menu

Porcupine Tree - Fear of a Blank Planet (2007)

mijn stem
4,20 (970)
970 stemmen

Verenigd Koninkrijk
Rock
Label: Roadrunner

  1. Fear of a Blank Planet (7:28)
  2. My Ashes (5:07)
  3. Anesthetize (17:42)

    met Alex Lifeson

  4. Sentimental (5:26)
  5. Way Out of Here (7:37)

    met Robert Fripp

  6. Sleep Together (7:28)
  7. Cheating the Polygraph * (7:10)
  8. Nil Recurring * (6:08)

    met Robert Fripp

  9. Normal * (7:09)
  10. What Happens Now? * (8:23)
toon 4 bonustracks
totale tijdsduur: 50:48 (1:19:38)
zoeken in:
avatar van Gajarigon
4,0
Fear of Blank Planet is weeral eens een voorbeeld van een plaat die ik via de hype op MuMe leerde kennen en die een fantastische ontdekking bleek te zijn. Via Opeth was ik al wat vertrouwd met (en nieuwsgierig naar) het werk van Steven Wilson, en ook dit album draagt weer zijn stempel. Een prachtig gepolijst geluid gecombineerd met uitstekend vakmanschap van zowel de muzikanten als de behandelde onderwerpen maken dit album erg luistervriendelijk, en ik begrijp amper dat er mensen zijn die dit de laagste scores geven. Er valt weinig te haten, al zullen de bekoelde vocalen en de bij momenten plakkerige instrumentatie wel niet iedereen evenzeer bekoren.

De sterkte van dit album ligt waar de sterkte van Porcupine Tree altijd al vandaan is gekomen. Stevige baslijnen, gestyleerde drumlijntjes, melodisch gitaar- en pianospel en rijke extra geluidslaagjes afkomstig van mellotron en dergelijke zorgen voor een sterke atmosfeer die wat psychedelisch aanvoelt. Voeg daarbij de bij momenten akelig rake teksten over de internetgeneratie die zijn tijd verdoet met surfen en texting - de ironie van dit te posten op het internet is me niet vreemd - en je hebt een plaat die baadt in een sombere, mistroostige sfeer die treffend de eenzame kilte weergeeft die gepaard gaat met een overdosis technologie. Denk aan een tiener die in een duistere kamer zit, star voor zich uitstarend naar een computerscherm, terwijl zijn gezicht neon blauw oplicht (cfr. de hoes).

Zoals wel vaker bij Porcupine Tree gaat het er bij momenten wel wat over. Zowel muzikaal (de nogal misplaatste pseudo metal uitspattingen op het verder compleet geniale Anesthetize) als vocaal (My Ashes) gaan Wilson en de zijnen soms een beetje uit de bocht. Niet dat het ergens tenenkrommend wordt, maar het album is zeker niet zonder fout. Het totaalbeeld voelt me soms te gekunsteld aan, al kan je wel motiveren dat dat dan weer net in het verlengde van het concept ligt.

Als instapalbum voor Porcupine Tree is dit zeker een aanrader. Er staat geen slecht nummer op (welk enkele minder goede), en het is gevarieerd genoeg om voor ieder wat te bieden. Misschien is het omdat ik dit album van hen het eerste hoorde, maar voor mij is de beste van Porcupine Tree. Voor wie dit wel leuk vindt kan ik deze plaat aanraden.

avatar van kobe bryant fan
4,0
Porcupine Tree - Fear of a Blank Planet

Een heerlijke donkere plaat met een schitterend concept is dit Fear of a Blank Planet geworden. Het start al zeer sterk met de titelsong, wat me vooral aan de song opvalt is de extreem sterke tekst:

Sunlight coming through the haze No gaps in the blind To let it inside The bed is unmade Some music still plays
TV, yeah it's always on The flicker of the screen A movie actress screams I'm basking in the shit flowing out of it


Ook instrumentaal zit alles goed, de toetsenbord intro toont al direct aan waarover deze plaat gaat. Maar het leuke gitaarriffje opent de song pas echt ook word er zeer sterk gedrumd.
De wat vervormde stem van Steven Wilson zorgt voor een futuristisch effect.

Zoals ik al zei is de tekst zeer goed, de tekst is nog altijd zeer actueel na 4 jaar ik denk zelfs dat hij nog beter past in 2011 dan in 2007. Het boekje dat bij de cd zit schetst perfect het concept van de plaat in een paar foto's.

