In 2016 was het eindelijk zover: Metallica, de titanen van de thrash-metal, kwamen eindelijk met nieuw materiaal naar buiten. Fans over de hele wereld keken reikhalzend uit naar de release van wat uiteindelijk een lijvig dubbel-album bleek te zijn. De track ‘Lords Of Summer’ was een lekker voorsmaakje maar is niet terug te vinden op de gewone uitgave, wel op de Deluxe Edition waar nog enkele bonusnummers op prijken. Reken ik mezelf tot de fanbase van Metallica? Toch wel, maar niet over de hele lijn. Tot en met het album Metallica uit 1991, beter bekend als 'The Black Album', maakte Metallica erg sterke platen die gerust (metal)klassiekers genoemd mogen worden. Nadien volgde echter een woelige periode waarin consequent zwakkere platen afgeleverd werden, om het zachtjes uit te drukken. ‘Load’ en ‘Reload’ waren prutswerkjes vergeleken met al het voorgaande werk en 'St. Anger' induceerde bij menig metalhead hevige stuiptrekkingen. Dieptepunt was echter de samenwerking met Lou Reed uit 2011, ‘Lulu’, genaamd. Dit was niets minder dan een belediging voor het talent van de heer Reed en ook van Metallica zelf, de fans niet te vergeten. Voor mij was het Metallica-verhaal dus afgelopen na 1991, met uitzondering van enkele vet-klinkende singles hier en daar. Ook was ik erg onder de indruk toen ik ze op Werchter 2015 mocht aanschouwen. Zouden deze metalgoden met ‘Hardwired…’ nogmaals hun stempel kunnen drukken op het genre en hun fans opnieuw laten krijsen van euforie? U komt het zo meteen te weten.
Opener ‘Hardwired’ beukt er meteen op los met een heerlijke speedmetal-riff en energieke drums. Een glimlach komt op mijn gezicht tevoorschijn en ik weet: dit nummer krijgt een vast plekje in hun setlist. Een betere inleiding voor dit album hadden ze niet kunnen kiezen. Lars gaat naar het einde toe lekker los met wat actie op de dubbele baspedaal, om van te smullen. Veelbelovend dit!
We gaan naadloos over naar ‘Atlas, Rise!’ dat afklokt op 6 en een halve minuut. Even slikken: gaat dit interessant blijven tot het einde? Instrumentaal is het allemaal dik oké, maar intense flashbacks uit hun jaren ‘80 periode dringen zich plots aan me op. Is dit goed of slecht? Daar kan ik voorlopig nog geen antwoord op geven. Het refrein is cool, maar de zang van James heeft in de loop der jaren een tikkeltje kracht verloren. Kan ook aan de mix liggen, want niet alles komt even goed door. Naarmate het nummer vordert valt ook het primitieve drumwerk me plots op. Het is geweten dat Lars met het ouder worden steeds meer stukken van zijn drumkit heeft afgedankt i.p.v. uit te breiden (google eens de drumkit van Neil Peart) en dat is geen goede keuze geweest. Al bij al wel één van de sterkere songs.
‘Now That We’re Dead’ komt er nu aan. 7 minuten…Hier gaan we dan. Een vrij lome intro weerklinkt door de speakers en de drums zijn wederom raar afgemixt. We komen traag op gang. Wanneer de zang erbij komt weet ik dat dit nummer niet mijn favoriet gaat worden. Dit mag wat pittiger. James legt hier weinig passie in zijn zang en lijkt op een gegeven moment gewoon in een karaokebar te staan. Nee, dit wordt ‘m niet. En dan zijn er nog drie minuten te gaan, waarin meer van hetzelfde volgt. Kirk Hammett zorgt gelukkig nog voor enkele lichtpuntjes op de leadgitaar.
Vervolgens bereiken we een hoogtepunt van het album, namelijk ‘Moth Into Flame’. Ook bij dit nummer heb ik een sterk vermoeden dat het voor enkele jaren in de live-sets terecht zal komen. De gitaar zorgt voor (positieve) nostalgische vibes en het ritme zit lekker. Headbangen maar! Erg fijn gitaarwerk weer van Hammett en de vocals zijn weer rauwer, thrashier.
"Sold your soul
Built a higher wall
Yesterday
Now you’re thrown away
Same rise and fall
Who cares at all?
