menu

Big Star - #1 Record (1972)

mijn stem
3,95 (312)
312 stemmen

Verenigde Staten
Rock / Pop
Label: Ardent

  1. Feel (3:34)
  2. The Ballad of El Goodo (4:21)
  3. In the Street (2:55)
  4. Thirteen (2:35)
  5. Don't Lie to Me (3:08)
  6. The India Song (2:20)
  7. When My Baby's Beside Me (3:23)
  8. My Life Is Right (3:08)
  9. Give Me Another Chance (3:27)
  10. Try Again (3:32)
  11. Watch the Sunrise (3:45)
  12. ST 100/6 (1:02)
  13. In the Street [SIngle Mix] * (2:58)
toon 1 bonustrack
totale tijdsduur: 37:10 (40:08)
zoeken in:
avatar van herman
3,5
Mensen die de Big Star van deze plaat wat vinden kunnen volgens mij ook wel uit de voeten met Flamin' Groovies, nog zo'n vergeten powerpopparel uit de 70's (maar 8 stemmen voor Shake Some Action )

YouTube - FLAMIN GROOVIES : Shake Some Action (the proper 1976 version)

avatar van Tony
5,0
Leuke tip herman, ik ga eens kijken of ik iets van de Flamin' Groovies kan vinden. Ik hou wel van de tragiek van miskende bandjes...

Je mag trouwens niet klagen over 'maar' 8 stemmen, als je zelf ook nog niet hebt aangevinkt.

avatar van TEQUILA SUNRISE
Ik ken de band niet maar de flarden muziek die ik zojuist gehoord heb ( spotify ) nodigt uit tot meer.

avatar van Tony
5,0
Doe jezelf maar eens een heel groot plezier en ga hier maar eens gauw meer van horen.

Kan me heel goed voorstellen dat dit iets voor je is.

avatar van TEQUILA SUNRISE
Met jouw avatar had ik natuurlijk ook geen ander advies verwacht Tony
Ik ga dit album zeker eens beluisteren en vermoed dat dit wel in mijn straatje past.

avatar van Tony
5,0
Ja, inkoppertje he. Veel van je favoriete albums zijn van de beginjaren '70. Deze Big Star hoort bij de absolute topalbums uit die tijd, dus dat komt wel goed tussen jullie. Ben benieuwd wat je ervan vindt.

4,0
Eindelijk de hele plaat beluisterd... Weet nu ook waar de theme van That 70's Show vandaan komt Prima plaat, al wordt het niveau van Thirteen nergens anders behaald. Maar dat is dan ook een nummer van de buitencategorie.

avatar van Tony
5,0
Alex Chilton had er al een “carrière” opzitten toen hij in 1971 begon aan het Big Star avontuur. Zijn voorliefde voor Memphis soulmuziek had hem er al in 1966 van weerhouden om met studiegenoot Chris Bell samen te werken. Chris was meer in Britse beatmuziek geïnteresseerd en dus ging ieder zijn eigen weg.

En Alex had succes. Hij werd het gezicht van de populaire groep The Box Tops, groeide uit tot een tieneridool en scoorde een wereldhit met The Letter. Maar hij was niet gelukkig, kon zijn artistieke ei niet kwijt in de Stax formule die The Box Tops was, liep op een avond zo van het podium en vertrok. Terug in Memphis kwam hij Chris Bell weer tegen die sessiemuzikant was en samen met Andy Hummel en Jody Stephens in een coverbandje zat. Samen vormden ze Big Star, genoemd naar de supermarkt tegenover de Ardent studio waar het album is opgenomen.

Waarom deze uitgebreide introductie? De achtergrond van Alex (Memphis soul) en voorkeur van Chris (Britse beatmuziek) zijn op een schitterende manier terug te horen op dit debuutalbum van Big Star. Alle composties staan op naam van Bell – Chilton, net als ooit Lennon – McCartney een geweldig complementair schrijversduo vormend.

