menu

Def Leppard - Hysteria (1987)

mijn stem
3,63 (221)
221 stemmen

Verenigd Koninkrijk
Rock
Label: Mercury

  1. Women (5:41)
  2. Rocket (6:34)
  3. Animal (4:02)
  4. Love Bites (5:46)
  5. Pour Some Sugar on Me (4:25)
  6. Armageddon It (5:21)
  7. Gods of War (6:32)
  8. Don't Shoot Shotgun (4:10)
  9. Run Riot (4:38)
  10. Hysteria (5:49)
  11. Excitable (4:19)
  12. Love and Affection (4:35)
  13. Love and Affection [Live] * (4:52)
  14. Tear It Down * (3:38)
  15. Ride Into the Sun [1987 Re-recording] * (3:04)
  16. I Wanna Be Your Hero * (4:32)
  17. Ring of Fire * (4:36)
  18. Elected [Live] * (4:18)
  19. Love and Affection [Live] * (4:50)
  20. Rock of Ages Medley: Not Fade Away / My Generation / Radar Love / Whole Lotta Love [Live] * (8:42)
  21. Women [Live] * (6:29)
  22. Animal [Extended Version] * (4:40)
  23. Pour Some Sugar on Me [Extended Version] * (5:37)
  24. Armageddon It [The Nuclear Mix] * (7:41)
  25. Excitable [Orgasmic Mix] * (6:25)
  26. Rocket [Lunar Mix] * (8:42)
  27. Stumpus Maximus en Good Ol' Boys - Release Me * (3:31)
toon 15 bonustracks
totale tijdsduur: 1:01:52 (2:23:29)
zoeken in:
avatar van Kronos
2,0
Edwynn schreef:
Ik zie niet hoe On Through The Night, High 'N Dry en Pyromania meer de tand des tijds (wat dat dan ook moge zijn) hebben doorstaan dan Hysteria. "Allemaal boomermuziek," zouden mijn kinderen zeggen. En ja, je kunt horen dat alle vier de platen in een ander tijdvak zijn gemaakt.

En trends uit sommige tijdvakken blijken minder goed te werken in het huidige tijdvak. Dan roepen ze geen nostalgie op, of een 'tijdloos' karakter, maar weerstand. Natuurlijk blijft het een persoonlijke mening. Ik vond Hysteria in 1987 al niet goed om precies dezelfde redenen als vandaag. Geproduceerd met stadions in gedachten. Zwakke nummers, veel klankeffect. Veel lawaai en weinig inhoud dus.

5,0
Toch blijkbaar net genoeg inhoud om het destijds te schoppen tot best verkochte hardrock plaat aller tijden. Maar dit soort klasse muziek wordt niet gemaakt voor luisteraars als jij.

avatar van Kronos
2,0
Inhoud verwarren met populariteit en een knullig commentaartje gericht op de persoon.

Leonidas55 schreef:
Toch blijkbaar net genoeg inhoud om het destijds te schoppen tot best verkochte hardrock plaat aller tijden.

Als dat destijds echt zo was dan blijkt daaruit des te meer dat het om tijdelijke trend ging, want vandaag zijn er best wat hardrock albums waarvan meer verkocht is:
AC/DC - Back in Black, Led Zeppelin - IV, Meat Loaf - Bat Out of Hell, Guns N' Roses - Appetite for Destruction, Boston - Boston, Metallica - Metallica.

Hysteria is ook het enige van die albums dat niet eens aan 300 stemmen geraakt op MusicMeter en het stemgemiddelde is ook niet erg indrukwekkend.

avatar van Edwynn
4,5
Ik kan wel begrijpen dat Hysteria teleurstelt als je van Pyromania afkomt. Het is overduidelijk gemaakt om te scoren en stadions te vullen.
Voor mij speelt de factor nostalgie een grote rol. Ik was 12 en had al wel mijn eerste Iron Maiden elpees in de kast staan toen Hysteria voor het eerst op mijn draaitafel belandde. Maar die interesse ontstond doordat ik afkwam op de hardrock van de Bon Jovi's, Zinatra's en Europe's die sporadisch op de radio te horen waren. Def Leppard hoorde daar met Animal en Love Bites hard bij. Ik heb er sindsdien altijd een zwak voor gehad

avatar van Von Helsing
5,0
Kronos schreef:
Inhoud verwarren met populariteit en een knullig commentaartje gericht op de persoon.

