Riverside - Love, Fear and the Time Machine (2015)

Al een tijdje niet echt meer een album gehoord wat me pakt. Alles al eens gehoord, maar ben blij dat dit album me weer eens ouderwets kan verrassen. 2e luisterbeurt maar veelbelovend

Deze heeft inderdaad iets aparts en zeker voor Riverside. Muzikaal een stuk rustiger dan de meeste albums van hun maar ook waar de zanger weer een duidelijk ander geluid laat horen.

Eerste album van hun waar volgens het boekje Mariusz Duda ook alle nummers heeft geschreven ( behalve de Day Session ).

Zie dat je van Riverside verder alleen Second Life Syndrome een cijfer hebt gegeven; ken je de andere albums wel?

Ook wel benieuwd wat je dan van deze Steven Wilson - Hand. Cannot. Erase. (2015) en deze Anathema - Weather Systems (2012) vindt ( zomaar 2 albums uit mijn huidige top 10 ) en ken je ook Lunatic Soul, het solo werk van Mariusz Duda met deze prachtige plaat van vorig jaar : Lunatic Soul - Walking on a Flashlight Beam (2014).

5, 5 en 4!

Hoi Bravejester, jazeker ken ik die wel.De eerste 2 albums vond ik ook helemaal top en vanaf het 3e album begon ik het meer van hetzelfde te vinden. Ik heb ze allemaal wel geluisterd maar het laatste album heeft iets waardoor deze vast vaker zal opstaan dan zijn voorgangers. Het geven van cijfers op musicmeter doe ik maar incidenteel waardoor niet alles wat ik beluister ook een cijfer heeft.



Ik vond A Natural Disaster van Anathema een goed album maar Weather Systems doet mij persoonlijk dan weer minder. Als ik je top 10 echter bekijk dan zou ik deze ook goed te pruimen moeten vinden want ik zie dat onze smaak voor een groot deel overlapt.Misschien toch nog eens een kans geven.
Het laatste album van Steven Wilson ken ik nog niet, de eerdere solo albums van hem wel. Ik heb tot nu toe meer met Porcupine Tree (met als top: Fear of a Blank Planet).



Ik heb zijn eerste album wel gehoord maar na het draaien van het album van Riverside staat het laatste album van Lunatic Soul wel op het 'to-do' lijstje. Bedankt voor de tip.

Voor mij toch een tegenvaller. Zoals al door anderen is genoemd is het een veel rustiger album, waarbij de instrumentale dynamiek van de eerdere albums wegvalt. Hoogtepunt 'Towards the Blue Horizon' is hierop de enige uitzondering. De vocals zijn wel erg goed, waardoor dit album toch kan blijven boeien. Helaas is het tekstueel dan weer niet geweldig, wat bij een dergelijk rustig album wat sterk op de vocals leunt wel nodig is.
Ik had gehoopt op meer, voor nu 3 sterren.

Mijn eerste bericht op deze site en dat moet ook gewoon bij dit album zijn. Waar ik dacht dat Hand.Cannot.Erase niet meer overtroffen ging worden, blijkt Riverside een serieuze gooi te doen naar de nummer 1 positie voor 2015.
Dat kostte een tiental luisterbeurten, maar als dit muzikale tapijt zich ontvouwt...zoveel moois...

Echt positief verrast door deze plaat. Ik ben blij dat Riverside op deze plaat zich focust op het mellow werk, want daar zijn ze echt goed in. De stem van Mariusz is prachtig op deze plaat, heel warm, en de songs zijn gewoon ijzersterk. Af en toe heeft het geheel om niet helemaal loom te worden wat kleine venijnige momentjes, bijvoorbeeld Discard Your Fear met een heerlijke baslijn die mij best doet denken aan Fascination Street van The Cure.

Lekker plaatje. Bonusmateriaal is overbodig (Lunatoc Soul-gepruttel), maar de mellow kant van Riverside verpakt in aantrekkelijke songs bevalt mij ook prima.

Fantastisch album, na de wat mindere voorganger was ik ze een beetje vergeten, maar ze staan weer op de voorgrond wat mij betreft. Fantastisch drumwerk op de nummers. Met name op Caterpillar and the Barbed Wire, heerlijk weg te luisteren.