Kinderen die continu gamen, tv kijken en achter hun Pc zitten. Ook sluiten ze zich af van de buitenwereld. Zelfs sluiten ze zich af voor hun ouders:

My mother is a bitch.
My father gave up ever trying to talk to me.


Maar na het confronterende en snelle: Fear of a Blank Planet nemen we wat gas terug met: My Ashes Steven Wilson zijn stem is deze keer niet vervormd en op de voorgrond horen we een piano en een gitaar. Dit soort voor een intieme sfeer.

De viool in het refrein zorgt er ook voor dat het een emotionele song is.
Het is ook de kortste song van de 6.

Dan hebben we een van de beste songs ooit gemaakt: Anesthetize een haast 18 minuten durend stuk. Een aangrijpend zinnetje vind ik: But i'm saying nothing with feel.
Ook hier wordt er weer sterk gedrumd, de uitbarsting na de 3de minuut is zeer sterk.

Ook de gitaarsolo van Alex Lifeson is zeer sterk, en wordt ook perfect begeleid met op de achtergrond een traag gitaar riffje en het geweldige gedrum van Gavin Harrison.
Na de solo komen de keyboards en de synthesizers wat meer op de voorgrond, hier hoor je duidelijk dat Porcupine Tree een Prog band is.

Harde stukken en zachte stukken worden perfect afgewisseld in: Anesthetize.
Na 7 minuten keert de zang van Wilson terug, het refrein durf ik wel eens mee te zingen.

Ook de tekst is opnieuw zeer sterk, zelden heb ik zulke sterke teksten gelezen.
Porcupine Tree weet duidelijk waar het naar toe wilt met dit concept.
Na 13 minuten komt er een verandering en gaat het allemaal wat langzamer.
In de laatste vers bewijst Steven Wilson ook nog goed te zijn in poëzie.

Sentimental opent met een stukje piano, en Steven opent met de mooie zin: I never wanna be old. vanaf dan hoor je al dat de titel goed gekozen is.
Op een bepaald moment ga je gaan denken ben ik wel goed bezig, ben ik hier wel nuttig mijn tijd aan het besteden of is alles wat ik doe gewoon nutteloos.
De piano samen met de heerlijke gitaar riffjes zorgen voor een mooie en breekbare sfeer.

Way Out of Here heeft een mooie opbouw de inval van de gitaren is erg sterk en ook de tekst is weer goed alleen snap ik één ding niet wie probeert het personage (?) te vergeten?
Na 4 minuten is er een verandering en word het wat rustig maar voor rust is er blijkbaar niet veel plaats want na de 5de minuut verandert de song weer met een erg fraaie gitaar riff.

Dan zijn we jammer genoeg al aangekomen aan de laatste song: Sleep Together de song opent met een synthesizer melodie. De drums staan luid in de mix wat zorgt voor een bepaalde spanning. De uitbarsting van de vers naar het refrein is heerlijk.

Conclusie: een erg sterke plaat, ik zit nu zonder Top 10, ik ben op zoek naar nieuwe platen voor in mijn Top 10. Maar ik weet nu al dat deze er sowieso inkomt. Ik verhoog trouwens mijn score van 4,5* naar 5*. Nu zijn er al 2 platen die ik een 5* geef.

avatar van Ronald5150
5,0
Steven Wilson levert met zijn Porcupine Tree een fantastisch conceptalbum af in de vorm van "Fear of a Blank Planet". De titel zegt in principe al genoeg: het hoofdthema is angst, en dat wordt door de hoes nog een extra onderstreept. Een klein blank blond jongetje kijkt je aan met blauwe ogen waar de angst van afstraalt.

Het concept van deze plaat is gebaseerd op het boek "Lunar Park" van schrijver Bret Easton Ellis. In tegenstelling tot het boek is het album gebaseerd op het perspectief van een elfjarige jongetje genaamd Robby. Het boek vertelt het verhaal vanuit het perspectief van de vader. Veel teksten die Steven Wilson gebruikt op "Fear of a Blank Planet" zijn direct gebaseerd op het boek. Het album gaat in op een aantal veelvoorkomende stoornissen waar de hedendaagse jeugd aan wordt blootgesteld. Wilson gaat met name in op het verschijnsel ADHD en manische depressiviteit. Wilson plaats dit in de context van de (in zijn ogen negatieve) ontwikkelingen van de techniek en specifiek de sociale media als het gaat om sociale interactie. Welk effect heeft dit op de jeugd; thema's als afzondering en sociaal isolement worden belicht.