(quote)

Als dat destijds echt zo was dan blijkt daaruit des te meer dat het om tijdelijke trend ging, want vandaag zijn er best wat hardrock albums waarvan meer verkocht is:
AC/DC - Back in Black, Led Zeppelin - IV, Meat Loaf - Bat Out of Hell, Guns N' Roses - Appetite for Destruction, Boston - Boston, Metallica - Metallica.

Hysteria is ook het enige van die albums dat niet eens aan 300 stemmen geraakt op MusicMeter en het stemgemiddelde is ook niet erg indrukwekkend.


Op 9 mei 1990 stond de teller op 10x platina in Amerika, toen stond Meat Loaf op 4x platina, GNR op 8x, Boston op 10x, Led Zeppelin 1x, AC/DC 5x, dus wat dat betreft was Hysteria inderdaad op dat moment het best verkochte (hard)rock album. Het ligt er maar net aan of Def Leppard en het management het nodig achten om de verkoopcijfers door te geven, want daar zit een flink prijskaartje aan vast. KISS heeft bijvoorbeeld dit nooit gedaan, vandaar dat Alive! nog steeds op goud staat waar het aannemelijk is dat het album ook op 10x platina staat.

avatar van Edwynn
4,5
Ik herinner me wel dat Hysteria in de hitkrant in één adem genoemd werd met onder anderen Thriller. Teller stond toen op 25 mln ofzo. Maar dat is natuurlijk totaal niet relevant als je iets aanwijst wat je graag of niet graag hoort. Britney Spears bijvoorbeeld heeft ook albums op haar naam staan die tientallen miljoenen keren over de toonbank gingen. Daar gaan ook niet alle handen voor op elkaar hier. Dan halen we altijd heel graag het woordje 'massa' van stal.

Def Leppard wordt zo af en toe wel relevant gehouden door de jeugd van tegenwoordig. Dat dan weer wel. Pour Some Sugar On Me kreeg ooit hernieuwde aandacht door de film Coyote Ugly en Taylor Swift stond met de band op het podium om Hysteria te zingen. Waardeloos verder maar toch.
Van Miley Cyrus heb ik ook wel eens een filmpje gezien waarin ze wat van de band covert maar ik meen mij te herinneren dat dat Photograph was. Dat stond niet op Hysteria natuurlijk.

avatar van iggy
2,0
Von Helsing schreef:
(quote)



Het ligt er maar net aan of Def Leppard en het management het nodig achten om de verkoopcijfers door te geven, want daar zit een flink prijskaartje aan vast. KISS heeft bijvoorbeeld dit nooit gedaan, vandaar dat Alive! nog steeds op goud staat waar het aannemelijk is dat het album ook op 10x platina staat.


Hoezo zit daar eigenlijk een prijskaartje aan vast ?

avatar van Kronos
2,0
Von Helsing schreef:
Het ligt er maar net aan of Def Leppard en het management het nodig achten om de verkoopcijfers door te geven, want daar zit een flink prijskaartje aan vast. KISS heeft bijvoorbeeld dit nooit gedaan, vandaar dat Alive! nog steeds op goud staat waar het aannemelijk is dat het album ook op 10x platina staat.

Dat staat bij de albums van KISS duidelijk te lezen op de wikipedia pagina en de charts houden na 1976 dan ook op bij Alive. Bij Hysteria loopt het wel verder, tot 2020 (voor de US). Geen reden dus om aan te nemen dat de cijfers niet up to date zijn en dit album populairder is dan de cijfers weergeven. Niemand die betwist dat het een populair album is overigens, maar dat zegt niks over de inhoud. En dat oudere albums het weer voorbijgestoken zijn in verkoop toont volgens mij wel de beperkte houdbaarheid ervan. Tegen midden jaren negentig was dit soort hardrock hopeloos verouderd en dat is nooit meer goed gekomen.

avatar van Von Helsing
5,0
iggy schreef:
(quote)


Hoezo zit daar eigenlijk een prijskaartje aan vast ?


