menu

Talking Heads - Fear of Music (1979)

mijn stem
4,16 (502)
502 stemmen

Verenigde Staten
Rock
Label: Sire

  1. I Zimbra (3:09)

    met Robert Fripp

  2. Mind (4:12)
  3. Paper (2:39)
  4. Cities (4:10)
  5. Life During Wartime (3:41)
  6. Memories Can't Wait (3:30)
  7. Air (3:34)
  8. Heaven (4:00)
  9. Animals (3:30)
  10. Electric Guitar (3:02)
  11. Drugs (5:09)
  12. Dancing for Money (Unfinished Outtake) * (2:41)
  13. Life During Wartime [Alternate Version] * (4:07)
  14. Cities [Alternate Version] * (5:30)
  15. Mind [Alternate Version] * (4:26)
toon 4 bonustracks
totale tijdsduur: 40:36 (57:20)
zoeken in:
avatar van lennon
3,5
Ook deze plaat kan me zeer bekoren! Fijne muziek heeft deze band gemaakt zeg!

Blijf t zeggen bij elke plaat, een beetje vreemd, maar wel verdomd lekker!!!

avatar van Dibbel
4,5
Omdat een tijdje terug hier iemand over The Tapes begon, heb ik naast die van de Tapes, deze ook maar naar onderen gehaald.
Er zat tenslotte ook niet zo heel veel meer tussen Talking Heads en Tapes.
Deze blijft dus voorlopig wel weer een tijd beneden staan!
Fantastisch album blijft dit toch.
Spannende ritmes, licht maniakale zang, lekker baswerk en liedjes die blijven hangen.
Dat alles in de new-wave sfeer van eind jaren 70.
Heaven blijft een ongelooflijk mooi nummer, Drugs is nog steeds spannend, Air nog steeds een beetje lieflijk en Cities lekker neurotisch.
Ook I Zimbra, Mind en Memories Can't Wait blijven geweldige nummers.
Voor de rest geen missers.
En alleen net geen 5 sterren, omdat de volgende nog beter is.

Op vinyl, in nieuwstaat, Duitse persing.

avatar van west
5,0
Muzikaal door en voor lichtelijk gestoorden, mensen met Fear of Music. Vandaar de muziek van the Talking Heads, zeker op dit album. Want openingsnummer I Zimbra springt letterlijk alle kanten op. Verder vult het album zich met heerlijke ritmes, funky gitaren en bassen, juist ook weer fraaie rustmomenten, tempowisselingen en de oh zo kenmerkende 'zang' van David Byrne.

Na vele malen draaien waardeer ik echt alle nummers. Een paar springen er een beetje uit: Mind, Cities, Life During Wartime natuurlijk, Memories Can't Wait, Air (waar Arcade Fire goed naar geluisterd heeft) & Drugs. Omdat ik inmiddels alles steengoed vind en de sfeer van de plaat zeer origineel en fraai is, net als de muziek dus, verhoog ik mijn score naar 5,0*

avatar van Johnny Marr
4,0
I Zimbra, Mind en Drugs schieten er duidelijk bovenuit voor mij. Prachtig. De rest mag er ook wezen.

avatar van wilbur
5,0
In zijn boek "How music works" beschrijft David Byrne de totstandkoming van het nummer "Drugs".
Het grappigst om te lezen vond ik, dat David het nummer zong nadat hij wat had hardgelopen door de studio zodat hij het lied buiten adem zong, wat het geheel samen met de knorrende geluiden van de Australische koala's een vervreemdende sfeer gaf.

avatar van Stalin
Talking Heads - South Bank Show
The South Bank Show, Season 3 Episode 4
Original air date: December 23, 1979

Sta-link

avatar van brandos
5,0
Voor mij is dit nog altijd hun beste plaat. Non conformistisch, maar ook weer niet bewust 'moeilijk'. Het universum volgens David Byrne; zeer uniek. Compositorisch en uitvoeringstechnisch uitermate geïnspireerd.

avatar van Funky Bookie
3,5
Lekker plaatje waar ik wel eerst een paar keer naar moest luisteren.
In het begin van het album hoor ik veel Bowie terug (Eno invloeden?), maar soms hoor ik ook het kunstzinnige van The Doors.
Plaat wordt vooralsnog per luisterbeurt beter.

