menu

David Bowie - Low (1977)

mijn stem
4,14 (1025)
1025 stemmen

Verenigd Koninkrijk
Rock / Electronic
Label: RCA

  1. Speed of Life (2:46)
  2. Breaking Glass (1:51)
  3. What in the World (2:23)
  4. Sound and Vision (3:03)
  5. Always Crashing in the Same Car (3:29)
  6. Be My Wife (2:55)
  7. A New Career in a New Town (2:51)
  8. Warszawa (6:20)
  9. Art Decade (3:43)
  10. Weeping Wall (3:26)
  11. Subterraneans (5:39)
  12. Some Are * (3:16)
  13. All Saints * (3:38)
  14. Sound and Vision [Remix Version] * (4:41)
toon 3 bonustracks
totale tijdsduur: 38:26 (50:01)
zoeken in:
avatar van sander.
5,0
Sound and Vision, meest geniale Bowie nummer dat ik ken. Veel te lang intro, rare teksten, bizarre wendingen, slecht gemixt synthje (wat doet ie soms pijn aan je oren!), en tóch blijft het in je hoofd zingen. Het blijft een heerlijk heerlijk nummer. Geniaal gedaan.

''BLUE, BLUE, ELECTRIC BLUE!''

Lost Highway
Je hoeft je natuurlijk absoluut niet verplicht te voelen om dit album mooi te vinden, niets is zo erg als dat. Je houdt ervan of je houdt er niet van, het is niet omdat het hoog aangeschreven staat dat ook jij het een meesterwerk moet vinden. Er zijn ook voor mij voldoende albums die zelfs in de top 20 staan maar waar ik niets aan vind.

Ik denk dat als kant B je niet meteen overvalt, dat het dan niet meer komt. Ik was meteen onder de indruk van de instrumentale tracks, en geleidelijk aan groeide mijn liefde voor de popnummers, waarvan Always Crashing wellicht het hoogtepunt is. De sfeer die dit album ademt is voor mij uniek, en vind ik bij bitterweinig andere albums terug. Medusa van Clan Of Xymox is één van de weinige albums waarbij ik hetzelfde ervaar.

Men heeft het hier over 'gedateerd', maar is dat zo een negatief punt? Niet als 'gedateerd' betekent dat je bepaalde visuele effecten krijgt bij het beluisteren van muziek. Dat 'gedateerde' draagt een vorm van romantiek met zich mee wat de luisterervaring net zo uniek kan maken. Beelden van een grootstad als Berlijn, de decadentie, het leven en straatbeeld anno 77 met zijn smalle straatjes en fel gekleurde audi's en kevers; ook dat is Low. Idem bij Kraftwerk; misschien dat dat voor sommigen muzikaal gedateerd klinkt, maar net die romantiek van ontluikende technieken in tijden waar een computer nog een uniek voorwerp was is zo bijzonder. Muziek in tijdsperspectief zien hoort erbij, en gelukkig maar.

avatar van LucM
5,0
Ik gebruik de term 'gedateerd' enkel voor muziekvormen die specifiek in een bepaalde periode werden beoefend en sindsdien niet meer zoals bv. new beat, gabber ...
"Low" is enkel gedateerd wat de opnametechnieken betreft, toen bestond nog geen digitale opname, maar de muziek zelf blijft overeind en vindt steeds nieuwe generaties. De 'gedateerde' opnamen vind ik trouwens net de charme van heel wat muziek (jaren '60, '70), ze klinkt natuurlijker dan vele huidige 'mechanische' muziek.

avatar van Cloud
Lost Highway schreef:
Je hoeft je natuurlijk absoluut niet verplicht te voelen om dit album mooi te vinden, niets is zo erg als dat. Je houdt ervan of je houdt er niet van .