Een artiest of platenmaatschappij moet zelf de kosten betalen voor een RIAA certificaat. Veel artiesten doen dit gewoon niet, ook als ze van platenmaatschappij zijn overgestapt. Het nabetalen van royalty's komt dan om de hoek kijken. Een certificaat gaat niet automatisch maar moet worden aangevraagd.

5,0
[quote=7407960 Niemand die betwist dat het een populair album is overigens, maar dat zegt niks over de inhoud. En dat oudere albums het weer voorbijgestoken zijn in verkoop toont volgens mij wel de beperkte houdbaarheid ervan. Tegen midden jaren negentig was dit soort hardrock hopeloos verouderd en dat is nooit meer goed gekomen. [/quote]

Zelden heb ik zoveel onzin gelezen in 1 bericht. Als een album in zijn genre een tijdlang het beste verkochte aller tijden (!) is , dan heeft dat album natuurlijk een bepaalde intrinsieke kwaliteit. Dat jij die kwaliteit niet onderkent, dat kan natuurlijk, maar dat zegt vooral wat over jou in plaats van andersom. Dat oudere albums ook prima door blijven verkopen zegt werkelijk helemaal geen ene moer over de houdbaarheid van een ander album. En dat dit soort hardrock hopeloos verouderd was jaren 90 is jouw mening maar geen feit of algemeen gedeelde mening. Def Leppard, en bv ook Bon Jovi, zijn anno 2023 nog steeds zeer grote internationale acts. Dus kortom, je kletst maar wat uit je nek.

avatar van Kronos
2,0
Leonidas55 schreef:
Als een album in zijn genre een tijdlang het beste verkochte aller tijden (!) is , dan heeft dat album natuurlijk een bepaalde intrinsieke kwaliteit.

Het zegt alleen dat het volgens de gehanteerde cijfers van toen een tijdlang het best verkochte album in zijn genre was. Meer niet.

avatar van milesdavisjr
3,5
Ben het met Kronos eens. Verkochte aantallen zeggen niets over de intrinsieke waarde ervan. Het zegt vaak iets over populariteit, het momentum of wellicht een uitgekiende marketing campagne. Thriller vind ik goed en is het meest verkochte album ooit, Whitney Houston staat op plek 4 maar vind ik niks. Backstreet Boys staat ook in de top 10, heeft deze plastic gefabriceerde popmuziek dan ook een intrinsieke waarde of is dit collectief zeer goed in de markt gezet bij alle bakvisjes van destijds. Kortom, mij zeggen verkoopaantallen helemaal niets, mijn collectie platen puilt uit van artiesten waar geen hond ooit van heeft gehoord maar wel voor uitermate fijne muziek heeft gezorgd. Hysteria is een album dat een glimlach op mijn gezicht tovert ofschoon ik het nooit meer draai. Echter de verzorgde catchy hardrock brengt mij wel weer enigszins terug naar die 'onschuldige' jaren 80, waarbij ik de over buurjongens met hun spijkerjasjes met patches en lange haren op het netvlies heb staan. En wie steekt stiekem niet zijn arm in de lucht bij Pour Some Sugar On Me, echter een topper vind ik het niet. Typisch een plaat dat de tijdsgeest van toen goed wist te pakken maar voor mij geen eeuwigheidswaarde heeft.

avatar van Kronos
2,0
milesdavisjr schreef:
Verkochte aantallen zeggen niets over de intrinsieke waarde ervan. Het zegt vaak iets over populariteit, het momentum of wellicht een uitgekiende marketing campagne.

En bijvoorbeeld ook dat de verkoop van muziek algemeen in de lift zat. Maar het zegt niet of degenen die het album kochten het ook allemaal daadwerkelijk goed vonden. Ik heb Hysteria gekocht en vind het niet veel soeps. Heel populaire albums belanden ook altijd massaal in de tweedehandswinkel.

