Pink Floyd - The Division Bell (1994)

Love over Gold fragmentarisch? Dat hoor ik er niet in. Progressieve raakvlakken dan wel weer. Waar hoor jij het fragmentarische, bikkel2?

Hey Rogier,

Telegraph Road is een lang uitgesponnen stuk met heel regelmatig rustpunten, aanzwellinkjes en een zinderende finale. Private Investigations heeft dat in wezen ook, met dat spannende middenstuk. Dan heb je kant A al gehad. De B kant is luchtiger en daar gaat het niet echt op. Dus dat neem ik zonder meer terug. It Never Rains is daarintegen een song die heel vriendelijk begint, maar alsmaar grimmiger wordt. Het gaat wel degelijk regenen
Dus in dat opzicht vind ik Love Over Gold in bepaalde opzichten wel wat fragmentarisch. Eigenlijk de enige plaat van Dire Straits. Doorgaans is het op hun andere albums veel songmatiger.
Laat ik het zo stellen: Op Love Over Gold nemen Knopfler en zijn mannen uitgebreid de tijd.

Helder, Michel! Ik interpreteerde fragmentarisch iets anders. Maar ik begrijp je uitleg.

Dat is duidelijk!

Potverdorie. Mijn commentaar mond uit in een Dire Straits discussie . Hi hi

Dat heb je er nu van TONYLUNA

Ik weet nog dat dit album uitkwam. Hier ben ik helemaal afgehaakt met het luisteren naar muziek van Pink Floyd, terwijl ik een paar jaar daarvoor nog 2 keer bij een concert ben geweest in Rotterdam en Keulen.

Kan raar gaan. Ik ben me door dit album juist eens gaan verdiepen in die voor mij tot dan toe 'ouwe lullen muziek'. Ik was 19 destijds dus tja...

Een aardige CD die Pink Floyd heeft gemaakt.
Merk wel dat hij zelden hier thuis wordt gedraaid. Voor mij kabbelt hij voort zonder echte hoogtepunten.
Denk dat ik toch wel de inbreng van Roger Waters mis.

Nog eens opgelegd, is toch een album wat, zoals een goed wijntje, beter is geworden doorheen de tijd. Terugkijkend verdient deze plaat m.i. haar bescheiden plaats tussen de echte Floyd klassiekers, zonder natuurlijk aan het topkwartet Dark Side Of The Moon/Wish You Were Here/Animals/The Wall te kunnen tippen. Er staan toch enkele knap goeie songs op (Poles Apart, High Hopes...) met pogingen om zo goed mogelijke lyrics af te leveren zonder de meesterlijke pen van Roger Waters. Ik heb hier dus de tegenovergestelde mening als van die laatste die einde jaren '90 zei "But I think history is starting to show that none of that stuff is really lasting."

Meesterlijk album van Gilmour en co. Toegegeven, het is bij tijd en wijle een tikkeltje gezapige symforock, en de venijnige zang van Waters mis je op elk Floyd album dat ie niet meedoet, maar op zichzelf beschouwd is dit een prachtige collectie met relaxte luistersymfo, mooi geproduceerd met oog voor detail en met sterke songs. Bovendien heeft het album een bewonderenswaardige flow. Hoewel net geen meesterwerk zoals uit de hoogtijdagen, wel zeer goed. High hopes blijft het pronkstuk. 4 sterren

Indertijd had ik eigenlijk helemaal geen zin in een Waters-loze Pink Floyd-plaat, maar een vriend was zo verstandig om mij deze op te dringen, en wonder boven wonder kon dit album mij toch prima smaken. Het probleem is een beetje dat het meer aanvoelt als een soloplaat van David Gilmour dan als een echte groepsplaat, want bijna alles wordt door hèm gezongen, en bovendien maken veel nummers de indruk dat er te gauw is besloten om er maar even weer zo'n klassieke Gilmour-gitaarsolo tegenaan wordt gegooid, dan is de luisteraar vast wel weer tevreden. En die solo's zijn natuurlijk ook prachtig, en die nooit geëvenaarde klank is subliem, maar wanneer zo'n lang nummer weer dat vertrouwde mid-tempo heeft en de akkoordenstructuur niet al te spannend is gaat dat patroon van solo's wel een beetje vervelen, en op dat moment gaan ook de herinneringen aan c.q. verwijzingen naar eerdere PF-gimmicks (de ritmische herhaling van "stone... stone..." op Dogs die terugkomt als "Did you know..." op Poles apart, de talkbox van Pigs die ook op Keep talking wordt gebruikt) mij storen. Pas wanneer de nummers zelf wat tegendraadser en/of risicovoller worden (zoals op het duistere Keep talking) ga ik rechtop zitten en zuigt de muziek mij mee het prachtige (en weer perfect klinkende) PF-universum in, en High hopes is zelfs een absoluut meesterlijke afsluiter. Gemengde gevoelens dus: er wordt vaak de gemakkelijkste weg gekozen, en dat is nooit waarom ik naar Pink Floyd luister, maar op de beste momenten is The division bell soms grandioos.

