menu

The Byrds - Sweetheart of the Rodeo (1968)

mijn stem
3,90 (267)
267 stemmen

Verenigde Staten
Rock / Country
Label: Columbia

  1. You Ain't Going Nowhere (2:38)
  2. I Am a Pilgrim (3:42)
  3. The Christian Life (2:33)
  4. You Don't Miss Your Water (3:51)
  5. You're Still on My Mind (2:26)
  6. Pretty Boy Floyd (2:37)
  7. Hickory Wind (3:34)
  8. One Hundred Years from Now (2:43)
  9. Blue Canadian Rockies (2:05)
  10. Life in Prison (2:47)
  11. Nothing Was Delivered (3:34)
  12. You Got a Reputation * (3:10)
  13. Lazy Days * (3:29)
  14. Pretty Polly * (2:56)
  15. The Christian Life [Alternate Take] * (2:58)
  16. Life in Prison [Alternate Take] * (3:01)
  17. You're Still on My Mind [Alternate Take] * (2:31)
  18. One Hundred Years from Now [Alternate Take] * (3:23)
  19. All I Have Are Memories * (4:47)
  20. The International Submarine Band - Sum Up Broke * (2:13)
  21. The International Submarine Band - One Day Week * (2:16)
  22. The International Submarine Band - Truck Drivin' Man * (2:34)
  23. The International Submarine Band - Blue Eyes * (2:47)
  24. The International Submarine Band - Luxury Liner * (2:53)
  25. The International Submarine Band - Strong Boy * (2:01)
  26. Lazy Days [Alternate Version] * (3:13)
  27. Pretty Polly [Alternate Version] * (3:37)
  28. Hickory Wind [Alternate Version] * (3:40)
  29. The Christian Life [Take 7, Gram Parsons Vocal] *
  30. The Christian Life [Take 8, Gram Parsons Vocal] * (3:05)
  31. Life in Prison [Takes 1 & 2, Gram Parsons Vocal] * (3:16)
  32. Life in Prison [Takes 3 & 4, Gram Parsons Vocal] * (3:16)
  33. One Hundred Years from Now [Take 12 & 13, Gram Parsons Vocal] * (3:58)
  34. One Hundred Years from Now [Takes 14 & 15, Gram Parsons Vocal] * (3:59)
  35. You're Still on My Mind [Take 13, Gram Parsons Vocal] * (2:53)
  36. You're Still on My Mind [Take 48, Gram Parsons Vocal] * (2:38)
  37. All I Have Are Memories [Instrumental Take 17] * (3:13)
  38. All I Have Are Memories [Instrumental Take 21] * (3:07)
  39. Blue Canadian Rockies [Take 14] * (2:59)
toon 28 bonustracks
totale tijdsduur: 32:30 (1:56:23)
zoeken in:
avatar van Marco van Lochem
4,0
In 1964 werd The Byrds opgericht en ze groeiden uit tot een succesvolste en invloedrijke Amerikaanse bands in de jaren ’60. Ze scoorden in hun thuisland nummer 1 hits met “MR. TAMBOURINE MAN” en “TURN!, TURN!, TURN!” en ook hun albums deden het vanaf 1965 goed. Het drietal dat aan de wieg stond van The Byrds was Roger McGuinn, Gene Clark en David Crosby. Michael Clark en Chris Hillman traden toe tot The Byrds in de periode 1964/1965, waarmee de klassieke bezetting tot stand kwam. Het was in 1968 het tweede album dat in dat jaar verscheen, na “THE NOTORIOUS BYRD BROTHERS” dat in januari verscheen. Met die klassieke bezetting werd het album dat ik januari verscheen nog wel gemaakt, zij het met grote problemen, op “SWEET HEART OF THE RODEO” was alleen McGuinn en Hillman nog van de partij. Het album verscheen op 30 augustus 1968 en het belangrijkste nieuwe lid was Gram Parsons, de man die country en countryrock door zijn muzikale aderen heeft stromen. De muziek is met de komst van Parsons meer country geworden, dan op voorgaande albums en ook het gebruik van pedal steel, viool, banjo en mandoline komt frequenter voor, waarmee het een Nashville feel krijgt. Het werd dan ook deels in Nashville opgenomen en afgemaakt in Los Angeles. De songs zijn kort en krachtig, worden prachtig afwisselend gezongen door McGuinn, Parsons en Hillman en ook de samenzang is hemels. Met een groot aantal covers (Bob Dylan en Woody Guthrie) en slechts een paar eigen composities, zou je kunnen concluderen dat de inspiratie verdwenen was, maar niets in minder waar. De wijze waarop The Byrds hun sound aan liedjes toevoegen is geweldig en met “SWEET HEART OF THE RODEO” hebben ze (toen onbewust) aan de wieg gestaan van de countryrock, die zich in de late jaren ’60 en in de jaren ’70 verder ontwikkelde. Bands als Crosby, Stills, Nash (& Young), Poco en The Eagles zijn schatplichtig aan The Byrds en hebben een geweldige carrière opgebouwd. The Byrds gingen door met het maken van mooie albums, totdat in 1973 het doek definitief viel.

