menu

Damien Rice - My Favourite Faded Fantasy (2014)

mijn stem
4,12 (564)
564 stemmen

Ierland
Folk / Rock
Label: Atlantic

  1. My Favourite Faded Fantasy (6:11)
  2. It Takes a Lot to Know a Man (9:33)
  3. The Greatest Bastard (5:04)
  4. I Don't Want to Change You (5:26)
  5. Colour Me In (5:18)
  6. The Box (4:27)
  7. Trusty and True (8:09)
  8. Long Long Way (6:21)
  9. Camarillas * (2:44)
toon 1 bonustrack
totale tijdsduur: 50:29 (53:13)
zoeken in:
avatar van Frenz
Carolaah schreef:


....En op welke manier vraagt Rice om medeleven?.....


Laat ik het anders formuleren, het gaat om hoe de zanger op me overkomt, niet om zijn feitelijk gedrag.

Het is puur een gevoelskwestie, de emoties die zijn muziek bij me oproept. De vergelijking met Ben H. doe ik omdat de thematiek van de nummers overeenkomt, maar zijn stijl een heel ander effect op me heeft, dat is meer in- of meevoelen.

En bij Damien Rice stuiter ik ook nog eens op een neer tussen me heerlijk laten meevoeren op zijn melancholie en walgen van de kitschviolen

avatar van brain75
4,0
Ik heb voor dit album eens ruim de tijd genomen voordat ik hier wat neer ging tikken. Waarom? De reacties hier staan lijnrecht tegenover elkaar en dat maakte me eerlijk gezegd wel heel nieuwsgierig.

Ik snap de reacties van beide kanten: van geniaal tot aan de braakneigingen. Laat het duidelijk zijn: deze plaat is bij tijd en wijlen behoorlijk commercieel. Maar nu ben ik iemand die liever een vakkundig gemaakt commercieel liedje hoor dan een slecht in elkaar gestoken alternatief nummer.

Dan komen we bij het album zelf. Ik ben van mening dat Rice een pracht van een album in elkaar gezet heeft: het vakmanschap druipt ervan af en in veel nummers weet hij me, ondanks de sentimele strijkers en de bombast die me af en toe om oren vliegt, te raken. Op dit album wordt de bekende akoestische sound van Rice gecombineerd met soms eind jaren 60/begin jaren 70 aandoende soul-muziek.

Op "It Takes..."(nr.2) gaan alle registers hierin open: het nummer word daarna helaas veel te lang uitgesponnen. In het midden kunnen er minstens overbodige bombastische 3 minuten uit: dan heeft deze plaat het in zich een klassieker te worden voor de top 2000-lijstjes.

Een nummer wat denk ik een grote hit gaat worden is "I Don't Want To Change You". Het nummer is zo commercieel als het maar kan zijn, maar verdorie zeg......als dit het niveau van radio 3 word dan ga ik weer eens luisteren hoor. Rice zet hier een geluid neer wat mij doet denken aan Bill Withers met "Ain't No Sunshine": een heerlijk warm geluid waar ik niet snel genoeg van krijg.

Ik ga niet elk nummer doorploegen....deze twee springen er wat mij betreft uit. De rest vind ik ook van een hoog niveau maar geven mij niet het "druk op de herhaal-toets"-gevoel. Ik tik hier vooralsnog 4 sterren voor af.

avatar van Carolaah
4,0
Frenz schreef:
(quote)


Laat ik het anders formuleren, het gaat om hoe de zanger op me overkomt, niet om zijn feitelijk gedrag.

Het is puur een gevoelskwestie, de emoties die zijn muziek bij me oproept. De vergelijking met Ben H. doe ik omdat de thematiek van de nummers overeenkomt, maar zijn stijl een heel ander effect op me heeft, dat is meer in- of meevoelen.

En bij Damien Rice stuiter ik ook nog eens op een neer tussen me heerlijk laten meevoeren op zijn melancholie en walgen van de kitschviolen


Thanks voor je reactie. Ik begrijp dat dit niet zo in de smaak valt en Howard nogal een ander geluid en manier van singer-songwriting heeft wat je beter bevalt.

Wel grappig hoe mensen hier zo klagen over de strijkers. Ik vind de toevoeging van strijkers juist niet kitsch en houd ervan hoe Rice piano en violen e.d. veelal in zijn albums laat terug komen. Dat was bij 'O' ook al een element wat meermaals terug kwam.

Ik vind het juist puurder klinken dan dat digitale geluid van tegenwoordig, maar je moet er van houden en er ook nog voor open staan uiteraard, om de juiste balans te vinden in zijn nummers.