Ik geniet steeds meer van deze laatste (reguliere/echte) plaat van Pink Floyd. De rauwe randjes zijn weliswaar weg en ook tekstueel is de band minder scherp, maar daar krijg je authentieke weemoed voor terug. Op dit album vragen de heren zich immers steeds af hoe het leven nu verder moet; nu zowel fouten als verworvenheden helder voor de geest staan. Deze plaat loopt over van een druilerige berusting die ik eigenlijk best emotioneel vind. De arrangementen zijn wat veilig, maar de zweverige toets- en gitaarpartijen luisteren niettemin heerlijk weg. De band voegt bovendien voldoende interessante details toe ( zo hinten de klokken op Poles Apart al naar afsluiter High Hopes). De laatste drie nummers sluiten het album tot slot meesterlijk af. Met The Division Bell heeft Pink Floyd kortom hun discografie elegant ten ruste gedragen.

Met een verwachtingspatroon dat ongekend hoog was, keek ik in het voorjaar van 1994 uit naar het nieuwe Pink Floyd album. Op 28 maart zag "THE DIVISION BELL" het levenslicht en was destijds, na zeven jaar wachten, de opvolger van "A MOMENTARY LAPSE OF REASON". Waar dat album door een typische jaren tachtig aanpak, misschien wat afweek van de verwachte Pink Floyd sound, was de afwezigheid van oerlid Roger Waters daar misschien wel voor het grootste deel verantwoordelijk voor. Het vertrek van Waters, na het in 1983 verschenen "THE FINAL CUT", was het David Gilmour die de touwtjes stevig in handen nam. Met een beetje fantasie zou je "A MOMENTARY LAPSE OF REASON" als de opvolger van zijn solo album "ABOUT FACE" uit 1984 kunnen zien. Een meer songmatige aanpak, iets toegankelijker en Gilmour die met zijn gitaarspel de hoofdrol opeiste.

De geschiedenis van de Engelse band zal bij de meeste muziekliefhebbers bekend zijn. In de jaren zestig opgericht en geleid door Syd Barrett. Na zijn gedwongen vertrek verving Gilmour hem, was het even zoeken naar de juiste stijl en vanaf "MEDDLE" had het viertal die gevonden. Er volgden klassiekers, millionsellers en langzaam maar zeker nam Roger Waters de leiding over de band op zich. Dat leidde tot meer afstand tussen de leden, en uiteindelijk tot zijn vertrek. Met Gilmour, drummer Nick Mason en toetsenist Rick Wright, die tijdens het opnameproces van "THE WALL" door Waters uit de band was gezet, weer terug op het oude nest, maakten ze een onvoorstelbare succesvolle comeback in 1987. Album, wereldtournee en een veel nieuwe fans.

Zeven jaar zat er dus tussen de twee post-Waters albums en je kunt gerust zeggen dat er ook een groot verschil zit tussen die beide schijfjes. Die jaren tachtig sound is op "THE DIVISION BELL" verdwenen, de bombast is weg, waardoor de liedjes meer open zijn. Elf tracks, 65 minuten kwalitatief hoogstaande muziek, met twee instrumentale liedjes, waarvan de eerste, “CLUSTER ONE” het begin van het album is. Een rustige start, waarna Wright, medecomponist, met subtiele toetsenspel het nummer zijn karakter geeft. Gilmour doet de rest, ook weer met subtiel spel, maar dan op de gitaar. Het kabbelt als het ware voort, waarbij Mason met ingetogen spel het tempo laag houdt. Heerlijk toetsenspel, degelijk ritme en fenomenaal gitaarspel is de inleiding van één van mijn persoonlijke hoogtepunten van het album, ‘WHAT DO YOU WANT FROM ME”. Een geweldig nummer met fantastische achtergrondzang van de zangeressen Durga McBroom, Sam Brown, Carlo Kenyon, Jackie Sheridan en Rebecca Leigh-White. De soort “vraag-antwoord” wijze van zingen maakt dit nummer tot een topper. Hoogtepunt nummer twee is het symphonische “POLES APART”, waarin ik het veranderende tempo briljant vind. Het begint rustig met zang van Gilmour, er volgt een toetsensolo van Wright, een dreigend middenstuk, waarna het tempo flink omhoog gaat en er uiteindelijk een gitaarsolo volgt, genieten! “MAROONED”, geschreven door Wright en Gilmour is de tweede instrumentale track van ”THE DIVISION BELL”. Prachtig nummer met geweldig gitaarwerk.

