Rolling Stones - Exile on Main St. (1972)

Zeker,leuk om dit soort berichten van Lennert & Ruud te lezen, kan me er alleen niet vinden

En Jelle78 natuurlijk!

Hoe kom je erbij dat dit the White Album van the Stones zou zijn? Juist niet. Het is een album vol met rock, met flinke scheuten blues en soms country. De plaat heeft juist een duidelijke stijl, terwijl the White Album soms verschillende kanten op schoot. Jij noemt die bluesrock stijl saai, het is eerder rustiger dan op sommige nummers van Sticky Fingers. Maar rustiger is zeker niet persé saai.

Vind eigenlijk dat die vergelijking wel klopt. Althans, ik deel zijn mening. Muzikaal zijn het 2 totaal verschillende albums. Maar gezien de status/waardering van het album, de lange speelduur (dubbel LP) en de muzikale variatie op de plaat is het The White Album van de Stones.

Dat het een dubbel LP is lijkt mij toch niet het allerbelangrijkste? Verder vind ik dus de muzikale variatie op the White Album van the Beatles veel groter. Op Exile hoor je bluesrock, classic rock, wat vleugjes country: het album heeft een herkenbare sound. Ik vind het trouwens allebei geweldige platen, maar dus heel anders.

Dat is niet het allerbelangrijkste, daarom noem ik nog een paar dingen . Dan zou ik er trouwens ook wat gospel en/of soul bij willen voegen. Dit album heeft inderdaad wel meer een eigen sound dan the White Album.

nee dat dat even duidelijk is!

De Witte staat vooral vol met solowerkjes van de leden. Feitelijk hadden The Beatles al genoeg van elkaar. Wel een bijzonder album natuurlijk.
Exile is veel meer een eenheid. Keith en Mick die ook met de gitaren op schoot veel bedachten op die manier. Saai? niet echt naar mijn idee. Zover waren The Stones nog niet.

Fijn album. Op het eerste deel veel blazers te horen wat het geheel een soul geluid geeft dat de Stones goed past. Het 2e deel is meer bluesrock, bekend terrein, maar dat mag de pret niet drukken. Hoewel ik veel andere bands beter vind dan The Stones valt er voldoende te genieten.

Dit is een heerlijk album waar de energie vanaf spat. Heerlijk de combinatie van blazers, piano en Mick Jagger die alles eruit gooit.

Ik heb de Stones pas relatief laat ontdekt, en heb nu dit album op vinyl gekocht afgelopen weekend.
Heb m nu voor de 4e keer opstaan sinds zaterdag, fantastisch album staat geen slecht nummer op.

