Editors - An End Has a Start (2007)

Tien jaar oud alweer. Ik constateer dat ik deze plaat na al die tijd nog steeds geregeld uit de kast trek. Daarom een halfje erbij

Min of meer in de lijn van het debuut qua sound en arrangementen, en compositorisch ook minstens zo sterk, maar met meer ruimte in de nummers en emotioneel wat rijker, hoewel ik het moeilijk vind om dat gevoel precies uit te leggen. Misschien heeft het er wel mee te maken dat dit album er voor mij vooral uitspringt door de uitzonderlijke "bruggen" van sommige tracks: waar een "bridge" (een muzikaal tussenstukje dus) vaak gebruikt wordt om een overgangetje te maken tussen een couplet en een refrein, of als alternatief voor een solo, of om gewoon wat extra variatie in de couplet/refrein-structuur aan te brengen, slagen de Editors er op deze plaat tot drie maal toe in om de spanning in hun toch al intense nummers nog een graadje op te schroeven via een melodie die door z'n onverwachte schoonheid boven de rest van de compositie uitstijgt en de adem beneemt. Van "How can you know what things are worth if your hands won't move to do a day's work?" (When anger shows) kun je nog zeggen dat het "niet meer dan" een pakkend melodietje is dat plotseling opduikt, maar bij de urgentie van "If a plane were to fall from the sky, how big a hole would it make in the surface of the earth?" (The racing rats) voel ik mezelf bijna halsoverkop met de melodie mee omlaag storten, en bij "Look up... through the trees to feel as small as you can..." (Escape the nest) stokt mij de adem elke keer weer in de keel, zeker in combinatie met die extatische elektrische gitaar die bijna als een mandoline klinkt. Het laatstgenoemde nummer en de opener (met z'n briljante refreinregel "The saddest thing that I'd ever seen...") zijn mijn persoonlijke favorieten, maar sowieso staat er net als bij The back room geen slecht nummer op. Maximale score.

Ik houd van beide bands, maar om the killers goedkope bombast te noemen is onredelijk. Het grootste verschil tussen deze bands qua diepte vind ik dat er bij the killers meer hoop in zit. Editors is iets donkerder zonder hoop. Beide prachtige muziek overigens

Knappe 2e plaat van Editors na hun overrompelende debuut. De band klinkt op dit album wat volwassener al vind ik de debuutplaat weer wat intenser. Escape The Nest is voor mij samen met de opener het prijsnummer van de plaat.

Perfecte opvolger van the Back Room. Helemaal kapot gedraaid en meegeschreeuwd met vrienden deze op alle 10 festivals per zomer die we aandeden. Mooie herinneringen. En de tracks staan nog altijd fier overeind in 2019.

The Racing Rats blijft toch wel hun beste nummer vind ik.

Erg goede en vooral leuke muziek dit! Het gitaarspel is goed en de zanger heeft een fijne stem om naar te luisteren. Niet elk nummer is even goed, vooral de laatste nummers zijn minder, maar dit plaatje bezorgt mij genoeg luisterplezier. Mijn favorieten zijn An End Has a Start (doet mij om een vage reden wat aan Spitting Games van Snow Patrol denken), The Weight of the World en The Racing Rats.

De eerste 3 albums van Editors zijn wat mij betreft echt van een consistent uitstekend niveau. Ik denk dat dit de meest gedraaide van de 3 is. Fijne sfeer, goede productie en geen zwak nummer te bekennen. Eigenlijk is er vrijwel niets aan te merken op dit album. Geen 5 sterren, die zijn alleen voor de ultieme en onverslijtbare klassiekers, daarvoor is het net even te eenvormig.

Behoorlijk overroepen groep voor mij.
De bombast stoot me af.
Om het in wijntermen te zeggen:
Veel extractie, zware houtlagering, alcohol en rustieke tannines.

Ik ben geen vinoloog... bocht, bedoel je?

Bocht niet nee.
Eerder zo n Australische wijn uit het warenhuis die het eerste glas wel lekker smaakt maar vanaf het tweede begint te vervelen. En vanaf het derde glas ligt hij zwaar op de maag, doordat er veel te veel alcohol en materie (extractie) is. De wijn kan dit niet dragen, de drinker ook niet.

PS: Iemand met Oblivians als avatar

Wat is dit toch een bombastische draak. Werkelijk iedere song, ja iedere song, wordt de nek omgedraaid door de gitarist die maar blijft meegalmen met de melodie. Gruwelijke keuze.

Wederom een fijne plaat van Editors, deze draai ik nog steeds regelmatig als ik weer even die Editors fase heb, nadat 'The back room' ook gedraaid is uiteraard, een geweldig debuut trouwens, beide op lp al een tijdje. Ik zelf heb ook vaak bij bands die de gitaren en drums flink hard laten doordreunen of dat ook daadwerkelijk goed past bij de band, en ik blijf nog steeds vinden dat de heren dat op 'An end has a start' sterk doen, ik blijf dit een topplaat vinden. 'How can you know what things are worth if your hands won't move to do a days work'. Sterk stukje vind ik dat in dat nummer.

Weergaloos album met een gigantisch sterke (atmos)sfeer in zich. Zang is topklasse en draagt de tracks tot grote hoogte in dit harmonieuze, gezond tragische en ongespeeld grootste geheel. Echt heerlijk.

Je bijnaam sluit ook naadloos aan bij de gemiddelde thematieken van deze plaat ....