menu

Roxy Music - Roxy Music (1972)

mijn stem
3,98 (425)
425 stemmen

Verenigd Koninkrijk
Rock
Label: Island

  1. Re-make/Re-model (5:14)
  2. Ladytron (4:26)
  3. If There Is Something (6:34)
  4. Virginia Plain * (2:58)
  5. 2 H.B. (4:30)
  6. The Bob (Medley) (5:48)
  7. Chance Meeting (3:08)
  8. Would You Believe (3:53)
  9. Sea Breezes (7:01)
  10. Bitters End (2:03)
toon 1 bonustrack
totale tijdsduur: 42:37 (45:35)
zoeken in:
avatar van herman
4,5
Het past wel in de 'art-rock'-esthetiek van een band als Roxy Music. Ik heb het nog eens terug gelezen bij Wikipedia:

"At the end of the song, each instrument is allowed a short solo break in turn; the bass guitar solo mimics the riff from the Beatles song "Day Tripper"."

avatar van Reint
5,0
aerogp1 schreef:
(quote)

Verrek, je hebt gelijk. Dit zal vast niet te beschouwen zijn als plagiaat, anders hadden de heren Beatles wel aan de bel getrokken destijds.

Ach, dat gebeurde in die tijd constant. Het zou hypocriet zijn van The Beatles, aangezien Come Together volledig is gebaseerd op Chuck Berry's You Can't Catch Me. Waar niets mis mee is. Maar dit soort gevallen van 'riffjes stelen' is leuk om te ontdekken, maar plagiaat gaat echt te ver.

avatar van snarf349
Gisteren de film "Flashbacks of a Fool" gezien. zoals al eerder gezegd... mooi hoor. link naar clip: YouTube - If There Is Something_Roxy Music_Flashbacks of a Fool

avatar van BeatHoven
3,5
Melodieus, revolutionair, kunstzinnig en een mooie hoes. Maar ook rommelig en incoherent. Roxy Music benaderde instrumenten, zang en tekst op een geheel nieuwe manier. Op het debuut is het nog zoeken naar de samenhang, die zeker in het tweede album tot uiting komt. Geslaagd, maar niet super door de inconsequentie - te veel uitersten op één album.

avatar van Freddos
4,0
Jarenlang een van mijn top LP's. Het debuut album van Roxy heeft zelfs de ' eer' om mijn eerste CD te zijn (in 1989 gekregen van mijn vriendinnetje). Onlangs weer geluisterd, viel eigenlijk een beetje tegen, het geluid is om sommige momenten een beetje kinderachtig. Dat zal wel liggen aan de kinderschoenen die de synthesizer in 1972 nog aanhad. Toch nog steeds een goed vier sterren waard.

Misterfool
Nieuwe gronden verkennen is als met een kleine hamer,met volle kracht, op een spijker slaan. Als je raakt, sla je de spijker dwars door de tafel. Als je mis slaat.sla je op jouw eigen duim. Dit album bevat een mengelmoes van allerlei invloeden. Soms is die spott-on. If there is something is onweerstaanbaar. Die smachtende stem van Ferry gecombineerd met die zwijmelde instrumentatie. Maar een nummer als "Sea Breezes" is echt vreselijk. Saai en rommelig, hoewel Ferry hier nog steeds meesterlijk zingt. Veel rouwer dan op latere albums: er mocht nog eens uit de bocht gevlogen worden.

avatar van Arrie
Dat experimentele dat ze hier nog hadden is natuurlijk mede te danken aan Eno, die na het tweede album de band verliet.

Misterfool
Inderdaad, die rare geluidjes door de nummers heen, zijn soms echt meesterlijk. Maar toch experimenteert de hele groep- toen nog jonge honden- mee. Meest opvallend blijft toch de stem van Ferry, die hier nog heerlijk rauw is. Op latere album hangt hij toch een beetje de ladiesman uit en verliest zijn stem de belangrijkste aantrekkingskracht.

avatar van Slowgaze
Nee joh, die aantrekkingskracht heeft ie nog, anders zou hij geen ladies' man zijn geweest. Wat dat betreft heb je nog veel te leren, jongen.

avatar van herman
4,5
snarf349 schreef:
Gisteren de film "Flashbacks of a Fool" gezien. zoals al eerder gezegd... mooi hoor. link naar clip: YouTube - If There Is Something_Roxy Music_Flashbacks of a Fool

Die kwam laatst ook weer langs op de BBC, die film. Geen meesterwerk ofzo, maar de scenes met Roxy Music zijn geweldig!