Seduced by fame
A moth into the flame"
‘Dream No More’ geeft me vrij sterke doom-vibes, en dat is zeker niet slecht. De speelduur is hier ook best lang, maar zeker niet storend. Het dendert stevig voort. Ctulhu awaken, yeah!
‘Halo On Fire’ is met meer dan 8 minuten het langste nummer van de eerste disc. James komt aanzetten met laid-back, melodieuze vocalen. Opnieuw prima gitaarwerk, maar dit nummer is echt te lang jongens. Een minuut of 2-3 had er gerust afgetrimd kunnen worden. Dit zal de grootste zwakte van het album blijken te zijn.
Na de eerste disc merk ik dat mijn interesse reeds begint af te nemen. Maar we geven niet op en gaan verder met ‘Confusion’. Ook dit nummer komt best traag op gang met ongeïnspireerd drum- en gitaarwerk. Als James invalt wordt het er niet beter op, en ik besluit dat het nummer tot de mindere goden gerekend zal worden.
‘ManUNkind’ is een draak van een woordspeling maar gelukkig geen draak van een nummer. Na een verfrissende intro met cleane gitaar knalt het nummer erin met een coole riff en James’ vocalen zijn wederom wat agressiever, en zo hoort het ook gewoon. Het zal jullie misschien al opgevallen zijn dat ik niet zoveel lyrics citeer. Dit heeft als reden dat de nummers op ‘Hardwired…’ niet erg quotable zijn, en de teksten niet bepaald hoogstaand. Geen al te groot struikelblok voor mij, ze dienen meer ter ondersteuning van de muziek. Wel een verlies t.o.v. van de vaak catchy teksten van hun klassiekers.
De opening van ‘Here Comes Revenge’ heb ik naar mijn gevoel ook al tientallen keren eerder gehoord, wat geen goede manier is om een nummer van meer dan 7 minuten mee te starten. Het is allemaal niet slecht, maar de grooves voelen enorm gerecycleerd aan en het gaat niet in mijn koude kleren zitten.
‘Am I Savage?’. Helaas jongens, op deze tweede disc zijn jullie nog niet vaak ‘savage’ geweest. De urgentie en de scherpe kantjes van de jaren van weleer zijn grotendeels verloren gegaan en hoe langer ik luister, hoe meer dit allemaal op een herhalingsoefening begint te lijken. ‘Hé, dat trucje werkte 30 jaar geleden ook, dan zal het nu ook wel lukken!’ Zo werkt het dus jammer genoeg niet. Teveel eenheidsworst dit. Lekkere worst, maar hij steekt te snel tegen.
Aan ‘Murder One’ ga ik niet teveel woorden vuil maken: meer van hetzelfde.
We eindigen echter met een zeer positieve noot, namelijk ‘Spit Out The Bone’. Misschien wel het meest energieke en pittige nummer van de plaat samen met ‘Hardwired’. Dit is één van de weinige momenten dat de adrenaline gaat stromen en dat voelt erg lekker! Meer van dit was erg leuk geweest.
Conclusie: dit album toont aan dat Metallica nog steeds prima muziek kan maken, maar hier en daar wringt het schoentje toch wat. James en Lars lieten ooit verstaan dat Metallica in hun kluis nog honderden riffs van onafgewerkte songs hadden liggen. Toch hoor ik op ‘Hardwired…’ teveel gerecycleerde of lichtjes herwerkte gitaarstukken uit eerdere albums. Erg jammer en komt ook best lui over. ‘Hardwired’ zelf begint trouwens als een versnelde versie van ‘Enter Sandman’. Oh, the golden years…Bijna alle songs zijn veel te lang uitgesponnen en maken het onmogelijk dat het album gedurende de hele speeltijd beklijvend blijft. Op vele momenten zat ik verveeld te wachten tot het volgende nummer zou beginnen en dat is nooit een goed teken. Toch zit het allemaal goed in elkaar en is het een hele verbetering tegenover de miskleunen van de voorbije 25 jaar. Mijn muzikale hart is Metallica nog steeds gunstig gezind. Rock on, guys!
Eindscore: 6.5/10
Dit bericht is afkomstig van mijn muziekblog
Pop-Pourri , ook terug te vinden op facebook!