Rolling Stones - Exile on Main St. (1972)

Op de een of andere manier pakt dit album mij totaal niet. Gisteravond nog eens beluisterd, na in het verleden al vaker geluisterd te hebben, van begin tot eind maar de meeste nummers doen mij weinig tot niets. 'Rip this joint' en 'Happy' vind ik nog wel aardig maar van de andere nummers word ik niet warm of koud. Ik zal deze niet vaak opzetten.

Dat kan en daar is niks mis mee.
Ik zou je hoogstens kunnen aanraden om eens wat luistertijd te steken in de roots waardoor de stones beïnvloed zijn.
Jaren 50 Rock & Roll, Roots, Blues, Gospel, Soul.
Voor mij is dit een van de beste Stones albums omdat deze invloeden zich naar mijn mening kristalliseren in die unieke Stones-sound, die op zijn beurt weer authentiek wordt.

Ik heb met dit album dezelfde ervaring als No One. Als 18-jarige voor het eerst gehoord en toen vond ik het helemaal niks. Bij albums als Let It Bleed en Beggar's Banquet viel het kwartje daarentegen wel meteen. Heb 'm zelfs op CD gekregen en zo goed als nieuw weer doorgegeven als cadeau.
Nadat ik een paar losse tracks (Happy, Tumbling Dice) op verzamelaars tegenkwam en Ronnie Lane een live versie van Sweet Virginia hoorde doen begon het toch weer te kriebelen. En langzaamaan is dit gewoon een groeiplaat gebleken. En dat zijn in mijn ervaring de echte blijvers.

Net als No One stond ik na de eerste luisterbeurt sceptisch tegenover dit Stones-album wegens wat te rommelig maar uiteindelijk beschouw ik het nu ook als een meesterwerk vanwege het spelplezier en de diversiteit. Inderdaad een groeialbum.

Exile weerspiegelt vooral waar The Stones goed in zijn.
Rock, blues en country elementen.
Dit allemaal in een goudeerlijke produktie gegoten.
De balans is erg goed en het blijkt vooral ook dat de tandem Richard/ Taylor perfect werkt.
Op deze komt alles samen en dat hebben ze nooit meer overtroffen.
Sticky Fingers was al geweldig, maar deze gaat er nog ff overheen wat mij betreft.

Zo mee eens bikkel2 ! Dit album is weergaloos.
Let it Bleed, Sticky Fingers en Exile on Main St. zo geweldig goed alledrie, dat als ik lust in de Stones krijg ik een van de eerste twee of deze opzet.
Want Exile vind ik nl. anders lekker!
Heel vroeger was Tumbling Dice mijn favoriet van deze lp, nog steeds erg prima, maar er zijn zovele toppers dat ik na het laatste nummer denk dat ik Exile echt in mijn Top 10 moet plaatsen.
Maar ja ?dat heb ik ook met de andere 2...

Mooi oprecht beschreven Hans en helemaal mee eens.
68/72 is top en hoewel The Stones nadien in de 70's nog goed overeind bleven, is Exile hun echt laatste masterpiece, wat mij betreft tenminste.
Sticky Fingers heeft misschien individueel wat meer memorabele nummers, maar het geheel is hier zo sterk, dat ondanks dat het een dubbelaar is, alles boeit.
Het is de vibe, de muzikaliteit en het gepassioneerde.
Op volgende albums gaan The Stones steeds meer volgen, wat uiteraard geen bezwaar is, maar uiteindelijk wel hun hun artistieke input beperkte.

Inderdaad.
Zou 't moeten nakijken, maar Angie bekoorde me nadien nog het meest .....
Stop Breaking Down ...en dan naar mijn mandje ; zorgt voor een heerlijke nachtrust ☺️

Truste !

Toen deze plaat uitkwam werd in mn omgeving best lauw gereageerd. Zelf viel ik gelijk als een blok voor dit album. Eerst op vinyl later op cd en daarna de speciale cd versie. Ga eenpersoonlijke top 50 vinyl samenstellen en deze zit daar zeker in. Kan deze wekelijks draaien.

Op de beurs volop te vinden voor 22.50

heb m toch laten staan, want 4 exemplaren wordt wat overdreven.

Eigenwijze lennon...

Haha.. nee... prioriteiten.. wat heb ik aan 4 dezelfde albums? Het houdt een keer op.

Heel verstandig. Maar dat geluid...