Die zogenoemde 'intrinsieke kwaliteit' is iets dat de luisteraar er zelf al dan niet aan toekent, maar niet iets dat een album objectief bezit. Of met andere woorden, het is gewoon een kwestie van smaak. En als er al zoiets bestaat als 'goede smaak', dan is dat niet meteen iets waar de massa van te verdenken valt.

avatar van Edwynn
4,5
Intrinsieke kwaliteit moet je de mate van deskundighied kunnen laten aflezen. Is er in de maat gedrumd? Worden de beoogde noten gehaald? Dat heeft niets met beleving te maken. Maar is een wel hardnekkig argument dat vaak wordt ingezet hier.

avatar van RonaldjK
2,0
Van de jarenlange aanloop naar de opvolger van Pyromania herinner ik me vooral dat drummer Rick Allen zijn arm verloor en toch bij de band bleef. Net als de rest van de muziekfans was mijn reactie er één van ‘petje af, diepe buiging voor Def Leppard’. Op Wikipedia wordt verteld hoe er veel meer problemen waren bij het opnemen van Hysteria.

Maar toen de plaat uiteindelijk in september 1987 verscheen, was het ook raak. Op tv was frequent de clip van Animal te zien. Nederland kende inmiddels naast Sky Channel ook MTV (sinds augustus in Europa te zien) en beide clipstations programmeerden het liedje frequent. Dat hielp: Def Leppard scoorde zijn eerste hit in Nederland, het werd #20 in september.
Mijn jongere broer kocht het album, dat in diezelfde maand #14 in de albumlijst haalde. Daarbij kende ik iemand die voorheen alleen in hitparadepop was geïnteresseerd, maar tijdens een vakantie in de Verenigde Staten dit album ontdekte en door hardrock werd gepakt. Hardrock voor een nieuwe generatie jonge fans.
Daar hoorde ik inmiddels niet meer bij. Het was mij te kalm. Ik was in 1987 zo’n tien jaar liefhebber van hardrock en prefereerde in dit genre hardere geluiden.
Zie hier een fragment van de recensie in Oor, die positief was (even scrollen).

De nummers op de A-kant (tot en met 6) zijn midtempo of langzamer en bovendien vierkant zonder swing, wat me doet geeuwen. Als AC/DC met mascara. Hardrock-light. Pas op de B-kant veer ik overeind, als bij Gods of War op 5’25” een nieuwe riff wordt ingezet die ik spannend vind en waarin even later de stem van de Amerikaanse president Reagan klinkt. Hierna volgen meer vlottere nummers, de titelsong uitgezonderd. Opmerkelijk is dat (zelfs) de elpeeversie meer dan een uur muziek bevat.

Als geheel is het album me te licht en langzaam en bovendien mis ik gitaarsolo’s. Gezien de vele liedjes van de A-kant die ik deze week direct herkende, heb ik er desondanks veel van gehoord op tv en radio.
Ik appte mijn broer met de vraag of hij Hysteria nog heeft. Jazeker, nog altijd! In zijn woorden is dit ‘speciale symfonische hardrock’. Al is die benaming volgens de muziekpolitie incorrect, ik snap wat hij bedoelt. Past inderdaad bij de gepolijste hardrock waarmee deze band zo ontzettend succesvol was en menig verkoopsucces brak, zeker voor een band met scheurende gitaren.

5,0
Net nog es even de titeltrack Hysteria op vol volume gedraaid. Fucking good toch. Al die azijnpissers hier dat dit geen eeuwigheidswaarde heeft manBeter wordt het toch niet, zalige rock!

5,0
Ik zie dat dit all time classic rock album met 6 internationale hitsingles op een score van 3,63 is genoteerd. Dat moet een grap zijn? Kan niet waar zijn. Zo niet, foei foei foei Musicmeter, schaam je diep. Dit is natuurlijk een 5 sterren album, lange tijd het best verkochte hardrock album aller tijden en met een perfecte productie, weergaloos , tijdloos goed. Waarvan akte!

avatar van RonaldjK
2,0
Mede n.a.v. de vraag van Leonidas555 bij Leppards Diamond Star Halos: de productie van Hysteria is als een vrouw met dikke lagen make-up op het gezicht. Te dichtgesmeerd, je ziet de mens niet meer. En de liedjes missen bállen, het kabbelt maar voort. Vandaar dat ik zo ver van de door jou gewenste 5 sterren wegblijf.
Ik zie straks mijn broer, eens vragen hoeveel hij ervoor geeft (zie mijn bijdrage van februari).

