Bob Dylan - Blood on the Tracks (1975)

Goed album. Heb jarenlang de lp gehad. Deze is ergens in de tijd kwijtgeraakt. Nu weer eens via spotify beluistert. Blijft sterk maar heb niet dezelfde erlebnis als de meeste forumleden hier.

Eerder vond ik dit album zeer genietbaar, nu echter niet meer. Eigenlijk snap ik niet zo goed dat ik hem eerder wel mooi vond. Wellicht was mijn muzikale smaak nog in ontwikkeling en vond ik mooi wat anderen mooi vonden. De stem van ome Bob is niet bepaald zuiver en muzikaal gezien gebeurt er te weinig. De teksten zijn mooi gevonden, maar niet diepgaand/boeiend genoeg om de nummers in leven te houden. Ik begrijp dat hij zijn scheiding verwerkt en deze muziek is een troostend handvat bij liefdesverdriet, maar in andere tijden word ik er niet gelukkig van. Daarnaast worden mijn oren ook niet gemasseerd. Ik zal de andere albums die ik van hem heb ook nog eens beluisteren, zien hoe die me nu bekoren.

Eerlijk beschreven. Gedoodverfde meesterwerken zoals dit album zijn niet altijd te pruimen. Je bent niet altijd in de stemming voor andermans liefdesverdriet. Zo ervaar ik het werk van Dylan ook vaak. Niet altijd voor in de stemming, maar dan ineens weer heel aansprekend. Het rijtje albums staat bij mij bovenin de kast. Nu ben ik vrij lang, dus ik kan er best bij, maar ik kan het ook goed maanden laten verstoffen. Geniaal die Dylan? Bij vlagen ja.

Ik heb dit album lang danig onderschat. Ik was eerder vooral een fan van Dylan's mid-60's hoogtepunten, en vond deze plaat bij de eerste paar beluisteringen lang niet zo geniaal als bijvoorbeeld Highway 61 Revisited en Blonde on Blonde. Maar soms heb je dat, dat je terug blijft keren naar een bepaald album, en hoe beter ik dit pareltje leerde kennen, hoe meer ik het ging waarderen. Heb me stukje bij beetje ook wat meer verdiept in de achtergrond van de nummers en de teksten geprobeerd te begrijpen (al heb je bij Dylan vaak het idee dat je het net niet helemaal snapt) en kan maar tot één conclusie komen: dit is pure poëzie en verdient de volle mep qua sterren. Twee favoriete nummers uitzoeken is bij deze plaat vrijwel onmogelijk, maar als ik dan toch moet kiezen ga ik voor Idiot Wind en If You See Her, Say Hello.

Blijft een mooi album van Dylan, een van de beste in mijn ogen.
Enkel Idiot Wind begint me op den duur te irriteren, duurt in mijn beleving te lang en vind ik daardoor de minste track.

Toen ik een jaar of zestien was, ging op een familieverjaardag naast mijn oom zitten.
'Jij vroeg me de vorige keer toch wat ik het beste album aller tijden vind? Nou, ik ben eruit hoor.'
'En welk album mag dat dan wel wezen?'
'Bob Dylan, Blood on the Tracks.'
Mijn oom had nog nooit naar het album geluisterd, zei hij, en bovendien weerhield Dylans stem hem ervan zich überhaupt in diens werk te verdiepen. Wacht maar, dacht ik, ik bewijs je nog wel een keer dat ik gelijk heb.

De gebruikers van deze site geven mijn jongere ik in elk geval wél gelijk: Blood on the Tracks is het Dylan-album met het hoogste stemgemiddelde. Dat is volgens mij grotendeels te verklaren doordat het een allemansvriend is: alle nummers liggen makkelijk in het gehoor, Bob zingt goed en de muziek is inhoudelijk sterk, maar ook weer niet zo pregnant dat het irritant wordt als je er een gesprek bij wilt voeren. Bovendien bevat dit album geen slechte nummers, wat toch een unicum is in Bobs rijke oeuvre.

Helaas is er iets wat me is gaan tegenstaan aan dit album. Misschien is het op de een of andere manier iets te braaf, te netjes afgewerkt - wat mij betreft hadden er meer nummers op mogen staan in de trant van Idiot Wind met dat bijtende orgeltje. We weten inmiddels dat Bob Dylan een meester is in het openen van albums, dus met Tangled up in Blue zit het ook wel goed. Maar toch... Simple Twist of Fate, Meet Me in the Morning, Shelter from the Storm... Het zijn pareltjes, maar in mijn hoofd belanden uiteindelijk ze op dezelfde hoop. Misschien heb ik deze plaat in mijn enthousiasme te vaak beluisterd, misschien zijn het parels voor de zwijnen, wie weet.

Dan nog even over Lily, Rosemary and the Jack of Hearts: voor sommigen misschien te carnavalesk, ik vind het een hoogtepuntje.