avatar van RuudC
2,0
Er waren al enkele mensen die dit album tipten als favoriet en ik kijk natuurlijk wel uit naar de plaat die nog beter moet zijn dan The Notorious Byrd Brothers. Ik ben nooit echt bekend geweest met de geschiedenis van THe Byrds, dus ik ging behoorlijk open dit album in. Ik herinner me de hoes nog wel, omdat de lp een tijdje geleden vrij goedkoop was in een platenzaak hier in Eindhoven. Ik liet 'm liggen, omdat ik toen bijna niks van The Byrds kende, laat staan dit album. Een goede keuze, durf ik nu wel te zeggen.

Erg eerlijk is het natuurlijk niet, want ik heb (om het netjes uit te drukken) weinig met country(rock). Op vorige albums kwam het ook wel eens even bovendrijven, maar niet in de hoeveelheden die storend is. Sweet Heart of the Rodeo is country van begin tot eind. Niet geheel onlogisch met die titel natuurlijk. Op wikipedia lees ik dat Crosby ontslagen was en vervangen is door Gram Parsons. Bedankt McGuin, je hebt een gave band verziekt. Niet alleen zorgt dit album continu voor jeuk met z'n zoete, Amerikaanse rommel, maar wordt ook religie weer omarmt. De band is plots onherkenbaar geworden. Alle intenties ten spijt, met zo'n geluid heb ik bijzonder weinig zin om ze te vinden. Het album is uiteraard bij lange na niet het slechtste wat ik ooit gehoord heb, maar dit is gewoon echt niet aan mij besteedt.

Tussenstand:
1. The Notorious Byrd Brothers
2. Turn! Turn! Turn!
3. Mr. Tambourine Man
4. Younger Than Yesterday
5. Fifth Dimension
6. Sweetheart of the Rodeo

avatar van lennert
2,5
Als het goed is, zijn de albums van The Byrds me echt veel te kort, dit was ik na een kwartier al zat. Ik ben beduidend meer opgegroeid met country als genre, maar het soort redneckliederen als The Christian Life en Hickory Wind geven me echt jeuk. Uitzonderlijk jammer, aangezien The Byrds met eerdere albums echt origineel en grensverleggend waren en dit... dat toch vooral niet is. Bij vlagen geniet ik wel van de banjo's of vioolpartijen op een song als Pretty Boy Floyd, waardoor het allemaal niet pure kommer en kwel is. Maar toch... geef mij de oude Byrds maar.

Tussenstand:
1. The Notorious Byrd Brothers
2. Fifth Dimension
3. Turn! Turn! Turn!
4. Younger Than Yesterday
5. Mr. Tambourine Man
6. Sweetheart Of The Rodeo

avatar van jorro
2,0
Byrds hits als Turn, Turn, Turn en Mr. Tambourine Man zijn ook voor mij top-klassiekers. Dit album daarentegen is voor mij een flinke teleurstelling. Byrds go Country Gospel of zoiets? Terecht (bijna) onderaan in de jaarlijst van Oor over 1973. Geen * voor dit album.

Wrathchild1
Hier was het ook over voor mij wat betreft The Byrds.

avatar van AbleMable
4,5
Wat mij betreft, beste Byrds plaat.

avatar van blaauwtje
5,0
Hoogtepunt in de geschiedenis van de countryrock, regelrecht meesterwerk.

avatar van Mjuman
Nou nou nou, wat een superlatieven allemaal weer hier. De communis opinio drijft enerzijds eerder in de richting van The Byrds - The Notorious Byrd Brothers (1968) en anderzijds Rock - as you know it - Gram Parsons - Grievous Angel (1974) of Eagles - Desperado (1973) en - als we "rock" toch ruim nemen Dillard & Clark - The Fantastic Expedition of Dillard & Clark (1968).

