menu

Steven Wilson - Hand. Cannot. Erase. (2015)

mijn stem
4,26 (665)
665 stemmen

Verenigd Koninkrijk
Rock
Label: Kscope

  1. First Regret (2:01)
  2. 3 Years Older (10:18)
  3. Hand Cannot Erase (4:13)
  4. Perfect Life (4:43)
  5. Routine (8:58)

    met Ninet Tayeb

  6. Home Invasion (6:24)
  7. Regret #9 (5:00)
  8. Transience (2:43)
  9. Ancestral (13:30)

    met Ninet Tayeb

  10. Happy Returns (6:00)
  11. Ascendant Here On… (1:54)
  12. First Regret [Demo] * (2:28)
  13. 3 Years Older [Demo] * (11:47)
  14. Hand Cannot Erase [Demo] * (4:52)
  15. Routine [Demo] * (10:06)
  16. Key of Skeleton [Demo] * (4:06)
  17. Ancestral [Demo] * (13:42)
  18. Happy Returns [Demo] * (5:42)
  19. Last Regret [Demo] * (3:08)
  20. First Regret [Alternate Mix] * (2:05)
  21. Hand Cannot Erase [Radio Edit] * (3:25)
  22. Perfect Life [Grand Union Mix] * (7:43)
  23. Routine [Ninet Solo Vocal Version] * (8:58)
  24. Regret #9 [Alternate Take] * (4:17)
  25. Happy Returns [Radio Edit] * (3:53)
toon 14 bonustracks
totale tijdsduur: 1:05:44 (2:31:56)
zoeken in:
avatar van Clownvis
5,0
Fantastische muziek. Wat mij betreft wordt SW steeds beter. Ik kan zeggen dat dit beter is dan wat hij onder Porcupine Tree heeft gemaakt, al is dat ook van zeer hoge kwaliteit (sterker nog toen dacht ik ook al dat de top bereikt was al viel de laatste wat tegen). Kan niet anders dan 5 sterren geven.

Oh ja, vergeten te melden. CD heeft een plaatsje in mijn top 10 gekregen.

avatar van musician
5,0
Het is weer van een grenzeloze schoonheid........

Ik was aanvankelijk een beetje op het verkeerde been gezet. De singles Hand Cannot Erase en Perfect Life zijn goed maar eigenlijk geen juiste weergave van de rest van het album. Vooral in de langere (meer experimentele) stukken slaat Wilson opnieuw onbarmhartig toe.

Opnieuw, omdat Wilson nu al weer jaren bezig is met een geweldige lijn in progressieve rock, die het genre weer volledig op de kaart heeft gezet.

Z'n neef Jonathan (ze hebben elkaar waarschijnlijk nog nooit ontmoet) en z'n onvermoeibare oom Steve Hackett zijn ook al weer jaren op zeldzaam hoog niveau in hetzelfde water aan het vissen. Het geeft de symfo, met Steven Wilson als de meest experimentele tak, een enorme boost.

Het doet bij vlagen denken aan moderne versies van muziek van de grondleggers van dit genre, artiesten als Anthony Philips, Genesis en Yes.
Waar bij deze "dinosaurussen" de goede ideeën na verloop van tijd echter stokten en ruzies de voortgang van de band ondermijnden, is Wilson evenwel in staat album na album van een sensationeel kaliber muziek te voorzien.

Om die reden koop ik ook de cd's nog steeds van Wilson. Wat echt goed is, daar moet een aanschaf als (geldelijke) beloning tegenover staan. Als dank voor het aangenaam verpozen. Van mij mag hij er wat aan verdienen.

Ik kan het niet anders onder woorden brengen. Ik wil best een kritische noot kraken over albums maar dan moet ik wel de argumenten aangereikt krijgen. En die zijn er gewoon niet.

avatar van west
4,5
Ik volg je niet echt als je het over de progressieve rock hebt. Ik vind dit veel meer dan dat. Natuurlijk hoor je het er ook in terug, maar dit is ook fraaie pop, sterke rock en melodieuze prog om het maar eens zo te zeggen. En de vergelijkingen met Genesis en Yes kan ik nog moeilijker plaatsen. Voor mij: gelukkig maar.

avatar van musician
5,0
Aan die oude symforockers, daar heeft Wilson toch echt wel een goede leerschool aan gehad, zie ook zijn (regelmatige) samenwerking met Steve Hackett.
Luister ook eens naar bijvoorbeeld Transience. Zo'n overgang in 3 Years older, de toetsensolo.
Als er een genre aan hem moet worden opgehangen zit het in de hoek van de progressieve rock.