De hoes van Blood on the Tracks blijft prachtig, met dat diepe paars dat het album de koninklijke allure geeft dat het verdient. De muziek heeft bij mij wat glans verloren, maar dat is alleen maar jammer voor mij persoonlijk; het doet natuurlijk niks af aan de kwaliteit die ieder lied onmiskenbaar bezit. Het valt te verdedigen dat het juist de grilligheid is die Dylan zo onweerstaanbaar maakt. Die grilligheid ontbreekt hier een beetje.

Samen met Blonde On Blonde tot nu toe het beste wat ik al heb gehoord van Dylan. Blonde On Blonde is energieker met een paar prachtige pareltjes maar dit album is consistenter, luistert gemakkelijker en is emotioneler. 5*

Regisseur van Call Me By Your Name en de remake van Suspiria gaat een filmversie van dit prachtige album maken. Bijzonder project!

Luca Guadagnino Says He’s Turning Bob Dylan’s Blood on the Tracks Into a Movie

Vanwege het verschijnen van de Bootleg Series Vol. 14 hoorde ik een nummer langskomen dat me zeer beviel: You're a Big Girl Now. Daarom eindelijk dit album een echte kans gegeven en het kwartje is gevallen. Wow!
Die vijfde ster komt er ook nog wel.

Heerlijke classic van Dylan .....er valt gelukkig altijd nog wat te ontdekken, Mastroianni !

Dat is bij Dylan een veel voorkomend probleem, dat nummers te lang zijn, goed voorbeeld vind ik het album Tempest, waar ieder liedje voor mij te lang duurt. Vooral het titelnummer met 25 coupletten.

Daarom is "Nashville Skyline" ook zo'n prettige uitzondering in de Bob-Catalogus, lekker kort en bondig. Die kan ik altijd wel hebben. Voor "Blonde On Blonde" of deze "Blood on the Tracks" dien ik in de stemming te zijn.

Prachtig album van Bob Dylan. Het gaat aanvankelijk gemakkelijk naar een 5***** score, maar uiteindelijk struikelt Dylan een half puntje: het wordt enigszins plotseling als te lang ervaren, vooral door track 7 Lily, Rosemary and The Jack of Hearts. Het nummer is disonant in het geheel, behaalt niet het juiste niveau. Ook Track 8, If you see her, say hello moet veel moeite doen de stemming helemaal terug te brengen.

Gelukkig gebeurt dat wel weer, uiteindelijk met Shelter for the Storm en Buckets of Rain. Maar het is toch jammer. Ik vind een album uit 1975 die 42 minuten duurt ook prima.

Is dit nu dezelfde versie als de RSD test pressing versie? Of is dat de More blood more tracks enkele cd-versie? Of weer iets anders?

Voor 't allereerst begonnen aan dit album. Over een uur een eerste indruk. Ben benieuwd.

Dat is het leuke aan dit album, 45 jaar oud ondertussen en elke dag zijn er mensen die op basis van wat men leest over Dylan er kennis van nemen. Dat proces zal altijd door blijven gaan. De plaat is iconisch en zal altijd nieuwe liefhebbers blijven genereren.

Afgelopen week sprak ik een ex-collega. "Door jou moest ik Blood On The Tracks luisteren. Ik had er nog nooit van gehoord en nu is het een van mijn favoriete albums". Ik heb hem zelf ook maar weer eens opgezet. De impact die de plaat begin jaren 90 op me maakte toen ik de LP 2e hands kocht, heeft het niet meer, maar wel voel ik diezelfde emotie weer als ik er naar luister. 'If You See Her, Say Hello', bijvoorbeeld is een uiterst pijnlijke break up song, waar 'Lily ...' juist meesterlijk vertelwerk koppelt aan het betere gooi- en smijtwerk is. Zulke nummers van Dylan kunnen mij niet lang genoeg duren. Dat geldt overigens ook voor het wat snerende 'Idiot Wind'.

Toen, nu best lang geleden, raakte Dylan mij op een persoonlijk niveau. Tot die tijd had ik veel albums van hem, maar eigenlijk was mijn kennismaking 'Desire' het enige album dat ik echt goed vond. 'Biograph' deed het ook erg goed, maar in die tijd had ik het geld niet om terug te graven. Na de eerste The Bootleg Series brak dat moment aan. Met Dylan terug de tijd in. 'Blonde On Blonde' en Blood on the Tracks waren de eerste twee van vele platen. Deze plaat bleek toen het bijzonderst. Waarom deze kan ik niet verklaren. Net getrouwd, bijna vader, wie zal het zeggen? Feit is dat het diep ging. Nu is het gewoon heel erg goed. Een echte ***** plaat.

Jordi’s genre-overstijgingen, deel 1:

ArthurDZ had de eer om de aftrap te verzorgen en hij vuurde gelijk een giga-klassieker op mij af. Logisch, een breed gewaardeerd artiest met een oeuvre waar je u tegen zegt. Waarom ik er nog nooit echt aan begonnen was?

Die vraag is simpel te beantwoorden: ik zag er gewoon heel erg tegenop. Losse nummers van hem kan ik erg goed verdragen, I Want You en Hurricane zijn echt persoonlijke favorieten geworden, maar complete albums vond ik gewoon een te flinke hap. Het zijn niet de kortste albums en de songs zijn lang, plus het feit dat ik de mondharmonica gewoon een hinderlijk instrument vind. Irritant bij vlagen.