Nummers als ‘The Ballad of El Goodo’ ‘Thirteen’ ‘Give Me Another Chance’ ‘Try Again’ en afsluiter ‘St 100/6’ zijn rustige ballad-achtige nummers en leunen heel sterk op de soulvolle melodie, prachtig vastgelegd met de akoestische gitaar als basisinstrument. Dit soort nummers zijn opvallend transparant en sprankelend op tape gezet. Je hoort ieder afzonderlijk instrument erg gedetailleerd voor een opname uit 1972. Let maar eens op de drums in ‘El Goodo’, geweldig. De Ardent studio was dan ook voorzien van het neusje van de zalm qua opnametechnieken in die tijd. En dan de teksten; Met name ‘Thirteen’ en ‘Give Me Another Chance’ zijn geschreven vanuit een tienerperspectief, neem het onschuldige van ‘Thirteen’, en dat werkt verrassend goed, het komt allemaal geloofwaardig over en je wordt in het verhaal gezogen.

Naast de rustige nummers heb je de sterke opener ‘Feel’, maar bijvoorbeeld ook ‘Don’t Lie to Me’ en ‘When My Baby’s Beside Me’ die veel meer power hebben en het vooral moeten hebben van de versterkte gitaarriff. Met name deze nummers luiden de geboorte van de powerpop in, stuk voor stuk schitterende melodieën versterkt door stevige gitaarrifs.

Maar daar blijft het niet bij. Neem een nummer als ‘The India Song’… Alsof ze naast de Beatles hebben gezeten toen die de Maharishi bezochten. De fluit is in dit nummer erg prominent aanwezig. En in opener ‘Feel’ is een prominente rol weggelegd voor blaasinstrumenten (trompet als ik me niet vergis). Samenzang die CSN&Y en The Beach Boys evenaren vind je op het hele album. Het begin van ‘Watch The Sunrise’ lijkt zo van Led Zeppelin IV te komen…. Ach, er is zoveel te ontdekken op dit geweldige album van Big Star, dat het bij iedere luisterbeurt beter lijkt te worden.

Frustratie over uitblijvend succes, onenigheid over de te volgen koers, een clash van persoonlijkheden Alex en Chris, dit alles luidde het vertrek van Chris Bell na dit debuut in, waarmee een eind kwam aan een unieke samenwerking van twee muzikale wonderkinderen. Het was het begin van het einde van Big Star.

avatar van RoyDeSmet
Ik kan niet zo van dit album genieten als anderen, lijkt het.
Wie kan het kwartje even voor mij omduwen, aub?

avatar van gigage
no 3. In the street is de theme song van That 70's show (maar dan uitgevoerd door Cheap trick) voor wie ook zo benieuwd was
edit: ow, dat was al eens gemeld...

avatar van bikkel2
4,0
Kennelijk een album die je als popmuziekliefhebber gehoord moet hebben.
Het kreeg nogal een fikse herwaardering een aantal jaren terug en kreeg zelfs een item bij DWDD. Niet dat alles zegt overigens.
Lekker album, zonder meer.
Overigens niet iets waar ik volkomen van ondersteboven ben geraakt.
Het is over de hele linie een goed uitgewerkte plaat met pakkende liedjes die duidelijk Byrds en Beatles invloeden heeft.
Mooie coirtjes, wat rauwere leadzang en hier en daar wat onvermijdelijke glam, want dat was toen in nietwaar?
Met name de prima opener Feel en In The Streets, geeft dat duidelijk weer.
Het luistert lekker weg door de toegankelijkheid en dat geldt voor het totaalplaatje.
Ik sluit mij aan bij de algehele opinie betreft Thirteen, dat is een verdomd mooi liedje.
Doch, geen heel wereldschokkende plaat, daarvoor mist het net even te weinig originaliteit in het gros van de composities en de sound.
Echter klinkt het wel als een klok en deugt het meeste gewoon.
Een heerlijke plaat om te luisteren.

4 sterren is dan ook gerechtvaardigd.

avatar van Chungking
4,0
Prima plaat, Give Me Another Chance is voor mij de (verborgen) parel op dit album

avatar van sqounk
Op Netflix is een documentaire over Big Star, mensen.

avatar van spinout
2,0
Voor een band uit Memphis, Tennessee vind ik ze verdacht veel klinken als die band uit Liverpool. Hier geen blues, rock 'n' roll en soul, maar popnummers in de trant van The Beatles dus. Een flinke tegenvaller voor mij derhalve. Maar goed, ook Justin Timberlake laat niet horen dat ie uit Memphis komt.

avatar van WoNa
5,0
Dankzij 'Thirteen'' van Teenage Fanclub kwam ik inmiddels alweer een kwart eeuw geleden bij Big Star uit. Dat was echt liefde op het eerste gehoor. Niet eens dat ik alle songs echt top vind, de nummers die dat wel zijn zijn echter zo goed dat vijf sterren voor hen te weinig is en het gemiddelde vijf wordt.

