Pearl Jam - Gigaton (2020)

Na het wel erg matige Superblood Wolfmoon valt deze plaat me nog best mee. Ik heb er ook niet meer de klik mee die er wel was in de 90s. Maar dat viel ook niet te verwachten. Best oké nog.

Waarom is dit nou ineens 'kinderrock'? Of juist 'dad rock'? Het is geen Born To Be Wild of We Are the Champions?! Dit is niet te volgen commentaar. Goed onderbouwde kritiek kan je het niet eens noemen.

Zijn voor mij Pearl Jam albums als geheel zelden heel bijzonder, maar dit album kost me oprecht moeite om in zijn geheel af te luisteren.

Hetzelfde kan ik ook zeggen. Een of twee nummers zijn prima, maar verder mist het voor mij het venijn dat ik zo goed vond aan Ten.

Gigaton wordt in de internationale pers relatief goed ontvangen, termen als; vernieuwend en muzikale vooruitgang vallen geregeld. Ook het feit dat Pearl Jam op volwassen wijze hun nummers op moderne wijze voor het voetlicht brengen zijn teksten die terugkomen in diverse recensies. Ik wil mijn mening zeker niet opdringen maar ik sta toch een stukje kritischer tegenover deze worp van de heren. Bij mij leeft ook de vraag in hoeverre de 'muziekpers' gewoon allang blij is met een teken van leven van de heren op plaatgebied. Daarnaast bekruipt mij ook het gevoel dat elke 'scheet' van deze band vanwege het roemrijke verleden wordt uitvergroot, alsof Vedder en consorten nog steeds de toon zetten in het muzikale landschap.
Gigaton is in mijn ogen niets meer dan een redelijk plaatje met enkele missers, een paar degelijke nummers die zeker niet tot het beste van hun repertoire behoren en twee a drie uitschieters naar boven. Hoe langer hoe meer drijven de albums (en dat is op zich niet erg) van Pearl Jam op de vocale kwaliteiten van Vedder maar hoor ik maar bar weinig ontwikkeling in de muzikale en instrumentale begeleiding (op dit plaatje). De muziek is weinig meeslepend, vormt te weinig een geheel en is onevenwichtig van aard. Obligate rocksongs als Who Ever Said en Never Destination heb ik al veel eerder van de heren gehoord en ook een stuk beter.
Dat wil niet zeggen dat Gigaton een slechte worp is gebleken, het is meer een constatering van het gebodene maar dat is mijn persoonlijke mening.

Helemaal eens. Ik vind het een fijne plaat geworden. Ik hou erg van hun sound. Dit is niet een baanbrekende of echt vernieuwende plaat. Zeker niet. Maar van een band die inmiddels 30 jaar bestaat hoeft dat toch ook niet? Ik hoor mooie songs. Echt een verbetering ten opzichte van Lightning Bolt. Ik moet het album nog goed luisteren om de highlights en evt. mindere goden te kunnen benoemen en vooral ook waarom, maar tot nu toe ben ik erg tevreden.

Ik heb zin in 22 juli!!

Sinds wanneer is het van belang dat je hier 'goed onderbouwde kritiek' levert? Soms vind ik gewoon iets en roep ik dat, en ga ik ervan uit dat de goede verstaander snapt wat ik bedoel. Of er op z'n minst iets in herkent. Maar goed, een bescheiden 'onderbouwing' dan: ik vind dit 'dad-rock' omdat het me allemaal vreselijk ouderwets en anachronistisch in de oren klinkt. Als in: been there, heard that. Precies wat ik al een jaar of 20 hoor bij deze band. Ik turf hoogstens 2, 3 sterke, frisse nummers (waaronder Clairvoyants); precies de songs waarin ze iets ánders proberen dan PJ-volgens-het-boekje. Want dat kennen we na 30 jaar wel.

Bedankt voor de onderbouwing, nu begrijp ik wat je bedoelt. Je vindt het kort gezegd teveel van hetzelfde van de band. Dat is toch echt wat anders dan het begrip 'dad-rock'. Ik ben juist blij dat ik ook weer meer ouderwetse Pearl Jam gitaarnummers hoor, omdat ze daar met name op de laatste 2 albums wat vanaf gedreven waren. Zo zie je.

Je ziet gelijk het voordeel van een onderbouwing. Dat levert 2 andere interpretaties van 1 dezelfde plaat op. Als we hier op Musicmeter teveel gaan roepen, dan wordt het snel een soort van Twitter. Dit is veel waardevoller.