Zowel het eerst- als het laatstgenoemde album zijn met een extra album op één cd gezet en die is als budget-cd vaak te vinden - voor minder dan een joet, zit je dan lang goed

In de uitvoering op de plaat, met McGuinn als lead vocal, krijgt die track iets van "now you're havin' me on" die met Parsons als lead (op de 2-cd versie) klinkt overtuigender, hallelujah!

avatar van AbleMable
4,5
Ik zit elke maand voor een joet goed....

avatar van Mjuman
AbleMable schreef:
Ik zit elke maand voor een joet goed....


Voor twee joeten (Tidal of Qobuz) zit je beter dan op die Spotifiets

D'Ouwe Nelis
Sweetheart of the Rodeo is een invloedrijk countryalbum van The Byrds. Het album dateert uit 1968 maar wordt nog steeds door veel critici en luisteraars erg gewaardeerd. Op dit album werd meegespeeld door Gram Parsons, die eerder deel heeft uitgemaakt van the International Submarine Band. Voordat het album verscheen is Parsons uit de band gezet door Roger McGuinn.

Er zijn maar drie nummers waarop Gram Parsons de solozang voor zijn rekening heeft genomen (You’re Still on my Mind, One Hundred Years from Now en Hickory Wind) op de overige nummers is de zang later vervangen door de overgebleven bandleden Roger McGuinn en Chris Hillman.

You ain’t Going Nowhere en Nothing was Delivered zijn geschreven door Bob Dylan en staan ook op zijn latere album The Basement Tapes. Op dit album staat een aantal traditionele countrysongs zoals I am a Pilgrim, The Christian Life en Blue Canadian Rockies. Pretty Boy Floyd is een bluegrass nummer. Er staan twee composities van Gram Parsons op dit album, One Hundred Years from Now. en Hickory Wind, dat later nogmaals is opgenomen op het solo album Grievous Angel van Gram Parsons.

avatar van teus
5,0
Onterecht dat dit legendarische invloedrijke album (nog steeds) niet hier op MM de ****heeft bereikt

gastheerg
Ik laat net de naald in de aanloopgroeven van dit album zakken en wat is het toch een heerlijke plaat.
Geweldige muziek om na een actieve dag even lekker weg te zakken.
De plaat zorgt er ook voor dat The Byrds een groot aantal muziekstijlen omvatten en dat bevalt mij wel.

Het zal vanavond wel even duren voor het is afgekoeld dus ik heb de solo albums (helaas zijn dat er niet zoveel) van Gram Parsons ook gelijk maar uit de kast getrokken en een "unoffcial" van de Byrds.

Dit is een van de platen als ik met 50 albums naar een onbewoond eiland wordt verbannen deze er zeker bijzit. Hoewel ik juist het andere werk (ik mis geloof ik 1 album) van de Byrds enorm weet waarderen is deze plaat voor mij smullen, smullen en nog eens smullen............

Hendrick99
Een plaat die toentertijd weliswaar voor opwinding zorgde, maar die opwinding was aanvankelijk niet erg positief gericht. Pas later kwam de waardering en erkenning. The Byrds zijn in feite de mede-grondleggers geweest van het country-rock idoom.
Ik draai de originele LP uit 1968 nog regelmatig. Deze bevat de zangpartijen van Roger McGuinn en niet die van Gram Parsons. Zoals McGuinn zich ooit liet ontvallen in een interview: "We were making a Byrds record, not a Gram Parsons record". Er schijnt echter een release te bestaan waar ook de verwijderde zangpartijen van Parsons te horen zijn.
Gezegd moet worden dat de band door personeelswisselingen de jaren daarna veel van zijn glans verloor.

avatar van nlkink
4,5
Er is al langere tijd een deluxe edition op CD en ondertussen ook op vinyl (ik had 'm gisteren nog in mijn handen) verschenen waar inderdaad liedjes op staan met vocals van Gram Parsons. Op zich heel aardige versies om naar te luisteren. Roger McGuinn kan wel roepen dat ze geen 'Gram Parsons record' zouden maken maar oorspronkelijk zou Parsons wel meer vocalen hebben gekregen.

avatar van Droombolus
3,5
nlkink schreef:
Roger McGuinn kan wel roepen dat ze geen 'Gram Parsons record' zouden maken maar oorspronkelijk zou Parsons wel meer vocalen hebben gekregen.