Doe ik ook niet hoor, maar wil het best een kans geven. Ik denk toch dat ik ziggy of gedeeltes van Hunky Dory beter vind.

avatar van LucM
5,0
Na gisteren het album nogmaals beluisterd te hebben vind ik dit nog steeds een fantastisch album, een zeer geslaagde mengeling van rock en elektronica en na "Ziggy Stardust" een sleutelalbum in Bowies oeuvre. "Speed of Life", de hit "Sound and Vision" en "Always Crashing in the Same Car" vind ik de beste tracks op dit album dat 5* verdient.

avatar van herman
5,0
Hmm, wat mij betreft is het sombere Subterraneans het pronkstuk van dit album. De nummers die jij opnoemt ben ik sowieso pas later gaan waarderen, met name Sound and Vision vond ik altijd een beetje flauwtjes. Maar da's misschien juist de kracht, zoals sander. hierboven ergens vermeld: ondanks alles een weergaloos pakkend nummer.

avatar van barrett
5,0
Bowie is echt een chameleon, als je ziet welke muziekstijlen hij perfect de zijne kan maken. Soul, Funk, Rock, Pop, etc...
Dit album is daar et perfecte voorbeeld van je kunt dit niet echt Rock, Pop of Funk noemen dit lijkt bij vlagen soms vaak op wat Ambient muziek, maar dan wel het soort dat je blijft boeien.
Warszawa is van mijn part het hoogtepunt van deze plaat, een plaat die echt een hoog niveau behoudt doorheen het hele album.

avatar van GothicBowie
5,0
Ik ben al sinds mijn 4 jaar (echt waar mijn moeder zei dat ik toen de song ''Space Odity '' op de tv was ik daar al was op aan het meezingen of zoiets en dansen) een fan van Bowie. Mijn favorite album zal wel altijd ''Diamond Dogs'' blijven maar de trilogie ''low''' ''lodger'' en ''Heroes'' heeft toch iets speciaal vind ik. Vooral ''Low'' dan die beetje de gulden middenweg is tussen het wel heel experimentele ''Lodger'' en het meer ''comerciele'' ''Heroes'' een prachtalbum dat echter ook wat tijd nodig had om te groeien eerlijk gezegd

avatar van Ceasar
5,0
heel experimentele ''Lodger'' ????? Met nummers als DJ, Boys Keep Swinging en Look Back in Anger experimenteel??

''comerciele'' ''Heroes''? Met een schreeuwende Bowie in Joe the Lion, minimalistische nummers als Sense of Doubt, Neuköln en Moss Garden??

Ik denk dat je twee woordjes op de verkeerde plek hebt gezet...

Neemt niet weg dat het wel erg fijne albums zijn. Low is wel mijn favoriet van deze drie.

avatar van orbit
4,5
Ik denk dat ik Heroes inderdaad nog wel wat experimenteler vind dan deze..

avatar van gemaster
5,0
Om zijn leven en carrière een nieuwe wending te geven vertrok Bowie naar Europa. Hij wilde naar een plaats waar hij weer tot zichzelf kon komen zonder enige afleiding. De keuze viel op West-Berlijn, het centrum van de Koude Oorlog. Misschien niet de beste plek voor iemand met een depressie, maar wel de beste plaats voor iemand die sober wilde leven. Bowie ging samenwonen met zijn goede vriend Iggy Pop in een appartement in de wijk Schöneberg. Doordat er weinig te doen was in Berlijn werd dit de meest productieve periode van Bowie ooit. Hij maakte niet alleen drie albums in twee jaar tijd, maar trok ook nog eens de carrière van Iggy Pop uit het slop door op twee albums mee te schrijven, The Idiot en Lust For Life, beide uit 1977.

Zoals de Engelsen zo mooi zeggen: the first cut is the deepest. Low was een volstrekt uniek album toen het uitkwam. De invloeden van de Duitse elektronicapioniers Kraftwerk zijn duidelijk aan te wijzen, maar Bowie creëerde toch een hele eigen stijl. Dit deed hij echter niet alleen. Zoals gebruikelijk wist hij zich te omringen met briljante muzikanten en dit keer was dat Brian Eno. Hij was echter niet de producer, zoals heel veel mensen denken. Eno zat begin jaren zeventig in de populaire rockband Roxy Music, maar na creatieve verschillen begon hij aan een succesvolle solocarrière. Naast het feit dat hij in die tijd de term ambient muziek uitvond verzamelde hij ook heel veel porno. Dat is niet direct relevant, maar wel leuk om even te vermelden.

De ambient muziek is duidelijk terug te vinden op Low. Het album bestaat namelijk uit twee gedeeltes. Kant A van de originele LP bestaat uit zeven korte flarden van popnummers. Elk nummer duurt twee of drie minuten en telkens als je denkt een track lekker op gang komt, krijg je een fade-out en is het nummer afgelopen. Een rare gewaarwording, want in je hoofd blijven de nummers doorgaan, terwijl er ondertussen al weer een ander nummer op staat. Kant B beslaat vier uitgesponnen ambient nummers, waarbij vooral de sfeer van zeer groot belang is.