Wat een nummer is If There is Something toch ook: het is bijna alsof ze het eerste stuk bewust een beetje oubollig hebben willen laten klinken, om het hartverscheurende stuk dat na 1:40 komt nog beter uit de verf te laten komen. Zo ontzettend goed. Ik geloof niet dat ik een popnummer ken waar de saxofoon zo'n mooie rol speelt.

avatar van waltzinblack
4,0
YouTube - Roxy Music - Remake Remodel

Re-make/Re-model (Musikladen). Hier maakt Eno het nog niet al te bont. Hij werd door Bryan Ferry (min of meer) uit de band gezet door zijn enorme gefreak tijdens dit nummer.

avatar van Droombolus
3,5
herman schreef:
Ik geloof niet dat ik een popnummer ken waar de saxofoon zo'n mooie rol speelt.


Prachtig inderdaad, maar ik zou in dat verband toch ook Family's Weaver's Answer ( de ozzinele uitvoering van Entertainment ) of Traffic's No Time To Live niet uit willen vlakken ...

avatar van Arrie
Over het algemeen heb ik wat minder met de jaren 70 dan met andere decennia. Echter, er zijn uiteraard genoeg uitzonderingen daarop te bedenken, want het is heus niet zo dat er geen enkele goede muziek in de jaren 70 is gemaakt. Een van de uitzonderingen daarop is Roxy Music. Misschien wel mijn favoriete jaren 70 band. Een bijzondere band, vooral dankzij Brian Eno die een aparte verschijning was in die tijd, en ook een hoop aparts toevoegde aan de muziek, en Bryan Ferry, met zijn karakteristieke stem, en zijn uitstraling. En laten we de saxofonist Mackay niet vergeten, die toch ook zeker belangrijk voor het geluid is!

Dit album is meteen een heel bijzonder debuut. Wat een opwindende muziek! Het knalt er al meteen lekker in met Re-Make/Re-Model, een geweldig energiek nummer, waar de tekst CPL9538 telkens wordt herhaald, en de instrumenten lekker hun gang gaan. Ik kan hier nooit op stil blijven zitten. Bryan Ferry dwingt je zowat om mee te zingen.
Maar ineens is het over en kom je in de mysterieuze intro van Ladytron terecht. Een ballad waar Bryan doet waar ie zo goed in is: vrouwen versieren. Bryan Ferry is een echte gentleman, maar ook zeker een vrouwenversierder. Het is niet voor niks dat op elke hoes een vrouw staat. Aan het eind gaat de band weer lekker uit hun dak om er nog een spetterend einde aan te brijen.

En dan, volgens velen het prijsnummer, If There Is Something. En het is inderdaad een geweldig nummer. Het begint met een oubollig honkytonkgitaartje, en het klinkt zelfs een klein beetje wat country-achtig. Maar het nummer gaat al snel verder, en na wat gesoleer van Phil Manzanera komen we aan bij een mooi melancholisch keyboard-stuk, waarna Bryan vol met passie zingt dat hij alles voor een zeker iemand zou doen (moet een vrouw zijn ). Daarna gaat Brian Eno weer lekker aan de gang met zijn keyboards: hij brengt op een of andere manier heel veel sfeer en melancholie aan de keyboardgeluiden toe. Emotie zelfs. Vervolgens komen we weer in een ander gedeelte terecht, waar Bryan Ferry weer vol met passie zingt. Die passie, dat is een van de dingen die het nummer zo goed maakt. De passie en de emotie, die er vanaf druipen. Maar ook de melancholie, in de tonen, in de melodieën. Wat een prachtig nummer!

2HB vind ik na zo'n parel wel wat minder, maar is ook gewoon een prima nummer. Geschreven aan de acteur Humphrey Bogarty (oid, ik ben daar heel slecht in), wat blijkbaar een erg bekende acteur is. Het nummer is verder niet al te bijzonder, maar wel gewoon erg fijn. Niets op aan te merken. Mooi gezongen weer, mooie instrumentatie. Ligt verder fijn in de sfeer van de hele plaat.