Steven Wilson beschrijft de hoofdpersoon van "Fear of a Blank Planet" als volgt: ik zie een tot op het bot verveeld kind tussen de 11 en 15 jaar die zijn dag besteed, opgesloten op zijn kamer met de gordijnen dicht, aan het spelen met de PlayStation, het luisteren naar zijn iPod, sms-en met zijn vrienden, kijkend naar porno op het internet, terwijl hij ondertussen muziek, films, nieuws en geweld aan het kijken/downloaden is.

Om dit thema en verhaald kracht bij te zetten kiest Steven Wilson ervoor om geen afzonderlijke tracks op te nemen, maar hij en zijn band spelen zes nummers die perfect in elkaar overlopen, zodat de perceptie ontstaat dat je naar een achtereenvolgend muziekstuk zit te luisteren, of naar een verhaal zo te zeggen.

Tot zover het verhaal. Nu de muziek. Hoe heeft Wilson dit vertaald naar de muziek van Porcupine Tree? "Fear of a Blank Planet" bevat 6 tracks, over het algemeen van aanzienlijke lengte (de kortste track is ongeveer vijf en een halve minuut, de langste bijna achttien minuten). Het geluid op deze plaat is denk ik een mooie mix tussen het vroegere/oudere werk van Porcupine Tree en het meer recentere werk. Ik hoor een intense combinatie van dromerige, sfeervolle geluidstapijtjes en zware rock/metal invloeden. Wilson smeed dit tot een groots en meeslepend geheel dat perfect aansluit bij het verhaal. Het geluid weerspiegelt de emotie op een perfecte manier.

Ook de band die samen met Wilson Porcupine Tree vormen is fantastisch. Steven Wilson neemt zelf de zang, gitaar, piano en keyboards voor zijn rekening. Hij wordt hierbij bijgestaan door Richard Barbeiri op keyboards en synthesizers, Colin Edwin op bas en Gavin Harrison op drums. Die laatste eist wel een hoofdrol op met zijn fantastische drumwerk, met name op de epische en bijna achttien minuten durende monstertrack "Anasthesize". Daarnaast zijn er nog een aantal gastmuzikanten die het noemen waard zijn: gitarist Alex Lifeson van Rush speelt de gitaarsolo op "Anasthesize", Robert Fripp van King Crimson is te horen met zijn soundscapes op "Way out of Here". Daarnaast verzorgt John Wesley de achtergrondvocalen.

"Fear of a Blank Planet" is mijn favoriete progressieve rockplaat. Ik hou van conceptplaten en op "Fear of a Blank Planet" klopt alles. De titel van de plaat, de bijbehorende hoes, het achterliggende verhaal en de muziek die alles op een perfecte, harmonieuze en spannende manier vertelt. Steven Wilson heeft wat mij betreft hier een moderne klassieker afgeleverd.

Nog even terugkomend op het thema. Zeker het aspect van de angst voor de sociale media is dit weekend actueler dan ooit gezien de dramatische gebeurtenissen in Haren. Steven Wilson heeft wellicht een vooruitziende blik gehad. Ik kan "Fear of a Blank Planet" dan ook alleen maar typeren als angstaanjagend mooi.

avatar van BoyOnHeavenHill
5,0
Duran Duran is niet een band die je gauw met Porcupine Tree associeert, maar bij het Oosters getinte strijkersarrangement van Sleep together moet ik altijd denken aan Tel Aviv, het instrumentale slotnummer van Durans debuutplaat. Dat een deel van Fear of a blank planet in die stad werd geschreven zal wel puur toeval zijn. Overigens is dit een totaal foutloze plaat.

avatar van Maartenn
5,0
Maartenn (crew)
Sommige bands brengen je het schaamrood op de kaken. Niet vanwege vulgaire teksten of beschamend slechte muziek, maar omdat ze zo goed zijn dat je je kapot schaamt dat je het 'nu pas' ontdekt. Porcupine Tree is helaas zo'n band voor mij, helaas.

