Porcupine Tree - Lightbulb Sun (2000)
mijn stem
443 stemmen
Verenigd Koninkrijk
Rock
Label: KScope
-
Lightbulb Sun (5:31)
-
How Is Your Life Today? (2:46)
-
Four Chords That Made a Million (3:36)
-
Shesmovedon (5:13)
-
Last Chance to Evacuate Planet Earth Before It Is Recycled (4:48)
-
The Rest Will Flow (3:14)
-
Hatesong (8:26)
-
Where We Would Be (4:12)
-
Russia on Ice (13:03)
-
Feel So Low (5:18)
-
Buying New Soul [Edit] * (6:09)
-
Pure Narcotic * (5:19)
-
Tinto Brass [Live at Southhampton University] * (6:48)
-
Piano Lessons * (2:07)
-
Disappear * (3:40)
-
Cure for Optimism * (6:36)
-
Novak * (3:51)
-
Buying New Soul [Instrumental Backing Track] * (14:25)
toon 8 bonustracks
totale tijdsduur:
56:07
(1:45:02)
0
geplaatst: 28 mei 2014, 23:08 uur
Typisch Porcupine Tree-album, en dat betekent dus ook ditmaal sfeervolle, dromerige songs, fraai uitgevoerd. De plaat begint vrij stevig maar wordt gaandeweg steeds meer ingetogen. Qua songmateriaal heb ik betere albums van de band gehoord, maar het is allemaal wel weer erg mooi.
0
geplaatst: 4 augustus 2014, 18:09 uur
Half punt erbij. Waarschijnlijk het meest persoonlijke album van Steven Wilson, tekstueel gezien dan. Alle jeugdherinneringen schrijft ie van zich af. De zangpartijen op dit album zijn de mooiste in de hele Porcupine Tree discografie. Muzikaal is het wat onze regisseur james cameron al zei, sfeervol en dromerig. Maar met voldoende scherpe kanten.
Dit album haalt net geen 5 sterren omdat Four Chords That Made a Million dat niet waard is. Dit nummer voelt als een verplicht iets. Weer even moeten zeggen dat de mainstream muziek waardeloos is. Dat komt niet over als het nummer zelf ook behoorlijk waardeloos is. Gelukkig maakte Steven Wilson dit op het volgende album weer helemaal goed met het geweldige Sound of Muzak.
Dit album haalt net geen 5 sterren omdat Four Chords That Made a Million dat niet waard is. Dit nummer voelt als een verplicht iets. Weer even moeten zeggen dat de mainstream muziek waardeloos is. Dat komt niet over als het nummer zelf ook behoorlijk waardeloos is. Gelukkig maakte Steven Wilson dit op het volgende album weer helemaal goed met het geweldige Sound of Muzak.
0
geplaatst: 30 september 2014, 10:46 uur
Die waarschijnlijkheid ligt euh hoogstwaarschijnlijk hoog!
0
geplaatst: 13 oktober 2015, 22:28 uur
Na Stupid Dream zette Steven Wilson zijn zoektocht binnen de muziek voort in zijn meest toegankelijke werk Lightbulb Sun. Op het album zoekt Wilson zijn heil in de emoties van zijn persoonlijke bestaan. De titeltrack kent een omslagpunt in het refrein, wanneer de gitaren tot volle glorie worden benut. Richard Barbieri zorgt voor het verfijnde keyboardspel en de voortstuwende klanken van het hammond orgel. Harmonieën sleuren de levensvragen de gedachtestroom binnen op How Is Your Life Today?. Het aanstekelijke refrein van Shesmovedon zorgt voor de verbroken relatie en de droefenis die hiermee vrij wordt gegeven. De gitaarsolo in het nummer haalt herinneringen op aan de jaren zeventig. Hatesong voert zich de negatieve zijde van een relatie in, met zijn ondersteunende bassriff van Colin Edwin. Het nummer drijft terug naar de experimentele tijden van de band, met het gebruik van synths en verschillende snaarinstrumenten. Het hoogtepunt vormt het opbouwende Russia on Ice. Met het keyboardspel van Barbieri en de onderhuidse angst voeren de hoge vocalen van Wilson je door een eindeloze voortgang van liefdespijn. De toevoeging van de strijkers leidt het nummer naar de heftige ontwrichting van het gitaar- en drumspel. Lightbulb Sun voert zich door het verdriet en de pijn in zowel de schoonheid van het geheel als de krachtige uithalen in de muziek.
