menu

Coldplay - A Head Full of Dreams (2015)

mijn stem
2,60 (347)
347 stemmen

Verenigd Koninkrijk
Pop
Label: Parlophone

  1. A Head Full of Dreams (3:43)
  2. Birds (3:49)
  3. Hymn for the Weekend (4:18)

    met Beyoncé

  4. Everglow (4:42)
  5. Adventure of a Lifetime (4:23)
  6. Fun (4:27)

    met Tove Lo

  7. Kaleidoscope (1:51)
  8. Army of One / X Marks the Spot (6:16)
  9. Amazing Day (4:31)
  10. Colour Spectrum (1:00)
  11. Up&Up (6:45)
  12. Miracles * (3:55)
toon 1 bonustrack
totale tijdsduur: 45:45 (49:40)
zoeken in:
avatar van Jurr_on
3,5
Eerste indruk na een vijftal luisterbeurten is dat het de band met dit album voor het eerst sinds A Rush Of Blood To The Head gelukt is om een heel album door een geluid neer te zetten dat zich onderscheid van het historisch zeer gewaardeerde werk en alsnog staat als een huis.

Het album is in z'n geheel dan ook niet voor de Oldplay luisteraar die niet open staat voor het typische Coldplay-experiment van het laatste decennium of toeters en bellen uit de populaire muziekwereld. Voor hen is er hoogstens heil te vinden in de nummers 'Everglow', 'Amazing Day' en misschien bonustrack 'Miracles'.

A Head Full Of Dreams kan naar mijn mening beschouwd worden als het album waarin de band als nooit te voren succesvol is bevrijd van zichzelf.

avatar van west
3,0
De eerste 2 platen van Coldplay en de live cd/dvd die daarbij hoorde stonden vol mooie rockmuziek. Het onevenwichtige popalbum X&Y was een te grote overgang daarna en er stonden te weinig echt goede songs op. Viva La Vida en break up album Ghost Stories bleken redelijke platen met een paar uitschieters, maar niet op het niveau van die eerste 2 albums. En tussendoor kwam daar de mislukte popplaat Mylo Xyloto. En juist die laatste deed mij het ergste vrezen voor deze popplaat A Head Full of Dreams.

Het album begint met de titelsong, een lekker popliedje met een dansbare beat. Birds daarna is een wat betere song, met weer zo'n fijne beat en een prettige gitaar. Op Hymn For The Weekend horen we R&B invloeden en logischerwijs op dat nummer Beyoncé. Het is een net te vrolijk, maar toch niet onaardig nummer, met wel een fijne piano. Dan volgt er een echt hoogtepunt: het erg mooie Everglow. Een song die mee kan met hun beste werk. Wat zegt u? Inderdaad. Andere goede nummers zijn dance nummer Adventure of a Lifetime, duo-song Army of One / X Marks the Spot, het mooie Amazing Day, slotsong Up&Up en bonustrack Miracles.

De invloed van de Noorse producers Stargate die samenwerken met de vaste producer Rick Simpson is duidelijk te horen. Zij produceren o.a. Rihanna en de dansinvloeden, gemengd met de popmuziek levert een voor Coldplay tamelijk originele plaat op. Toch - en dat is niet onbelangrijk - is het een coherent album geworden. Afwisselend met al die verschillende insteken, zoals dancebeats en R&B, maar toch samenhangend en gevuld met (hele) aardige tot prima popsongs. Als je dan ook nog Noel Gallagher op gitaar hoort en één van mijn favoriete soulzangeressen Merry Clayton op een paar nummers mee doet, heb je een geslaagd popalbum.

avatar van KKOPPI
2,5
D-r-a-a-k van een plaat, werkelijk. Tenenkrommende teksten, 600x overgeproduceerd, geen instrument klinkt authentiek en het is allemaal duidelijk een poging om zoveel mogelijk de 'trend' na te bootsen, met beats die in de verste verte éigenlijk helemaal niets met Coldplay te maken hebben. Zo waanzinnig slecht. Pure marketing is dit. Reden om geen 0,5 te geven is nog het enigszins mooie Birds (Arcade Fire) en Amazing Day.