Favoriet is Mind.

avatar van bikkel2
4,5
De ontwikkeling van de Talking Heads ging razend snel en hun alweer 3e album Fear Of Music mag de sleutelplaat genoemd worden.
Geraffineerder dan de voorgangers en vooral muzikaal een stap voorwaarts.
Ritmisch erg smaakvol gedaan en de funky gitaren vliegen je om de oren her en der en wat is Tina Weymouth gegroeid in haar rol als bassiste.
Toch is FOM geen opgewekte plaat. Chef componist en zanger/ gitarist David Byrne, klinkt als een wanhopige neuroot, die elk moment kan besluiten om de stekker er uit te trekken.
Het blijkt tevens de grote trekpleister hier, want de wanhoop stuwt het naar een aanstekelijk ritmisch geheel.
Stilzitten is er vaak niet bij.
Ok.Heaven is het fraaie rustpuntje hier en Memories Can't Wait ( oef wat een ijzersterk nummer is dat) is wat trager, maar over het algemeen zit het tempo er lekker in.
Je hoort de invloed van Eno's stijl van produceren/ registreren - duidelijk, in your face en plaats voor elk instrument en waar Eno is , is ook meestal Robert Fripp, die zich uit mag leven in de openingstrack Zimbra.
Zimbra is een voorbode van wat we zouden gaan horen op de Head's ultieme meesterwerk Remain In Light.
Feitelijk heeft elke song wel zijn waarde hier.
Missers hoor ik niet. Een paar fikse uitschieters zelfs en het is een samengebalde vuist en dat werkt prima.
Vervreemdend, neurotisch, dansbaar en uniek, want wie klonk er nu als de Talking Heads.
Wel een plaatje die moet groeien, maar nu al rijp is voor 4,5 sterren.
Wat een originaliteit en luistergenot.
Wat een band !

avatar van Mjuman
bikkel2 schreef:
De ontwikkeling van de Talking Heads ging razend snel en hun alweer 3e album Fear Of Music mag de sleutelplaat genoemd worden. Geraffineerder dan de voorgangers en vooral muzikaal een stap voorwaarts. (...) Chef componist en zanger/ gitarist David Byrne, klinkt als een wanhopige neuroot, die elk moment kan besluiten om de stekker er uit te trekken.
Het blijkt tevens de grote trekpleister hier, want de wanhoop stuwt het naar een aanstekelijk ritmisch geheel.!


De eerste twee van Talking Heads zijn net zo funky en zo mogelijk beduidend neurotischer. Je hoeft maar naar Psychokiller te luisteren (of de kale versie op Stop Making Sense te zien): don't touch m, I'm a real live wire om te beseffen dat in de coulissen de dwangbuis voor Byrne welhaast klaar lijkt te liggen.

Afgezien de groei van de bandleden als muzikant is het - opnieuw (net als later bij U2's The Unforgettable Fire ) de inbreng van Eno die de band naar een hoger peil trekt; zet More Songs af tegen deze en je hoort dat Eno als geluidsarchitect een sprong voorwaarts heeft gemaakt.

Ook Brian Eno & David Byrne - My Life in the Bush of Ghosts (1981) is een fraai - en essentieel - voorbeeld van de samenwerking tussen Byrne en Eno. Afgaand op de commentaren van Frantz en Weymouth ("David is not a likeable person") lijkt een reünie "unlikely"

avatar van bikkel2
4,5
Eno is een baas, moge dat duidelijk zijn.
Zeer belangrijk in de ontwikkeling van de popmuziek. Neem zijn bijdragen op de eerste Roxy's.
Het Eno/ Byrne staat hoog op het lijstje Mjuman.
Komt goed.

Nee, een reunie lijkt uitgesloten.
Rechtzaken geweest en Byrne is niet erg geliefd bij zijn ex-collega's.
Ik meen dat de betrokkenheid van Eno op een bepaald moment ook niet meer op prijs werd gesteld door de andere 3.
Wellicht is dat de reden dat de toegankelijkheid na Remain In Light er snel in sloop.

Robertus
bikkel2 schreef:

Het Eno/ Byrne staat hoog op het lijstje Mjuman.
Komt goed.