4,5*
Afkomstig van Platendraaier..
4,5*
Afkomstig van Platendraaier..
0
geplaatst: 13 juni 2016, 20:57 uur
Zeer degelijk PT product waar Wilson qua stijl veel later weer gebruik van heeft gemaakt. Leg dit album maar eens naast HCE. Niet dat het een kopie is, maar ontegenzeggelijk hoor ik paralellen.
Een heel goed album en groeiend in mijn collectie.
Een heel goed album en groeiend in mijn collectie.
0
geplaatst: 30 januari 2017, 12:44 uur
Ik heb dit album gisteren binnengekregen en beluisterd, dus ik weet er eigenlijk nog niet zoveel over te zeggen, behalve dat de muziek vrij ingetogen is. De melodieën pakken (nog) niet onmiddellijk, al staan er ontegenzeggelijk vast wel weer een of meerdere toppers op.
Wat dacht je van Russia on Ice?
Wat dacht je van Russia on Ice?
0
geplaatst: 30 januari 2017, 15:18 uur
Alicia schreef:
Wat dacht je van Russia on Ice?
Wat dacht je van Russia on Ice?
In tegenstelling tot de meesten, geen echte favoriet van me. Vooral deel twee van het lied dan.
Wilson heeft betere 'metal' of harde passages gemaakt in latere jaren. Hetzelfde geldt wat mij betreft voor Wedding Nails, Strip The Soul en The Creator Has A Mastertape op In Absentia. Het eerste deel van Russia On Ice, meer orkestraal en zweverig, pakt me veel meer ("I see the whole thing come down").
Voorts vind ik hier Four Chords het grootste gedrocht dat ooit aan Wilson's brein ontsproten is (ook al is het lied een ironisch statement naar popsterren die niets hoeven te doen om hun miljoenen te krijgen). Tweeluik (?) Shesmovedon en Last Chance vind ik dan weer prachtig. Die 2 komen vooral erg goed tot hun recht op de liveplaat Warszawa (waar de solo van Shesmovedon echt ongeëvenaard is, sweet mother of vibe). The Rest Will Flow laat ik wel eens horen aan vrouwelijke medemensen die niks met SW, PT of prog of zelfs rock hebben, binnenkopper/ijsbreker
Where We Would Be is erg mooi, maar vind ik net wat te traag. Op Warszawa spelen ze 'm iets sneller ("And how you would paint while I wrote my songs. Strange how you never become the person you see when you're young" - hemels). Hatesong is magistraal! Wat rest er nog, Feel So Low is wel érg deprimerend, mooi ja, maar ik leg het niet vaak op. Lightbulb Sun is de ultieme rock anthem van deze plaat, steengoede song, niks meer, niks minder. How is your life today? Apart, gedurfd, niet slecht 
0
geplaatst: 6 februari 2017, 10:53 uur
Four Chords That Made a Million gaat zeer zeker ook nooit tot mijn favoriete nummers van Porcupine Tree behoren.
De gehele plaat heeft trouwens niet die enorme impact die Fear of A Blank Planet ooit eens midden in de nacht had en dat terwijl ik dit album gister zo ongeveer rond hetzelfde tijdstip opnieuw heb beluisterd. Ook niet op andere tijden en ook niet na meermaals draaien. Maar het is altijd nog een hele mooie plaat. Zoals ik eigenlijk tot nu toe van Steve en co. gewend ben.
Deze band en zeker ook de solo albums van dit muzikale wonder: het is een van de fijnste ontdekkingen van de laatste maanden. Enfin, ik heb nog een paar albums van deze formatie te gaan.