Als ik lees onder welke omstandigheden de plaat tot stand gekomen is, hier en daar wat uurtjes bij elkaar sprokkelen in de studio waar drummer Jody Stephens werkte (en later eigenaar werd), dan komt er niets anders dan een delicaat meesterwerk tevoorschijn. De prachtige harmonieën op gitaar en zang zijn van hoge kwaliteit. De nostalgie naar een jeugd die al een tijd voorbij is en kalverliefde wordt zo mooi bezongen. In een aantal nummers raken zowel Chris Bell als Alex Chilton aan het beste in zichzelf en elkaar. De balans is voorbij perfect. Misschien ook wel te goed, beter dan zij konden verdragen. Bell verlaat de band al snel en niets wordt meer hetzelfde, ooit.

Ja, The Beatles zijn all over dit album, maar op een manier die niet alleen eer doet aan The Fab Four, het is ook een testament van de kwaliteiten die alle vier de leden van Big Star etaleren. Ze kunnen allemaal een goede song schrijven. Zo bekeken is het mij nog steeds een raadsel hoe dit album zo totaal onder de radar kon blijven, tot dat een paar bandjes uit de marge van de jaren 90 er naar gingen verwijzen en een van die twee, The Posies, zelfs mee op tour gingen met de twee leden, Chilton en Stephens, die er wel voor voelden om een herstart te maken. In ieder geval dank voor die verwijzingen, want ik had dit album niet graag willen missen.

Gelukkig heb ik het tribute concert in het Paard een aantal jaar terug kunnen zien. Wel triest om te constateren dat het enig overgebleven lid, drummer Jody Stephens, de zwakke schakel bleek in het geheel. Teveel foutjes.

avatar van jurado
sqounk schreef:
Op Netflix is een documentaire over Big Star, mensen.
Inmiddels alweer verdwenen, damn! Jammer die had ik graag willen zien.

avatar van Sparks
4,0
Had zo graag gewild dat ST 100/6 veel langer duurde...

avatar van aerobag
3,5
Ik had de hoes wel eens langs zien komen, maar nooit geluisterd. Wist niet zo goed wat ik moest verwachten, maar verrassend leuk album met een frisse sound. Pop rock is nooit echt mijn genre geweest, dus dat ik deze waardeer zegt wel iets

avatar van Marco van Lochem
4,5
Big Star is een band die verrassend genoeg niet is doorgebroken bij het grote publiek. De in 1971 in Memphis Tennessee USA opgerichte band was vooral in zijn eerste periode erg goed.

Alex Chilton op gitaar en piano, Chris Bell op gitaar, Andy Hummel op basgitaar en Jody Stephens op drums waren de leden in die eerste 4 jaar. De eerste drie zongen ook, er was een grote bewondering voor The Beatles en kun je de stijl van het debuutalbum "#1RECORD" koppelen aan de Fab Four, maar er zijn ook connecties met de Rolling Stones en The Byrds. Chilton en Bell waren de belangrijkste songwriters en het album ademt variatie en kwaliteit. In ruim 37 minuten worden 12 liedjes gepresenteerd en er wordt met “FEEL” afgetrapt, soul, rock, heerlijk tempo, mooie zangpartijen, een te gekke opener. Hoogtepunt nummer één is “THE BALLAD OF EL GOODO”, een werkelijk fenomenaal mooi liedje. Geweldige opbouw, Byrds-achtige koortjes, beklijvende melodie en een subliem refrein. Ook in “IN THE STREET” waart de geest van The Byrds rond op het moment dat de koortjes beginnen en de 12-string gitaar prominent te horen is. De leadzang van Bell is net zoals in het openingsnummer lekker fel. “THIRTEEN”, gezongen door Chilton, is door het Amerikaanse muziekblad Rolling Stone bestempeld als één van de “mooiste vieringen van adolescentie”. Het klein gehouden liedje is dan ook van ongekende schoonheid. Bell trekt weer van leer in de stevige rocker “DON’T LIE TO ME”, dat een halverwege een kakafonie aan geluid produceert. “THE INDIA SONG”, geschreven en gezongen door Hummel is weer een Beatleske liedje, mooie samenzang, aanstekelijke melodie en niet te veel instrumentatie.