Zeker, doenbikkel2! Ook namens mij een dikke aanrader; revolutionaire, maar zeker ook fijne en avontuurlijke plaat.

avatar van bikkel2
4,5
Thanx Robertus

Ik ga er snel werk van maken.

avatar van Mathough
4,0
Heaven had zo een Bowie-nummer kunnen zijn; vooral de zang van Byrne in het refrein gelijkt bijzonder veel op die van Bowie! Een buitengewoon nummer op een verder prima album.

4,0
Wel vreemd hoe dit op het later uitgekomen KC's Discipline lijkt, soms. Oke, bij de openingsbijdrage van Fripp is dat nog te verklaren, maar hoor het elders ook wel: die vervlochten ritmes, die drive, enigszins de gekte met een vleugje agressie? Fijn spul. Had het al wel eens gehoord, maar nu toch een beetje op de gok meegenomen van een 2ehands platenzaak. Geen spijt van!

avatar van Mjuman
ThirdEyedCitizen schreef:
Wel vreemd hoe dit op het later uitgekomen KC's Discipline lijkt, soms. Oke, bij de openingsbijdrage van Fripp is dat nog te verklaren, maar hoor het elders ook wel: die vervlochten ritmes, die drive, enigszins de gekte met een vleugje agressie? Fijn spul. Had het al wel eens gehoord, maar nu toch een beetje op de gok meegenomen van een 2ehands platenzaak. Geen spijt van!


Discipline, My Life in the Bush of Ghosts (Eno/Byrne) en Remain in Light (omgekeerde chronologie) worden vaak gezien als het ultieme supertrio van 80/81.

Eno, Fripp en Andrew Belew zijn dan de "linking pins" - Belew (hij was lang lid van King Crimson) trad live op met Talking Heads tijdens de tour die volgde op de release van Remain in Light; ook Nederland werd aangedaan (Jaap Edenhal, echt een legendarisch concert) en op YouTube zijn nog beelden te vinden (Rome meen ik) van die tour.

Ook de redelijk recente re-release (dubbel-cd dacht ik) van My Life ... is de moeite waard, zeker gezien de prijs

avatar van itchy
4,0
Mjuman schreef:
en op YouTube zijn nog beelden te vinden (Rome meen ik) van die tour.

Rome ja. Echt buitenaards goed, kijk maar

avatar van EttaJamesBrown
4,0
Zonder alle voorkennis en duiding die jullie wel hebben: dit is een prima plaatje om rode kool bij te maken. Het zorgt voor de twinkeling en de bite.

avatar van Mjuman
EttaJamesBrown schreef:
Zonder alle voorkennis en duiding die jullie wel hebben: dit is een prima plaatje om rode kool bij te maken. Het zorgt voor de twinkeling en de bite.


Perzoonlijk, carnivoor zijnde, zou ik er dan een konijnebout bij doen en Echo & The Bunnymen draaien.

Dit vind ik meer begeleiding voor spicy cajun food of nasi rames

avatar van EttaJamesBrown
4,0
Mjuman schreef:
(quote)


Perzoonlijk, carnivoor zijnde, zou ik er dan een konijnebout bij doen en Echo & The Bunnymen draaien.

Dit vind ik meer begeleiding voor spicy cajun food of nasi rames


Nee Mju,

Het voedsel en de muziek moeten een symbiose vormen, geen parasitaire machtsstrijd.

Gij Konijn!

Arbeidsdeskundige
Dit is een briljant album met heerlijke funk riffs.

5,0
dj@
prachtig album.

avatar van Lau1986
3,5
Dit is een lekker album. Het bevat heerlijke riffs en fijne zang. Hier en daar moet ik wel erg aan David Bowie denken, maar daar is uiteraard helemaal niks mis mee.

avatar van Queebus
4,5
Hun beste album. Fantastische nummers, perfect geproduceerd en klinkt fabelachtig. Niet te geloven dat het alweer bijna 45 jaar geleden is dat FOM verscheen, klinkt nog fris en absoluut niet gedateerd.

Gast
geplaatst: vandaag om 12:55 uur

geplaatst: vandaag om 12:55 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.

Let op! Je gebruikersnaam is voor iedereen zichtbaar, en kun je later niet meer aanpassen.

* denotes required fields.