Ze werden in 1962 in Londen opgericht door gitarist Brian Jones, die zanger Mick Jagger, gitarist Keith Richards,bassist Bill Wyman, drummer Charlie Watts en pianist Ian Stewart wist te binden aan wat als de Rolling Stones de wereld zou gaan veroveren. Sinds het album “THEIR SATANIC MAJESTIES REQUEST” verschenen hun albums niet meer in verschillende uitgaven. Tot dat moment was er bij elk album een verschil in de release in Engeland en die van Amerika. “EXILE IN MAIN ST.” was het vijfde album sinds het genoemde album uit 1967 en verscheen op 12 mei 1972 en was het eerste dubbelalbum van de tot een 5 tal gereduceerd groep. Ian Stewart moest al snel het veld ruimen, volgens hun manager was een groep met 6 leden niet te verkopen, één te veel en dus werd Stewart verzocht te vertrekken. In 1969 overleed “founding member” Brian Jones en zijn vervanger werd Mick Taylor, die ook op dit album te horen is. Het overgrote deel van de tijd die de band stak in de opnames van dit album werd gedaan in het onderkomen van Keith Richards, villa Nellcôte in de Côte d’Azur in zuid Frankrijk. De 18 tracks klokken gezamenlijk 67 minuten muziek en nagenoeg elke track is van grote klasse. Ondanks, of misschien wel door het gebruik van verdovende middelen, was de creativiteit van de heren op een ongekend hoog niveau en ook de medewerking van gasten zoals Nicky Hopkins, Billy Preston en Ian Stewart op piano en Bobby Keys op saxofoon is een waardevolle toevoeging aan de toch al klasse songs. Van dit album bereikte in Nederland alleen de single “TUMBLING DICE” de Top 40, voor de rest deden de andere singles niets. Daarentegen is het album uitgegroeid tot een regelrechte klassieker. Opener “ROCKS OFF” geeft meteen een visitekaartje af. De typische Stones ritmes, blazers, zeer aanstekelijke melodie, geweldig nummer. “RIP THAT JOINT” is een rauwe uptempo rhythm & blues track waarbij je niet stil kunt blijven zitten/staan. “SWEET VIRGINIA” is een ballad waarvan de heren er in hun carrière wel meer gemaakt hebben, deze is ook weer onweerstaanbaar, vooral door het heerlijke refrein. “SWEET BLACK ANGEL” is een bijna 3 minuten akoestisch liedje waarbij de stemmen van Jagger en Richards mooi samen smelten, de akoestische gitaar van Mick Taylor prominent aanwezig is en Jagger laat horen een uitstekende harmonica speler te zijn. “HAPPY” wordt door Richards gezongen en is een traditionele Stones kraker, “VENTILATOR BLUES” is zoals de titel al aangeeft, een lekker mid tempo bluesy song, het slepende “LET IT LOOSE” is met zijn ruim 5 minuten het langste nummer van “EXILE ON MAIN ST.” en “SHINE A LIGHT” is ook weer een mid tempo bluesy rocker, waarin Jagger heerlijk zingt. Wat mij betreft scoort dit album samen met “AFTERMATH”, “LET IT BLEED”, “STICKY FINGERS” en “STEEL WHEELS” het maximum, omdat er geen zwakke song bij zit en het van nummer 1 tot aan einde van “SOUL SURVIVOR” allemaal erg goed gespeeld, gezongen en geschreven is. Top plaat!

Hier had ik meer van verwacht. Elk nummer is los zeker ok, maar helaas amper ook niet meer dan dat. Het album verwordt hierdoor tot één lange brei met te weinig uitschieters. De tijdsduur van het album is ook niet evenredig met de kwaliteit. Ik twijfelde om 3 sterren te geven, maar aangezien het album me ook niet per se stoort komt het toch iets hoger uit.

Eerste luisterbeurt dumb_helicopter?

In dat geval: Het is voor velen een groeiplaat. Ik was in het begin ook wat teleurgesteld.

Klopt! Ik ben mijn hiaten in de top-250 aan het opvullen. Misschien dat ik het ooit nog eens een herkansing geef, maar dat zal pas nadien zijn. Langs de andere kant spreken lang niet alle nummers van TRS aan dus mogelijk is het gewoon minder my cup of tea.

On-Rolling Stones goeie plaat. Het klinkt als een grote groep vrienden die spontaan een heleboel ouwe evergreens aan het jammen zijn. Het zijn echter allemaal nieuwe nummers. Geweldige sfeer, en een paar van hun beste nummers ooit. By far hun beste werk.

Niet allemaal nieuwe nummers; Shake Your Hips is van Slim Harpo en Stop Breaking Down van Robert Johnson.

Ik vind dit een album met hoogtes en laagtes. Ik vind hun albums van de jaren 60 beter.

Hun masterpiece imo Veel rock, blues, het hoogtepunt van hun oeuvre. Deze lijn werd nog wat doorgetrokken met het iets mindere Goats head Soup, hierna werd het minder. Toch liepen deze opnames ook niet vlekkeloos, veel nachterlijke sessies vol ergernissen, wachten tot Keith kwam en die dan niet kwam enzovoort

Dit is een heerlijk album. De productie is uitstekend en de nummers zijn genieten. Genieten.

Mijn favoriete Album van mijn favoriete Band. stuk voor stuk goede nummers.
Vind alleen I just want to see his face een beetje een apart nummer.
Ondanks dat een dikke 5 sterren van mij.

Het best scorende Rolling Stones album in de overall lijst van best ever albums met een 43e plaats. Op de huid gezeten door Sticky Fingers en Let it Bleed. Ik ben geen echte fan, maar deze albums scoren bij mij ook het hoogst als het om de Stones gaat met alle drie 4*.

Wel scoort de tweede helft van dit album een stuk beter dan de eerste. Daarom duurt het album mij zeker niet te lang. De 10 bonusnummers laat ik daarbij even buiten beschouwing.
De eerste drie nummers vind ik matig. Pas vanaf Casino Boogie wordt het beter. Zeker door Tumbling Dice en Sweet Virginia. Vervolgens zakt het weer iets in, maar vanaf Loving Cup is het genieten geblazen.