“A GREAT DAY FOR FREEDOM” gaat over de val van de Muur, de tekst schreef Gilmour met zijn vrouw Polly Samson. Een rustig, sferisch eerste deel, als de drums invallen krijg je weer een heerlijke Gilmour solo te horen, wat een klasbak! Wright krijgt terecht de spotlight op hem gericht in “WEARING THE INSIDE OUT”, door hem geschreven en de tekst is van Anthony Moore. Saxofoonspel van Dick Parry, die ook al op “THE DARK SIDE OF THE MOON” met Pink Floyd te horen was, leidt het nummer in. Tempo blijft midtempo, mooie achtergrondzang van de genoemde zangeressen, toetsensolo en natuurlijk mag een gitaarsolo niet ontbreken. Het is een spannend nummer dat blijft boeien. “TAKE IT BACK” is zelfs een Top 40 hit geweest in Nederland en is het meest commerciële nummer van het album. Pakkend tempo, aanstekelijk gitaarspel en een mooie melodie. “COMING BACK TO LIFE” begint met fijn gitaarspel en zang, waarna na zo’n twee en een halve minuut de drums invallen. Er gebeurt voor mijn gevoel net iets te weinig in dit nummer.

Hoogtepunt #3 is “KEEP TALKING”, suspense begin, fenomenaal gitaarwerk, zangeressen die het nummer exact datgene meegeven waardoor het een topper is, pakkend ritme, alles klopt aan dit nummer. De vocale sample in dit nummer is van Stephen Hawking, briljant gevonden. “LOST FOR WORDS” is een nummer dat mij iets minder pakt. Aardige melodie, wel weer fantastisch gitaarspel, maar het is allemaal net niet spannend genoeg. Dat wordt in het laatste nummer allemaal goed gemaakt…wat een onvoorstelbaar goed liedje is “HIGH HOPES”. Hier zit die spanning wel weer in, repeterende pianospel, de bel die maar blijft luiden, de opbouw is van grote klasse. Het is een emotionele track, beklemmend en de tekst en zang dragen daar aan bij. De gitaarsolo die het nummer uitgeleide doet, zorgt voor mij elke keer weer voor tranen in mijn ogen.

Officieel is “THE ENDLESS RIVER” uit 2014 het laatste echte Pink Floyd album, maar voor mij stopte het Floyd verhaal met dit album en de tournee die erop volgde. Ik heb de band drie keer live gezien, 1988, 1989 en in 1994 en het was elke keer weer een belevenis. Dat is het luisteren naar de albums ook en dit album is daarin geen uitzondering. “THE DIVISION BELL” letterlijk door in “HIGH HOPES” en blijft wat mij betreft voor altijd luiden…zodat wij ze niet vergeten!

Zeker geen slecht album, maar de lat ligt nu eenmaal hoger wanneer het om deze band gaat. Zou het een Dire Straits album zijn, had ik het met tenminste een 4 beoordeeld.
Nee, ofschoon er heel mooie klanken worden geproduceerd is het te weinig prikkelend, spannend en daarmee geen top album. Het kabbelt lekker voort en daarmee goed voor een relaxt avondje luisteren.

Oneens. Een topalbum hoeft niet altijd prikkelend te zijn. Het gaat om de kwaliteit van het gebodene. En dit album wordt naarmate de tijd verstrijkt beter en beter vind ik. Zeker, het is bij vlagen ietwat gezapige symfonische rock maar wat zitten de songs toch goed in elkaar. Als je echt even met een koptelefoon goed voor dit album gaat zitten is er heel veel te beleven. Veel details , een prachtige productie aan alles is veel zorg besteed en dat hoor je het gehele album lang. Prachtig artwork ook . Ik verhoog naar 4,5 ster.

