Talking Heads - More Songs About Buildings and Food (1978)

zo dat is een serieuze wandeling!

dan is af en toe wat 'mars' muziek wel een uitkomst kan ik me zo voorstellen

Kan me wel iets bij het tempo voorstellen. Hoop alleen dan wel dat je niet in een dipje komte te zitten bij "Take Me to the River"

Dit album werd door Mjulady v1 altijd betiteld als "neurotenmuziek" en kon - op voorwaarde van behoud van piece of mind ("nag, nag, nag" - "you know what I'm talking 'bout") alleen gedraaid worden bij haar onstentenis.

En toen kwam ... het concert van Talking Heads in de Jaap Edenhal; dat swingende en dampende concert werd een keerpunt: hierna mocht ook deze schijf regelmatig plaatsnemen op de draaitfafel van de Thorens: het mirakel van de vrouwelijke canonisering.

Voor eenieder die geïnteresseerd is dit album is een soort van hommage aan More Songs about Buildings and Food.

Overigens probeerden The Undertones de draak ermee te steken met hun More Songs about Chocolate and Girls - zij vonden Talking Heads te intellectualistisch, maar dat gold ook voor The Human League (in Jimmy, Jimmy: "his mother bought him a synthesizer, got the Human League in to advise her")

Ik vond de vinylversie van dit briljante album altijd een enigszins samengeperst geluid hebben; dat was natuurlijk een onderdeel van de lol, maar hij zou wel beter kunnen klinken. Kan iemand mij vertellen hoe de eerste CD-release (1987) klinkt ten opzichte van de oorspronkelijke elpee, en of de tweede CD-versie (Rhino 2006) echt wezenlijk veel beter is? Qua prijs maakt het namelijk nogal een verschil...

Ik raad je de Rhino-versie aan BoyOnHeavenHill. De sound is een stuk 'opener' dan van de vinyl-versie. Of koop 'Brick' uit 2005 (alle CD's geremastered + 5.1 dolby surround + clips).

Dank voor het advies, Waltzinblack!

Geweldig album.
De laatste 2 minuten van Found a Job zou ik graag méér dan 100 op 100 geven; zo opwindend vind ik dit stukje.
Het hele album is te genieten. Zo aanstekelijk! Zo origineel! Zo uniek!
Found a Job
Take me to the River
Artists Only
The Big Country
The Good Thing
Stay Hungry
I'm Not in Love
With our Love
Girls want to be with the Girls
Allemaal recht in de roos!

Dat is van de eerste 4 albums nu exáct het stukje dat dit album net iets boven de andere zet. Het neemt je inderdaad mee naar een niveau van ongekende zalig- en vrolijkheid. Natural drug.

Dit is zo''n album van de TH waar ik dus aan moet wennen. Er staan zeker een paar lekkere tracks op waarbij Take Me to the River toch wel mijn favoriet is.

Deze heeft even tijd nodig om te rijpen, zoals wel meer van deze band. Voorlopig 3 sterren.

Talking Heads, ben het een beetje aan het verzamelen. Aan chronologie doe ik niet echt en soms doe ik een impulsieve aankoop.
Gewoon omdat ik wel hou van een gokje.
Het meeste van dit album kon ik namelijk nog niet, maar ik heb wel een klik met Byrne en consorten.
Stop Makng Sense is wellicht mijn favo live registratie ( vooral met beeld) dus het vervolg is niet zo verrassend.
En wel hoor....... een lekker album die bij tijd en wijlen funkt als een tierelier, maar da's niet de hoofdopzet van dit album.
Ritmisch zit het altijd wel snor bij The Heads.
Zonder dat het al te ingewikkeld is, zit het met de groove altijd goed. En Tina speelt van die heerlijk verslavende baslijntjes.
Ook als geheel is het genieten geblazen. Byrne met zijn hyperneurotische gedoe blijft een apart verhaal.
Maar het is allemaal prettig in your face, puur en goed bedacht.
Het is nog wat springerig en natuurlijk viel er nog wel wat te halen, maar ik verbaas me over bepaalde inventieve melodielijntjes.
En met die groei kwam het zeker tot Remain In Light helemaal voor elkaar.
Een heel prettige plaat waar ik vooral gretigheid hoor.
En feitelijk stort het nergens inelkaar, boordevol energie en aparte vondsten.
Take Me To The River blijkt wat volwassener en bleek ook een klassieker- live altijd een prijsnummer.

