull.

Drastic Measures wordt dit jaar 40 jaar. Ik zoog het op als een spons, in tegenstelling tot oude fans en recensenten die het konden weten. Of mensen een album goed vinden, hangt immers vaak af van hun verwachtingen.
Degenen die predik(t)en dat alleen Kansas' symforock van de jaren '70 goed was, hadden waarschijnlijk gemopperd als de groep die stijl was blijven spelen. Kwalificaties als 'herhaling van zetten' en 'ouderwets' zouden dan hebben geklonken. Uriah Heep bijvoorbeeld volhardde lang in hun oude stijl en kreeg kritiek op 'alweer dat hammondorgel en die wahwahgitaar', totdat ze in 1982 met een vernieuwd geluid terugkeerden.
De teleurstelling van de progfans van Kansas is heel begrijpelijk, maar ik houd ook van aor en die is hier van hoog niveau, met sterke composities in een heerlijke productie. Derhalve 4,5 ster.

Gast
geplaatst: vandaag om 19:45 uur

geplaatst: vandaag om 19:45 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.

Let op! Je gebruikersnaam is voor iedereen zichtbaar, en kun je later niet meer aanpassen.

* denotes required fields.