Van de jarenlange aanloop naar de opvolger van
Pyromania herinner ik me vooral dat drummer Rick Allen zijn arm verloor en toch bij de band bleef. Net als de rest van de muziekfans was mijn reactie er één van ‘petje af, diepe buiging voor Def Leppard’. Op Wikipedia wordt verteld hoe er veel meer problemen waren bij het opnemen van
Hysteria.
Maar toen de plaat uiteindelijk in september 1987 verscheen, was het ook raak. Op tv was frequent de clip van
Animal te zien. Nederland kende inmiddels naast Sky Channel ook MTV (sinds augustus in Europa te zien) en beide clipstations programmeerden het liedje frequent. Dat hielp: Def Leppard scoorde zijn eerste hit in Nederland, het werd #20 in september.
Mijn jongere broer kocht het album, dat in diezelfde maand #14 in de albumlijst haalde. Daarbij kende ik iemand die voorheen alleen in hitparadepop was geïnteresseerd, maar tijdens een vakantie in de Verenigde Staten dit album ontdekte en door hardrock werd gepakt. Hardrock voor een nieuwe generatie jonge fans.
Daar hoorde ik inmiddels niet meer bij. Het was mij te kalm. Ik was in 1987 zo’n tien jaar liefhebber van hardrock en prefereerde in dit genre hardere geluiden.
Zie hier een fragment van de recensie in Oor, die positief was (even scrollen).
De nummers op de A-kant (tot en met 6) zijn midtempo of langzamer en bovendien vierkant zonder swing, wat me doet geeuwen. Als AC/DC met mascara. Hardrock-light. Pas op de B-kant veer ik overeind, als bij
Gods of War op 5’25” een nieuwe riff wordt ingezet die ik spannend vind en waarin even later de stem van de Amerikaanse president Reagan klinkt. Hierna volgen meer vlottere nummers, de titelsong uitgezonderd. Opmerkelijk is dat (zelfs) de elpeeversie meer dan een uur muziek bevat.
Als geheel is het album me te licht en langzaam en bovendien mis ik gitaarsolo’s. Gezien de vele liedjes van de A-kant die ik deze week direct herkende, heb ik er desondanks veel van gehoord op tv en radio.
Ik appte mijn broer met de vraag of hij
Hysteria nog heeft. Jazeker, nog altijd! In zijn woorden is dit ‘speciale symfonische hardrock’. Al is die benaming volgens de muziekpolitie incorrect, ik snap wat hij bedoelt. Past inderdaad bij de gepolijste hardrock waarmee deze band zo ontzettend succesvol was en menig verkoopsucces brak, zeker voor een band met scheurende gitaren.