Wat een feest!
De gehele plaat heeft trouwens niet die enorme impact die Fear of A Blank Planet ooit eens midden in de nacht had en dat terwijl ik dit album gister zo ongeveer rond hetzelfde tijdstip opnieuw heb beluisterd. Ook niet op andere tijden en ook niet na meermaals draaien. Maar het is altijd nog een hele mooie plaat. Zoals ik eigenlijk tot nu toe van Steve en co. gewend ben.
Deze band en zeker ook de solo albums van dit muzikale wonder: het is een van de fijnste ontdekkingen van de laatste maanden. Enfin, ik heb nog een paar albums van deze formatie te gaan.
Wat een feest!
0
geplaatst: 28 september 2017, 11:56 uur
Mindscapes schreef:
Voorts vind ik hier Four Chords het grootste gedrocht dat ooit aan Wilson's brein ontsproten is (ook al is het lied een ironisch statement naar popsterren die niets hoeven te doen om hun miljoenen te krijgen).
Voorts vind ik hier Four Chords het grootste gedrocht dat ooit aan Wilson's brein ontsproten is (ook al is het lied een ironisch statement naar popsterren die niets hoeven te doen om hun miljoenen te krijgen).
Ik ben benieuwd of je hier nog zo over denkt na 'Permanating' op SW z'n meest recente plaat.
0
geplaatst: 29 september 2017, 01:58 uur
Sake schreef:
Ik ben benieuwd of je hier nog zo over denkt na 'Permanating' op SW z'n meest recente plaat.
(quote)
Ik ben benieuwd of je hier nog zo over denkt na 'Permanating' op SW z'n meest recente plaat.
Ik geniet keihard van Permanating, sorry
Super top 10 heb je overigens, Sake
0
geplaatst: 29 september 2017, 09:45 uur
Haha, ik ben jaloers. Geniet gerust door, mijnheer Mindscapes. Ik vermaak me wel met de rest van Steven Wilson z'n uitgebreide oeuvre, daar ben ik eerst nog niet klaar mee.
En dankje, ik ben zelf eeuwig ontevreden over mijn toplijstje. Wie weet volg ik je voorbeeld over een tijdje wel door enkel artiesten te vermelden.
En dankje, ik ben zelf eeuwig ontevreden over mijn toplijstje. Wie weet volg ik je voorbeeld over een tijdje wel door enkel artiesten te vermelden.
0
geplaatst: 9 oktober 2018, 18:46 uur
Iets minder dan de meeste andere PT albums. Er staan immers enkele songs tussen die onder de lat die Wilson zelf heeft gelegd een limbo doen. Daartegenover staan de titelsong, Shesmovedon, het magistrale Russia On Ice en Feel So Low. Dit zijn ook ineens de uitspringers op dit album, de rest gaat van gewoon goed naar iets te vluchtig voorbijgaand.
0
geplaatst: 31 oktober 2018, 08:50 uur
Casartelli schreef:
Zeer sterk album met eigenlijk maar één minpunt: Last chance to evacuate Planet Earth before it is recycled... dat haalt de vaart er nogal uit. Verder een fijne balans tussen de meer poppy liedjes (Lightbulb sun, How is your life today, Shesmovedon, Feel so low (wat is díe mooi!)), het heavy Four chords that made a million en de beide epics. Een echte klassieker die slechts door Stupid dream nog in de schaduw gesteld wordt. 4½*
Zeer sterk album met eigenlijk maar één minpunt: Last chance to evacuate Planet Earth before it is recycled... dat haalt de vaart er nogal uit. Verder een fijne balans tussen de meer poppy liedjes (Lightbulb sun, How is your life today, Shesmovedon, Feel so low (wat is díe mooi!)), het heavy Four chords that made a million en de beide epics. Een echte klassieker die slechts door Stupid dream nog in de schaduw gesteld wordt. 4½*
Ik vind dat eigenlijk best een aangenaam nummer tussendoor dat minpuntje van jou. Met een dikke vette knipoog naar zijn eerdere albums. Ik kan het album ook niet luisteten zonder een nummer te skippen, dus het hoort er gewoon op.