Hoewel ik The Raven That Refused to Sing en Grace for Drowning al langer draaide op vinyl had ik mij nooit echt verdiept in dat bandje waar Steven Wilson zijn eerste bekendheid mee had geboekt. Dat veranderde toen ik in Las Vegas deze cd kocht. Gedurende mijn verdere verblijf in The States was deze cd ongeveer niet meer uit de speler van mijn Ford Escape (waardeloze auto, nooit huren) weg te slaan.

In vergelijking met het solowerk van Steven WIlson is deze plaat wat toegankelijker, maar het genomen uitgangspunt is hetzelfde: de muziek staat centraal. Daarmee bedoel ik in dit geval ook dat de teksten op deze plaat bij vlagen tegen het cliche aanzitten, maar wat geeft het als de muziek zo ijzersterk is dat de tekst meer dient als een extra melodielaag in plaats van een gesproken boodschap.

Ijzersterke rifs, pakkende melodielijnen en verrassende wendingen binnen een nummer makten deze plaat een waar plezier om naar te luisteren. Nu maar eens onderzoek wat Porcupine Tree nog meer voor moois heeft maakt.

4,5* voor deze schitterende plaat.

avatar van HugovdBos
4,0
Geïnspireerd op het boek Lunar Park van Bret Easton Ellis kwam het negende album Fear of a Blank Planet van Porcupine Tree tot stand. Het album verteld het verhaal vanuit zoon Robby, een kind dat zijn tijd doorbrengt in het tijdperk van de massamedia en de snelle ontwikkelingen op technologisch gebied. Het album vormt één geheel en kan in een zitting van ruim 50 minuten worden doorlopen.

De angst en depressies komen binnenzetten in de intrigerende gitaarklanken van de titeltrack. De melodieuze onderlaag van keyboards vormt het isolement waarbinnen de hoofdpersoon zich bevindt. De teksten vinden letterlijk hun woorden terug in het bijbehorende boek. My Ashes is het momentum van Richard Barbieri, die verantwoordelijk was voor de geschreven melodieën. Het nummer bouwt zich in alle rust op naar de complexiteit van Anesthetize. De drie delen waaruit het ruim een kwartier durende nummer bestaat vangt aan met de intensieve drumsectie, waarin de hoofdpersoon Robby de weg onder zijn voeten voelt wegglijden. In het tweede gedeelte drijven de gitaren de angst van verslavingen in. Vastgekluisterd aan de tv verliest Robby het bewustzijn in het stevige klankenpalet. De metalriffs voeren je naar het melodieuze laatste deel waar de golven van het water de gedachtestroom in gang zetten. De kille sfeer vindt zijn vervolg in het ouder worden op Sentimental. De gedachten aan vroegere tijden toen de internetindustrie nog niet bestond en alles zijn gangetje ging voeren de emotionele zang van Wilson aan. Het bedrukkende Way Out of Here toont het totaal isolement van Buddy en het sociale contact dat verwatert. Het hevige gitaarwerk van Wilson krijgt de ondersteuning van Robert Fripp’s (King Crimson) soundscapes. De mentale gesteldheid gaat achteruit in het samenkomen van drums en de experimentele klanken. Op afsluiter Sleep Together vindt de ondergang plaats in de drukkende elektronische klanken en de bombast aan gitaren.

Fear of a Blank Planet benadrukt de koerswijziging naar de krachtige uitbarstingen en evaluerende elektronische klanken. Zowel met zijn tekstuele uitingen als de complexe muzikale structuur vindt Wilson de richting naar zijn solowerk.

4*

Afkomstig van Platendraaier..

avatar van ASman
4,5
Over Porcupine Tree had ik nog niets geschreven zo blijkt. Bij deze dus.