Marco Borsato en lager, zo is Coldplay geëindigd.

PS. dit moet toch ook de lelijkste albumhoes zijn die ooit is verschenen?

3,0
DCS
Pfff, het nieuwe, zevende album van Coldplay... Tja. Na 1 keer beluisteren was m'n eerste indruk: wat een draak van een plaat! Maar ik heb goed en slecht nieuws: na een redelijk aantal keren beluisteren, keer of zes nu, heb ik (het goede nieuws) m'n mening gelukkig toch wat naar boven bij kunnen stellen. Het slechte nieuws: het blijft nog steeds steken op een erg middelmatig niveau.
Teveel electro synth-dance pop en nietszeggende teksten op dit album. En al die "oh wooh-hoo" ("A Head Full Of Dreams") en "wooh hoo" ("Adventure Of A Lifetime") kreetjes zijn bloedverziekend irritant zeg.
Je hebt zwakke nummers als "Kaleidoscope," "Army Of One" (fff, "doobie doop," sterk gevonden hoor) en "Amazing Day," om er een paar te noemen. Of wiens idee was het om Beyoncé binnen te halen voor het intro van “Hymn For The Weekend?” Dat intro voegt totaal niets toe aan het nummer en verpest eigenlijk een track die verder best nog wel gaat.
Nummers als "Fun" (met Tov Lo) en "Bird" gaan dan nog wel, maar laten het bloed ook niet sneller stromen. Ook "A Head Full Of Dreams" gaat op zich nog wel, is vast een ontzettende crowd-pleaser tijdens een concert in een stadion. De fans zullen dat irritante "oh wo-hoho" luidkeels meeblèren in de galmbak van de ArenA volgend jaar, maar ik sla over vanwege het slechte geluid daar.
Ik vond nummers als "Everglow," "Up&Up" en "Miracles" echter wel heel goed. Die uiteindelijke drie sterren komen dan ook uitsluitend doordat er dan toch nog een paar echt goede nummers als deze drie op staan, die met kop en schouders boven de rest uitsteken.
NB: ja, de hoes is aartslelijk, maar eigenlijk zal het mij aan m'n reet roesten hoe de hoes van een plaat eruit ziet. Als de muziek maar goed is. En dat is erg hit-and-miss op dit album. Ik kreeg wel schele hoofdpijn van de inhoud van het boekje. De teksten neergekrabbeld met een soort kinderhandschrift en ingekleurd met kleurpotloden ofzo. Weet niet hoeveel paddo's degene ophad die dit bedacht heeft, maar echt niet te lezen.

3,0
Is al veel gezegd over de koerswijziging van Coldplay in de afgelopen jaren. Ghost Stories vond ik persoonlijk een sfeervolle, intrigerende plaat maar niet te vergelijken met de beginjaren.

"A head full of dreams" vergt een aantal luisterbeurten. Na 4x luisteren ben ik r wel uit. Het is allemaal wat meer gelikt, meer pop. Daarnaast wordt er wat te veel gebruik gemaakt van de bekende "oooh, oooh, aaah'.... Overall gezien een album dat ik 3 sterren zal geven.

Favorieten
De titelsong, zweept lekker op, met een mooie gitaar ver op de achtergrond die mij doet denken aan U2's Unforgettable Fire. Qua songtekst en song echter niet echt sterk.

Birds heeft een lekkere basritme en tempo dat je lekker meeneemt in het nummer. Gitarist mocht hier ook wat meer los. Eén van de nummers die er echt uitspringt wat mij betreft.

Everglow is een ballad (ja wel). Piano is dominant aanwezig, maar wel een lekker en een van de betere nummers. Zang van Chris komt hier mooi tot zijn recht. Op 't eind mooi gitaarwerk.

Fun is een lekker nummer. Halverwege krijgt Chris gezelschap van Tove Lo. Is prima.

Amazing day prima nummer, ondanks de "whooo, whoooh" in de zang, da's jammer.