Mijn favo uit dat jaar: Trouble - Run to the Light. Tja, smaken verschillen.

avatar van Kronos
2,0
Leonidas55 schreef:
Ik zie dat dit all time classic rock album met 6 internationale hitsingles op een score van 3,63 is genoteerd.

Ach, Madonna heeft ook veel hitsingles en scoort op MusicMeter eveneens vrij matig. De gemiddelde muziekliefhebber op MusicMeter heeft het schijt aan het feit of een nummer al dan niet hitsingle is. Op Rate Your Music scoort dit album 3,43* en op Metal Archives 72%. Vergelijkbaar.

Het is een kwestie van smaak, zoals RonaldjK al schrijft. Hier om de zoveel tijd komen doen alsof je eigen smaak wat objectiever is dan die van anderen verandert daar niks aan. Blijven doordrammen over hoe populair een album was ook niet.

avatar van RonaldjK
2,0
Mijn broer geeft 3,5 ster voor dit album! En dan nu koffie met gebak met kunst

avatar van gaucho
4,0
Ik heb er in het verleden zelfs vier sterren aan toegekend, zie ik. Dat vind ik eigenlijk aan de hoge kant, maar ik laat het maar zo. Het zal voornamelijk zijn ingegeven door het feit dat ik dit soort muziek in de jaren tachtig geweldig vond: van die tot in de puntjes geproduceerde (semi-)hardrock met van die juichende refreinen, waarbij je automatisch in de spreidstand sprong en je tot een vuist gebalde hand omhoog stak.
Het was de tijdgeest van de jaren tachtig: heel veel hardrock klonk zo in die jaren, en het klonk geweldig, vooral op een goede installatie of op de koptelefoon. Tegenwoordig noemen we dit al gauw overgeproduceerd, en dat is het eigenlijk ook.

Je zou hooguit kunnen zeggen dat Def Leppard het allemaal nog wat verder doordreef dan tijd- en bondgenoten als Loverboy en Bon Jovi. De producer was bijna even belangrijk als de band bij dit soort platen, en Robert 'Mutt' Lange beleefde hier zijn hoogtijdagen. Alleen al het vastleggen van de drumsound heeft weken gekost, meen ik wel eens gelezen te hebben. Dat moet een hoop geld gekost hebben, maar het was de investering waard, want het publiek vrat dit soort muziek op, met miljoenenverkopen tot gevolg. In de VS tenminste; bij ons in Nederland viel het wel mee en bleef het singlesucces beperkt tot twee bescheiden hits: Animal en Love bites. Die laatste haalde in de VS zelfs de nummer 1-positie.

Als je er met hedendaagse oortjes naar luistert, is het misschien allemaal teveel van het goede. Ik zie wel wat in de analogie die RonaldjK hierboven schetst: je hebt vrouwen die van nature mooi zijn en je hebt vrouwen die dat zijn als ze mooi zijn opgemaakt. Maar je kunt het ook overdrijven: misschien is het laagje plamuur hier wat te dik en is er geen sprake meer van een natuurlijke rocksound. Allemaal waar, en toch kan ik nog steeds van dit soort muziek genieten. Maar ik zal niet ontkennen dat de nostalgiefactor daarbij een grote rol speelt.

avatar van vielip
5,0
Dat laatste geldt bij mij ook wel maar dat is maar een klein deel. Ik vind dit gewoon echt een waanzinnig gaaf album. Alles klopt gewoon voor mij. Kan me niks schelen of de producer net zo belangrijk is als de band of hoeveel lagen make-up erop zitten (de muziek dan ) Dit kwam in 1987 gewoon keihard binnen bij mij en dat doet het nu nog steeds.