Ik heb het overigens over "klinkt bij vlagen naar" omdat er genoeg van Wilson zelf in zit. Maar hij heeft zijn ideeën zeker niet bij Mariah Carey vandaan...

avatar van Leptop
4,5
Ik begin maar eens met 4 sterren en dat zomaar eens kunnen blijven. Een goed album, maar nu ook weer niet verrassend, vernieuwend of onwaarschijnlijk goed. Wilson kwaliteit, dus per definitie bovengemiddeld met mooie melodieën, razendknap instrumentarium, Wilsons niet zo bijzondere stemgeluid en cleane productie. Wel verplichte kost binnen het genre.

Waar al die 5 sterren vandaan komen zo kort na de release is me eigenlijk een raadsel... Daar is voor mij meestal wel wat meer tijd nodig.

avatar van Sparks
4,0
Leptop schreef:
Ik begin maar eens met 4 sterren en dat zomaar eens kunnen blijven. Een goed album, maar nu ook weer niet verrassend, vernieuwend of onwaarschijnlijk goed. Wilson kwaliteit, dus per definitie bovengemiddeld met mooie melodieën, razendknap instrumentarium, Wilsons niet zo bijzondere stemgeluid en cleane productie. Wel verplichte kost binnen het genre.

Waar al die 5 sterren vandaan komen zo kort na de release is me eigenlijk een raadsel... Daar is voor mij meestal wel wat meer tijd nodig.


Kendrick en Sufjan deden het ook! Sterker nog, meer stemmen in kortere tijd.

Steven Wilson is met dit album duidelijk niet langer 'die ene zanger van Porcupine Tree', maar heeft solo ook zijn strepen verdient/

avatar van Leptop
4,5
notsub schreef:

3 Years older verrast al gelijk met een flinke scheut Rush. Zoveel Rush heb ik bij Steven Wilson nog nooit in een song gehoord, geweldig. Ander hoogtepunt is Home Invasion, de meerwaarde van hogeschool muzikanten draagt hier veel bij aan het luisterplezier. Knaller van formaat is Ancestral, het vlaggeschip van de CD. Er valt dus erg veel te genieten en dan heb ik het concept nog niet eens onder de loep genomen.


Naast Rush hoor ik ook Yes en Pink Floyd momenten of geluidjes terug in dit nummer.

avatar van Leptop
4,5
Sparks schreef:

Steven Wilson is met dit album duidelijk niet langer 'die ene zanger van Porcupine Tree', maar heeft solo ook zijn strepen verdient/


Dat had ie lang bij mij

avatar van Broem
4,0
+1

avatar van Robertoooooh
4,5
Ik heb zomaar het vermoeden dat er een half sterretje van mijn kant bijkomt. De vele mooi uitgesponnen en soms hemelse melodieën laten een onuitwisbare indruk bij mij achter. Soms opbeurend, soms melancholiek, ik kan er geen genoeg van krijgen. De enige twee nummers die (nu nog) uit de pas lopen zijn Home invasion en Ancestral. Niet omdat ze harder of steviger zijn dan de rest, maar gewoon te geforceerd, te gefabriekt, gezocht en in het geval van Ancestral ronduit saai.
De laatste twee songs maken het gelukkig helemaal goed en na afloop zit ik verbouwereerd nog zeker 10 minuten naar het naaldje te staren dat al sporen aan trekken is in de uitloopgroef.
3,5 ->4,0

avatar van John Self
4,5
Mooi album. Heel toegankelijk, melodieus en de muziek, vooral de gitaarlijnen doen me soms aan Camel denken. Wilson weet het beste van bijna 50 jaar progrock te combineren tot een samenhangend geheel met een eigen visie en klankkleur. Hij is zondermeer een van de belangrijkste artiesten van deze tijd.
Voor wie het nog niet kende: Steven Wilson at AIR Studios Part 3: Artwork and Packaging | StevenWilsonHQ.com

waarom wordt dit op Musicmeter als "Rock" aangeduid? Is alles behalve dat.
echt wel een mooie plaat, maar voor mij iets te zweverig en langzaam..

avatar van IllumSphere
Vlampiep schreef:
waarom wordt dit op Musicmeter als "Rock" aangeduid? Is alles behalve dat.
echt wel een mooie plaat, maar voor mij iets te zweverig en langzaam..