De 1e plaats in de 100 Greatest Albums of 1972 vind ik niet geheel terecht. Er waren naar mijn mening betere albums in 1972. In de best ever albums lijst over 1972 scoort het album op dit moment plaats 2.

Let it Bleed is mijn favoriet. Maar dit Exile is wel het beste album wat de Stones hebben gemaakt! Waanzinnig lekkere productie ook.

Heerlijk relaxed album van de heren, het klinkt echt alsof ze ergens in the south op een porch lekker aan het spelen zijn.

Niet Sgt. Pepper, maar Exile wordt door veel muzikanten gezien als het beste album ooit. Het heeft geen zin om een discussie te starten of dat terecht is of niet. Smaken verschillen immers. Maar dat deze dubbelaar van ongekend niveau is, mag duidelijk zijn.

Opgenomen in Zuid-Frankrijk onder een hemel van zon, drank en drugs hebben de Stones met dit album eigenlijk hun eigen graf gegraven. De lat lag door Exile simpelweg te hoog. Hoewel niet alle nummers mijn smaak raken, zit er eigenlijk geen zwak nummer tussen. Dat het drumstel van Charlie in de kelder in een van de paardenstallen stond, hoor je op de een of andere manier. Op het zompige I Just Wanna... bijvoorbeeld. Het lijkt wel alsof oude paardendekens over de trommels zijn gelegd. Hoe goed dit nummer is, hoorde ik pas toen ik een cover door The Black Crowes hoorde.

Andere parels? Angie en Wild Horses worden gezien als de ballads van de Stones. Ik denk echter dat Let It Loose veel beter is. Mick Jagger klinkt nergens zo vol van pijn. De koortjes zijn briljant en versterken alles wat de zanger ons wil vertellen. Een gebroken hart zoals je ze zelden hoort.

Tumbling Dice is misschien wel de ultieme Stones track. Open G stemming en een fantastisch intro. De tekst is multi interpretabel, maar wel typisch Stones. Vrouwen, gokken en een leven lang onderweg. De gok metaforen zijn bovenal verwijzingen naar het leven van de heren in die tijd. Denk ik.

Soul Survivor is een vergeten diamant en komt van de hand van Keith. Rocks off trapt de plaat lekker af en wordt steeds meer bombastisch. De blazers geven het hele album een extra laag. In later werk maken de rockers daar veel te weinig gebruik van, als je het mij vraagt.

Wie dat nog niet heeft gedaan: luister gewoon. Ik kan zoveel zeggen.

Ik ben geen super Stones fan maar ben wel opgegroeid met de platen vanaf Sticky Fingers (top album!) en alles wat daarna kwam. Als ik alles op een rijtje zet (Sticky Fingers, Exile on Main St., Goats Head Soup, It's Only Rock n Roll, Black and Blue, Some Girls, Emotional Rescue, Tattoo You ) dan moet ik bekennen dat ik dit album het minst draai en leuk vind. Ik weet dat voor de fans het Stones album is maar hoe vaak ik het ook draai (en dat is heel wat keer geweest) ik kan er niet echt warm voor lopen. Mijn favorieten zijn Sticky Fingers, Black & Blue. Emotional Rescue en Tattoo You. En ook voor Goat's Head Soup heb ik een enorm zwak. Hier staan wel mooie nummers op maar ik blijf toch te vaak nummers skippen en dat is bij mij geen goed teken. Een te fragmentarisch album voor mij denk ik, maar ga het binnenkort weer eens proberen.

Rainmachine
Wss heeft dan ook een ene Steve L zich er mee ingemengd...moet haast wel
Vandaar jou oordeel over Exile

Zou-zo-maar-kunnen teus maar in 1972 hadden ze nog geen bass boost / loudness knop op de stereo zitten en kon Steve L zijn jaren 80 trucje nog niet uithalen

eerste stones-album dat ik (een paar jaar geleden) kocht, een mooie engelse persing. hoorde van iemand dat dit de beste stones-elpee was; hij kreeg meteen gelijk! ik ben nog steeds helemaal weg van het ongepolijste, pure geluid. prachtige muziek. wow!