0
Casartelli (moderator)
geplaatst: 31 oktober 2018, 16:43 uur
Aproxis schreef:
Ik vind dat eigenlijk best een aangenaam nummer tussendoor dat minpuntje van jou. Met een dikke vette knipoog naar zijn eerdere albums. Ik kan het album ook niet luisteten zonder een nummer te skippen, dus het hoort er gewoon op.
Ha, een dertien jaar oud bericht geciteerd...Ik vind dat eigenlijk best een aangenaam nummer tussendoor dat minpuntje van jou. Met een dikke vette knipoog naar zijn eerdere albums. Ik kan het album ook niet luisteten zonder een nummer te skippen, dus het hoort er gewoon op.
Lang geleden dat ik deze beluisterd heb, de interesse in PT/Wilson is al een tijdje wat tanende. Maar zal er bij volgende gelegenheid nog eens op terugkomen.
0
geplaatst: 1 november 2018, 07:26 uur
Casartelli schreef:
Lang geleden dat ik deze beluisterd heb, de interesse in PT/Wilson is al een tijdje wat tanende. Maar zal er bij volgende gelegenheid nog eens op terugkomen.
(quote)
Ha, een dertien jaar oud bericht geciteerd...Lang geleden dat ik deze beluisterd heb, de interesse in PT/Wilson is al een tijdje wat tanende. Maar zal er bij volgende gelegenheid nog eens op terugkomen.
Waar luister je nu graag naar wat enigzins vergelijkbaar is?
0
Casartelli (moderator)
geplaatst: 1 november 2018, 09:52 uur
Aproxis schreef:
Waar luister je nu graag naar wat enigzins vergelijkbaar is?
Tja, wat heet 'enigszins vergelijkbaar'? Porcupine Tree voorzag voor mij indertijd echt in een behoefte, als moderne en stevige progband in een stroming die op dat moment verder toch wel veel achteruitkeek (Pendragon) of gewoon wollig was (Flower Kings). Ik heb dit album (maar ook Stupid Dream en In Absentia) indertijd zo veel beluisterd dat het alleen daarom al nu wat minder hoeft. De waardering voor de vocale delivery van Steven Wilson is ook wel wat afgenomen. Vond ik het vroeger meer een soort coole nerd, tegenwoordig vind ik het vaak gewoon kil. Een en ander is niet helemaal los te zien van de (naar progmaatstaven) grote populariteit van eerst band- en daarna solowerk, met name vanaf Fear of a Blank Planet. Dat is een beetje flauw, want je kiest zelf om een cd wel of niet op te zetten, een concert wel of niet te bezoeken en je wordt er voorlopig nog niet mee doodgegooid in de supermarkt, maar toch...Waar luister je nu graag naar wat enigzins vergelijkbaar is?
De plek van die fijne moderne progband is al een tijd ingenomen door Archive, al loopt dat inmiddels ook een beetje op zijn laatste benen en zijn die ook alweer meer dan twintig jaar 'modern'. En niet zo modern, maar wel van nu en ook erg fijn: Black Mountain.
Ik zie dat mijn laatste luisterbeurt hiervan bijna vijf jaar geleden is, dus daar zal ik op zeker moment eens wat aan doen. De blauwe sterren staan bij de twee langste nummers. Het titelstuk vond ik indertijd ook fijn en kleine liedjes als How Is Your Life Today, The Rest Will Flow en Feel So Low gingen er ook in als gods woord in een ouderling.
0
geplaatst: 4 november 2018, 10:06 uur
Casartelli schreef:
De plek van die fijne moderne progband is al een tijd ingenomen door Archive, al loopt dat inmiddels ook een beetje op zijn laatste benen en zijn die ook alweer meer dan twintig jaar 'modern'. En niet zo modern, maar wel van nu en ook erg fijn: Black Mountain.