Towards The Blue Horizon en Caterpillar and The Barbed Wire zijn de voorlopige uitschieters. Ongelofelijk, wat een pracht. En dat terwijl ik nog nooit eerder iets van Riverside had gehoord.

Hè hè, ik hen hem eindelijk binnen. Op vinyl voor de verandering, dan is het artwork nog meer genieten. De plaat klinkt inderdaad rustiger en sfeervoller dan het eerdere werk. De laatste Lunatic Soul was ook rustig, maar m.i. anders qua genre. Ik ga er nog eens goed voor zitten voordat ik een definitief oordeel vel. Voorlopig houd ik het bij 4,5* (en alvast voorgenieten voor het concert in 013)

Caterpillar and The Barbed Wire sprak mij ook direct aan en ben ook heel benieuwd hoe je dit album en voorgaande albums gaat beoordelen.... Meeste albums zijn ( deels ) een stuk harder dan dit album dus benieuwd hoe die jou gaan bevallen maar ze zitten allemaal vol met pareltjes zoals de klassieker The Curtain Falls. Zoek die maar eens op YouTube

Ben erg gecharmeerd van de heldere stem van de zanger. Erg sfeervol ook. De vorige albums ga ik zeker checken!

Ik start met 4*.

Ik vind het niet echt geweldig. Het is leuk voor twee nummers maar ik vind het voor de rest teveel van hetzelfde. Plus dat het pit mist. Het kabbelt een uur voort en wordt snel saai.

Ligt het aan mij of lijkt het 2de gedeelte van 'Towards The Blue Horizon ' wel erg veel op werk van Opeth en Steven Wilson? Alleen het orgeltje doet me weer beseffen dat ik naar Riverside aan het luisteren ben.. Ik vind het nou niet echt heel bijzonder allemaal..
Zo positief ik was en nog steed ben over de laatste Lunatic Soul, zo negatief ben ik nu (nog) over deze..

Er zitten zeker overeenkomsten in het werk van Riverside en dat van Steven Wilson/Porcupine Tree. Zowel in het instrumentatiegebruik als qua opbouw. De rustige nummers vertalen zich ook eenvoudig naar de muziek van Steven. Orgel/mellotron is juist één van de punten waar ik de gelijkenis in voel. Hoe meer muziek je kent hoe sneller je invloeden van andere artiesten gaat zien. Voor mij persoonlijk niet echt hinderlijk, aangezien ik ze alle twee zeer kan waarderen.

Ik heb deze plaat al een twintigtal keer beluisterd. Nu pas zie ik toch wat positivisme. Het saaie ruimt plaats voor schone composities. De sfeer zit goed maar er had wat meer variatie mogen inzitten. Dus dit eentonige, saaie dat sommige hier onder ons aankaart is toch wat terecht. Toch zeker wat de eerste luisterbeurten betreft. Als ik dit album weerspiegel aan de trilogy, adhd en zelfs songs, dan stel ik vast dat dit als progressief album te wensen overlaat. Ik geef een 2 op 5 kwa progressiviteit. Maar als muzikaal geheel toch voorzichtig een 4.

Towards the Blue Horizon begint met een rustig deuntje. Maar naarmate het nummer zich ontplooit, dan hoor je Steven Wilson/Porcupine Tree tot je afkomen. Vooral rond de 5 minuten ligt het er vingerdik op. Strebge heeft dat goed gehoord.

Riverside staat hier op een kantelmoment. Als ze muzikaal die zelfde route zullen nemen, dan is de magie die ze toch hadden stilletjes aan zoek.

Deze haast commerciële plaat zal ongetwijfeld hun meest succesvolle plaat worden.

Ik zie dat je hun vorige een mooie 4 geeft, ik denk dat deze Riverside - Anno Domini High Definition (2009) ( kort, vol met afwisseling tussen hardere stukken en rustigere stukken met genoeg pit ) en deze Riverside - Second Life Syndrome (2005) ( idem dito wat betreft de afwisseling tussen heftig en rustig) je een stuk beter zullen bevallen.

