Jordi’s genre-overstijgingen, deel 1:
ArthurDZ had de eer om de aftrap te verzorgen en hij vuurde gelijk een giga-klassieker op mij af. Logisch, een breed gewaardeerd artiest met een oeuvre waar je u tegen zegt. Waarom ik er nog nooit echt aan begonnen was?
Die vraag is simpel te beantwoorden: ik zag er gewoon heel erg tegenop. Losse nummers van hem kan ik erg goed verdragen, I Want You en Hurricane zijn echt persoonlijke favorieten geworden, maar complete albums vond ik gewoon een te flinke hap. Het zijn niet de kortste albums en de songs zijn lang, plus het feit dat ik de mondharmonica gewoon een hinderlijk instrument vind. Irritant bij vlagen.
Maar goed, blijven proberen heeft zijn vruchten afgeworpen. Op een gegeven zette ik maar albums van 'm op en bleef ik er noodgedwongen naar luisteren, in de hoop dat zijn muziek in mijn hoofd ging vastroesten. Ook hielp het wel mee dat Dylan ook wat singles uitbracht, dus in combinatie met de Singles Top 20 ging het luisteren mij ook steeds beter af.
Nu ben ik dus ook zo ver om een fatsoenlijke mening op te schrijven over een album van de beste man. Waar in het begin die irritaties en afkeringen aanwezig waren, smelten die zich ondertussen om in positieve punten! De instrumentatie, gecombineerd met de lengte, creëert een uitstekend fundament voor de teksten van Bob. Teksten, die constant zout strooien in de gapende wonden van de mens. Ik ben niet echt een man van de lyrics, maar wat die man er zin na zin uitgooit is onvoorstelbaar.
Begeleid door de gitaar en de mondharmonica, waarvan die laatste mij niet meer tot last is, wordt er louter kwaliteit geleverd op dit werkje dat ik helaas nog net geen meesterwerk kan noemen. Dat komt vooral door Idiot Wind en Lily, Rosemary and the Jack of Hearts. Die duren me nog echt te lang, sowieso blijft het een opgave om mij door het middenstuk heen te worstelen. Het begin en eind vliegen echter zo voorbij.
Al met al blijft het indrukwekkend geheel, deze plaat. BOTT staat vol met parels, maar je moet er voor gaan zetten. Dit is geen achtergrondmuziek. Enfin, ik ben nog lang niet uitgeluisterd op de muziek van Bob.
Shout-out naar Tuur.