Het eerste nummer is Speed of Life, de eerste instrumentale track van Bowie ooit. De schok voor de Bowie fans moet redelijk groot zijn geweest, want dit is geen Ziggy Stardust of The Thin White Duke meer. De muziek komt erg kil over met luide synthesizers en drummer Dennis Davis die het vel van de trommel mept. De melodie is echter wel ijzersterk en het nummer zet de sfeer van Low meteen goed neer. Na 2,5 minuut is het genoeg geweest en begint Breaking Glass. Een nummer dat moeilijk te volgen is, aangezien er weinig structuur in zit. Er zit wel een terugkerend element in van een harde synthesizerriff van drie noten en dat geeft enige houvast. Bowie zingt op dit nummer wel, maar ik heb geen idee waar het over gaat. Meerdere luisterbeurten zorgen er echter wel voor dat het nummer een pareltje wordt. Bij het begin van What in the World heb ik altijd het idee dat ik Super Mario Bros. aan het spelen ben. De snelle geluidseffectjes zorgen voor een hyperactief gevoel. Op de achtergrond zingt Iggy Pop vrolijk mee, zodat hij ook nog enig aandeel aan dit album heeft.

Sound and Vision was de eerste single van het album. Een logische keus, aangezien het waarschijnlijk het meest toegankelijke nummer is. We krijgen een lange instrumentale intro met een leuk geluidseffect wat me altijd doet denken aan een zakje grind dat op de grond valt. De synthesizers zorgen voor een dromerig achtergrondgeluid, waarna een vrouwenstem vrolijk ‘dudududu’ zingt. Na anderhalve minuut besluit Bowie ook maar eens van zich te laten horen. Met zijn croonerstem zorgt hij voor een warme gloed over het geheel. Een pracht van een track die terecht een grote hit werd. Daarna volgt een nummer met één van de mooiste titels in de popgeschiedenis: Always Crashing in the Same Car. De tekst verwijst naar het steeds opnieuw maken van bepaalde fouten. Waarschijnlijk gaat het over Bowie die in voorgaande jaren maar door bleef gaan met zichzelf kapot maken door drank en drugs. Het nummer eindigt met een lange gitaarsolo die je helemaal meeneemt op de golven van de muziek. Dit is geen gitaarsolo die gemaakt is om te laten zien hoeveel noten iemand zo snel mogelijk kan spelen, maar een gitaarsolo die in dienst van het nummer staat. En zo hoort het ook.

Toen ik zei dat Sound and Vision het meest toegankelijke nummer van dit album was vergiste ik me blijkbaar. Be My Wife is een redelijk standaard rocknummer en ook de tekst is dit keer goed te volgen. Het huwelijk van David en Angie dreigde op de klippen te lopen. Angie woonde in hun huis in Zwitserland, terwijl David in Berlijn zat. Hij deed nog een laatste poging om de boel te lijmen en dat werd Be My Wife. Het intro bestaat uit een ragtime piano die doet denken aan de soundtrack van een stomme film. Daarna neemt de gitaar het echter al snel over en begint Bowie te zingen voor zijn vrouw: ‘Please be mine, share my life, stay with me, be my wife’. Een huiveringwekkend mooi popliedje. Kant A wordt afgesloten met A New Career in a New Town, een instrumentaal nummer waarvan de titel de lading van Low dekt. Bowie ging een nieuwe muzikale richting in en deed dit in een nieuwe stad. De toon is optimistisch met veel gebruik van de synthesizers van Eno en een opvallende mondharmonicasolo van Bowie.

