Is lastig om een goed oordeel te maken over het nieuwe album zo na 6 luisterbeurten.
Het is gemakkelijk om mee te gaan in alle negativiteit die er over gespuid worden en moeilijk te zeggen waar de sterke momenten van dit album zitten. Eigenlijk blijft weinig hangen nadat een nummer stopt, zelfs niet van de singles, die wel de sterkste momenten van het album vertegenwoordigen. Eigenlijk, voor mij, hetzelfde verhaal als voor Ghost Stories alleen had die wel een magisch diamantje (
Magic), die mis ik op dit album. Het begin van
Everglow komt nog het dichtst in de buurt van de Coldplay van Parachutes, fijn voor de oude fans. Want ik denk dat vooral de oude fans problemen hebben met de experimenten van Coldplay. Vermoed dat iedereen die na 1985 geboren is minder negatief is over recente albums van deze band.
Chris schijnt weer gelukkig te zijn en gelukkige mensen maken mooie Gospel, Funk en Disco muziek kortom weinig wat muziekkenners echt zal waarderen. Als ik kijk naar de ontwikkeling van Coldplay en U2 dan denk ik daar parallellen te zie, ook met hoe critici en fans daarop reageren. Ach welke artiest maakt die ontwikkelingen niet door? Dat men iets nieuws wil, dan wel niet weten welke muzikale richting te kiezen, twijfel, frustratie, motivatie. Men zegt dat een artiest moet lijden om geïnspireerd te zijn om iets fantastisch te maken. De oude fans zullen moeten wachten tot er weer tranen van het gezicht van Chris rollen, als tegen die tijd Coldplay nog bestaat.
Het album dus! Heeft inderdaad veel wow-woows en a-aa's en hoe-hoe's! Leuk om mee te zingen door het publiek als die niet de teksten van de nummers kunnen herinneren. Het is misschien wel de Zooropa van deze band, volgt Pop hierna
Slecht vind ik het niet maar waarschijnlijk zal het heel lang gaan duren voordat ik hier warm van wordt. De intermezzo's hadden van mij niet gehoeven wat is de toegevoegde waarde van Obama aan dit album? Dat een president (mee-)zingt
en public? Nieuwswaarde van een dag zou ik zeggen. Er zitten ook wat rare curves aan het einde van
Birds en Up&Up die geinig zijn maar ook al geen echt toegevoegde waarde hebben.
In een jaar dat ik van heel veel van mijn favorieten prachtige albums zag verschijnen is Coldplay één van de weinige die teleurstelt, andere jaren zouden ze dan nog in mijn top 25 van het jaar eindigen maar dit jaar hebben ze te veel concurrentie. Vermoedelijk hou ik het na 10 keer luisteren voor gezien. De oude albums staan wel in de shuffle-lijst van mijn mobiel, daar komen de nummers van dit album niet bij.
The Magic has ... gone? ... or just faded!