“WHEN MY BABY’S BESIDE ME” is een pakkende rocker met een heerlijke melodie en mooi gitaarwerk. “MY LIFE IS RIGHT” is ook weer zo’n liedje dat meteen raak is, bij de eerste luisterbeurt zat het in mijn systeem. Klein, dan weer uitpakken, mooie zanglijnen en koortjes, een geweldig nummer. Waar de nummers die Bell zingt vaak de stevige songs zijn, worden de rustpuntjes en melodisch erg aanstekelijke nummers gezongen door Chilton en dat geldt ook voor “GIVE ME ANOTHER CHANCE”. Mooie koor arrangementen, gitaar en subtiele bijdragen van andere instrumenten en op een fantastische wijze gezongen, top nummer! Als “TRY AGAIN” begint, zit je meteen in het liedje. Akoestische gitaar, mooie korte gitaarsolo en die komt gedurende het nummer vaker voorbij. Klein gehouden, maar krachtige gespeeld en gezongen liedje. “WATCH THE SUNRISE” heeft een prachtige intro, gitaar gedragen en Chilton geeft het nummer vocaal weer dat extra, waardoor het een boeiend liedje blijft. In het tweede deel komt er iets meer instrumentatie bij, krijgt het een Crosby, Stills, Nash & Young achtige sfeer en groeit het uit tot opnieuw een topper en één van mijn favorieten van “#1 RECORD”. Minder dan een minuut duurt de afsluiter “ST 110/6”, opnieuw hemelse koortjes en akoestische begeleiding. Had langer mogen duren.

Onbegrijpelijk, maar het succes van "#1RECORD" bleef uit en dat gold ook voor de opvolger "RADIO CITY". Mede daardoor én problemen met de platenmaatschappij ging de groep na album #3, "THIRD (SISTER LOVER)" uit elkaar. Vooral R.E.M. heeft niet onder stoelen of banken gestoken dat ze beïnvloed zijn door Big Star. Overigens zijn er meer bands die Big Star noemen als het gaat om inspiratie. Gelukkig is die waardering er dus wel gekomen en hebben ze vanaf de eerste helft van de jaren negentig tot ver in het nieuwe decennium daar nog van kunnen profiteren, want toen kwamen ze weer bij elkaar. In die periode brachten ze ook “IN SPACE”, het vierde en laatste album van de band uit. De kwaliteit van de eerste twee albums hebben ze hiermee niet kunnen benaderen, maar dat is ook erg lastig. Ken je de band nog niet, pak dit album er eens bij en wie weet word je wel verrast!

Stijn_Slayer
Tegenwoordig ben ik meer onder de indruk van dit album dan een paar geleden. Vroeger vond ik 'm te soft om echt hoge oren te gooien. Nu waardeer ik de melodieën, samenzang en arrangementen meer en interesseert het ontbrekende rauwe randje me minder. Het klinkt alsof de Beatles na Abbey Road nog een album maakten in het glamtijdperk. De productie is super, weinig albums laten alle instrumenten zo gedetailleerd horen. Alleen is niet ieder nummer even sterk, ondanks goede uitvoering en productie.

avatar van Tony
5,0
Stijn_Slayer schreef:
Tegenwoordig ben ik meer onder de indruk van dit album dan een paar ... geleden.

Wat is dat toch met Big Star, dat het bij zoveel muziekliefhebbers zo lang duurt voordat het kwartje eindelijk valt? Terwijl de muziek toch dusdanig aanstekelijk, overtuigend en ja, (even vloeken...) radiovriendelijk is, dat je niet begrijpt waarom deze groep niet veel bekender is bij het grote publiek.

avatar van Snakeskin
5,0
Met zijn 300 stemmen doet de plaat het natuurlijk niet slecht, maar het hadden er gezien het tijdloze karakter van het gebodene, veel meer moeten zijn.

avatar van RonaldjK
De docu waarover in 2012 werd geschreven, staat op Youtube.

Gast
geplaatst: vandaag om 08:36 uur

geplaatst: vandaag om 08:36 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.

Let op! Je gebruikersnaam is voor iedereen zichtbaar, en kun je later niet meer aanpassen.

* denotes required fields.