Eens, prachtig album.

Overigens vind ik het vreemd om verschillende maatstaven te hanteren bij de diverse acts. Een album kan diverse kwalificaties krijgen om moverende redenen. Maar een top act kan net zo goed een matig tot slecht album aanleveren als een minder bekende act of vice versa.

Maar de score gaat uiteindelijk over het geleverde product.

Dit blijft inderdaad een prachtig album. Laatst sinds heel lang weer eens geluisterd en ik zat echt te genieten!

Ik begrijp dat dit album voor rasechte PF fans minder is dan de klassiekers. Het voelt ook meer als een Gilmour solo-plaat. Maar ik vind dit echt bizar goed. Voor mij is het één grote emotionele rit om naar deze plaat te luisteren. Vooral de eerste minuten van 'Coming Back To Life' zijn echt onvoorstelbaar prachtig; kippenvel en soms een traan in de ogen. Ja, platen als DSOTM of WYWH zijn inventiever, maar deze raakt me tot op het bot; van begin tot eind. Geweldig!

Dat heb ik meer bij het vorige album. Nu was Wright er weer bij als volwaardig lid, en veel nummers ontstonden uit jams. Dit voelt daarom meer als een band album voor mij.

Dit had echt een heel goed album geweest ware het niet dat het enorm inkakt precies in het midden met A great day for freedom en wearing the inside out. Echt een smet op deze plaat, geen doorkomen aan. Ik snap het intro cluster one nog wel , en begint echt lekker daarna met what do you want from me , verder zijn eigenlijk alle nummers wel behoorlijk of zeer goed. Vooral de laatste drie nummers zijn top . Zonder dus nummer 5 en 6 was dit album 55 minuten met uitstekende muziek . 4 sterren

Eens met bovenstaande. Er zit idd te weinig venijn in om 66 minuten te blijven boeien. Het waren ook de jaten 90 natuurlijk waarin het vrij standaard was om een cd lekker vol te proppen met zoveel mogelijk muziek. Als ze dit nog in het LP tijdperk hadden uitgebracht dan waren er vast een paar mindere nummers uit het midden gesneuveld en hadden we een veel sterker album gehad.

Je ziet trouwens dat veel artiesten tegenwoordig toch weer terugkomen van die langere speelduur. Ook Gilmours recente solo plaat klokt af op 43 minuten. Dat werkt veel beter.

Ja ik ben dat allemaal echt volledig oneens met je, als er 1 cd is die de lange duur daarvan rechtvaardigt is het dit album namelijk. Maar het is andere muziek dan gemiddeld, namelijk symforock. En dat is geen hapklare pop daarin wordt de tijd genomen om iets op te bouwen en een bepaalde sfeer te creëren dat is juist de essentie van dit soort muziek. Het venijn zit hem juist in de productie details en bv als Gilmour uithaalt naar zijn tegenstanders in de lyric "but they tell me to just go fuck yourself" Schitterend.

Ja die kant kies ik ook als het om dit album gaat. Ik zou die twee nummers ook echt niet willen missen.

dat is ook 1 van de betere nummers ja (lost for words) , en ik hou ook beste van de langere nummers marooned en high hopes maar die nummer 5 en 6 is daar gebeurd echt niets noemenswaardig in en vind ik echt saai.

Prima dan zijn we het daar niet over eens.


Waarom haal je specifiek dit stukje tekst aan? Moet ik me aangesproken voelen ofzo, want dit heeft weinig met de discussie te maken. Het komt niet eens voor op het middenstuk van de plaat.

En er zijn genoeg albums in hetzelfde genre - zoals bijv. Anathema - die wel over de gehele lengte weten te boeien. Dit toch tamelijk gezapige album doet dat niet bij mij. De meeste nummers kabbelen daarvoor teveel voort en zijn redelijk inwisselbaar, een keer het woordje fuck helpt niet veel dan. Wat wel had geholpen was een paar mindere nummers eraf gooien. Mijn mening.

Het is gewoon een fucking goed citaat wat een geweldig treffende samenvatting is voor dit prachtige album. Je aangesproken voelen is iets wat je zelf erin leest.
Track 4 t/m 6 zijn wat minder maar halen nog steeds een prima Floyd niveau.

Ik vind de track Wearing The Inside Out juist erg mooi. Zit dicht bij een blauwe ster. A Great Day For Freedom vind ik ook wat minder, maar om IntoMusic te citeren; nog steeds een prima Floyd niveau.