Ik ben het wel met de voorgaande 'sprekers' eens: na de experimenten in de jaren negentig keert U2 terug naar de basis: goede songwriting en een gedegen, op klassieke rock-instrumentatie gebaseerde uitvoering.
Ik herken wat
vielip hierboven schrijft: ik was destijds heel blij dat er weer iets in doorschemerde van de oude U2 die ik in de jaren tachtig zo bewonderd had. Maar zoals dat vaker gaat bij een plaat die bij verschijning met gejubel wordt binnengehaald: als je hem jaren later met een iets objectievere blik evalueert, blijkt er toch iets te ontbreken: de urgentie is weg.
Met name het gitaarwerk van The Edge is prachtig, Bono is goed bij stem en er staan enkele behoorlijk goede nummers op. Ik noem met name Elevation, Walk on, Kite, en de stemmige songs When I look at the world en Grace. Per saldo is dit natuurlijk al bijna de helft van het album, maar de andere helft valt een beetje tegen.
Precies wat
milesdavisjr hierboven schrijft: ze zijn professioneel genoeg om degelijke songs te kunnen schrijven, maar echt opzienbarend wordt het in die resterende nummers nergens. Valt in de her-evaluatie dus lichtjes tegen, maar al met al goed voor een ruime voldoende. Na Atomic bomb zou het gebrek aan inspiratie harder toeslaan...