Overige nummers
Army of One is apart. Het nummer bestaat feitelijk uit 2 delen. Deel 1 is eigenlijk prima, deel 2 is er raar aangeplakt en muzikaal ook heel anders. Als je 't niet beter weet denk je naar een ander nummer te luisteren.

Nummers Kaleidoscope en Colour Spectrum voegen mijn inziens niets toe.

avatar van waardamme
4,0
Wat een gezeik zeg. Het album staat nu gewoon op Spotify of Deezer.

A head full of dreams en Birds zijn geweldige songs: subtiel gitaarspel en de stem van Martin mooi naar achter gemixt. Nummers ook waar er niet 1 maar 2 overgangen in zijn.

Het glorieuze Hymn for the weekend is een geslaagde poging om de typische Coldplay sound (met piano en gitaar) dansbaar te maken. Ook hier weer een Martin die ingehouden zingt.. .

Everglow en Adventure zijn reeds goed bekend en beide zijn ijzersterke nummers.

Fun zet de lijn verder: vintage song met prachtige vocals van een zekere Tove Lo en wat een mooie tekst zeg.

Helaas kunnen Kaleidoscope/Army of one en de secret track niet overtuigen. Hier geef ik de criticasters gelijk. Het haalt de vaart uit de plaat en ze brengen niks bij.

Amazing day begint ook bijzonder cliché, maar groeit na enige luisterbeurten toch uit tot het hoogtepunt van de plaat: hier klopt alles. Het meeslepende arrangement, het gitaarspel, de melancholische blues in de stem van Martin. Wat een nummer zeg. Hier laat Coldplay de concurrentie ver achter.

Afsluiter Up & up overtuigt me helaas niet helemaal, maar bevat wel een solo van Noel Gallagher met de gedrevenheid van op Definitely maybe. En dat blijft toch wel fijn om te horen...

Kortom 4 sterren voor een sterke plaat.

avatar van E-Clect-Eddy
3,5
Is lastig om een goed oordeel te maken over het nieuwe album zo na 6 luisterbeurten.

Het is gemakkelijk om mee te gaan in alle negativiteit die er over gespuid worden en moeilijk te zeggen waar de sterke momenten van dit album zitten. Eigenlijk blijft weinig hangen nadat een nummer stopt, zelfs niet van de singles, die wel de sterkste momenten van het album vertegenwoordigen. Eigenlijk, voor mij, hetzelfde verhaal als voor Ghost Stories alleen had die wel een magisch diamantje (Magic), die mis ik op dit album. Het begin van Everglow komt nog het dichtst in de buurt van de Coldplay van Parachutes, fijn voor de oude fans. Want ik denk dat vooral de oude fans problemen hebben met de experimenten van Coldplay. Vermoed dat iedereen die na 1985 geboren is minder negatief is over recente albums van deze band.

Chris schijnt weer gelukkig te zijn en gelukkige mensen maken mooie Gospel, Funk en Disco muziek kortom weinig wat muziekkenners echt zal waarderen. Als ik kijk naar de ontwikkeling van Coldplay en U2 dan denk ik daar parallellen te zie, ook met hoe critici en fans daarop reageren. Ach welke artiest maakt die ontwikkelingen niet door? Dat men iets nieuws wil, dan wel niet weten welke muzikale richting te kiezen, twijfel, frustratie, motivatie. Men zegt dat een artiest moet lijden om geïnspireerd te zijn om iets fantastisch te maken. De oude fans zullen moeten wachten tot er weer tranen van het gezicht van Chris rollen, als tegen die tijd Coldplay nog bestaat.

Het album dus! Heeft inderdaad veel wow-woows en a-aa's en hoe-hoe's! Leuk om mee te zingen door het publiek als die niet de teksten van de nummers kunnen herinneren. Het is misschien wel de Zooropa van deze band, volgt Pop hierna Slecht vind ik het niet maar waarschijnlijk zal het heel lang gaan duren voordat ik hier warm van wordt. De intermezzo's hadden van mij niet gehoeven wat is de toegevoegde waarde van Obama aan dit album? Dat een president (mee-)zingt en public? Nieuwswaarde van een dag zou ik zeggen. Er zitten ook wat rare curves aan het einde van Birds en Up&Up die geinig zijn maar ook al geen echt toegevoegde waarde hebben.