Zelf kan ik dit prima hebben ook al zie hier eerder het tegenovergestelde gebeuren als met Riverside - Shrine of New Generation Slaves (2013), daar begon ik met een magere 4, ging toen naar 5 maar weer terug naar 4,5.
Bij deze begonnen met 4,5 maar wordt eerder een 4 dan een 5 zoals ik het nu zie. Ik vind vooral zijn stem hierop weer heel mooi uitkomen maar de nummers Under The Pillow en in mindere mate Addicted zorgen ervoor dat dit geen 5 gaat worden voor mij.

De voorganger van deze CD heb ik zo goed als overgeslagen. Ik had er geen echte klik meer mee. Riverside gooit het over een andere boeg en doet het duidelijk rustiger aan. Zelfs de gitaarsolo's zijn in aantal afgenomen en die waren toch altijd een handelsmerk van de band. Tegenwoordig wordt er gespeeld met basloopjes die aan The Cure doen denken en vooral qua zang klinkt het erg toegankelijk. Het zijn toch vooral de mooie melodielijnen die ik hier waardeer en het lijkt dat de band zich erg thuis voelt in dit materiaal, zo vertrouwd brengen ze het. Iedere luisterbeurt geniet ik er meer van, Riverside is weer terug in mijn blikveld.

Prima album, klinkt allemaal erg mooi en het songmateriaal is over het algemeen vrij sterk. Het draait vooral om degelijke, herkenbare songwriting en daarmee komt dit album op mij over als het meest 'gewone' album van Riverside tot nu toe. Evengoed valt er nog net genoeg te genieten qua (instrumentale) progressieve excursies. Als dat laatste weer de kop op steekt in een nummer als Saturate Me, wordt mij toch duidelijk dat die kant van Riverside mij meer aanspreekt dan hun steeds sterker wordende neiging om 'mooie liedjes' te schrijven.

Het grootste 'probleem' voor mij hier is toch het ontbreken van de nodige power. Voordat de gitaarsolo 'losbarst' in Under the Pillow slaakt Mariusz nog een kreet, waarvan ik de intentie hoor maar niet voel. Hetzelfde met de 'Oh!' in de openingstrack. Daartegenover staat dan weer dat hij wellicht mooier dan ooit zingt op sommige momenten.

Ik ben er nog niet helemaal uit. In ieder geval kwalitatief te sterk voor een 3,0*, maar niet indrukwekkend genoeg voor een volle 4,0*. Ik ben matig enthousiast.

Ik heb hem gisteren voor het eerst beluisterd via spotify. Helaas is mijn conclusie dat ik hem niet heb uit kunnen zitten. Te veel Lunatic Soul, en nauwelijks Riverside. Ik vond het nogal slaapverwekkend ondanks de prima openers. Een trieste constatering dat dit een zware dip is voor één van mijn meest favoriete bandjes.

Mooi album, zij het wel aan de erg rustige en soms wat gezapige kant. Gelukkig steken de meeste songs wel erg aangenaam in elkaar, met pakkende melodielijnen en fraaie refreintjes. Het engels van zanger/ bassist/ songschrijver Mariusz Duda wordt ook steeds beter, iets dat op vorige albums nogal eens een minpuntje bleek. Ik hoop wel dat de band op een volgend album weer wat steviger uit de hoek komt, want die stijl bevalt mij toch meer. De bonusschijf met vijf sfeervolle instrumentale tracks is overigens een leuk extraatje.

Helaas kabbelen sommige nummers wat teveel voort. Ben toch meer fan van de hardere Riverside. Er valt best wel wat te genieten maar ik zet ADHD nog maar een keer op...

ADHD is misschien wel hun beste album. Alhoewel ik Memories ook wel durf te plaatsen, maar die is dan terug rustiger.

