Alweer bijna een jaar geleden.
Blackstar en Lazarus waren al bekend.
De clips zo zwaar en beladen, en niemand had iets in de gaten.
De mysterieusheid die Bowie keer op keer tentoonstelde bleef zelfs tot zijn einde toe van kracht. En hier nog wel krachtiger.
Dit is zeker de plaat die mij het meest aanspreekt van 2016.
Ik zal niet beweren dat het zijn beste is, maar in ieder geval tot zijn beste gerekend mag worden.
Ik ben er nog steeds stil van als ik Blackstar draai.
Het is een mix van gevoelens.
De treurigheid, het gitzwarte, de enorme muzikaliteit en het hoge niveau van de songs.
Zeker geen zielige plaat.
Al de ellende die op Bowie af kwam, bracht het beste in hem naar boven.
En daar kun je alleen maar diep respect en bewondering voor hebben.
Gewoon niet gaan voor de begeleidingsband waarvan de meesten al zo'n beetje 15 jaar deel van uit maakten, maar met jonge jazzmusici aan de slag gaan, en wetende dat dit je laatste kunstje is.
Bowie bleef Bowie tot het einde toe.