Wat is het dan?

avatar van meneer
5,0
Vlampiep schreef:
waarom wordt dit op Musicmeter als "Rock" aangeduid? Is alles behalve dat.
echt wel een mooie plaat, maar voor mij iets te zweverig en langzaam..


Ik ben het met je eens (wat betreft 'aanduiding'). In mijn ogen is het een onderdeel van de symfonische / progrock. Ik hou, persoonlijk, totaal niet van de 'hokjes' denkerij, maar ga je dit categoriseren in de MuMe lijsten (waar toch zeker wel verschillende stromingen worden gecatoriseerd) dan mag het wel wat specifieker. Maar aan de andere kant, als je dat te specifiek gaat doen dan is de kans weer groter dat je een album weer niet wil beluisteren omdat het opgestempelde plakkaatje niet in jouw smaak categorie zit. En dat vind ik nu juist de charme van MuMe. Het vele ontdekken !

En wat het dan is ? Dit album ? Ik lees hier flarden van Camel, Rush, Genesis, Pink Floyd enz.. Enz..

Ik heb dat zelf niet. Voor mij is het Steven Wilson, geïnspireerd door het verleden en een inspirator voor de toekomst.

bas1966
idd = steven wilson....
komt wel dichtbij 'ouwe genesis', vind ik...maar
..laten we niet mee doen met 'hokjes-denken'
ga met je mee: inspirator voor de toekomst

4,5
Dankzij mijn plaatselijke platenboer hiernaar gaan luisteren. ''Vincent, zet deze koptelefoon op en lees mee met het tekstboekje''. WAT IS DIT MOOI ZEG! Ik wist niet wat ik hoorde, als er een cd bestaat die volmaakt is, dan is dit het wel!

avatar van Jumpjet
4,5
Van Porcupine Tree had ik wel eens gehoord, maar Steven Wilson (solo) was voor mij een onbekend fenomeen totdat ik op Youtube de clipjes tegenkwam van The raven that refused to sing en Drive Home. Het was lang geleden dat ik zo werd geraakt door nieuwe muziek, overigens mede dankzij de prachtige animatiefilmpjes bij deze nummers. De wat meer jazz / prog gerichte nummers op ‘the Raven..” weerhielden mij ervan om het hele album in huis te halen. Bij Hand. Cannot. Erase ben ik dan toch overstag gegaan, gelukkig wel.
Je kunt platen maken waar het muzikale vakmanschap vanaf spat, met een glasheldere produktie, waaraan zo ongeveer alles klopt. Steven Wilson is echt niet de enige die dat allemaal beheerst. Maar bij deze plaat is er iets bijzonders aan de hand. Het is lang geleden dat ik zo werd gegrepen door een album. Met name de eerste helft van het album (tot en met Routine) laat me niet meer los.
In Three Years Older hoor ik geluiden en fragmentjes terug van Yes, Mike Oldfield, Camel (en vele andere) maar dan op zo’n manier dat ik die van nu af aan zal linken aan Steve Wilson, alsof hij hier de standaard neerzet waaraan alle muziek van nu af aan zal worden afgemeten. Ik overdrijf waarschijnlijk, maar jongens toch wat een grootse track is dit.
Hand Cannot Erase is een toegankelijk liedje voor de afwisseling. Zou zomaar een single kunnen zijn.
In tegenstelling tot de Gallery Play waar het album bol van staat, is Perfect life een juweeltje door zijn eenvoud. Heel subtiel wordt de stemming opgebouwd, en verdomd, het werkt.
Na de vredige klanken van Perfect life slaat in Routine de stemming weer om. De vrouwelijke vocalen tillen het nummer naar grote hoogte.
Home Invasion en Regret #9 zijn voor mij een beetje een breekpunt op het album. Waar de eerste helft van het album mij bijna onmiddellijk overtuigt, moet ik hier echt goed naar de (overigens razend knappe) arrangementen luisteren om bij de les te blijven.
Van de langste track van deze plaat, Ancestral , vind ik de eerste helft fantastisch (gitaarsolo!) maar na circa vijf en een halve minuut hebben we er nog acht te gaan vol met (te) vaak herhaalde nerveuze riffs en ritmes en die trek ik niet helemaal.
Gelukkig is er na afloop van dit geweld nog de mooie afsluiter Happy Returns die het verhaal compleet maakt.
Mijn eerste indruk van Hand.Cannot.Erase was dat dit de ‘plaat van eeuw’ moest zijn. De euforie die de eerste luisterbeurten teweeg brachten is nu een beetje over, en ik heb toch (nog) wat moeite met de hierboven genoemde ‘taaie’ stukken op het album. Maar dan nog blijft dit een sensationeel goede plaat.