Ik weet wat 'dad-rock' inhoudt en dat dat misschien niet helemaal hout snijdt (al zei ik dus óók dat ik het ouderwetse, anachronistisch aandoende muziek vind, muziek die mijn vader goed had kunnen vinden als ik een twintiger was ofzo, maar dat ben ik eerlijk gezegd niet), maar het was ook een wat gechargeerde reactie op iemand die het 'rockmuziek voor kinderen' noemde. En nu hou ik erover op

Nou, met alle respect, maar dat vind ik onzin. Je doelt toch op de albums Backspacer en Lightning Bolt hé? Die albums staan toch vol met 'ouderwetse' gitaarnummers? Niks mis mee overigens.

Ik heb zelf geen kaarten omdat ik dan op vakantie ben, maar ik kan me niet voorstellen dat dit door zal gaan (net als mijn vakantie overigens). De eerst gecancelde optredens van juli zijn bij mij al binnen.

Ik snap de lage score niet zo. Het is zeker niet het beste PJ album, maar toch zeker ook niet het slechtste? Nummers als Quick Escape, Dance Of The Clairvoyants en Seven o'Clock zijn toch meer dan prima songs.

Zelf had ik echt de hoop een nieuw(er) geluid te horen, was erg enthousiast over Dance of The Clairvoyants (met voor mij een Arcade Fire-associatie)......maar de rest van het album is voor mij niet interessant genoeg, heb het echt geprobeerd. Ga dan ook mee in de opmerkingen van milesdavisjr, de band is wel heel afhankelijk van Vedder. Vind "Comes and Goes" en "River Cross" dan ook de twee fraaiste songs, dankzij die ijzersterke stem/voordacht en niet vanwege de vernieuwing...........


Volg hier mijn playlist met indie-folk-pop-soul-pareltjes

Ja, dat blijft afwachten. De maatregelen zullen nu verlengd worden. Maar 22 juli is nog ver. Ik hoop vooral!

Maar die gitaarnummers op die albums zijn vaak meer poppy en/of gladder geproduceerd. De gitaarnummers op dit album zijn dat juist niet. Vandaar dat sommige mensen het hier hebben over een soort retro sound (van Pearl Jam). Dat vind ik juist prettig om weer te horen van de band.

Naast zanger Vedder is McCready een buitengewoon sterke gitarist. En die is juist op dit album ook regelmatig weer 'ouderwets' te horen. Sommige Pearl Jam fans, waaronder ik, zijn daar juist blij mee. Pearl Jam is nog steeds die fantastische live band, die ze in de jaren '90 al waren, met 2 sterren: Eddie Vedder en Mike McCready. En dat hoor je op dit Gigaton weer een beetje terug gelukkig. Maar goed, het is maar waar je op hoopt en van houdt.

De eerste vijf nummer zijn best OK en ik vind Dance of the Clairvoyants eigenlijk het mooiste nummer, maar bij elke nummer heb ik wel een stuk waarvan ik denk "waarom zit dit stuk erin, klinkt niet af, alsof ze nog in de oefenruimte staan". Maar na de eerste paar prima nummers komt een grote leegte aan vervangbare liedjes.

Ja, ik zie en hoor het ook niet echt. Enerzijds hoor ik de gearriveerde band die weer garage wil zijn maar geen idee meer heeft over hoe dat nu ook alweer was. Anderzijds hoor ik een band die met wat meer stemmige stukken nog best de ziel weet te beroeren. Maar meer dan 'best aardig' wordt het nergens.

Eigenlijk vind ik Dance Of The Clairvoyants nog het leukst. Omdat het zo lekker eigenwijs klinkt. En Eddie Vedder gaat verder met zijn Bono-aspiraties en trekt met gebroken geweer en flink gevulde zakken hopeloos ten strijde tegen de grote boze wereld van Trump en klimaatverandering. Het ontlokt bij mij louter gegaap.

Nou ik vind dat ze hier toch best een nieuw geluid laten horen!? Clairvoyants lijkt me duidelijk, maar ik denk dan ook aan Quick Escape met de zware bas- en gitaarriffs en zweverige koortjes , Seven o'Clock met een Springsteen-achtige Eddie die over Pink Floyd of ‘the Church’ soundscapes zingt.
Wat vooral knap is dat dit allemaal toch als Pearl Jam klinkt. Ze doen vooral lekker wat ze zelf willen op dit album heb ik de indruk, maar zijn dit keer wel erg geïnspireerd bezig. Nergens volgens de regels.
De 'punk' liedjes kunnen mij ook zeer bekoren dit keer. Superblood Wolfmoon dat zonder duidelijk refrein maar blijft door razen en interessant is tot het einde. Deze is echt gegroeid nadat ik het volledige album heb kunnen beluisteren. Ook Never Destination en Take the Long way kunnen mij inmiddels zeer bekoren. Alleen al de outro's die ineens nog een heel nieuw akkoorden schema en melodie kennen, ik hou ervan! Buckle Up is vintage Pearl Jam, mooie Stone Gossard song. Het is te hopen dat er hier nog veel van volgen in de toekomst. De 3 ballads op het einde zijn ook fraai, maar de tijd zal leren of dit echt klassiekers worden. Dit album gaat het live heel goed doen.