Het latere materiaal van Porcupine Tree (met name de trifecta In Absentia - Deadwing - Fear of a Blank Planet) wordt vaak weleens in een adem met Tool genoemd. De muziek welke Porcupine Tree op deze albums ten gehore brengt is, net als de muziek van Tool, moeilijk in een welbepaalde categorie te plaatsen. De albums komen tot stand in een periode waar opperhoofd Steven Wilson - tot dusver altijd kleurend binnen de door prog rock afgebakende lijnen - een tikje teveel met Opeth's eigen Mikael Akerfeldt begint rond te hangen en waarin zijn liefde voor Meshuggah volledig tot bloei komt. Zo geschiedde: de muziek van PT wordt aangespekt met een behoorlijke scheut metal en de band vindt - net zoals Tool - zowel aansluiting bij het progressieve rockcircuit als bij de metaalhoofden. Te metal om nog als gewone "prog rock" bestempeld te worden, maar nu ook weer niet zo ontzettend metal om volledig omarmd te worden door de underground black/death/thrash puristen en kvltisten van de wereld. Zelf maak ik me er niet moe aan; ik klasseer de latere Porcupine Tree albums, net als Tool, gewoon bij de rest van mijn metal-collectie. Lekker makkelijk toch?

Hoe dan ook; de koers die Porcupine Tree begon met In Absentia en volledig liet ontbolsteren in Deadwing wordt op deze Fear of a Blank Planet gewoon voortgezet. Progressieve rock en psychedelische trip hop worden gecombineerd met bottenbrekende passages van loodzware metalen riffs. De sfeer is uiterst zwaarmoedig en duister. Geen plaats voor feestvreugde hier; vanuit het standpunt van dit album voelt de jeugd van tegenwoordig zich als onder invloed verkerende, sociopathisch-depressief hoopje ellende. Het titelnummer, het meesterlijke "Anesthetize", alsook "Way Out of Here" belichamen met hun duistere opbouw en verrassende wisselwerking tussen psychedelische proggy passages en instrumentale momenten van verpletterende laaggestemde metalriffs de chaotische, rusteloze geestestoestand waar de trippy ballads "Sentimental" en "My Ashes" de bedroefde bedruktheid vormgeven.

Zwakke momenten kent de plaat mijn inziens niet en alle gehelen sluiten geruisloos op mekaar aan. Niet bepaald een plaat om op feestjes te draaien, maar dat zou geen verrassing mogen heten. Om een lang verhaal kort te maken: dit album is verplichte kost dat thuishoort in de collectie van zowel de liefhebber van progressieve rock als de liefhebber van progressieve metal.

"Stoned in the mall the kids play"

avatar van Alicia
5,0
Herinnering aan een fijne nacht

Een blauwe gloed licht op in een zo goed als donkere kamer. Sommige muziekstukken doen het om een of andere reden blijkbaar veel beter op de late avond of in de nacht. Je kunt of je wilt ook niet veel meer doen dan alleen luisteren. Je kijk uit het raam. Het is begonnen te sneeuwen. Zelfs het licht van de lamp in de lantaarnpaal lijkt blauwer en blauwer te kleuren. Je raakt in trans. Het zweven op de betoverende klanken van Sleep Together is als dagdromen om te ontsnappen aan zorgen en de harde realiteit. Als je dan bij een laatste mokerslag van Gavin 'wakker' schrikt en die trommelslagen klinken uiteraard nog wat harder in de duisternis, besef je plotseling dat je zojuist weer een formidabele Porcupine Tree hebt gehoord. Je blijft nog eventjes verbouwereerd in de nu doodstille ruimte hangen en je begrijpt niet goed waarom je deze plaat slechts een paar dagen geleden voor het eerst hebt beluisterd.

Chapeau!

5,0
Dit album heeft nu al een tijdje het hoogste gemiddelde cijfer van alle Porcupine Tree albums hier op MuMe. Het feit dat Fear of a Blank Planet niet op ITunes staat (mijn voornaamste bron om muziek te kopen), heeft ervoor gezorgd dat het even heeft geduurd voor ik dit album zelf had beluisterd. Inmiddels heb ik dat wel gedaan, en het valt zeer te begrijpen waarom deze van PT het meeste wordt gewaardeerd.

Zoals al meerdere malen is aangeduid, komt de jeugd van tegenwoordig veelvuldig aan bod op FOABP. Ze zouden zich steeds meer bevinden in hun eigen wereldje, waarbij ze gamen op hun Xbox, luisteren naar de muziek op hun IPod of gebruik maken van geestverruimende middelen. Ook zouden ze geen goede relatie hebben met hun ouders of hun omgeving. Een niet al te positief beeld van de jeugd dus. Het is niet perse een blauwdruk, maar het drukt wel gelijk een stempel.