avatar van corn1holio1
2,5
Hmm ik vind er maar weinig aan. Klinkt een beetje als een flauwe pink floyd. En de nummers die moeten rocken, die rocken in mijn eigen niet voldoende. Ben zo geen tekstenman, dus die gaan vaak aan mij voorbij, misschien dat ik daardoor iets mis... Maar hoger dan een 2,5* komt hij niet.

avatar van Tony
5,0
Eclectisch meesterwerk, vele referenties komen voorbij zoals je in vele berichten hiervoor kunt teruglezen. Maar ondanks dat iedereen er weer een andere oude favoriet in herkent, inmiddels heeft heer Wilson ook een onmiskenbaar eigen geluid ontwikkeld. En het is echt razend knap hoe hij dat voor elkaar krijgt. Progrock 2.0 en veel meer dan dat.

Heb 'm maar weer eens met een halfje verhoogd, maar nu dan toch echt voor het laatst. Het houdt 'n keer op he?

Met Grace en The Raven heeft Wilson een stijgende lijn gepakt en die hier schijnbaar moeiteloos doorgetrokken. Waar gaat dat naartoe? Misschien zit er nog wel een allesverzengend meesterwerk alla Close to the Edge, Dark Side of the Moon of Selling England in, maar voor hetzelfde geld is dit 'm al. De tijd zal het leren, want langzaam krijg ik het gevoel dat dit Hand.Cannot.Erase in staat is dergelijk hoge ogen te gaan gooien in de nabije toekomst.

5,0
Het komt zelden voor dat ik een album dat net een paar maanden uit is, meteen een 5 geef. Bij HCE ontkom ik daar echter niet aan. Dit pakt je onmiddellijk bij de strot! Wat een rollercoaster is dit zeg. Ik pik alleen 3 Years Older eruit: begin met een tapijtje van zwevende toetsen, daarna even een Rush-like gitaar intro, mooie rustige piano solo, dito gitaarsolo, prachtige meerstemmige lagen met vocalen en dan zijn er nog geen 4 minuten verstreken! Om vervolgens op 4:49 op de tekst 'from you' de euforie op ons los te laten. Kippenvel. Een paar seconden maar want dan komt er een weelderige pianosolo. Enz.enz.enz.
Grace For Drowning was al niet misselijk en Raven ging nog een stapje verder. Het lijk wel of er geen maat staat op het talent van Wilson. Het thema is natuurlijk echt op zijn huid geschreven. De melancholie druipt er van af en laat dat nou net mijn favoriete emotie zijn als het gaan om muziek. Het moet gek lopen wil dit niet album van het jaar worden. Wel open blijven staan voor andere, hoe lastig dat ook wordt...Gelukkig komt Big Big Train pas in 2016 met een volwaardig nieuw album -:)

avatar van HugovdBos
5,0
Op 26 februari schreef ik een lovende recensie over dit fascinerende album. Sindsdien is er geen week voorbij gegaan dat dit album niet meerdere keren door de kamer schalde. Keer op keer wist het album me weer te ontroeren en groeide het uit tot een waar meesterwerk. Daardoor ben ik ook genoodzaakt de waardering van 4,5 te verhogen naar de volle 5 sterren. En daarmee neemt hij plaats in een illuster rijtje, aangezien ik zeer zelden 5 sterren uitdeel. Steven je hebt het verdiend!

Reason never seems to come to guilty men
Things that meant so much mean nothing in the end
That function is dysfunction and to hide the truth
Distracted by their faith, ignoring every proof

avatar van JB7x
5,0
Toen die net uitkwam was mijn eerste indruk: ok album. Niet weggeblazen, ik vond het hele album eigenlijk op elkaar lijken. Sommige hardere prog stukken vond ik nogal dof klinken en pakten me niet helemaal, vooral de drums. Ook had ik op één of andere manier het gevoel dat ik het allemaal al een keer gehoord had. Dus heb er uiteraard niet meer naar geluisterd en leek voor mij Neal Morse toch het beste prog-album tot nu toe dit jaar te hebben. Maar vanaf vorige week begin ik daarin te twijfelen.

