Moet ik happen? Oké, happen dan maar. Wel even de disclaimer dat het om mijn mening, mijn referentiekader en mijn muzikale beleving gaat.
Ik heb hem eerst maar weer eens beluisterd. Ik blijf toch van mening dat dit een halfslachtige poging blijft van PJ. Ik hoor een band die bijna geen enkele moeite genomen heeft om zichzelf opnieuw uit te vinden, en ook niet een band die voor een exploratie van hun bestaande sound gekozen heeft. Dance of the Clairvoyants (post-punky ritmes) en Quick Escape (meerlagig gitaarspel met distorsie) tonen nog een kleine poging van de band om nog enigszins innovatief voor de dag te komen, maar de rest van het album gaat ten onder aan clichés.
De creativiteit is er gaande de jaren uitgeslopen, wat overblijft is een eenvoudige song-structuur. Dit hoeft geen probleem te zijn, als het eindproduct spannend is. Het album staat vol met geforceerde solo's, ongeïnspireerde melodieën en een Eddie Vedder die zelfs met vlagen vlak klinkt. En het is verdorie wel Eddie fucking Vedder waar we het over hebben. Dan mag je de lat toch echt wat hoger leggen. Superblood Moon is hierin voor mij het grootste teken aan de wand, zo'n beetje alle rock clichés in een nummer gedouwd.
De legendarische status van Pearl Jam is wat mij betreft onbetwist, pioniers van de grunge scene natuurlijk. Juist daarom vind ik het pijnlijk om de band zo te zien afglijden tot een karikatuur van de jaren '90 rock sound. Aan de andere kant, moet je altijd innovatief bezig zijn als band zijnde? Aan de vele positieve reacties te lezen hier, weet PJ zijn fans nog altijd op de wenken te bedienen. Zelf zie ik liever dat een band zijn legacy intact houdt en dit soort albums achterwege laat (Pixies ook zo'n geval imo). Anderzijds, als er een publiek voor is: Gewoon lekker blijven rocken Pearl Jam. Maar in dat geval ga ik op zoek naar de bands die wat meer durven.