Ik zie dat mijn laatste luisterbeurt hiervan bijna vijf jaar geleden is, dus daar zal ik op zeker moment eens wat aan doen. De blauwe sterren staan bij de twee langste nummers. Het titelstuk vond ik indertijd ook fijn en kleine liedjes als How Is Your Life Today, The Rest Will Flow en Feel So Low gingen er ook in als gods woord in een ouderling.
(quote)
Tja, wat heet 'enigszins vergelijkbaar'? Porcupine Tree voorzag voor mij indertijd echt in een behoefte, als moderne en stevige progband in een stroming die op dat moment verder toch wel veel achteruitkeek (Pendragon) of gewoon wollig was (Flower Kings). Ik heb dit album (maar ook Stupid Dream en In Absentia) indertijd zo veel beluisterd dat het alleen daarom al nu wat minder hoeft. De waardering voor de vocale delivery van Steven Wilson is ook wel wat afgenomen. Vond ik het vroeger meer een soort coole nerd, tegenwoordig vind ik het vaak gewoon kil. Een en ander is niet helemaal los te zien van de (naar progmaatstaven) grote populariteit van eerst band- en daarna solowerk, met name vanaf Fear of a Blank Planet. Dat is een beetje flauw, want je kiest zelf om een cd wel of niet op te zetten, een concert wel of niet te bezoeken en je wordt er voorlopig nog niet mee doodgegooid in de supermarkt, maar toch...De plek van die fijne moderne progband is al een tijd ingenomen door Archive, al loopt dat inmiddels ook een beetje op zijn laatste benen en zijn die ook alweer meer dan twintig jaar 'modern'. En niet zo modern, maar wel van nu en ook erg fijn: Black Mountain.
Ik zie dat mijn laatste luisterbeurt hiervan bijna vijf jaar geleden is, dus daar zal ik op zeker moment eens wat aan doen. De blauwe sterren staan bij de twee langste nummers. Het titelstuk vond ik indertijd ook fijn en kleine liedjes als How Is Your Life Today, The Rest Will Flow en Feel So Low gingen er ook in als gods woord in een ouderling.
Ik kan mij er iets bij voorstellen. Ik ging van de solo albums van wilson, beginnend bij hand cannot erase, naar het steeds rauwere solo werk. Uiteindelijk ging ik over op porcupine tree. Ik starte volgens mij met in absentia, deadwing en vervolgens FoaBP(mn favoriet).
Het gekke is dat ik porcupine tree eerst te modern vond. Het wollige van andere progrock bands sprak mij meer aan. Ik zocht eigenlijk altijd naar kopieen van bands die ik tot op dat moment goed vond, maar dat lukt gek genoeg vrijwel nooit in positieve zin.
Eenmaal aanbeland bij porcupine tree ging ik ook luisteren naar riverside, en de albums van opeth zonder de metal growls. De door jou genoemde bands archive en black mountain heb ik nog niets van gehoord. Waar zou ik het beste kunnen beginnen?
0
Casartelli (moderator)
geplaatst: 4 november 2018, 10:33 uur
Aproxis schreef:
Ik kan mij er iets bij voorstellen. Ik ging van de solo albums van wilson, beginnend bij hand cannot erase, naar het steeds rauwere solo werk. Uiteindelijk ging ik over op porcupine tree. Ik starte volgens mij met in absentia, deadwing en vervolgens FoaBP(mn favoriet).
Zo'n eerste album is toch wel vaak een sleutelplaat. Stupid Dream was mijn eerste PT, is altijd favoriet gebleven en valt inmiddels voorzichtigaan al een beetje onder de noemer jeugdsentiment. Van alles vanaf In Absentia heb ik het uitkomen min of meer live meegemaakt (dat schept toch ook een band), terwijl ik van alles van voor Stupid Dream ook wel hoor dat het netjes in elkaar zit, maar daar heb ik toch minder mee.Ik kan mij er iets bij voorstellen. Ik ging van de solo albums van wilson, beginnend bij hand cannot erase, naar het steeds rauwere solo werk. Uiteindelijk ging ik over op porcupine tree. Ik starte volgens mij met in absentia, deadwing en vervolgens FoaBP(mn favoriet).