Psies ! McGuinn heeft zijn zin doorgedreven via de platenbonzen en nummers alsnog ingezongen nadat hij binnen de band zijn zin niet gekregen had omdat Hillman heilig geloofde in een toekomst voor de band met Gram. Er was dus geen sprake van "ze", het was meer "ik". Ome Roger is een intrigantje die graag gebeurtenissen zo probeert neer te zetten dat hij als een toffe peer overkomt.

avatar van Willem B
5,0
In mijn beleving had Parsons nog een contract met LHI waar hij een plaat maakte met the international submarine band. Columbia wilde geen juridische toestanden met Lee Hazlewood van LHI en dus werden er wat vocalen vervangen. Hoe dan ook goed dat deze tracks in originele vorm boven water zijn gekomen.

avatar van jorro
2,0
ik zie in mijn berichtje van november 2019 dat ik het album geen *en had toegekend (omdat het ik het daarvoor te slecht vond). Daar kom ik nu deels op terug.... ik geef 2*
Verder de toevoeging dat het album toch een respectvolle 26e plaats heeft gehaald in de 100 Greatest Albums van 1968 en 22e in de 1968 lijst van Best Ever Albums.
Blijkbaar horen veel mensen er iets in wat ik mis?

avatar van AOVV
3,5
Fraaie plaat van The Byrds, maar wat mij betreft niet hun beste (die kwam eerder dat jaar uit). Opener en afsluiter zijn songs die uit de pen van Bob Dylan zijn gevloeid (en zeker niet de enige Dylan-songs die The Byrds opnamen, uiteraard), en daartussen bevindt zich ook meer dan genoeg kwaliteit. Zo is I Am a Pilgrim een fraaie herwerking van een traditional, en schittert Hickory Wind in al zijn eenvoud.

Geen uitspattingen of iets dergelijks; gewoon goeie, oerdegelijke folk/country/rootsmuziek van The Byrds, toen met Roger McGuinn, Chris Hillman, Gram Parsons (die ook enkele songs schreef) en Kevin Kelley.

3,5 sterren

Duco van Deugen
Na enig wikken en wegen toch maar de CD uit 1997 aangeschaft. Na ruim 50 jaar (!) begon de slijtage van de LP een tikje irritant te worden. En voor het geld (12 euro) hoeven we het ook niet te laten, nietwaar?
Ik kan mij de release van de LP nog goed herinneren. Lang niet iedereen was goed te spreken over deze sterk country-getinte plaat. Allerwegen vroeg men zich af of dit de eerste flop voor de band zou blijken te zijn.
De waardering kwam dus pas later. In feite zijn The Byrds hiermee de grondleggers geweest van het country-rock genre, alhoewel bijvoorbeeld The Everly Brothers in sommige nummers ook al die kant opgingen.

De CD bevat een aantal bonustracks die o.a. de (aanvankelijk verwijderde) zangstem van Gram Parsons bevatten.
Geluidskwaliteit tenslotte is zeer goed te noemen. Beslist 4,5 voor dit iconische album.

avatar van nlkink
4,5
Recentelijk hebben we een concert bezocht van de formatie Her Majesty. De groep heeft een programma met de titel Are You Ready For The Country? en bij de eerste helft van het programma vormde The Byrds het zwaartepunt en tekent het begin van de countryrock met nummers Time Between van The Byrds en Tried So Hard van Gene Clarke zich af. Een echte aanrader. Zo wil ik wel naar geschiedenisles. Overigens ging de tweede helft van het programma vooral over Buffalo Spingfield en de diverse vertakkingen.

4,5
Wie was toch de drummer op de lp Sweetheart of the Rodeo vraagt u zich misschien af. Kevin Kelley was een neef van Chris Hillman. Michael Clark verliet the Byrds in 1967 en Kelley kwam voor hem in de plaats. Ook Gram Parsons kwam de band versterken als opvolger van Crosby. Net als zijn voorganger botste hij met het dominante karakter van McGuinn. De lp Sweetheart of the rodeo werd opgenomen. Enige tijd later was er een tournee door Zuid Afrika. Gram weigerde mee te gaan vanwege het apartheidsregime. Een roadie Carlos Bernal verving hem. Bij terugkomst sloot Hillman vrede met Parsons. Ook hij verliet the Byrds en samen richtten Gram en Chris the Flying Burrito Brothers op. McGuinn ging verder als voorman van the Byrds en Clarence White gitarist van the Kentucky Colonels werd een Byrd. Hij had aanmerkingen op het drummen van Kelley en zonder de hulp van Chris Hillman verdween hij uit beeld. Kelley was nog enige tijd studiomuzikant en ging later in de bloemenhandel werken, aldus Johnny Rogan, die boeken over the Byrds schreef. Kelley overleed in 2002 en ook Johnny Rogan is niet meer onder ons.