Het heeft mij nog meer overtuigd om de catalogus compleet te maken, al waren ze live nog beter dan op de plaat, en dat is natuurlijk een compliment.

Voila: The Heads - No Talking Just Head (1996)

Even goed onthouden: da's Talking Heads, maar dan zo'n Byrne, zeg maar de stier zonder zijn ballen



Toe maar, niet opsnuiven die lijntjes! Byrne - I'm a real live wire - maakt het verhaal. Jij leest of hoort het.

De eerste 2 lp's bevatten uitermate gestripte, vrij kale, puntige en scherpzinnige songs. Jouw weergave ervan is een firm understatement van de impact van iemand als Byrne. Misschien toch eens The Name of This Band eens beluisteren - m.n. de 'kale' versies van oudere songs zoals Building on Fire. Het staccato-gitaarspel drijft de song vooruit. Die songs was de keerpunt in een van de eerste concert van [i]Talking Heads in NL: als voorprogramma van Eno in Rasa (het oude).

Remain in Light was niets anders dan de doorontwikkeling van het potentieel.

Heb je ze ooit live gezien?

Helaas niet Mjuman. Was toendertijd nog ver uit mijn gezichtsveld.
Gek genoeg herinner ik mij als tienjarige nog wel Psycho Killer bij brillemans Ad Visser.
Nee, jammer. Soms had ik wel wat eerder geboren willen zijn..

Thanx voor de tips en nuttige info.

Catherine Wheel van Byrne (solo) haakt ook aan bij Remain in Light (en is in sommige opzichten consistenter dan My Life in..). Vind zelf Stop Making Sense maar zo zo - 't is een beetje alsof alleen naar deel 3 van Lord of the Rings kijkt en dan toch doet alsof je het hele verhaal begrijpt.

Name of This Band is een prima weergave van de ontwikkeling van de band. De tour van Remain in Light was de apex; Byrne was al met andere dingen bezig en de band kon hem er nog eenmaal bij trekken, Speaking in Tongues, daarna werd 't steeds minder - de vonk was weg

Helaas ben ik het cassettebandje met de Rasa-opnames kwijt!

Ik kan me herinneren dat deze plaat indertijd grote indruk maakte vanwege de manier waarop Eno het geluid had "opengegooid" en verbreed èn vanwege de composities van David Byrne met de unieke invalshoeken van zijn teksten. Als ik het me goed herinner stonden de eerste vier Talking Heads-platen tussen 1977 en 1980 in de jaarlijkse eindlijstjes van Muziekkrant Oor achtereenvolgens op de nummers 3, 2, 2 en 1. Zelf was ik in de zomer van 1978 ook helemaal gek van dit album: de dwingende ritmiek van With our love en The girls want to be with the girls, de spanning van I'm not in love en mijn eigen favoriet Stay hungry, met dat ongelooflijk swingende begin en het melancholische slot met dat prachtige onbestemde orgeltje: "Here's that rhythm again / Here's my shoulder blade / Here's the sound I made / Here's the picture I saved / Here I am..." Om de een of andere reden kon ik pas bij Speaking in tongues weer echt enthousiast over deze band worden, en daarna pikte ik David Byrne eigenlijk pas weer bij zijn eerste twee soloplaten op. More songs... blijft toch mijn favoriete Talking Heads-album.

Oh oh oh, wat een fijne plaat is dit toch. Heerlijk sprankelend en staccato gitaarwerk maar toch ook wel een zekere 'mellow mood'. De invloed van Brian Eno is hier van de 3 albums waar hij op meewerkte wel het meest subtiel. Ik krijg er altijd een blij gevoel van. Het is ook knap als je met een cover als 'Take me to the river' toch weer iets aan het origineel kunt toevoegen, dat zit hem dan niet in Byrnes vocale register maar meer in de sfeerwerking en overtuiging.