Ik krijg het voor elkaar om een groot fan van zowel Riverside en het Lunatic Soul Project van frontman Mariusz Duda te zijn. 2 totaal verschillende stijlen die muzikaal weinig met elkaar te maken hebben. Voor het eerst hoor ik echter op dit nieuwe Riverside album dat ze elkaar lichtjes ontmoeten. Riverside is een band die vanaf haar ontstaan telkens een nieuwe weg insloeg. Van progmetal naar een iets mildere progrock variant naar het soms poppy karakter op Dit album. Dat doen ze knap en gedurfd. Second Life Syndrom blijft mijn uitgesproken favoriet maar ik vind de stijl op dit album uiterst genietbaar. Wat kortere songs met een kop en een staart die ieder een eigen karakter hebben zonder dat het een mengelmoes wordt.

Ligt het aan mij, of zou #Addicted echt een fantastische track voor The Police zijn geweest? Vooral in de manier waarop de baspartijen en vocalen in elkaar zijn verweven hoor ik het heel goed.

Deze band leerde ik kennen via Second life syndrome, en ik werd op die plaat verliefd omdat dat precies de stijl is waar ik de laatste jaren voor val. Onbewust zal ik dat album dan ook wel qua verwachtingspatroon als blauwdruk gebruiken bij elke nieuwe Riverside-release... en nu dan Love, fear and the time machine.
        Twee dingen vallen me op. Ten eerste is dit melodisch gezien misschien wel het beste wat ik ooit van Riverside heb gehoord: elk nummer heeft een pakkende melodie, alle nummers lopen vloeiend door, de teksten vullen de melodielijnen goed aan en het subtiele gitaarwerk laat alle nuances goed uitkomen. En ten tweede is dit voor mijn gevoel eigenlijk meer een verzameling introspectieve singer/songwriter-composities die door een uitstekende band onder handen zijn genomen dan een progplaat. En daar is natuurlijk niets mis mee, maar het is niet de stijl waar ik deze band het liefst in hoor. (Is dit de invloed van Mariusz Duda die nu voor het eerst alle nummers in z'n eentje heeft geschreven?)
        Aan de andere kant kan ik dit absoluut niet slecht vinden, want de nummers zijn stuk voor stuk geweldig en de band zet er regelmatig een stevig en soms ook wel dwars klanktapijt onder. Het is alleen een stuk rustiger en minder explosief dan vorige platen, en dat vind ik gewoon jammer. Enkel het begin van Saturate gaat nog even op de metaltoer, maar later in het nummer nemen de toetsen de overhand en wordt het arrangement weer wat conventioneler, en ook het wat hardere middenstuk van Towards the blue horizon gaat nergens uit de bocht.
        Toch begin ik met vier sterren met nog uitzicht op meer, vanwege de al eerder genoemde prachtige composities, de smaakvolle arrangementen, de prima produktie en de uitstekende teksten. Maar zou de vroege Riverside hier een vijf-sterren-plaat van hebben gefabriceerd?
        De bonus-CD is niet slecht. De eerste twee nummers doen me een beetje aan de David Sylvian van Words with the shaman en de tweede helft van Gone to earth denken, in het derde nummer hoor ik Tangerine Dream en in het vierde zelfs echo's van Kraftwerk, maar de melodieën zijn wel mooi en de arrangementen sfeervol. Een half uurtje ervan volstaat echter; lijkt dit inderdaad zo op "(overbodig) Lunatic Soul-gepruttel" als Metal-D78 hierboven (10 september 2015) beweert?

Voor mij de kennismaking met Riverside. Probeer eens wat.
Mooi, mooi, mooi.
Het ene nummer wat fraaier dan het ander maar in elk nummer is wel iets te vinden.
Begin van het album is prachtig, 2e nummer begint goed maar daarna iets minder. The Same River: heerlijke opbouw en kabbelt lekker voort.
Andere nummers duren net even te lang, nog een keer hetzelfde ertussen geplakt om de cd maar vol te krijgen?
Al met al heel fijne muziek. Doe het even met de download maar wordt waarschijnlijk wel een aanschaf op LP.
Ik begin met 4 sterren.

Krijg de hik.
Ik zie nu pas dat ik het verkeerde album heb binnen gehaald!!
Out of Myself.
2e keer draaien en er dan pas achterkomen. Vlot.

Niet heel verwonderlijk, klinkt al talloze albums inwisselbaar.