Heb dit album vorige week weer aangezet en sindsdien staat hij bijna elke dag wel eventjes aan. Niet dat hij me nu wel gelijk overtuigde, nee dat helemaal niet. Hij moest groeien. Op de één of andere manier drijft deze plaat nu wel bij alle andere platen vandaan en begint het iets unieks te worden. Geen kunstje dat herhaald wordt. De muzieklijnen zijn dat ook, het klinkt allemaal zo hemels en vertrouwelijk. Het springt op de juiste momenten naar de wat proggier, moeilijker verteerbare stukken en dan weer terug naar het ó zo fragile. Alles zit goed in elkaar. Het enige argument is dat sommige stukken net iets te vaak terugkeren waardoor het langdradig wordt.

Daarnaast heb je nog de tekst, fenomenaal. Dit is qua timing misschien wel het beste moment om zo'n plaat uit te brengen. Vorig jaar probeerde Placebo nog met hetzelfde idee een track te maken. Die was volgens vele nog net iets plat. Ik kon hem wel waarderen. Wij zitten nu in een stadium in de wereld die tussen mensen zit die volledig "in de cloud" zijn opgegroeid en mensen die dat niet zijn. de generatie 20-30 zit daar precies tussen in. En dat is interessant, een generatie die alle elektronische snufjes snappen maar eigenlijk stiekem dromen van een wereld zonder.

Achja, hij is dus gegroeid en niet een beetje ook. Dit wordt één van de albums van het jaar. Ben ook blij dat Guthrie Govan hier op mee werkt, die mag ook wel wat meer respect verdienen. Wat een gitarist!

avatar van Poepie34
4,0
Van begin tot eind heerlijk, een van mijn favorieten dit jaar.

avatar van symfoton
5,0
Het sterke van Steven Wilson vind ik dat hij in de tijd dat muziek qua ervaring naar het niveau "junkfood" dreigt weg te zakken, geen "leuke losse nummertjes die toevallig op het album achter elkaar staan" presenteert, maar een hele beleving aanbiedt. Overal is over nagedacht, is doorvoeld... De muziek, de teksten en het artwork zijn daardoor tot in de puntjes verzorgd. Je hoort gewoon dat muziek Wilson's passie is. Al die verschillende sferen zijn zo bepalend voor het geheel, het verhaal. En voor een goed verhaal zijn contrasten nodig en dat is volgens mij heel goed gedaan op Hand. Cannot. Erase. Mannenstem/vrouwenstem, electronica/rock en dan de variatie in de instrumenten en de muzikale patronen. Het blijft een kwestie van voorkeur, maar ik bestempel dit voor mezelf al als meesterwerk!

avatar van Lambchop
musician schreef:
Het is weer van een grenzeloze schoonheid........

Ik was aanvankelijk een beetje op het verkeerde been gezet. De singles Hand Cannot Erase en Perfect Life zijn goed maar eigenlijk geen juiste weergave van de rest van het album. Vooral in de langere (meer experimentele) stukken slaat Wilson opnieuw onbarmhartig toe.

Opnieuw, omdat Wilson nu al weer jaren bezig is met een geweldige lijn in progressieve rock, die het genre weer volledig op de kaart heeft gezet.

Z'n neef Jonathan (ze hebben elkaar waarschijnlijk nog nooit ontmoet) en z'n onvermoeibare oom Steve Hackett zijn ook al weer jaren op zeldzaam hoog niveau in hetzelfde water aan het vissen. Het geeft de symfo, met Steven Wilson als de meest experimentele tak, een enorme boost.

Het doet bij vlagen denken aan moderne versies van muziek van de grondleggers van dit genre, artiesten als Anthony Philips, Genesis en Yes.
Waar bij deze "dinosaurussen" de goede ideeën na verloop van tijd echter stokten en ruzies de voortgang van de band ondermijnden, is Wilson evenwel in staat album na album van een sensationeel kaliber muziek te voorzien.

Om die reden koop ik ook de cd's nog steeds van Wilson. Wat echt goed is, daar moet een aanschaf als (geldelijke) beloning tegenover staan. Als dank voor het aangenaam verpozen. Van mij mag hij er wat aan verdienen.

Ik kan het niet anders onder woorden brengen. Ik wil best een kritische noot kraken over albums maar dan moet ik wel de argumenten aangereikt krijgen. En die zijn er gewoon niet.