We draaien de plaat om en horen de eerste tonen van The Bob, wat staat voor Battle of Britain. Ik vind het een van de mindere nummers van de plaat, maar dat wordt gecompenseerd door de break in het midden die ontzettend sfeervol is, en waar je vliegtuigen, explosies en schoten hoort (die Battle of Britain dus), met een triest deuntje erdoorheen. Erg mooi gedaan. Het nummer wordt daarna echter heel vrolijk, met samenzang, wat, als je de tekst negeert, je dan zou kunnen duiden op een overwinning van de battle. De tekst gaat echter helemaal niet over oorlog, maar, uiteraard, weer over een vrouw. Ik snap het verband met The Battle of Britain dan ook niet helemaal...

Chance Meeting gaat uiteraard ook weer over een vrouw die hij toevallig weer eens tegenkomt. Wat dit nummer zo bijzonder maakt is de muzikale begeleiding. Geeft het een hele bijzondere, bijna beangstigende, maar zeker beklemmende sfeer mee. De meerwaarde van Brian Eno. Hij speelt hier echt met zijn keyboards en zorgt daarmee voor een mooi geluidskleed dat over de muziek heen wordt gelegd. Een parel, en samen met If There Is Something het hoogtepunt van de plaat.

Would You Believe begint weer als een mooie ballad, maar versnelt al snel en verandert in simpele maar effectieve rock & roll. Een fijne afwisseling, wellicht misschien niet geniaal, maar heerlijk om mee te swingen, en uit je dak te gaan. Bryan Ferry heeft altijd al erg veel respect gehad voor de fifties en dat is hier te horen. Niks mis mee, en leuk voor de variatie.

Sea Breezes begint heel ingetogen met het geluid van de zee, en Bryan die vol emotie zingt. Ditmaal niet over een mooie vrouw die hij zichzelf wil toe eigenen, nee, dit is juist een break-up song. Het is net uit met zijn vorige geliefde (hoeveel zou ie er hebben gehad...) en hij zingt daar heel geëmotioneerd over, met weinig instrumentatie, erg intiem. Je wordt helemaal in de song meegezogen. Vervolgens gaat het nummer iets vrolijker verder in het tussenstuk, wat verder niet al te bijzonder is. Maar het wordt weer erg mooi als het nummer weer eindigt als het begonnen is.

Het album eindigt gelukkig nog met een vrolijke noot zodat we toch nog kunnen slapen. Een kort vrolijk cabaretesk liedje, met een vage tekst, niet heel bijzonder, maar wel erg leuk als einde van een bijzonder album. Het schiet alle kanten op en het straalt zowel enthousiasme als passie uit. Ik luister hier ontzettend graag naar! 4,5*

En om af te sluiten nog een citaat die het album naar mijn mening perfect samenvat:
"She's the sweetest queen I've ever seen" uit Re-make/Re-model.

Misterfool

prachtige recensie

avatar van Snoeperd
3,5
Prachtige recensie, je hebt me razend benieuwd gemaakt naar deze plaat.

avatar van Arrie
Kijk eens aan. Dankje Snoeperd (en Misterfool)! Wat houdt je nog tegen?

avatar van Snoeperd
3,5
Niks, hij staat al op m'n ipod

avatar van Arrie
Ik ben benieuwd wat je ervan vindt.

avatar van bikkel2
5,0
Vandaag de remaster maar eens aangeschaft en het blijft een fantastisch geheel . Van luchtig tot drukkend en van glam naar art , al is Roxy Music duidelijk meer art . Geweldige vondsten .
If There Is Something is mijn favoriet . halfje erbij .

avatar van Lexicon Devil
4,5
Dit is toch echt een staaltje revolutionaire muziek.

Track 1, 2 en 3 zijn prachtig!

avatar van Gizzmann
4,5
Ik heb nu echt even een obsessie met dit album Begin hem steeds beter te vinden.

avatar van borland
4,0
Een hoop mensen vinden deze plaat gedateerd, bij mij is het juist omgekeerd. Als deze plaat nu uitgebracht zou worden zou ik hem tijdloos vinden. 40 Jaar geleden vond ik hem opwindend en nu nog. Ik zou nog wel een nieuwe cd willen horen in deze formatie en geproduceerd door Eno. Daar zouden die 2012 bandjes nog een poepie aan kunnen ruiken.

avatar van Droombolus
3,5
borland schreef:
Een hoop mensen vinden deze plaat gedateerd.


Kwa opnametechniek ja, niet zo zeer kwa muziek. Je kunt echt horen dat deze op een klein budget opgenomen is.

borland schreef:
Ik zou nog wel een nieuwe cd willen horen in deze formatie en geproduceerd door Eno.