Ben nu ook al heel tevreden... wat niet weet wat niet deert he... al weet ik wel hoe 45rpm remastered kan klinken...heb er een paar.

Man, je voelt de bedwelming van alcohol en drugs, een zweem van zweet op de gitaar, de hitte van de muren waar de opnames plaatsvonden - een perfecte plaats voor zwoele zomeravonden als deze.

Dat is nog eens een bondige maar doeltreffende gedachte over deze topper van The Stones.

Helemaal eens ook. Moeizaam proces in de vochtige kelder van Keith in Frankrijk.
De gastheer liet het nog wel eens afweten en door zijn heftige drugsgebruik dienden de anderen daar maar een mouw aan te passen.
Toch een geweldige samenwerking tussen Mick en diezelfde Keith. Veelal liedjes die met de acoustische gitaren op schoot zijn ontstaan.
Mick Taylor die het dan weer mooi inkleurde met geraffineerde gitaarpartijen ( veel slide.)

Bijna on-Stones goed, deze plaat. In de zin, dat iedere andere Stones plaat, zeker voor Beggar's en na deze, het in mijn ogen moet hebben van een paar heel goeie nummers, en veel zwakke. Dit is van begin tot eind een heerlijk album. Zweterig en alcohol overgoten inderdaad.

Vaste waarde in mijn Top 10. Fenomenale plaat. Ik kan mij ook vinden in de mening van buurman dat de plaat bijna on-Stones goed is. Recent heb ik "sympathy for the devil" gelezen en de schrijver geeft hiervoor Brian Jones de credits en stelt dat hierna de kwaliteit van het materiaal drastisch is gedaald. Dat laatste klopt. The Stones blijven nadien ver onder het niveau van deze plaat, maar daarmee krijgt Brian Jones teveel en The Stones te weinig.

Brian Jones was al niet meer in de band met deze plaat. Sterker nog, hij overleed in 1969.
Of begrijp ik je niet goed?

Paul Trynka, de schrijver van de aangehaalde biografie van Brian Jones stelt ook dat The Stones zonder Brian Jones geweldige muziek. Hierbij wordt "Sticky Fingers" als meesterwerk omschreven en "Exile on main street" als geweldig, onregelmatig epos. Maar........daarop stelt hij dat men werkte op een soort van magisch residu dat daarna snel in kwaliteit achteruit ging. Het magisch residu is een verwijzing van hem naar Brian Jones. Het is terug te vinden op pagina 390. Mij gaat het te ver, zoals ik stelde: The Stones krijgen te weinig en Brian Jones te veel.

Discussie over de rol van Brian Jones binnen de band is verplaatst naar The Rolling Stones

Toen de Rolling Stone (het tijdschrift dus) in 1987 twintig jaar bestond, vierde de redactie dat met een speciaal nummer met daarin de top-100 van (volgens hen) de beste albums uit die twintig jaar, en in dat door mij inmiddels honderden malen doorgebladerde lijstje stond Exile on Main St. op nummer 3. Indertijd heb ik het album al eens geprobeerd, maar ik hoorde er eigenlijk niet veel bijzonders in, net zoals ik wel de verplichte Stones-compilaties had maar ze eigenlijk maar zelden draaide. Nu heb ik hem dan toch maar weer opnieuw geprobeerd, ondanks het feit dat ik inmiddels nog steeds nauwelijks iets van de Stones in huis heb (alleen Black and blue en Forty licks). Na tien keer draaien kan ik absoluut niet zeggen dat het kwartje inmiddels eindelijk gevallen is, hoogstens misschien een dubbeltje.
        O, ik snap de invalshoek wel, en ik ben er ook helemaal vóór, het idee dat spontaniteit, directheid, rafeligheid, rauwheid en energie belangrijker zijn dan perfectie en geliktheid en zielloosheid en steriliteit, maar ik vind hier gewoon teveel middelmatigs op staan. Wanneer de nummers hierop goed zijn zijn ze dikwijls ook meteen fantastisch, maar voor elke geweldige rocker als Rocks off (met die niet opvallende maar wel ijzersterke piano van Nicky Hopkins) en Happy (net zo onweerstaanbaar swingend als Brown sugar maar helaas niet half zo succesvol als single) is er een flauwe rocker als Rip this joint (melige saxsolo) of Casino boogie, en tegenover elke meesterlijke ballade als Torn and frayed, Let it loose en Shine a light (alle drie echt prachtig) staan een stel nummers die eerder interessant dan echt goed zijn, zoals het country-achtige Sweet Virginia, het aparte maar niet bijzonder goede I just want to see his face en Robert Johnsons Stop breaking down dat me alleen maar naar het origineel doet verlangen.
        Natuurlijk kan de flow en de kracht van 68 minuten muziek zó groot zijn dat ook de mindere nummers in het geheel worden meegesleurd, zodat je je na afloop alleen maar de impact van het totaal herinnert (waardoor na verloop van tijd ook het mindere materiaal beter lijkt te worden doordat de kwaliteit van de betere nummers er als het ware op afstraalt), maar ik hoor gewoon teveel (naar mijn smaak) matige en niet boeiende nummers om in die flow te kunnen blijven. Ik zal Exile on Main St. nog wel eens draaien in een poging te ervaren waarom zoveel mensen dit zo'n geweldige plaat vinden, maar evengoed gaat het nooit meer wat worden tussen de Stones en mij: ik onderken hun kwaliteit, maar heb er op de één of andere manier geen klik mee.