Een glimlach bij Etta, als Mjuman terloops opschrijft:

Dit album werd door Mjulady v1 altijd betiteld als "neurotenmuziek" en kon - op voorwaarde van behoud van piece of mind ("nag, nag, nag" - "you know what I'm talking 'bout") alleen gedraaid worden bij haar onstentenis.

Op welke versie zitten we nu?

Draai de laatste week regelmatig de eerste 5 solo-albums van Brian Eno. Na Before and After Science met het aanstekelijke nummer Kings lead hat (anagram van Talking Heads) de overstap gemaakt naar het tweede album van 'The Heads' (en het eerste (mede) door Eno geproduceerde album). Bijna 40 jaar oud inmiddels, maar deze neurotenmuziek (volgens Mjulady 1) blijft mij pakken. Sterker nog, het past voor mij heel erg in het huidige tijdsgewricht.

Te lang geleden dat ik deze plaat heb opgezet, maar ik ben zojuist weer compleet weggeblazen. Wat een heerlijke luistertrip levert dit album toch op: briljant! Het is wat betreft mijn favoriete Talking Heads-album altijd stuivertje wisselen tussen More Songs About Buildings And Food en Remain In Light, maar heb zojuist moeten concluderen dat eerstgenoemd album momenteel de strijd wint. Even mijn top-10 bijwerken...

Zoek de parallellen/verwantschappen:

The Robocop Kraus - They Think They Are the Robocop Kraus (2005)

Deze draai ik het minste van de eerste 4, eigenlijk draai ik Fear en Remain het meeste to be honest.
Onterecht dit is een prachtige plaat.
Funky as hell, neurotisch ja maar wat wil je met Byrne.
Hoort natuurlijk ook bij het jachtige NY.

Deze 4 en The name of the band zijn hun beste.

Ik heb de Talking Heads ooit live gezien, in de Groenoordhallen in Leiden, 1982. U2 en de TomTom-Club deden het voorprogramma. Ik heb toen veel last gehad van een langharige krullenbol voor mij die stond te swingen en te zweten als een gek waarbij constant zijn natte haarslierten in mijn gezicht kletsten. "Waarom ga je dan niet ergens anders staan?" lijkt een logische vraag, maar dat ging nogal lastig in de bomvolle zaal.
Overigens was het een leuk concert. Laatst heb ik al het Talking Heads werk weer eens beluisterd, maar de magie van toen is toch wel een beetje weg. Fear of Music vind ik na al die jaren nog steeds best te pruimen, de dvd Stop Making Sense blijft ook leuk, maar "More Songs..." kan mij niet meer zo bekoren. Alleen The Big Country blijf ik een steengoed nummer vinden.

Natuurlijk is Remain In Light hét album van de TH, maar de weg daar naar toe bevatte eveneens onvergetelijk materiaal. MSAB&F verscheen midden in de punk- en new wave tijd en was het toch vooral erg preppy Amerikaanse collegemuziek, want Byrne was een behoorlijke intellectueel. En dat uitte zich ook in de muziek. Het vierkante van 77 was nog volop aanwezig, maar was de productie voller en rijpte de band bij elk nummer. Indertijd had ik nooit kunnen vermoeden hoe groot en invloedrijk deze band zou zijn en welke stappen er nog genomen gingen worden. En dat allemaal binnen een tijdspanne van een paar jaar. Een album dat ik uit de kast blijf trekken.

Man, wat blijft deze muziek toch fris en UNIEK. Soms vergeet ik ze zelf een beetje en gisteren nog eens opgelegd en BAM. Zoals je op een feestje met vrienden plots je eigen vrouw ziet STRALEN en weer helemaal verloren bent. Die outro op Found a job…
Ergens altijd mijn favoriet geweest.

