Porcupine Tree - Fear of a Blank Planet
Een heerlijke donkere plaat met een schitterend concept is dit
Fear of a Blank Planet geworden. Het start al zeer sterk met de titelsong, wat me vooral aan de song opvalt is de extreem sterke tekst:
Sunlight coming through the haze No gaps in the blind To let it inside The bed is unmade Some music still plays
TV, yeah it's always on The flicker of the screen A movie actress screams I'm basking in the shit flowing out of it
Ook instrumentaal zit alles goed, de toetsenbord intro toont al direct aan waarover deze plaat gaat. Maar het leuke gitaarriffje opent de song pas echt ook word er zeer sterk gedrumd.
De wat vervormde stem van Steven Wilson zorgt voor een futuristisch effect.
Zoals ik al zei is de tekst zeer goed, de tekst is nog altijd zeer actueel na 4 jaar ik denk zelfs dat hij nog beter past in 2011 dan in 2007. Het boekje dat bij de cd zit schetst perfect het concept van de plaat in een paar foto's.
Kinderen die continu gamen, tv kijken en achter hun Pc zitten. Ook sluiten ze zich af van de buitenwereld. Zelfs sluiten ze zich af voor hun ouders:
My mother is a bitch.
My father gave up ever trying to talk to me.
Maar na het confronterende en snelle:
Fear of a Blank Planet nemen we wat gas terug met:
My Ashes Steven Wilson zijn stem is deze keer niet vervormd en op de voorgrond horen we een piano en een gitaar. Dit soort voor een intieme sfeer.
De viool in het refrein zorgt er ook voor dat het een emotionele song is.
Het is ook de kortste song van de 6.
Dan hebben we een van de beste songs ooit gemaakt:
Anesthetize een haast 18 minuten durend stuk. Een aangrijpend zinnetje vind ik:
But i'm saying nothing with feel.
Ook hier wordt er weer sterk gedrumd, de uitbarsting na de 3de minuut is zeer sterk.
Ook de gitaarsolo van Alex Lifeson is zeer sterk, en wordt ook perfect begeleid met op de achtergrond een traag gitaar riffje en het geweldige gedrum van Gavin Harrison.
Na de solo komen de keyboards en de synthesizers wat meer op de voorgrond, hier hoor je duidelijk dat Porcupine Tree een Prog band is.
Harde stukken en zachte stukken worden perfect afgewisseld in:
Anesthetize.
Na 7 minuten keert de zang van Wilson terug, het refrein durf ik wel eens mee te zingen.
Ook de tekst is opnieuw zeer sterk, zelden heb ik zulke sterke teksten gelezen.
Porcupine Tree weet duidelijk waar het naar toe wilt met dit concept.
Na 13 minuten komt er een verandering en gaat het allemaal wat langzamer.
In de laatste vers bewijst Steven Wilson ook nog goed te zijn in poëzie.
Sentimental opent met een stukje piano, en Steven opent met de mooie zin:
I never wanna be old. vanaf dan hoor je al dat de titel goed gekozen is.
Op een bepaald moment ga je gaan denken ben ik wel goed bezig, ben ik hier wel nuttig mijn tijd aan het besteden of is alles wat ik doe gewoon nutteloos.
De piano samen met de heerlijke gitaar riffjes zorgen voor een mooie en breekbare sfeer.
Way Out of Here heeft een mooie opbouw de inval van de gitaren is erg sterk en ook de tekst is weer goed alleen snap ik één ding niet wie probeert het personage (?) te vergeten?
Na 4 minuten is er een verandering en word het wat rustig maar voor rust is er blijkbaar niet veel plaats want na de 5de minuut verandert de song weer met een erg fraaie gitaar riff.
Dan zijn we jammer genoeg al aangekomen aan de laatste song:
Sleep Together de song opent met een synthesizer melodie. De drums staan luid in de mix wat zorgt voor een bepaalde spanning. De uitbarsting van de vers naar het refrein is heerlijk.
Conclusie: een erg sterke plaat, ik zit nu zonder Top 10, ik ben op zoek naar nieuwe platen voor in mijn Top 10. Maar ik weet nu al dat deze er sowieso inkomt. Ik verhoog trouwens mijn score van 4,5* naar 5*. Nu zijn er al 2 platen die ik een 5* geef.