In een jaar dat ik van heel veel van mijn favorieten prachtige albums zag verschijnen is Coldplay één van de weinige die teleurstelt, andere jaren zouden ze dan nog in mijn top 25 van het jaar eindigen maar dit jaar hebben ze te veel concurrentie. Vermoedelijk hou ik het na 10 keer luisteren voor gezien. De oude albums staan wel in de shuffle-lijst van mijn mobiel, daar komen de nummers van dit album niet bij.

The Magic has ... gone? ... or just faded!

avatar van DjFrankie
3,0
DjFrankie (moderator)
Hymn for the Weekend is het slechtste nummer wat ze ooit hebben gemaakt.

Ik heb deze cd nog wel besteld maar poeh het valt niet mee. Daar waar de vorige nog aardig was is dit pure commerciële pop.

Ik wil hem nog een 2de luisterbeurt gunnen maar ik vrees dat het bij een mager 6 je blijft. En dat is vooral de verdienste van Chris Martin zijn stem. Die blijf ik mooi vinden.

avatar van frolunda
1,5
En met A Head full of dreams sluit ik mijn Coldplay periode definitief af.De combinatie van mierzoete ballades waarbij de spiegels van de muren vallen en de overgeproduceerde stadion rock is er mij te veel aan.Alleen Everglow,Adventure of a lifetime en Amazing day doen in de verte nog aan de acceptabele Coldplay tijd denken.Verder een zeer matig album dat je rustig aan je voorbij kan laten gaan.

3,0
Het album is als seks hebben op een festival, maar geen stijve kunnen krijgen.

Nooit gedacht dat het zo ver zou komen, maar ik vind Martin en in het verlengde Coldplay, behoorlijk irritant de eerste nummers. Hoog Tomorrowland-gehalte, weinig inspiratie en bijgevolg geforceerd en zelfs saai. Everglow is een verademing, een eerste moment waarin ze emotie bij me losweken. Toch even halfstok dan. Het nummer heeft die typische Coldplay-magie, die typische Coldplay-feel.

De single is oké. Catchy, gebouwd rond één riedeltje. De rest van het album is weinig memorabel, zelfs het hier populaire Up&Up doet me niet veel, en ook het redelijke Amazing Day kan het album niet meer rechttrekken. Het moraliserende in sommige nummers is tevens storend.

Wat moet ik zeggen, matige popplaat. Ben teleurgesteld in de heren, want ze waren helden in mijn tienerjaren en hebben me de wereld van de 'volwassen' pop- en rockmuziek ingeloodst. Ik weet zelfs niet of ik ze nog live wil zien, met dit album onder de arm. Ik heb het niet zo voor 'now everybody jump' en 'all sing oh-oh'-gedoe. Liever spontaan enthousiasme. Wat op dit album niet te vinden is.

Pfoe, wat is het toch warm in zo'n tentje...

avatar van Screenager
2,5
Vandaag nog eens een kans gegeven, maar dit album is nog een maatje kleiner dan hun eerdere foute album Mylo Xyloto. Everglow is inderdaad nog een redelijk goed nummer, maar ook dit soort nummers hebben ze reeds beter gedaan. De rest klinkt allemaal ongeveer hetzelfde en dit is jammer genoeg geen goede song die meermaals gekopieerd wordt. Met Up&up als negatieve uitschieter, ondanks de best wel mooie gitaarsolo. Dat refrein kan ik gewoonweg niet aanhoren. Dat overkomt me werkelijk zelden (en dan bedoel ik bij alle muziek) en had ik al zeker niet verwacht bij een (oude) liefde als Coldplay.
Enkel Adventure Of A Lifetime kan me dan eigenlijk nog wat bekoren. Leuk popnummer.