Aproxis schreef:
Eenmaal aanbeland bij porcupine tree ging ik ook luisteren naar riverside, en de albums van opeth zonder de metal growls. De door jou genoemde bands archive en black mountain heb ik nog niets van gehoord. Waar zou ik het beste kunnen beginnen?
Ik zou toch op zijn tijd een Opeth met grom blijven proberen... het kwartje kan zomaar een keer vallen en dan zijn het zo veel rijkere albums dan die recentste paar... vind ik dan toch Eenmaal aanbeland bij porcupine tree ging ik ook luisteren naar riverside, en de albums van opeth zonder de metal growls. De door jou genoemde bands archive en black mountain heb ik nog niets van gehoord. Waar zou ik het beste kunnen beginnen?
. Blackwater Park en Ghost Reveries zijn dan nog vrij toegankelijke keuzes.Archive: ik zou met You All Look the Same to Me, Noise, Lights of Controlling Crowds beginnen. Die laatste is hier op MuMe veruit het populairst - op zich niet zonder goede reden... maar iemand met een progachtergrond zeilt mijns inziens toch het prettigst binnen op Floydiaanse nummers als Again (You All Look the Same to Me) of Lights (van het gelijknamige album).
Black Mountain: geen heel specifiek advies hier. Hun laatste worp (IV) is prima, maar de drie albums ervoor eigenlijk ook.
0
geplaatst: 10 januari 2021, 01:07 uur
Deze zit nog geregeld in mijn DVD-A speler is gewoon van het begin tot het eind een mooie trip door relax land.
Mooie surround mix waar je in opgenomen wordt.
How is your life today?
Mooie surround mix waar je in opgenomen wordt.
How is your life today?
0
Boer K
geplaatst: 21 november 2021, 16:55 uur
Dit is het eerste album van PT wat ik beluisterde... Zit goed in elkaar. Alles eigenlijk, maar ik mis vaak het gevoel in de muziek, zoals ik bij alle PT albums heb. Met exeptie van Fear of a Blank Planet.
Als ik de positie zou hebben, dan classificeer de muziek van dit album (en de andere) als Artificial Neo-Prog Rock.
Terzijde: Voor het "artificial" van de muziek is Steven Wilson verantwoordelijk. Hij heeft zijn muziek ontwikkeld op een eigen onnavolgbare wijze van jongs af aan. 'Wilson's Universe' heeft voor mij kenmerken van ASS (?). A fine orbit of personal reception, met meer dan één oog voor muzikale- en compositorische details. Steven Wilson, de autoditacte muzikale genius op de vierkante centimeter...
Als ik de positie zou hebben, dan classificeer de muziek van dit album (en de andere) als Artificial Neo-Prog Rock.
Terzijde: Voor het "artificial" van de muziek is Steven Wilson verantwoordelijk. Hij heeft zijn muziek ontwikkeld op een eigen onnavolgbare wijze van jongs af aan. 'Wilson's Universe' heeft voor mij kenmerken van ASS (?). A fine orbit of personal reception, met meer dan één oog voor muzikale- en compositorische details. Steven Wilson, de autoditacte muzikale genius op de vierkante centimeter...
0
geplaatst: 16 juli 2022, 10:31 uur
Voor mijn gevoel is dit album nog helemaal niet zo oud, maar is toch alweer 22 jaar geleden dat dit is opgenomen.
Een redelijk ingetogen album, met af en toe uitschieters naar boven. Muzikaal zit het goed en degelijk in elkaar, al vind ik het soms wat kil overkomen.
Een redelijk ingetogen album, met af en toe uitschieters naar boven. Muzikaal zit het goed en degelijk in elkaar, al vind ik het soms wat kil overkomen.