Maar dan komt het: de beruchte B-kant van Low. Bowie had voor de film The Man Who Fell To Earth een soundtrack geschreven. Hij werd echter afgewezen door regisseur Nicolas Roeg, die liever een andere stijl had. Bowie besloot daarop de gemaakte stukken verder uit te werken en ze te gebruiken voor zijn nieuwe album. Door de samenwerking met Brian Eno kwamen er veel invloeden vanuit de ambient muziek binnen. Low kreeg hierdoor een erg experimenteel geluid. De A kant was al verre van standaard, maar dat is nog popmuziek te noemen. Die vlieger gaat niet op voor de B kant. Warszawa werd geschreven door Brian Eno toen Bowie in Frankrijk zat voor een rechtszaak. Toen Bowie terugkwam in Berlijn begon hij meteen mee te werken aan het stuk. Het is voor mijn gevoel één van de meest kille en depressieve nummers ooit. Eno tovert een ongelooflijk diep en donker geluid uit zijn synthesizer, maar het blijft altijd melodieus. Normaal gesproken heb ik weinig met ambient, juist omdat er zo weinig gebeurt in de muziek. Dat is bij Warszaswa niet het geval. Hoe langer de hypnotiserende synthesizers aanhouden, hoe meer je in de muziek wordt gezogen. Bowie zingt met zeer veel uiteenlopende stemmen (het zou zelfs om een totaal van 110 stemmen gaan) een aantal zinnen in een zelfverzonnen taal die doet denken aan de Slavische talen. Iedere keer als ik het hoor lopen de rillingen weer over mijn lijf. Een waar meesterwerk dat behoort tot één van de beste nummers van Bowie ooit (ook al is het voor een groot gedeelte geschreven door Eno). De band Joy Division heette eerst Warsaw en die naam was afgeleid van dit nummer. Het nummer was ook heel belangrijk voor de band, die bekend zou worden met haar donkere, sferische new wave muziek.

Art Decade is een volledig instrumentaal ambient nummer. De track moet de sfeer van West-Berlijn eind jaren zeventig voorstellen. Volgens Bowie was Berlijn totaal afgesloten van de wereld en de stad stierf daardoor een langzame dood. Art Decade zorgt er echter wel voor dat Berlijn sterft in schoonheid. Alles gaat traag, wat een depressief gevoel opwekt, waar je helemaal in mee gesleept wordt. Weeping Wall begint een stuk sneller met een minimalistisch ritme dat doet denken aan de muziek van Phillip Glass. Bowie speelde alle instrumenten zelf, de enige track op Low waarbij dat het geval is. Het nummer is bedoeld als beschrijving van de Berlijnse muur, hét symbool van de verdeling van Europa in oost en west. Het album wordt afgesloten met Subterraneans, het nummer wat nog het meest in de buurt komt van pure ambient. Gelukkig wordt het dat nooit en zorgt de prachtige huilende saxofoon van Bowie ervoor dat er menselijkheid blijft doordringen. Tegen het einde zingt hij nog enkele zinnen, dit keer in gewoon Engels. Dat betekent echter niet dat de tekst ook te begrijpen is, want dat is niet het geval. Maar muziek als dit moet ook niet te begrijpen zijn, dat zou een groot gedeelte van de mystiek weghalen.

Na het fantastische Station to Station kwam Bowie met iets totaal anders op de proppen. Niet iedereen was daar even blij mee, aangezien de recensies voor Low niet al te goed waren. Later is dit allemaal bijgedraaid en wordt het album gezien als één van Bowies beste. Daar ben ik het helemaal mee eens. Het is een zeer speciaal album dat zeer invloedrijk was. De muziek zelf was al baanbrekend, maar het ging vooral om het feit dat Bowie het experiment naar het grote publiek bracht.

avatar van itchy
5,0
Mooie review weer! Check ook de erg verontrustende clip van Be My Wife, en in het speciaal het fragment van 1:02 tot 1:10. Scary shit.

avatar van devel-hunt
5,0
Gemaster wat een waanzinnig goede beschrijvingen van Low, één van de meest bijzondere platen ooit gemaakt.

avatar van PinkEclipse
4,5
Mooie review van gemaster.
'k Zal de plaat eens weer opzetten.

avatar van Madjack71
Wederom weer zeer onderhoudend om te lezen en uitnodigend om te draaien. Heb je naast dit werkstuk voor Bowie, nog meer in je mouw verborgen? Persoonlijk zou ik het leuk vinden als je deze huzarenstukjes ook kunt toepassen op de albums van Springsteen.

Nicely done Gemaster

avatar van LucM
5,0
Zeer goede toelichting van gemaster. Ik wil er wel bij zeggen dat "Low" door pers en publiek in Europa wel goed werd ontvangen, maar in de VS veel minder. Maar dit album bewijst eens te meer dat Bowie verschillende stijlen kan absorberen en aan een breed publiek presenteren.

avatar van gemaster
5,0
Dank voor de leuke reacties weer.