Van "indie"sensatie met een der beste debuutalbums ooit gemaakt tot een album met de uitermate sporadische "guilty pleasure" (denk dus aan adventure of a lifetime). Wat kan het verkeren.
Ik dacht dat ze met Ghost Stories de weg naar omhoog opnieuw ingezet hadden, maar misschien was het dan toch gewoon een laatste stuiptrekking, teken van leven van een ooit zo sterke band. Zonde.

avatar van adri1982
4,0
... . Onbegrijpelijk dat dit album zoveel laagstemmers heeft. Het lijkt wel of een bepaald gedeelte van hun iets tegen Coldplay heeft (gekregen). O.k., de muziek op dit album is heel wat anders ten opzichte van de muziek op hun eerste twee albums 'Parachutes' (2000) en 'A Rush of blood to the head', en heeft heel wat overeenkomsten met de muziek van het album 'Mylo Xyloto' (2011) die ook helaas door anti-stemmers werd neergesabeld. 'Adventure of a lifetime' vind ik sinds de tweede of derde luisterbeurt al geweldig, en 'Everglow' vond ik al prachtig toen ik het voor het eerst hoorde.

Stemmen doe ik nog even niet, want daarvoor zijn er een of twee meerdere luisterbeurten nodig. Maar dikke kans dat het een hoge stem gaat worden.

3,0
A Head Full of Dreams is misschien wel de meest matige plaat die Coldplay ooit gemaakt heeft... Zonde, want Coldplay kan veel beter en dat ligt hem vooral in het feit dat ze deze plaat in te grote haast hebben gemaakt om maar weer te kunnen touren. Als we gaan kijken naar de individuele nummers op deze plaat dan springen er drie echt uit. Dan noem ik even: Everglow, Adventure of A Lifetime en Up&Up. Everglow, en dan wel de single versie, is een geweldig gevoelig nummer dat goed weergeeft hoe moeilijk Chris het heeft gehad na zijn breuk met Gwyneth. Met Adventure of A Lifetime laat Johnny Buckland zien dat zijn rifjes nog steeds magisch kunnen zijn en Up&Up is eigenlijk Coldplay in een notendop, als personen en in hun muziek.

avatar van Gert1980
3,0
Soms bekruipt mij het gevoel dat Coldplay een beetje de Madonna onder de bands is, aan de ene kant is er veel lof en waardering, aan de andere kant veel kritiek en verguizing. Beiden krijgen ook vaak het verwijt vooral te weten wat er speelt, wat scoort en zo populair te blijven.

Enfin, bij dit album was er veel kritiek op de luchtige stadion stampers, velen hadden gehoopt op een dieper album, vooral na Chris Martin's scheiding van Gwyneth Paltrow. Maar ja, waar je op hoopt is niet automatisch wat je krijgt (story of my life).
Toen Kylie Minogue ergens eind 2006 (?) schoon werd verklaard van kanker ging zij aan een nieuw album werken. Wereldwijd hoopten fans op een diep album waarop Kylie haar angsten en verdriet de vrije loop zou laten, echter werd het een dance album zonder enige diepgang met nul komma nul teksten die refereerden aan haar periode als kankerpatiënt. Kylie gaf later te kennen dat zij geen zin had de diepte in te gaan, dat ze juist plezier wilde hebben en die donkere periode achter haar wilde laten.
Mag het zo zijn dat Chris Martin hetzelfde gevoel had toen hij samen met zijn mede bandleden dit album maakte? Ik kan het me ergens wel voorstellen, ook al behoor ik tot die mensen die graag een diep en donker album hadden gehad, past ook perfect bij dat slappe excuus dat voor mijn liefdesleven moet doorgaan.

A Head Full of Dreams is bij lange na niet Coldplay's beste album, niemand zou het ook écht missen wanneer het ineens uit hun catalogus zou verdwijnen. En tóch vind ik het geen slecht of vervelend album. Het stemt altijd vrolijk en dan is daar ook nog dat ene nummer waarvan ik had gehoopt dat het hele album die sfeer zou hebben gehad, het hoogtepunt van deze plaat; Everglow.

Gast
geplaatst: vandaag om 09:26 uur

geplaatst: vandaag om 09:26 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.