We beginnen met het titelnummer, Fear of a Blank Planet. Dit nummer kan je al gelijk een samenvatting noemen van het gehele album. Alles wordt hier op een treffende manier verwoord. Ik zeg niet dat het allemaal waar is wat er wordt gezegd, maar je kunt niet ontkennen dat het nummer tekstueel geweldig in elkaar zit. Ook muzikaal gezien vind ik het een magistraal nummer. Het is niet alleen vrij agressief, maar mede door de geweldige synths van Richard Barbieri ook heel sfeervol en duister. Dit is vooral te merken in het refrein en het rustige, laatste gedeelte. Het refrein slaat wat mij betreft de spijker op de kop. Het laat op een geweldige manier de gehele thematiek zien.

How can I be sure I'm here
The pills that I've been taking confuse me
I need to know that someone sees that
There's nothing left. I simply am not here.


Het sfeervolle zet zich voort in alle andere nummers van FOABP, maar als er een nummer is die wat betreft sfeer met vlag en wimpel boven de rest uitsteekt, is dat My Ashes. Niet alleen is het nummer sfeervol door (ja, daar zijn ze weer) de synths, maar ook is dit het nummer waar ik nog enigszins een lichtpuntje kan aantreffen. Het nummer biedt voor mijn gevoel een klein beetje hoop tussen al deze duisternis. Dit gevoel heb ik het meest bij de volgende lyric:

And my ashes find a way beyond the fog
And return to safe the child, that I forgot.


Dit stukje voelt voor mij aan alsof je zojuist een oplossing hebt gevonden voor een mentaal probleem, en hierdoor weer een stukje van de positieve gevoelens die je tijdens je kindertijd had weer terugkomen. Ik kan niet anders dan opnieuw zeer positief te zijn. My Ashes is voor mijn gevoel een van de fijnste nummers van FOABP om te beluisteren, en het liefste wil ik zelfs meezingen met het nummer, omdat dat voor mij nog meer de emotie losweekt.

Dit nummer loopt dan langzaam maar zeker over in Anesthetize. Het langste nummer op deze plaat (hij klokt op 17:42), en het middelpunt van het hele album. Waar je net nog een beetje kon ruiken aan de positiviteit, wordt deze volledig weggewerkt op naar mijn mening het meest duistere nummer van ze allemaal. Het is op te delen in drie soorten duisternis. Het eerste deel voelt als een ingang naar die duisternis, waar je langzaam maar zeker ingesleurd wordt. Zodra de harde gitaren invallen merk je dat er geen weg meer terug is. Je wilt ontsnappen, maar je ziet geen uitweg. En daar komt al gelijk het eerste hoogtepunt van Anesthetize: de gitaarsolo van Alex Lifeson. De gitaar jankt fantastisch en zorgt voor een gevoel waar je kippenvel van kunt krijgen.
Dit zorgt tevens voor een goede overgang naar het tweede deel. Het hardste deel van het lied. Je bent zojuist van harte welkom geheten in de duistere wereld en bent het met tegenzin aan het verkennen. Je voelt alsof je in een heel groot web bent beland. De kraakheldere stem van Steven Wilson versterkt het web alleen maar. Hoe verder je in deze wereld komt, hoe meer je zoiets hebt van: "Ik wil hier weg". Dat staan de duistere krachten niet zomaar toe. Je belandt in een gevecht, waar rond de 11 minuten het hoogtepunt van is. Dit is gelijk mijn tweede hoogtepunt. Het headbang-gevoel neemt mijn ziel dan over. Voor ongeveer twintig seconden al je frustraties wegwerken. Je maakt je los van alles. De duisternis probeert je te pakken te krijgen, maar je bent niet meer in te halen. Het duurt nog even voor je je weet los te wurmen van de ergste vormen van duister, maar het lukt uiteindelijk, wat leidt naar het derde en laatste deel.
Je voelt alsof je getuige bent geweest van een mindfuck, maar de rust is inmiddels wedergekeerd. Je voelt de duisternis nog een heel klein beetje, maar ze kunnen je niet meer die wereld intrekken. Je probeert alles langzaam op een rijtje te zetten. Dat lukt niet zo goed. Je kunt het positieve aanschouwen, maar niet naar je toetrekken. Dat maakt het hard om met al die ervaringen die je zojuist had, om te kunnen gaan. Alleszins een geweldig nummer. Zeer meeslepend, en de thematiek wordt hier weer perfect neergezet. Ik moest in het begin erg wennen, mede door de lengte. Maar daar heb ik nu totaal geen last meer van. Tevens een heel diepe buiging voor Gavin Harrison, die hier excelleert op de drums.