Maar goed, blijven proberen heeft zijn vruchten afgeworpen. Op een gegeven zette ik maar albums van 'm op en bleef ik er noodgedwongen naar luisteren, in de hoop dat zijn muziek in mijn hoofd ging vastroesten. Ook hielp het wel mee dat Dylan ook wat singles uitbracht, dus in combinatie met de Singles Top 20 ging het luisteren mij ook steeds beter af.

Nu ben ik dus ook zo ver om een fatsoenlijke mening op te schrijven over een album van de beste man. Waar in het begin die irritaties en afkeringen aanwezig waren, smelten die zich ondertussen om in positieve punten! De instrumentatie, gecombineerd met de lengte, creëert een uitstekend fundament voor de teksten van Bob. Teksten, die constant zout strooien in de gapende wonden van de mens. Ik ben niet echt een man van de lyrics, maar wat die man er zin na zin uitgooit is onvoorstelbaar.

Begeleid door de gitaar en de mondharmonica, waarvan die laatste mij niet meer tot last is, wordt er louter kwaliteit geleverd op dit werkje dat ik helaas nog net geen meesterwerk kan noemen. Dat komt vooral door Idiot Wind en Lily, Rosemary and the Jack of Hearts. Die duren me nog echt te lang, sowieso blijft het een opgave om mij door het middenstuk heen te worstelen. Het begin en eind vliegen echter zo voorbij.

Al met al blijft het indrukwekkend geheel, deze plaat. BOTT staat vol met parels, maar je moet er voor gaan zetten. Dit is geen achtergrondmuziek. Enfin, ik ben nog lang niet uitgeluisterd op de muziek van Bob.

Shout-out naar Tuur.

Gewoon de beste Dylan plaat en zowiezo de beste plaat ever. En dat is overigens geen feit maar mijn mening!

Dit album is nog beter dan Blonde on Blonde. Hij legt hier al zijn zielpijn bloot. Dit gaat zo diep. Idiot Wind is mijn favoriete nummer.

Grappig. Ik vind Idiot Wind het beste nummer van het album.

Mixed feelings bij dit album. Ik heb Blonde on Blonde thuis staan en die ligt me sowieso minder, en bij aanvang van dit album dacht ik dat dit meer in mijn straatje zou liggen. Die eerste twee nummers zijn zeer goed waarbij de muzikale omlijsting en manier van zingen vrij rustig, maar ook heel aangenaam is. Echter wordt rustig om de duur gezapig en in het middenstuk viel mijn aandacht wat weg. Met Shelter From the Storm kwam dit gelukkig terug, maar ik kan me niet van de indruk ontdoen dat bij Dylan vaak het gebrek aan variatie de spelbreker is, ondanks dat de initiële sound me wel kan bekoren.

Fijn om de 1000ste stemmer te zijn trouwens.

Ik moet bekennen: in de loop der jaren is mijn favoriet album van Bob Dylan wel eens gewisseld. Het is lange tijd Highway 61 Revisited geweest (ik vraag me af of hoeveel keer ik naar Desolation Row op repeat heb geluisterd) maar met ouder te worden ben ik toch meer en meer naar Blood on the Tracks beginnen neigen. De ultieme luddevudde plaat, want wie heeft er nog nooit luidkeels zitten meebrullen met Idiot Wind? Elk nummer raakt de juiste snaar (maar als ik moet kiezen, dan is het trio Tangled Up in Blue, Simple Twist of Fate en Shelter from the Storm misschien wel mijn alltime top 3 qua Dylan nummers) en zelfs bij Buckets of Rain is opeens het kwartje gevallen. Een strofe als "I like your smile and your fingertips, Like the way that you move your hips, I like the cool way you look at me, Everything about you is bringing me misery" is van een ongekende schoonheid. Ik ben lange tijd benieuwd geweest naar de alternatieve versies van More Blood, More Tracks maar achteraf gezien zou ik geen enkele versie willen wisselen. Al had Up to Me ook wel gewoon op dit album mogen staan.

Blood on The tracks, toch wel Dylans eerst echte grote plaat sinds blonde on blonde uit 1966. Na jaren zwalken en een betrekkelijk teruggetrokken bestaan was hij ineens weer helemaal terug. Blood on The tracks, Dylans terugkeer tussen de allergrootste, en terecht. Alles klopt aan deze plaat, sterke composities, teksten, instrumentatie en productie, zijn zang was nooit eerder zo sterk. Hij ging zelf weer op wereldtour wat uiteindelijk in The never ending tour, tot op de dag van vandaag, zou worden omgedoopt.
Het aardige is dat de koek na blood on the tracks nog niet op was. Desire, Street legal en slow train coming moesten nog geboren worden, dan benoem ik nog niet eens The Rolling thunder revue. Hoewel Dylan in de jaren 60 en vanaf 1997 erg goed is, beslaat deze periode voor mij absoluut zijn toptijd.