5,0
Vind ik ook. Je kan toch ook zeggen, in 1987 klonk dit geweldig en in 2023 klinkt het nog steeds geweldig.

avatar van vielip
5,0
Heeft ook te maken met moment van instappen. Ik was 11 in 1986 toen bands als Europe en Bon Jovi ineens op de radio voorbij kwamen. Daar werd ik door gegrepen en van daaruit begon de reis. En die platen hadden een productie waarmee je kennis maakte. Dus dat was de standaard min of meer. Toen een jaar later Whitesnake en Def Leppard langs kwamen op diezelfde radio klonk dat nóg weer een stuk gaver. Wisten wij veel dat er in de jaren 70 heel andere producties gangbaar waren. Dat ontdekten we pas veel later. Sterker nog; toen ik voor het eerst echt ging luisteren naar iets uit de jaren 70 vond ik het helemaal niks. Klonk veel te kaal en te armoedig allemaal vergeleken bij wat wij gewend waren. Later kwam dat allemaal nog goed maar zo ging het ongeveer. Als je de jaren 70 bewust hebt meegemaakt dan snap ik wel dat in de jaren 80, naarmate die vorderden, de producties steeds voller en overdadiger op je over kwamen. En dat je dan dit Hysteria dus maar zo zo vond.

5,0
Ja goed samengevat inderdaad.

avatar van Kronos
2,0
vielip schreef:
Heeft ook te maken met moment van instappen. Ik was 11 in 1986 toen bands als Europe en Bon Jovi ineens op de radio voorbij kwamen.

Wat op de radio kwam interesseerde mij amper. Ik was geen tiener in de jaren zeventig maar een van mijn eerste platen was Paranoid van Black Sabbath. Natuurlijk speelt de periode waarin ik opgroeide ook een rol, maar niet in het gegeven dat ik Hysteria, dat uitkwam toen ik 17 was, een zwak album met een onsmaakvolle productie vind.

5,0
Dat mag natuurlijk maar ik vind het een ijzersterk album met een fenomenale productie. En velen met mij. Sabbath had graag zon succesvolle plaat willen maken vermoed ik.

avatar van Kronos
2,0
Paranoid heeft hier een gemiddelde van 4,13* (837 stemmen). Als dat geen succes is.

Indien het de bedoeling van Black Sabbath was om mainstream succes te hebben hadden ze wel andere plaatjes gemaakt.

Een commercieel succes als Hysteria kan natuurlijk nog steeds goed zijn. Maar de bedoeling ligt er wel erg dik bovenop.

avatar van vielip
5,0
Kronos schreef:
(quote)

Wat op de radio kwam interesseerde mij amper.


Ik had ook niet verwacht dat jij veel naar de radio luisterde

avatar van gaucho
4,0
Ik heb het nog iets anders beleefd. Ik kom, muzikaal en geluidstechnisch gesproken, uit de jaren zeventig en hoorde hoe singles en albums in de loop van dat decennium productietechnisch steeds beter gingen klinken. Ook de eerste helft van de jaren tachtig ervoer ik in dit opzicht nog steeds als een vooruitgang, maar halverwege dat decennium kwam de kentering. Hoewel er genoeg uitzonderingen te noemen zijn, hoorde ik toen toch al dat producties klinischer, mechanischer en ziellozer gingen klinken. De soul en R&B van de jaren tachtig voorop, maar ook pop-, rock- en hardrockproducties kregen steeds vaker een onnatuurlijk geluid mee, met die stampende en overheersende reverb-drums als grootste spelbederver.

In de jaren negentig gingen we, onder invloed van de opkomst van alt-rock, terug naar een wat natuurlijker bandjes-geluid, maar later in dat decennium begon de 'loudness war' op te spelen. Die leidde tot talloze 'dichtgesmeerde' producties waarin alle instrumenten even hard lijken te klinken, waardoor er vaak een brij aan geluid ontstaat. Dat vind ik al helemáál niet om aan te horen. Die over-the-top jaren tachtig-producties ademden tenminste nog.

De technische mogelijkheden, vooral de vele sporen op het mengpaneel van de beste studio's, maakten dat je een album met chirurgische precisie in elkaar kon zetten. Vooral op de koptelefoon leidde dat vaak tot mooie 'ear candy', maar als het te ver werd doorgevoerd, werden het zielloze klanken. Hysteria van Def Leppard valt voor mij in die categorie. Dat vind ik het grootste minpunt van dit album, al kan ik er - zoals je aan mijn puntenwaardering kunt zien - verder best van genieten. Met de songs op zich is weinig mis.

Gast
geplaatst: vandaag om 07:39 uur

geplaatst: vandaag om 07:39 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.