Leuk geschreven stuk joh top ?

avatar van musician
5,0
Het mag ook best weer eens worden herhaald

avatar van Mindscapes
5,0
Tiens, ik heb begin januari een recensie en artikel voor iO Pages geschreven, toen ik het album al een paar keer gehoord had, maar nog niet zooo heel vaak (deadline was 10 januari en ik had 'm rond Kerst, ook niet bepaald veel vrije luistertijd gehad toen). Benieuwd wat ik toentertijd neergepend heb...

Bij deze, musician

En dan nu de recensie waar jullie allen naar uitkeken, geef het maar toe! Hopelijk volgt hieronder een beargumenteerd betoog over het verdict 'vette krent' dat hierboven prijkt. We hebben nog maar net voorganger The Raven That Refused To Sing verteerd of de volgende conceptplaat is er twee jaar later al. Achter de muziek zit een somber (waargebeurd) verhaal over een jonge vrouw die plots verdwijnt en drie jaar lang mist niemand haar. Ze ligt die hele tijd thuis in bed. Dood. Wilson vertaalt dit muzikaal op zijn geheel eigen manier. Vele woorden worden gezongen vanuit een vrouwelijk perspectief; je voelt bijna de pijn die "ze" zelf ervaart. Zoals zo vaak, ontdek je pas na verloop van tijd de wonderschone details, de fragiele passages, de angstaanjagende, helse en o zo emotioneel getinte zang en melodieën van de gekende groep beresterke muzikanten. Dit evenaart je favoriete Wilson-soloalbum, maar dan met een andere invalshoek. Meer, maar ook minder duister. Meer poppy, maar vaak ook minder, daar die pop zoals steeds erg nostalgisch, melancholisch, complex en vooral heerlijk gelaagd is. Af en toe wordt Wilson bijgestaan door de vrouwelijke nachtegaal Ninet. Een absolute aanwinst. De productie is om van te smullen, de meezing- en hoofdknikmomenten laten niet lang op zich wachten en de schoonheid komt gestaag lonken als de zon achter een wolkje na een regenbui. Zelfs een traan (of regenbui) blijft niet achterwege en dan met name in Perfect Life (prachtig vrouwelijk gesproken woord) en de tot tranen toe bewegende ballade Happy Returns die je uitgeblust achterlaat. 3 Years Older is een wat minder overtuigende track, maar haalt het hoge niveau nauwelijks naar beneden. Persoonlijk vormen Routine (die opbouw en die laatste anderhalve minuut!), Ancestral (halverwege een drastische muzikale ommekeer) en de genoemde ballade bij uitstek de drievoudige pracht en praal. Guthrie en Adam soleren er op los, maar houden zich koest als het lied daarom vraagt. Marco drumt aanstekelijk en weer lekker misleidend. Iedereen beheerst die perfecte balancering. Naarmate het album vordert, verandert de sfeer snel en vaak. Kippenvel, rust, angst, geweld, hopeloosheid. Dit is weer een oerdegelijk staaltje prog. Geen "vintage oldschool 70s prog", zoals Wilson The Raven zelf beschreef, maar eigentijdser en misschien wel toegankelijker. Dit kan tippen aan eerder werk. Als je favoriete Wilsonplaat een berg is, dan is Hand. Cannot. Erase. een minstens even hoge berg; maar dan op een ander continent dat je nog niet hebt verkend.

Toch vreemd om zulke zaken opnieuw te lezen...

avatar van Thin Air!
3,5
Mindscapes schreef:
. Als je favoriete Wilsonplaat een berg is, dan is Hand. Cannot. Erase. een minstens even hoge berg; maar dan op een ander continent dat je nog niet hebt verkend.

...



The Raven : Een gat in de grond
Hand.Cannot. Erase: De Cauberg
Insurgentes: Mount Everest

avatar van crosskip
3,5
Thin Air! schreef:
(quote)



The Raven : Een gat in de grond
Hand.Cannot. Erase: De Cauberg
Insurgentes: Mount Everest


Zet Grace For Drowning er nog tussen als Vaalserberg en ik ben helemaal met je mee

avatar van Mindscapes
5,0
De één z'n Marianentrog is de ander z'n Everest. Zit er misschien nog een Mauna Kea aan te komen over enkele jaren...?

Gast
geplaatst: vandaag om 16:23 uur

geplaatst: vandaag om 16:23 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.