0
geplaatst: 17 november 2022, 20:34 uur
In alle opzichten een fenomenaal album. Mooi, sfeervol en afwisselend. Aangrijpende, multi-interpretabele teksten die daardoor makkelijk een gevoel van herkenning kunnen oproepen. Het is moeilijk om favoriete tracks aan te wijzen. Van de korte rocker Four Chords kan ik net zo genieten als van het epische Russia on Ice. Mindere nummers zijn er eigenlijk niet, of het moet het tweede deel van Last Chance zijn. Dat 'praatstuk' duurt me net iets te lang en zou oké zijn geweest als intermezzo, maar vind ik niet fraai om het nummer mee af te sluiten.
0
geplaatst: 9 oktober 2023, 20:27 uur
Nooit geweten dat dit album tussen Stupid dream en In absentia in verscheen. En misschien ben ik ook wel verwend door die twee platen (allebei 5*) en door het andere PT-werk, maar ik ben eigenlijk niet kapot van Lightbulb sun: het biedt niet veel nieuws en vooral niet veel echt goeds. Het klinkt allemaal weer voortreffelijk, Richard Barbieri heeft weer een hoop geluidjes in de aanbieding en Chris Maitland ramt er af en toe behoorlijk op los, maar er zijn maar weinig nummers waarvan de melodie of de emotionele impact me doen opveren. Het openingsnummer is voor mij meteen het hoogtepunt, maar in de meeste andere nummers zijn nogal gewoontjes qua melodie en structuur , en zelfs Russia on ice (dat qua lengte toch een soort brandpunt of magnum opus van de plaat zou moeten zijn) heeft te weinig vlees aan z'n botten om een lengte van 13 minuten te rechtvaardigen – de eerste helft is nog wel intrigerend met die lekkere riff van vier noten, maar gedurende de instrumentale tweede helft gebeurt er eigenlijk nog maar héél weinig (behalve dat dat dus een plek is waar Maitland heerlijk z'n gang mag gaan). Misschien komt de waardering nog wel wanneer de plaat wat meer bezinkt (zoals bij wel meer albums van deze band), maar vooralsnog vind ik dit een enigszins kleurloze plaat die voor Wilsons doen te gewoontjes is.
0
geplaatst: 10 oktober 2023, 09:44 uur
Volledig mee eens dit is een matig tussendoortje de opener is wel een knaller.
0
geplaatst: 6 november 2023, 19:01 uur
++ Lightbulb Sun
+ How Is Your Life Today?
+/- Four Chords That Made a Million
++ Shesmovedon
++ Last Chance to Evacuate Planet Earth Before It Is Recycled
+ The Rest Will Flow
++ Hatesong
+ Where We Would Be
+ Russia on Ice
+ Feel So Low
Toch stiekem misschien wel mijn favoriete PT album, sowieso van voor het Gavin Harrison tijdperk. Ik zet deze toch vaker op dan een In Absentia of Fear of a Blank Planet, vooral omdat hij wat makkelijker wegluistert met wat meer toegankelijkere rock. Vooral de tracks vanaf Shesmovedon t/m Hatesong zijn geweldig. Minpuntje is het cringey Four Chords welke muzikaal wel leuk klinkt maar die je door de songtekst al snel overslaat (million, million, million).
+ How Is Your Life Today?
+/- Four Chords That Made a Million
++ Shesmovedon
++ Last Chance to Evacuate Planet Earth Before It Is Recycled
+ The Rest Will Flow
++ Hatesong
+ Where We Would Be
+ Russia on Ice
+ Feel So Low
Toch stiekem misschien wel mijn favoriete PT album, sowieso van voor het Gavin Harrison tijdperk. Ik zet deze toch vaker op dan een In Absentia of Fear of a Blank Planet, vooral omdat hij wat makkelijker wegluistert met wat meer toegankelijkere rock. Vooral de tracks vanaf Shesmovedon t/m Hatesong zijn geweldig. Minpuntje is het cringey Four Chords welke muzikaal wel leuk klinkt maar die je door de songtekst al snel overslaat (million, million, million).
* denotes required fields.
* denotes required fields.