Er is al eens een poging gedaan, een kleine tien jaar geleden if memmerie smurfs, maar die is op niets uitgelopen bij gebrek aan goed nieuw materiaal ....... Ze hebben een paar keer zitten jammen en daar kwam ook niets uit voort dus is het projekt al weer snel afgeblazen.

avatar van musician
5,0
Ja, een opzienbarend staaltje van zelfkennis en strenge beoordeling.

Erg jammer voor de fans, maar de kwaliteitseisen die de Roxy Music leden er aan stelden, kon gewoon niet worden gehaald.

Ik weet niet of je ze daar nou voor moet prijzen of niet.
Zucht. Ik had wel met de helft van de kwaliteit van dit album genoegen willen nemen..... Er zijn sinds die tijd overigens gewoon nog twee studio albums van Bryan Ferry verschenen en een cover album.

Maar ze wilden niet de kritiek ontlokken 'geen schim van zichzelf'.
Misschien is daar ook wel wat voor te zeggen. Maar ze maken mij niet wijs dat een album van het niveau Manifesto al niet meer tot de mogelijkheden zou behoren.

avatar van bikkel2
5,0
De heren zijn ervaren en wijs genoeg om te beoordelen of er nog iets geschikts in het vat zit.
Als dat niet zo is, vind ik het wijs dat ze het achterwege laten.
Zoals het verleden leert is vooral Ferry de huiscomponist en die is in de loop der tijd ook anders gaan schrijven.
Niet meer met de eigenzinnigheid zoals hij dat deed in de artistiek glorieuze beginperiode van Roxy Music.
Dan krijg je al gauw een plaat van Ferry met de anderen als begeleiders.
En moeten we dat willen ?

avatar van Tony
5,0
bikkel2 schreef:
Dan krijg je al gauw een plaat van Ferry met de anderen als begeleiders.
En moeten we dat willen ?


Niet met Brian Eno achter de knoppen... (waar borland zijn hoop deels op heeft gevestigd om het oude geluid te laten herleven).

avatar van bikkel2
5,0
Eno en Ferry waren niet echt vriendjes. Dus of dat nu nog zou werken is de vraag.
Met Eno erbij zou het wel verrassender kunnen uitpakken.

avatar van devel-hunt
5,0
Eno anno 1972 is toch een hele andere Eno dan vandaag.
Zijn werk met U2 of met David Byrne is toch ook behoorlijk mainstream en binnen de lijntjes.
De samenwerking Eno en Ferry heeft op sommige Ferry solo platen ( Frantic, Mamouna) heel aardig uitgepakt, maar niet heel overtuigend en zeker deed het nergens denken aan de eerste twee Roxy platen, bij lange na niet.

avatar van bikkel2
5,0
Tijden veranderen en ik heb toch sterk het idee dat Roxy Music zo af en toe lekker op het podium wil staan onder het motto '' oude liefde roest niet.''
Voordeel in deze is dat het oude werk niet hopeloos gedateerd klinkt. Wat dat aangaat kan het nog prima gehoord worden.

avatar van musician
5,0
devel-hunt schreef:
De samenwerking Eno en Ferry heeft op sommige Ferry solo platen ( Frantic, Mamouna) heel aardig uitgepakt, maar niet heel overtuigend en zeker deed het nergens denken aan de eerste twee Roxy platen, bij lange na niet.

En: zou de aanwezigheid van MacKay en Manzanera op de solo-albums van Ferry nog iets extra's hebben kunnen toevoegen waardoor het plotseling een interessant Roxy Music album zou zijn geworden?
Bryan Ferry heeft, na Avalon in 1982 en de breuk die vervolgens ontstond met Roxy Music, inzake nieuw werk nooit meer willen teruggrijpen naar het muzikale idioom van vóór 1982. Alleen live doet hij dat vanaf de 21e eeuw met de andere Roxy music leden nog met verve.

Maar zijn studio-opnames worden allemaal solo albums en borduren qua stijl eigenlijk allemaal voort op Avalon waarbij Ferry slim genoeg is om het voortdurend te voorzien van een modern jasje.

Ik weet niet wat MacKay en Manzanera willen maar naar mijn gevoel wil songwriter Ferry niet af van de door hem ingeslagen weg, die hij inmiddels een jaar of 30 succesvol exploiteert. Daar zit de crux van het probleem.

De kans dat we ooit nog eens een album krijgen met de experimentele opzet als dit Roxy Music debuut is naar mijn idee dan ook nihil.

Gast
geplaatst: vandaag om 00:10 uur

geplaatst: vandaag om 00:10 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.