Over het algemeen heb ik wat minder met de jaren 70 dan met andere decennia. Echter, er zijn uiteraard genoeg uitzonderingen daarop te bedenken, want het is heus niet zo dat er geen enkele goede muziek in de jaren 70 is gemaakt. Een van de uitzonderingen daarop is Roxy Music. Misschien wel mijn favoriete jaren 70 band. Een bijzondere band, vooral dankzij Brian Eno die een aparte verschijning was in die tijd, en ook een hoop aparts toevoegde aan de muziek, en Bryan Ferry, met zijn karakteristieke stem, en zijn uitstraling. En laten we de saxofonist Mackay niet vergeten, die toch ook zeker belangrijk voor het geluid is!
Dit album is meteen een heel bijzonder debuut. Wat een opwindende muziek! Het knalt er al meteen lekker in met Re-Make/Re-Model, een geweldig energiek nummer, waar de tekst CPL9538 telkens wordt herhaald, en de instrumenten lekker hun gang gaan. Ik kan hier nooit op stil blijven zitten. Bryan Ferry dwingt je zowat om mee te zingen.
Maar ineens is het over en kom je in de mysterieuze intro van Ladytron terecht. Een ballad waar Bryan doet waar ie zo goed in is: vrouwen versieren. Bryan Ferry is een echte gentleman, maar ook zeker een vrouwenversierder. Het is niet voor niks dat op elke hoes een vrouw staat. Aan het eind gaat de band weer lekker uit hun dak om er nog een spetterend einde aan te brijen.
En dan, volgens velen het prijsnummer, If There Is Something. En het is inderdaad een geweldig nummer. Het begint met een oubollig honkytonkgitaartje, en het klinkt zelfs een klein beetje wat country-achtig. Maar het nummer gaat al snel verder, en na wat gesoleer van Phil Manzanera komen we aan bij een mooi melancholisch keyboard-stuk, waarna Bryan vol met passie zingt dat hij alles voor een zeker iemand zou doen (moet een vrouw zijn
). Daarna gaat Brian Eno weer lekker aan de gang met zijn keyboards: hij brengt op een of andere manier heel veel sfeer en melancholie aan de keyboardgeluiden toe. Emotie zelfs. Vervolgens komen we weer in een ander gedeelte terecht, waar Bryan Ferry weer vol met passie zingt. Die passie, dat is een van de dingen die het nummer zo goed maakt. De passie en de emotie, die er vanaf druipen. Maar ook de melancholie, in de tonen, in de melodieën. Wat een prachtig nummer!
2HB vind ik na zo'n parel wel wat minder, maar is ook gewoon een prima nummer. Geschreven aan de acteur Humphrey Bogarty (oid, ik ben daar heel slecht in), wat blijkbaar een erg bekende acteur is. Het nummer is verder niet al te bijzonder, maar wel gewoon erg fijn. Niets op aan te merken. Mooi gezongen weer, mooie instrumentatie. Ligt verder fijn in de sfeer van de hele plaat.
We draaien de plaat om en horen de eerste tonen van The Bob, wat staat voor Battle of Britain. Ik vind het een van de mindere nummers van de plaat, maar dat wordt gecompenseerd door de break in het midden die ontzettend sfeervol is, en waar je vliegtuigen, explosies en schoten hoort (die Battle of Britain dus), met een triest deuntje erdoorheen. Erg mooi gedaan. Het nummer wordt daarna echter heel vrolijk, met samenzang, wat, als je de tekst negeert, je dan zou kunnen duiden op een overwinning van de battle. De tekst gaat echter helemaal niet over oorlog, maar, uiteraard, weer over een vrouw. Ik snap het verband met The Battle of Britain dan ook niet helemaal...
Chance Meeting gaat uiteraard ook weer over een vrouw die hij toevallig weer eens tegenkomt. Wat dit nummer zo bijzonder maakt is de muzikale begeleiding. Geeft het een hele bijzondere, bijna beangstigende, maar zeker beklemmende sfeer mee. De meerwaarde van Brian Eno. Hij speelt hier echt met zijn keyboards en zorgt daarmee voor een mooi geluidskleed dat over de muziek heen wordt gelegd. Een parel, en samen met If There Is Something het hoogtepunt van de plaat.
Would You Believe begint weer als een mooie ballad, maar versnelt al snel en verandert in simpele maar effectieve rock & roll. Een fijne afwisseling, wellicht misschien niet geniaal, maar heerlijk om mee te swingen, en uit je dak te gaan. Bryan Ferry heeft altijd al erg veel respect gehad voor de fifties en dat is hier te horen. Niks mis mee, en leuk voor de variatie.
Sea Breezes begint heel ingetogen met het geluid van de zee, en Bryan die vol emotie zingt. Ditmaal niet over een mooie vrouw die hij zichzelf wil toe eigenen, nee, dit is juist een break-up song. Het is net uit met zijn vorige geliefde (hoeveel zou ie er hebben gehad...) en hij zingt daar heel geëmotioneerd over, met weinig instrumentatie, erg intiem. Je wordt helemaal in de song meegezogen. Vervolgens gaat het nummer iets vrolijker verder in het tussenstuk, wat verder niet al te bijzonder is. Maar het wordt weer erg mooi als het nummer weer eindigt als het begonnen is.
Het album eindigt gelukkig nog met een vrolijke noot zodat we toch nog kunnen slapen. Een kort vrolijk cabaretesk liedje, met een vage tekst, niet heel bijzonder, maar wel erg leuk als einde van een bijzonder album. Het schiet alle kanten op en het straalt zowel enthousiasme als passie uit. Ik luister hier ontzettend graag naar! 4,5*
En om af te sluiten nog een citaat die het album naar mijn mening perfect samenvat:
"She's the sweetest queen I've ever seen" uit Re-make/Re-model.