Ik ben absoluut niet van het verbieden, maar als er dan toch iets verboden moest worden, dan wel dubbelalbums. Zeker tegenwoordig moeten cd's langer dan een uur duren, maar eigenlijk is die speelduur van ongeveer 40 minuten nagenoeg perfect. Uitzonderingen daargelaten.

Vijftig jaar geleden waren dubbelaars nog een luxe, maar in de meeste gevallen hadden (en hebben) de artiesten in kwestie niet genoeg inspiratie om zoveel kwaliteit te leveren. Nu is The Rolling Stones sowieso al een band die wat mij betreft op bijna elke plaat wel een (paar) keer de plank misgeslagen heeft. Die kans neemt natuurlijk wel toe op Exile On Main St. Nou moet ik bekennen dat de heren het niet slecht gedaan hebben. Er zit niets tussen wat me irriteert of wat matig is. Aan de andere kant ben ik ook nergens opgeveerd. Het valt op dat men vaak wat feestelijk uit de hoek wil komen. Zeker de bekende blazers dragen daar aan bij. Het gevoel dat vooral bovendrijft, is dat hier opvallend veilig gemusiceerd wordt. De Stones doen hun ding en echt niets meer dan dat. Er zit niets tussen dat eruit springt. Er is geen enkele drang om te experimenteren of om risico's te nemen. zodoende vind ik het maar een saaie zit en krijgt het een zesje omdat een onvoldoende toch net te zwaar is.


Tussenstand:
1. 12x5
2. Sticky Fingers
3. Their Satanic Majesties Request
4. Aftermath
5. The Rolling Stones
6. The Rolling Stones No. 2
7. Out Of Our Heads
8. Between The Buttons
9. Exile On Main St.
10. Beggars Banquet
11. Let It Bleed

Het White Album van The Rolling Stones. Hier bedoel ik vooral mee dat het te lang duurt en dat de fans er kennelijk dol op zijn, maar dat ik er weinig mee kan. Waar ik me bij The Beatles ergerde aan de hoeveelheid meuk naast toffe songs, erger ik me hier aan hoe ongelooflijk saai alles is. Waar ik bij Sticky Fingers op ieder nummer hooks en zanglijnen kon onthouden, heb ik door het voortkabbelende karakter van dit album echt moeite om mijn aandacht ergens op te focussen. Bij de derde keer luisteren viel me op dat ik Ventilator Blues nog best aardig vind. En vooruit, Soul Survivor is ook lekker opzwepend.

Wat Ruud ook zegt: saaie zit en een zesje omdat een onvoldoende net te zwaar is. Voor mij te weinig scherpe randjes of echt hartverscheurende songs. Productie is goed en de songs zijn verder wel prima aangekleed. Waarom dit top 250 materiaal is ontgaat me echter compleet.

Tussenstand:
1. Sticky Fingers
2. Their Satanic Majesties Request
3. Let It Bleed
4. Beggars Banquet
5. Aftermath
6. Exile On Main St.
7. Between The Buttons
8. 12x5
9. Out Of Our Heads
10. The Rolling Stones No. 2
11. The Rolling Stones

Ik ben het wel eens, inzake af en toe saai en ook wel eens songs waarop behoorlijk wordt misgekleund.