Madjack: Bruce Springsteen gaat niet gebeuren. Ik ken niet zoveel van de beste man en wat ik wel ken, dat vind ik niet bijzonder goed.

Eigenlijk zou op dit moment alleen Neil Young wat mij betreft in aanmerking komen. Maar de kans dat ik dat ook echt ga doen acht ik niet zo heel groot.

avatar van Madjack71
Bruce is ook niet zo'n vernieuwer geweest als David Bowie, per definitie ook geen echte vergelijking, of het moet zijn dat Arcade Fire zowel Bowie als Springsteen tot hun grote invloeden rekenen en ook met beide artiesten live nummers ten gehore hebben gebracht.

avatar van orbit
4,5
Ze bestaan.. al zijn ze nog zo in de war Ik hoor trouwens de invloeden van Bruce niet in Arcade Fire.. Bowie uiteraard wel.

avatar van itchy
5,0
Vooral op Neon Bible staan enkele zeer duidelijk door Springsteen beïnvloedde songs, zoals Antichrist Television Blues en Keep the Car Running... dit terzijde.

Gemaster . Weer geweldig man.

Ik ga ook maar eens in de pen kruipen omdat dit ver weg mijn favoriete bowie is.

avatar van Madjack71
orbit schreef: Ik hoor trouwens de invloeden van Bruce niet in Arcade Fire.. Bowie uiteraard wel.


Op het album Funeral, kan ik mij dat wel voorstellen, maar op het album Neon Bible, kun je m.i er niet om heen...vooral in de nummers No cars go...Keep the car running. Die zij by the way ook live ten gehore brachten met als gast artiest....Bruce Springsteen...Op het Obama festival deden zij een cover van Born in the U.S.A...tja..

Maar goed wat bowie betreft, qua invloed op de hedendaagse muziek, kan The Boss daar natuurlijk niet aan tippen. Check ook eens het prachtige Wake Up met David Bowie...kippenvel.

Back on Topic...deze Berlijnse periode viel ook uitermate goed te combineren met de film Christiane F...waarin hij ook een kleine rol...optreden...vervulde...de sfeer past perfect bij die tijd en omstandigheden in het toenmalige Berlijn uit begin jaren 80.

avatar van gemaster
5,0
Jammer alleen dat het zo'n schijtfilm is. De soundtrack is natuurlijk wel werelds.

gemaster schreef:
Jammer alleen dat het zo'n schijtfilm is. De soundtrack is natuurlijk wel werelds.

Boek was beter, maar ik vindt de film toch redelijk meesterlijk. Maar goed meningen verschillen en daarom is deze site er ook

avatar van GothicBowie
5,0
Ceasar schreef:
heel experimentele ''Lodger'' ????? Met nummers als DJ, Boys Keep Swinging en Look Back in Anger experimenteel??

''comerciele'' ''Heroes''? Met een schreeuwende Bowie in Joe the Lion, minimalistische nummers als Sense of Doubt, Neuköln en Moss Garden??
.


Ik denk dat ik het gewoon verkeerd heb verwoord. Toen tertijd heb ik''Heroes'' grijs gedraaid , het is enige album van de trilogie dat ik ook op vinyl heb vandaar dat he bij mij gemakkelijker in het oor ligt dan Lodger en Low... maar idd, de muzikale trips op Heroes zijn op zijn minst ''raar'' te noemen.

avatar van reptile71
Echt een zalig album van Bowie met een zeer dansbare A-kant en een meer trippy experimentele B-kant = 100% genieten, zeker vanaf vinyl.

avatar van James Douglas
Volgens de statistiek ben ik één van de weinige mensen die A New Career In Town tot zijn favorieten rekent. Als die mondharmonica-solo begint ben ik vertrokken richting een desolaat muzikaal landschap. Onbeschrijvelijk kippevel.

avatar van reptile71
En ook een heerlijk dansbaar nummer!

avatar van James Douglas
Op de Ultravox manier? Dancing with tears in my eyes

avatar van reptile71
Nee, ik hou ze droog, maar qua dansbaarheid mijn favoriet van het album.

Gast
geplaatst: vandaag om 20:26 uur

geplaatst: vandaag om 20:26 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.