Duco van Deugen
jorro schreef:
ik zie in mijn berichtje van november 2019 dat ik het album geen *en had toegekend (omdat het ik het daarvoor te slecht vond). Daar kom ik nu deels op terug.... ik geef 2*
Verder de toevoeging dat het album toch een respectvolle 26e plaats heeft gehaald in de 100 Greatest Albums van 1968 en 22e in de 1968 lijst van Best Ever Albums.
Blijkbaar horen veel mensen er iets in wat ik mis?


Lees je reactie nu pas:

Ik wil niet flauw doen, maar je hebt een aantal keren op dit forum duidelijk laten blijken niet van country-muziek te houden. Op zich prima, maar dan heeft een mening over dit album weinig waarde.
Ikzelf heb bjvoorbeeld niks met blues. Als er dan een album van (als voorbeeld) John Mayall besproken wordt, dan bemoei ik mij daar niet mee. Misschien een idee om onnodig negatieve beoordelingen te voorkomen?

avatar van Tav74
4,0
Zie een aantal lage scores hier, en die komen vrijwel allemaal van mensen die gewoon niets met het coutryrock genre hebben. Tja...Dit was wel zo ongeveer de eerste grote band die zich aan dit genre gewaagd hebben! Belangrijk album op weg naar periode waarin Americana huge werd.
Ik kan zeker wel wat met Countryrock, zeker als er een goede rauwe rand aan zit. Vandaag een exemplaar op vinyl gescoord en weer eens opgezet. Dit is gewoon een heel goed album.

avatar van jurado
4,5
Edit: "bericht om onverklaarbare redenen verwijderd door user." Kan je doen, ik zie het nut er niet van in. The Byrds was voor SOTR geen countryrock band, dus ik begrijp best dat veel liefhebbers hier afhaken. Voor mij is SOTR een absolute mijlpaal in de countryrock.

avatar van Barney Rubble
3,0
Twee situaties moeten mijns inziens uit elkaar worden getrokken. Muziek beluisteren en beoordelen met de intentie om iets te af te branden, is inderdaad kinderachtig. In het overgrote deel van de gevallen, beluisteren gebruikers echter enkel wat platen buiten hun confortzone. Dat vind ik prijzenswaardig. Als ik was gestopt met het beluisteren van muziek uit genres waar ik voorheen niets mee kon, had ik immers veel parels moeten missen.

avatar van heartofsoul
5,0
Waarschijnlijk was het bericht van nlkink ironisch bedoeld (?)

avatar van Barney Rubble
3,0
Het bericht van Nlkink is zonder meer ironisch bedoeld. Punt was meer dat, tenzij iemand duidelijk de intentie heeft om uit tribalistisch getrolgedrag muziek naar beneden te stemmen, ik het generale gezeur op laagstemmers (met steeds weer dezelfde "Blijf In Je Eigen Laan" -gedachte) wat onzinnig acht. Maar goed in wezen kun je dat over elke meta-communicatie zeggen: beter om over de muziek zelf te praten.

avatar van Mjuman
In de box The Complete Columbia Albums Collection - een tijdlang voor ca 30,- te koop - zit dit album als dubbel-cd. De tweede cd bevat de versies met zang van Gram Parsons, op instigatie van McGuinn vervangen door de zijne. Gelukkig waren de tapes bewaard gebleven zodat we er - ruim 50 jaar later - nu alsnog van kunne genieten - de zang van McGuinn valt in vergelijking echt als temerig te typeren

avatar van teus
5,0
Mjuman schreef:
In de box The Complete Columbia Albums Collection - een tijdlang voor ca 30,- te koop - zit dit album als dubbel-cd. De tweede cd bevat de versies met zang van Gram Parsons, op instigatie van McGuinn vervangen door de zijne. Gelukkig waren de tapes bewaard gebleven zodat we er - ruim 50 jaar later - nu alsnog van kunne genieten - de zang van McGuinn valt in vergelijking echt als temerig te typeren

Vreemd ,ik heb die album box ook
Maar geen dubbelaar van dit album
Dan heb ik wss toch een andere box
(De box is bruin van kleur)

Gast
geplaatst: vandaag om 15:17 uur

geplaatst: vandaag om 15:17 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.