Geweldig zijn Thank You for Sending Me an Angel, Found a Job & Take Me to the River. De rest is aardig tot (echt) goed. Wat dit voor mij een goed album + maakt. The Talking Heads op weg naar nog beter.

Ik leg deze lp vandaag toevallig net apart op de verkoop stapel... als geheel vind ik het een te zwakke plaat.

Ach ergens heb ik gepost dat mijn toenmalige partner (2 versies geleden) dit als typische neurotenwave betitelde en dit album pas kon velen ná het concert in de Jaap Edenhal - vanaf toen mocht dit album ook regelmatig worden gedraaid. Teksten zijn hier wel regelmatig van een haast bijtend cynisme.

Bekend met dit album The Robocop Kraus - They Think They Are the Robocop Kraus (2005) ? Trek de lijnen en kleur de vakjes.

Nee zeg! Originele hoes inderdaad.

Op reis door new wave in 1978, kom ik vanaf boze, ruige dan wel afwijkende geluiden bij Sex Pistols' The Great Rock 'n' Roll Swindle bij deze tweede van Talking Heads.
Klonk de groep op hun debuut al vrij beheerst in vergelijking met hun genre- en tijdgenoten, op More Songs about Buildings and Food is dat nog meer het geval. Hierboven razend enthousiaste verhalen van liefhebbers; bij mij wil het moeizaam landen. Het zit 'm in het ontbreken van pakkende melodieën en de stem van David Byrne, die in de hogere regionen nogal knijpt.

Zegt meteen iets over mijn smaak. Hier klinkt muziek die zowel "keurig" als dansbaar is. Niet hetgeen je ouders verontrustte en tegelijkertijd afwijkend van de dansbare (disco)muziek van 1978. Geproduceerd door de groep met Brian Eno, die niet lang daarvoor nog met David Bowie samenwerkte in Duitsland en Frankrijk. Hier kiest de Engelsman voor een helder, transparant geluid. Knap hoe hij zich dienstbaar maakte door deze krachtdadige New Yorkers in hun kwaliteiten te versterken.
Met enige moeite komen toch enkele nummers bovendrijven: allereerst de gejaagde beat van I'm Not in Love, later ook With Our Love en opener Thank You for Sending Me an Angel. Maar dan moet ik m'n best doen; een nummer als The Good Thing heeft weliswaar een herkenbaar refrein, maar het werkt op mijn zenuwen.

De elpee verscheen in juli 1978, niet lang nadat Psycho Killer van het debuut gedurende april - mei een hit was in Nederland en Vlaanderen. De opvolger is dansbaar en fris, daarom is het verwonderlijk dat Talking Heads bij ons geen hitsingle scoorde. Hierdoor miste vervolgens de elpee de albumlijsten van de lage landen.

In de Billboard Hot 100 was dat anders: met het van Al Green gecoverde Take Me to the River werd in februari 1979 #26 gehaald. Het is op het album het één na laatste nummer en bevat een lome beat in een productie die afwijkt van wat de mainstreamlijsten domineerde.
Ter vergelijking de top 5 van die week, waarin eveneens dansbare muziek stond: op 1 Rod Stewart met Da Ya Think I'm Sexy, op 2 Village People met Y.M.C.A., op 3 Chic met Le Freak, op 4 Olivia Newton-John met A Little More Love en op 5 Pointer Sisters met Fire. In vergelijking hiermee is de muziek van Talking Heads even dansbaar, maar de sfeer is beduidend anders. Het geluid van New York, waar het leven nooit stil staat. Een tikkeltje afwijkend van mainstream Amerika. De elpee haalde er in november '78 #29. In 2006 verscheen het als cd/dvd met de nodige extra's.

Mijn afspeellijst met new wave vervolgt met Ian Dury's Wake up and Make Love with Me, in juli 1978 in Nederland en Vlaanderen een hit. Omdat ik het bijbehorende album New Boots and Panties!! al behandelde, vervolg ik met het debuut van Ultravox! en daarmee terug naar februari 1977; toen nog met een uitroepteken in de groepsnaam.