Het enige waar ik me mateloos aan irriteer op deze plaat is (met name het slotdeel van) 'I don't want to change you'. Ik vind Rice hier naar 'gejengel' gaan en het is zoals hiervoor ook genoemd toch wel een wat commerciële plaat (niet per se fout, maar het past gewoon niet ofzo).. die me doet denken aan de 'cannonball' radio-versie, ook zo verschrikkelijk..

kistenkuif
Voor de luisteraars die Rice (te) zoete koek vinden is ter afwisseling het album met de toepasselijke titel Sentimental Hygiëne (1987) van 'singer/songwriter' Warren Zevon wellicht een tip. Mr Bad Example (1991) mag ook. Even stevig de bezem door alle tobberijen. Dat lucht op.

avatar van echoes
5,0
Kende dit niet maar werd nieuwsgierig doordat ie op de voorpagina van deze website stond met een puik gemiddelde. En wat een prachtplaat is dit zeg! Met als hoogtepunt "It Takes a Lot to Know a Man". Dat het toch elke keer weer mogelijk is om zo'n prachtmelodie te maken.

avatar van Cor
3,5
Cor
Ik vind het mooi, misschien is dat nog wel iets te voorzichtig, maar ik heb bij deze plaat niet dat euforische gevoel, dat ik bij veel critici, recensenten een ook hier op de site wel proef. Misschien soms net iets te sentimenteel? Terwijl daar natuurlijk ook z'n kracht ligt. Volgende keer (over een jaar of acht dus) de balans nog iets meer finetunen en ik geeft een 4,5****.

avatar van JelmerHolwerda
4,5
Het is misschien soms te zoet als de hel en te sentimenteel met alle bombast en violen maar teringjantje wat is dit mooi. Ik had echt meerdere malen kippenvel bij de eerste luisterbeurt. 4,5*

avatar van IntoMusic
5,0
Bij mij is dit de nr. 1 in mijn Top 10 van 2014. Geweldige plaat van geweldige hoogte!

avatar van AOVV
3,5
Ja, toch wel een goeie, deze nieuwe van Damien Rice. Mag ik nog zeggen dat we er lang op hebben moeten wachten, of is dat ondertussen al een luidkeels verkondigde waarheid? Hoe dan ook, vooral het eerste deel van het album (tot en met 'Colour Me In') is van een erg hoog niveau. De overige songs moeten nog wat inwerken, maar zullen daar nog kans genoeg toe krijgen..

avatar van Droombolus
4,5
Voor mijn jaardag gehad. Lekker plaatje wat me kwa melodieën, sfeer en orkestratie regelmatig aan OK Computer doet denken ........ ik ken me verkeerdere vergelijkingen bedenken.

kistenkuif
verrassende vergelijking die ik niet helemaal kan volgen...

avatar van Johnny Marr
4,0
Ik snap de vergelijking ook totaal niet.

avatar van Pinsnider
4,5
Als we dan toch richting de wankele vergelijkingen gaan: ik moet af en toe aan Sigur Ros denken....

Staat nu al paar weken op 1 in die rotatielijst hier, dus toch maar geprobeerd.... Maar helaas, dit trek ik niet. Wellicht verkeerde fase in mn leven momenteel -- te veel plezier -- om me hierin mee te laten slepen. Vergelijkingen met OK Computer (zoals hierboven vermeld), sorry hoor... Na 2 seconden Airbag houdt elke vergelijking toch wel op. Dit is kitscherige melancho-pop met een licht Coldplay sausje. Mensen, luister toch lekker naar Mike Scott's Bring 'em all in (1995).

avatar van Droombolus
4,5
Raynman schreef:
Vergelijkingen met OK Computer (zoals hierboven vermeld), sorry hoor...


Ik wist dat het een gevoelige snaar ging raken ..........

Ik heb het ook niet over het totaal produkt of over de zang maar over de manier waarop de zaak georkestreerd en daarna op de kompjoeter inelkaar geplakt is. Vooral bij It Takes A Lot To Know A Man heb ik daar last van. Misschien moet je daar muzikantenoren voor hebben of gewoon prettig gestoord zijn om dat te horen...

kistenkuif
Droombolus schreef:
Misschien moet je daar muzikantenoren voor hebben of gewoon prettig gestoord zijn om dat te horen...


allebei kan natuurlijk ook ideale luistercombi

avatar van Rudi S
3,0
Droombolus schreef:
(quote)


. Misschien moet je daar muzikantenoren voor hebben of gewoon prettig gestoord zijn om dat te horen...

Oh nee, muzikantenoren is het dus niet, dan moet het die andere wel zijn

avatar van brain75
4,0
Droombolus schreef:
(quote)

Vooral bij It Takes A Lot To Know A Man heb ik daar last van. Misschien moet je daar muzikantenoren voor hebben of gewoon prettig gestoord zijn om dat te horen...


Niks mis met prettige gestoordheid en je neemt jezelf dan tenminste niet te serieus. Dat zouden er meer hier moeten doen

Wat betreft It Takes A Lot....des te vaker ik dit album luister des te meer gaat die track, door het ellenlange en totaal overbodige uitsmeren, mij tegen staan. Het is wat je zegt.....teveel gedoe met gesample en druk gedoe. Of ik dat dan moet koppelen aan OK Computer laat ik in het midden

Tracks als The Greatest Bastard en bijna alles na track 5 begint juist meer te groeien bij meerdere luisterbeurten.

avatar van Gerben61
4,0
Damien vraagt van zijn luisteraar extra moeite door eerst 2 matige nummers op de plaat te zetten waarbij It take a lot ……. tenen krommend is, maar ben je daar doorheen dan volgen een aantal gevoelige, wonderschone, kippevelnummers.

avatar van west
4,0
It takes a lot tenenkrommend....