Het komt ook allemaal uit een tijd (in het algemeen), dat jaarlijks albums moesten worden aangeleverd, een kritische blik minder nodig was (te weinig tijd voor en geen zin in, te stoned, te dronken, teveel ruzie in de band) omdat albums (zeker van de Stones) toch wel werden verkocht. En dan kunnen de songs vrij plichtmatig worden ervaren, als ik mij zo voorzichtig genoeg mag uitdrukken.

Toch zijn zeker niet alle songs als zodanig te kwalificeren, dat zou te ver voeren.

Er zit bij de Rolling Stones maar 1 ding op: eigen gedegen compilaties maken.
Zelf Exile on Mainstreet terugbrengen naar je meest favoriete 40 minuten.

En bijvoorbeeld albums die vrij gelijktijdig zijn uitgebracht (en uitwisselbaar zoals Goats Head Soup en It's Only Rock and Roll) eveneens samenvoegen en ook terug brengen naar 40 minuten. Het is even een werkje maar schept veel voldoening.

Te weinig scherpe randjes, te veilig gemusiceerd .... soms vraag mij af sommige users een ander album hebben beluisterd. OK, de eerste keer stond ik daar ook vrij sceptisch tegenover (de verkoop was aanvankelijk ook matig) maar uiteindelijk hoor je de gedrevenheid, het spelplezier, de diversiteit en de vakkundigheid.

Ik zie termen voorbij komen als saai en voortkabbelend, tja.
Vind dit juist een enorm gevarieerd album van The Stones, voor mij persoonlijk een weergaloze plaat van de heren die met enige regelmaat zijn weg in de CD speler weet te vinden.

Het blijft uiteindelijk allemaal een kwestie van smaak. Ik vind de uiteenzettingen van lennert en Ruud C in ieder geval boeiend. Altijd leuk om de bevindingen te checken in een omvangrijke marathon als deze en andere.
Ik zie het vaak anders ( zeker bij The Stones heb ik al gemerkt )Maar het zijn in ieder geval oprechte meningen.

Van de Grote Vier van de Stones (Beggars Banquet, Let It Bleed, Sticky Fingers en Exile On Main St.) was Exile de eerste die ik in m'n bezit had. Alleen daarom al heeft het een speciale plek in mijn hart. Vanaf de eerste luisterbeurt vond ik het een bijzonder album en al snel was het mijn favoriet. En nog steeds behoort het tot één van mijn favoriete platen allertijden.
Exile On Main St. is voor mij de samenvatting van waarom ik de Stones de beste band ooit vind. Een veelheid aan stijlen passeert de revue in een serie geweldige nummers. Niet één nummer springt er echt bovenuit, maar het is juist het geheel dat het zo ontzettend goed maakt. Een nummer als Loving Cup vond ik altijd al wel goed, maar pas de laatste jaren ben ik er achter gekomen hoe ontzettend goed dat nummer in elkaar zit. Ook Ventilator Blues is zo'n nummer. In eerste instantie "gewoon" een bluesnummer, maar hoe vaker je het hoort hoe beter het wordt.
Doordat er niet één nummer duidelijk bovenuit steekt kan ik mij tot op zekere hoogte voorstellen dat je Exile bij eerste beluistering saai vind. Het is geen album dat al haar geheimen na een paar luisterbeurten al prijsgeeft. Maar dat maakt het ook zo'n heerlijk album. Zelfs ik hoor er soms nog nieuwe dingetjes in.

Een album met een speelduur van meer dan 50 minuten leidt vaak tot enkele mindere nummers. Dat is op Exile geenszins het geval. Elke noot is wat mij betreft raak op deze laatste grote klassieker van de Stones. Wederom 5 sterren dus. Op dit moment net onder Beggars, maar die twee wisselen regelmatig bij mij.

Tussenstand:
1. Beggars Banquet: 5*
2. Exile On Main St.: 5*
3. Sticky Fingers: 5*
4. Let It Bleed: 4,5*
5. Aftermath: 4,5*
6. The Rolling Stones: 4*
7. Their Satanic Majesties Request: 4*
8. Out Of Our Heads US: 4*
9. The Rolling Stones Now!: 3,5*
10. 12 X 5: 3,5*
11. The Rolling Stones No. 2: 3*
12. Between The Buttons: 2,5*
13. December's Children (And Everybody's): 2,5*