Snoeperd schreef:
De fans die krampachtig vasthouden aan Funeral zullen bedrogen uitkomen met Everything Now. Voor degenen die open staan voor het nieuwe geluid dat Arcade Fire tentoonspreidt sinds Reflektor is het genieten geblazen.
De zelfverklaarde "echte fans" zijn zoals wel vaker wanneer een meermaals gelauwerde band een album uitbrengt dat niet door iedereen goed ontvangen wordt overuren aan het draaien om de sceptici neer te zetten als nostalgici die per se willen dat die band vast houdt aan een bepaalde sound. Dat hier dan nog eens naar Funeral gerefereerd wordt maakt het al helemaal al te gek want ook al blijft hun debuut de absolute klassieker en referentieplaat, het moge wel duidelijk zijn dat al hun albums behoorlijk tot zeer goed ontvangen werden dus dat mensen niet open zouden staan voor wat anders is onzin.
Persoonlijk vond ik Reflektor net een aangenaam verrassende en verfrissende plaat na het nogal drammerige en wisselvallige The Suburbs (geen populaire mening, I know), een heruitvinding die op dat punt voor de band als noodzakelijk aanvoelde dus je kan gerust stellen dat ik uitkeek naar de nieuwe worp. Maar terwijl Reflektor die elektronische en disco invloeden aanwende om een moedige en op de tweede CD bijwijlen experimentele sound neer te zetten gaan ze hier voluit voor het makkelijke carnavalsband met meezingers-gehalte die de achterste regionen van de arena moet bereiken. Op de titeltrack (een nogal leeg nummer maar -toegegeven- een oorwurm) werkt dat nog net maar in zo een "Signs of Life" zit nauwelijks enige opzienbarende progressie en "Peter Pan", "Chemistry" en "Infinite Content" (dat hier oo nog eens in twee versies op de CD staat) slagen erin om nog geforceerder en repetitiever over te komen - Infinite Content lijkt zelfs enkel zijn bestaansreden te rechtvaardigen door een zwakke woordspeling. Over lyrics gesproken, hoe matig zijn die trouwens niet op deze plaat? "
Monday, Tuesday, Wednesday, Thursday/ Friday, Saturday, sometimes Sunday/ Love is hard, sex is easy". Really Win? Niet dat ik hier life-changing materiaal verwacht maar dit is bijwijlen zo slecht dat het begint op te vallen.
Naar het einde toe toch nog wat positieve verrassingen: "We Don't Deserve Love" is het enige nummer dat daadwerkelijk aan de beginperiode doet denken en ook al meandert het wat teveel voor mijn part het is één van de weinige momenten dat Win Butler wat te zeggen lijkt te hebben. Absoluut prijsbeest is echter "Put Your Money On Me": een geweldig, gelaagd nummer die toont dat AF toch nog durft experimenteren en ABBA-invloeden (de meerstemmige koortjes) durft aan te wenden voor wat anders dan gladde feestmuziek. Dat was een richting die mijns inziens veel interessanter zou geweest zijn en ook gewoon meer aansluit bij de talenten en kwaliteiten van Arcade Fire dan de weinig ambitieuze lichtvoetige niemandalletjes die ze hier grotendeels brengen (een richting die trouwens niks te maken heeft met nostalgie naar de Funeral-sound). Maar met een plaat vol dat soort nummers ga je die arena natuurlijk niet vullen en dat lijkt op dit punt de grootste ambitie van deze band. Jammer.