My Chemical Romance - The Black Parade (2006)

Ik heb deze intertijd ook gigantisch vaak beluisterd. Maar 't is een album met enkele heel leuke, catchy nummers (Black Parade, Mama, Famous Last Words) enerzijds en enkele echt slechte nummers anderzijds.. Toch een 3,5 vanwege de nostalgie die er voor mij (nu al) aan vast hangt.

De eerste anderhalve minuut (1:40 eigenlijk) van Welcome to the Black Parade vind ik echt fantastich. Daarna wordt het nummer wel een stukje minder. Had graag gezien dat ze de lijn van die eerste 1:40 door hadden gezet.

wat een plaat zeg ! deze heb ik echt helemaal grijs gedraait en dat doe ik eigenlijk nu nog steeds. prachtige teksten vooral vind ik.

Heb deze band pas ontdekt. Kende ze al wel maar eigenlijk noot geluisterd. Nu deze CD aangeschaft om te proberen. Wat een top cd. Ik vind het echt super lekker en draai hem veel. Leuke aanvulling voor € 1,50 haha. 4,5

Welcome to the Black Parade, briljante epic als je het mij vraagt. Rest niet heul bijzonder.

Hoewel her en der wat "geleend" bij the doors (mama) en the offspring (teenagers) en Green day ("de rest") is dit toch aanstekelijke emo pop-rock muziek waarbij ik me het goed voor kan stellen waarom dit zo goed scoorde. Een vriendin kwam hier destijds mee aan en hoewel het niet echt mijn ding was moest ik toch toegeven dat er een paar prima gitaarsoloos in verwerkt zitten. En de titel song is gewoon erg goed gemaakt.

Vanaf dat dit album uitkwam werd ik pas fan van MCR. Toen vond ik eindelijk muziek die ik echt goed vond. Toen "Welcome to the black parade" juist nieuw was en op tv kwam.
Jarenlang luisterde ik naar dit album zoveel keer, de meeste van deze nummers waren altijd top en werd ik nooit beu. Sommige nummers waren wel saai in't begin, die ik later stilaan beter en beter begon te vinden.

Verrassend leuk album eigenlijk. Ik weet dat toen dit uitkwam, het een gigantische hype was. Daarom heb ik er toen nooit echt naar geluisterd. Maar op één of andere manier zag ik deze voor 3 euro liggen en heb ik hem gekocht. Goeie beslissing zo blijkt, want hier staan veel fijne nummers op!

Hype?

Ja, het nummer 'Welcome to the Black Parade' was hier in Vlaanderen toch, zeker een hype. Heel veel jongeren vonden het goed en het werd echt stukgedraaid op radio en televisie.

Denk toch wel meerdere nummers. MCR was toch zeker geen eendagsvlieg.

Dit was absoluut een hype. Alle eyelinerjongetjes en -meisjes liepen er om de een of andere reden mee weg.

Dit blijft toch een van de beste, meest emotionele platen aller tijden. Elke keer dat ik hem uit de kast trek zit hij weken aaneen in m'n autoradio gebakken en gaan bij elk nummer alle remmen los: uit volle borst meezingen, op het stuur timmeren; als ik ooit een ongeluk zal krijgen door een plaat is het vast door The Black Parade.

Nu heeft My Chemical Romance bij De Serieuze Muziekliefhebber - *kijkt met een schuin oog omhoog naar een user die ik normaal gesproken zeer kan waarderen* - zijn imago tegen. Niet vreemd ook. Er komen inderdaad veel jongens en meisjes met eyeliner op de shows af en het is een band - en vooral een zanger - die de grote gebaren niet schuwt. Prik je daar echter doorheen, dan zul je ontdekken hoe ongelooflijk goed deze plaat is.

Er zijn wel meer platen die ik het stempel 'perfect' geef omdat alle nummers bovengemiddeld goed zijn, maar wat MCR hier laat horen gaat nog wel een paar flinke stappen verder. Niet alleen zijn alle, maar dan ook écht alle, nummers ontzettend goed, maar ze laten ook allemaal een zelden geëvenaarde mate van bevlogenheid, passie en bikkelharde emotie horen.

Het thema van The Black Parade - kanker - zal dan ook ongetwijfeld een grote rol hebben gespeeld in het leven van de bandleden en vooral van zanger Gerard Way, want dit kun je niet faken. Onmogelijk. In elk nummer verliest hij zich in elke uithaal waarbij hij regelmatig - in positieve zin - over het randje dondert, opstaat en weer onderuit gaat. Hij briest, tiert, wanhoopt zich door de pijnlijk confronterende teksten heen, terwijl zijn band ondertussen de ene na de andere energieke riff en frisse break over de luisteraar uitstort. Zo zwaar als de teksten zijn, zo aanstekelijk is de muziek.

Veel krachttaal, I know, maar dat past ook bij zo'n album dat aan alle kanten uit de bocht vliegt en daarbij het kippenvel dik op je armen doet staan. Ondanks die grote gebaren, vaak op het lompe af, zijn het tegelijkertijd de vele details die dit album zo doen leven. Dat kunnen de piepkleinste dingetjes zijn, zoals - een van de vele, vele voorbeelden - hoe Gerard het woordje 'guts' vol walging in de microfoon spuugt tijdens het nummer I Don't Love You: '...do you have the GUTS to say: "I don't love you like I loved you yesterday"'. Zoals ik al zei: zoiets fake je niet, zijn maag draait zich om als hij zo'n zin eruit gooit.

Ik kan nog wel uren doorgaan. Over die eeuwige klassieker Welcome To The Black Parade, over die breaks in Mama waarin de hemel naar beneden dreigt te storten, over het prachtige Sleep bijvoorbeeld. Maar de boodschap zal duidelijk zijn: dit is geen album dat je afdoet met een denigrerend statementje over eyeliners en weet ik wat; The Black Parade is een hoofdstuk in de muziekgeschiedenis dat met respect behandeld dient te worden. Een grootse prestatie die ik nog nooit iemand - zeker de band zelf niet - heb horen evenaren.

Prachtig.

Sorry, Rudi.

Mooie bloemlezing rudi.

Nostalgie ten top.

Toen ik zo'n 10 jaar geleden als tiener "moest" bollen pellen (waarbij ik tijdens dit bijbaantje overigens zwaar onderbetaald kreeg), was dit - serieus - mijn medicijn om de dag door te komen. Repeat na repeat en dan weer van achter-naar-voren. Helemaal verslingerd was ik aan deze plaat. Het voelde echt als een soort Teenager Anthem, een geschenk uit de hemel in de juiste periode van mijn leven. Niet van de MP3-speler af te slaan.

Nu ik het weer eens terug beluister heeft deze plaat niets aan kracht verloren. Zelfs mijn vader vond het te gek, omdat het hem erg aan Queen deed denken (de Freddy vergelijkingen zijn hier al eens vaker voorbij gekomen). Vanaf dit album werd ook persoonlijk een cynischere blik naar de wereld geboren.

Verdiende 4* sterren wat mij betreft.

"If life ain't just a joke
Then why are we laughing?.."

Introducing… ‘Rock Sound Presents: The Black Parade’ - News - Rock Sound Magazine - rocksound.tv

Een tribute album. Leuk om The Black Parade weer eens te horen!

Beste album van de band, met precies de juiste balans en toon. Ik ben normaalgesproken niet zo'n fan van poppy punkrock, maar hier klopt alles tot in detail. Veel lekkere nummers, een prima produktie en voldoende afwisseling binnen het songmateriaal. Een topper binnen het genre derhalve.