You were holding your hat in the breeze
Turning away from me
In this moment
You were stolen
and there's black across the sun.


Verder naar Sentimental. Een vrij triest nummer als je het mij vraagt, wat gelijk te merken is aan het pianospel. Dat vormt ook gelijk het motief voor het gehele nummer. Je loopt verdwaasd ergens rond, bang voor wat er in de toekomst allemaal komen gaat. Hoe meer je hoort over de wereld, hoe meer je het idee krijgt dat je in de jonge fase van het leven wilt blijven zitten. Een minder sterke tekst, maar voor mij doet het weinig afbreuk aan het nummer. Wel is het naar mijn idee het minst sterke nummer van FOABP. Maar wat wil je, met zo'n sterk album.

Sullen and bored the kids stay
And in this way wish away each day.


Vervolgens gaan we naar de soundscapes, die zijn gemaakt door de heer Robert Fripp. Deze vormen het intro van Way Out of Here. Dit nummer behandelt het gevoel van isolatie dat jongeren kunnen ervaren. Je wilt je steeds meer afsluiten van deze wereld, en je wilt absoluut niet dat iets of iemand zich met jouw leven bemoeit. Een geweldige mix van zacht en hard. Het eerste refrein valt in als een bom. Nog zo'n bominval vind plaats na het eerste ruststuk. Combineer dat met de geweldige stem van Steven Wilson, en je hebt een prachtnummer.

And I can't take the staring, and the sympathy
And I don't like the questions: How do you feel?
How's it going in school?
Do you wanna talk about it?


En dan is er nog maar één nummer te gaan: Sleep Together. Het begint met een ietwat vreemde en ongemakkelijke intro, die gelijk de toon zet voor de rest van het nummer. De muziek en de tekst spreken voor zich. Je wilt ontsnappen uit dit leven, als gevolg van alle druk die op je afkomt. Alles is verbrand of weggegooid, en het enige dat je nog moet uitwissen is jezelf. Als dit album een film was, zou je dit een bad ending mogen noemen. Een zeer goede afsluiter van FOABP. De duistere sfeer die wordt opgeroepen, wordt erg goed over het nummer uitgesmeerd.

Let's sleep together right now
Relieve the pressure somehow
Switch off the future right now
Let's sleep forever.


Ik kan niets anders zeggen. Dit album is niet alleen treffend, maar ook wonderschoon. Van begin tot eind neemt Porcupine Tree je mee op reis naar een wereld die niet fijn is om te aanschouwen, maar wel onder de aandacht moet worden gebracht. Want in een wereld waarin steeds meer informatie is op te zoeken, en sociale media steeds belangrijker worden in onze samenleving, is het belangrijk dat er aandacht komt voor onderwerpen zoals isolatie en stress. Porcupine Tree geeft een waarschuwing af, en die waarschuwing is mij maar al te duidelijk.

5*

5,0
De dubbel LP (blauw vinyl) vandaag ontvangen. Wat een mooi album, van het begin tot het eind genieten van alle nummers. De opnamekwaliteit is subliem!

5,0
Porcupine Tree - Fear of a Blank Planet

Geweldig album van Porcupine Tree. Hier hebben ze wat mij betreft wel een hoogtepunt bereikt. Het album beslaat slechts uit 6 nummers, maar ze zijn allemaal raak.
Fear of a Blank Planet snijdt meteen het thema aan waarmee de band de rest van het album mee verder wil, en doet dat op een prachtige manier.
Het hoogtepunt is toch wel Anesthetize. Wanneer na een minuut of 4 de lange gitaarsolo begint op te bouwen, is het echt genieten. Ook het middenstuk waarop ze een slag harder inschakelen is prachtig.
De overige songs zijn ook erg leuk. Op Sentimental hoor ik naar het einde toe een riff die regelrecht van het nummer Trains lijkt af te komen, en wordt ook hier fantastisch toegepast.
Way Out of Here behoort ook tot mijn favorieten, de ietwat vage vocals naar het einde toe passen goed op dat nummer.

5*

Gast
geplaatst: vandaag om 02:34 uur

geplaatst: vandaag om 02:34 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.