Even gecheckt: veruit het favoriete nummer hier, ook door mij aangevinkt.

avatar van Gerben61
4,0
@ West. Blinde vlek (gehoor) van mijn kant of… kuddegedrag?

avatar van Pinsnider
4,5
haha, kom op Gerben, even je tandglazuur aan laten sterken en gewoon It Takes a Lot bij je binnen laten komen. Daarna wel weer even goed poetsen....
Heeft iemand trouwens enig idee wie de dame is die de plaat opent? Kan het nergens in de kredieten van de hoes vinden, maar zal er ongetwijfeld overheen hebben gekeken. Klinkt als het jongere zusje van Skin van Skunk Anansie. bvd.

avatar van oceanvolta
4,5
Dat zou Cora Venus Lunny moeten zijn.

avatar van Pinsnider
4,5
Dank!

avatar van SunnyOne
5,0
Ok. Ik ben eruit. Dit is voor mij hét album van 2014. Sorry Natalie (jij vooral), Leonard, Maria, Josienne & Ben, Broken Twin, John, War en alle anderen die zulke mooie muziek maken. Op dit album staat geen noot of tel te veel of te weinig. Wat een gave om zulke mooie muziek te kunnen maken. Ik geniet er al weken van en het houdt maar niet op...

avatar van Sparks
4,0
Same here. Het liefst start ik het album bij Greatest Basterd, skip ik nr 4, en luister naar alle pareltjes op de tweede helft van het album.

avatar van Carolaah
4,0
Aargh, ik twijfel toch of ik dit album met een halfje ga downgraden. Wanneer ik '9' (wat ik eigenlijk in eerste instantie zijn minste album vind - en minste is in dit geval zeker niet te min) weer opzet hoor ik een geluid terug dat toch minder 'gemaakt' klinkt.

Het is hier eerder ook al eens genoemd, het digitale gesleutel, nu ben ik geen expert hierin dus ik kan er niet goed de vinger opleggen wat het precies is.. De gitaar is verder weggezakt en klinkt minder alsof iemand bij je in de kamer zit te spelen/zingen. De vocals lijken over het algemeen minder puur geworden, meer bewerkt/digitaal vervormd.

Daarnaast zijn de stiltes waar voorheen Rice's gezang, de emoties zo extra naar voren kwam hier veelal opgevuld met instrumenten, iets meer popachtige beats in sommige nummers.. Nog steeds niet verkeerd. Het is toch een kwestie van smaak;meer instrumentatie of toch liever de stiltes..

Ik moet zeggen dat ik na vele luisterbeurten merk dat ik de stiltes, de kwetsbaarheid van de voorgaande albums toch wel wat mis. Ik mis het akoestische getokkel (en de vocals) zoals hier nog wel in ''Colour me in' en een beetje in 'The greatest bastard'. De gitaar is grotendeels vervangen door piano, strijkers en iets meer drum.

Het album tikte er eerst toch iets beter in dan nu, ondanks dat ik het nog steeds een goed album vind, met name de eerste 3 sterke nummers en dan later colour me in en vervolgens nog de prachtige afsluiter, vallen de mindere dingen ook steeds meer op. Ook gezien het maar acht nummers zijn en ik 3 hiervan niet zo heel fantastisch vind (I dont want to change you, The box en Trusty and True). Kortom: toch een halfje omlaag... (echter nog steeds een dikke 4+ )

Persoonlijke smaak.

avatar van AOVV
3,5
'It Takes a Lot to Know a Man' is een fantastisch nummer, de rest verbleekt daar jammer genoeg zo'n beetje bij. Ik vraag me soms wel 'ns af wat Damien Rice nu net zo speciaal maakt, dat net hij beter wordt bevonden door de goegemeente dan het merendeel van z'n genregenoten.

Afijn, ik laat het erbij. Rice is een man van momenten voor mij; op elk van z'n albums staan wel een paar pareltjes, maar als puntje bij paaltje komt, weet hij net niet genoeg te overtuigen.

3,5 sterren

4,0
Ik vond Damien Rice altijd een beetje een zeurpiet. Ik vond het te soft en te gezapig en miste het venijn als dat van bijvoorbeeld de Meester zelf (LC) of een Tom McRae. Maar met dit fantastische album heeft hij me toch de mond gesnoerd. Favoriete tracks zijn, in tegenstelling tot de eerste paar luisterbeurten, uiteindelijk de laatste 3 nummers, en vooral 'The Box' en 'Long Long Way'. Het titelnummer verdient overigens ook een meer dan eervolle vermelding.

beaster1256
5 stemmen is te weinig , hij verdient er 6 ....

Gast
geplaatst: vandaag om 09:10 uur

geplaatst: vandaag om 09:10 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.