Als de jonge van oorsprong Vlaamse producer Frederik ‘t Kindt ervaring opdoet in de Manchester Blueprint Studio ontmoet hij daar Rob Goodwin. De twee besluiten in 2010 hun samenwerking voort te zetten in The Slow Show. Met gitarist Joel Byrne-McCullough, bassist James Longden en drummer Chris Hough voltooien ze het sfeervolle White Water, wat vijf jaar later verschijnt. Al erg snel volgt daarna Dream Darling waarmee ze de sound nog meer naar eigen hand weten te zetten. De twee kernleden knutselen 18 maanden lang aan Lust and Learn. Door de naamsbekendheid die ze hebben opgebouwd zijn de verwachtingen hoog gespannen.
De toon wordt direct gezet met het grimmige instrumentale atmosferische Amend, welke categorisch zowat in de ambient house te plaatsen valt. Het vormt een prima voorbode voor wat zal volgen. Klassiek geschoolde pianoklanken weerspiegelen het muzikale landschap waarmee de basis gelegd wordt voor het nieuwe sobere melancholische hoofdstuk van The Slow Show. Na de ritmische omschakeling komt romanticus Rob Goodwin voor het eerst zelf aan het woord in Eye to Eye. Zijn stemgeluid is nog net zo gebroken en donker als voorheen, en het voelt vertrouwd, als een ontmoeting met een verre vriend, die onverwachts passeert om zijn pijnlijke verhaal te vertellen. De geleefdheid doet bijna jazzy aan, een oude geest gevangen in een jong lichaam.
Ondanks dat de instrumentatie zich niet eens zo zwaar laat inprenten, en zelfs met enige luchtigheid laat leiden, blijft het neerslachtige karakter van de zanger bepalende. Nog meer ligt het accent op de elektronische arrangementen waar de bandleden hun passie in het spel kunnen leggen. Zoals het gitaarspel van Joel Byrne-McCullough vanuit het niks lijkt op te bouwen om vervolgens alle registers open te gooien in Eye To Eye. Hier laat hij zich voor het eerst op de voorgrond horen. Prachtig hoe hij zich weet te bedwingen om op het juiste moment zijn intrede te doen.
Alsof er een stukje gewenning in de weg heeft gezeten, verdwijnen de aarzelingen in de zangpartijen van Low. Rob Goodwin ademt een zelfverzekerdheid uit waar je u tegen zegt. Met hemelse klanken van een kerkelijk koor wordt een universeel einde gecreëerd. Wanneer de hulp ingeroepen wordt van gastvocalist Kesha Ellis ontstaat er in Hard to Hide een meer toegankelijke song. De stemmen passen mooi bij elkaar, met het iets wat hese hoge geluid van de zangeres in een prachtige onderschikkende rol tegenover de diepere hoofdzang.
Doordat bij dit soort tracks de spirituele top wordt opgezocht is het onmogelijk om hier de hele tijd op dit niveau te functioneren. Gelukkig maar, de meer geaarde songs komen ook goed binnen. Het stukken toegankelijker St. Louise wil hierdoor bijna heidens klinken. Na de klassieke harpsnaren en sederende blazers in Loser’s Game is het tijd voor het moment van bezinning. Dit wordt versterkt in het woordeloze Breath Air.
Met dromerige orkestratie werkt Goodwin zich vervolgens ook in het tweede gedeelte door zijn persoonlijke kwellingen heen. Bij het gemoedelijke The Fall ligt het accent op de vrouwelijke tweede stem die als een liefkozende echtgenote invalt. Het trompetgeschal laat in Vagebond wat van de Britse roots terug horen in een verder voornamelijk Amerikaans klinkend geheel.
Na het klein gehouden met zonnestralen opwekkende juweeltje Sharp Scratch zijn daar de hedendaagse indie Americana invloeden in Exit Wounds. Door zich voorzichtig steeds verder van de donkere fragiliteit te distantiëren ontstaat er een opbloeiende sound met een adembenemende open benadering. Met het punctueel uitgewerkte tweestemmige Places You Go sluit The Slow Show hun derde weergaloze goede plaat Lust and Learn af, en voldoet de hiermee ruimschoots aan de gehoopte verwachtingen.
The Slow Show - Lust and Learn | Alternative | Written in Music - writteninmusic.com