"Whoever said it's all been said...".... Nou, ik bij deze .... In onderstaande (meer dan 130) berichten is alles wat er bij elke PJ-uitgave wordt gezegd wel weer gezegd. Het is niet vernieuwdend genoeg <-> het lijkt niet op Ten, EV zingt fantastisch op zijn leeftijd <-> hij heeft het verloren, en dit is een fantastisch topalbum <-> ik vind het niks. Het heeft allemaal met verwachtingen te maken. PJ is 30(!) jaar geleden opgericht en bracht vrijwel meteen het legendarische Ten uit. Mijn favoriete album allertijden (en Vs en Vitalogy maken de top drie vol). Gigaton volgt. Waarom? EV zingt weer gevoelig en rauw, de gitaren gieren en tokkelen, de nummers gaan traag of in de hoogste versnelling, en vaak gezamenlijk in een nummer (een kwaliteit van PJ). Deze band heeft geen zin (blijkbaar, want ik ken de heren niet persoonlijk...) om Ten te kopieren, want dan hadden ze dat wel meteen gedaan. Vs zette zich al tegen Ten af. En vervolgens is ieder album 'experimenteel' genoemd. Ik vond ze allemaal onevenwichtig. Een handvol mooie nummers per album. De vorige twee albums waren relatief rustig en 'poppy'.

Gigaton is een zeer aangename verrassing. Who Ever Said en Superblood Wolfmoon knallen erin. DOTC is hét muzikale uitstapje van het album, ik kan het inmiddels aardig waarderen. Quick Escape is echte Classic Rock. Inmiddels een favorietje van veel fans en recensisten. Alright een aardig tussendoortje, en Seven O'Clock een hoogtepunt. Een heerlijk emotieel nummer met een ode aan Sitting Bull en Crazy Horse. En ja, Bruce Springsteen had het ook kunnen zingen.... Never Destination en Take The Long Way zijn pittig en verrassend. Buckle Up vind ik de enige filler van het album, die ga ik voortaan skippen. En dan drie nummers die ook op een solo-album van EV hadden kunnen staan: Comes Then Goes als ode aan Chris Cornell, het nummer Retrogade dat aan het einde opstijgt, en het prachtige donkere River Cross. Over smaak valt niet te twisten. Maar in het eigen genre heeft geen enkele na de jaren'90 meer zo'n indruk gemaakt als de gitaarbands uit Seattle. En Eddie Vedder is inmiddels 55(!) jaar. Een zegen voor de hedendaagse muziek dat zij nog zulke albums afleveren. Noem mij een top rockplaat die de afgelopen 20 jaar is uitgebracht, en dan ga ik m meteen proberen

Vraag je nou een top rockplaat te noemen die de afgelopen 20 jaar is uitgebracht? Maar dan zitten we hier morgen nog

Minstens tot na de lockdown.

Ik zit nog in mijn luisterfase. Wat ik al wel erg leuk vind, is dat de heren veel van instrumenten hebben geruild. Even los van de "vernieuwend-discussie" zijn ze dus wel aan het experimenteren op dit album.

Het is bij vlagen een aardig album. Vermoeiend. Maar niet echt slecht.
Ik kan me voorstellen dat sommigen er zelfs hard op gaan. Maar om dit nu de revelatie van de afgelopen twee decennia te noemen.. Dat volg ik niet zo.
Het is meer: 'Hee leuk, Pearl Jam is er nog. Met het zoveelste album vol iets té vriendelijke rockliedjes en aanverwante krukzitliedjes.' Dat roept Gigatron bij mij op althans.

Krukzitliedjes

Van Dad-Rock naar krukzitliedjes... Zo zaten alle grungebands bij MTV Unplugged: op een kruk.

Ik luister dit album nu aan de lopende band in de auto tijdens mijn werk (niet letterlijk nemen graag ) met Lightning Bolt er een keer tussendoor.
Dan valt mij op dat beide albums qua opbouw eel op elkaar lijken. 12 tracks, beginnen met een paar rock tracks en eindigen met 3-4 rustige maar sfeervolle tracks. En gelukkig is Gigaton flink aan het groeien en is het een welkome aanvulling in het canon van PJ.

Dad rock is een waardenvrije term voor muziek voor en/of door een oudere generatie.

Krukzitliedjes is geen waardenvrije term. Het is mijn invulling voor gezapige ballades die je voor je kunt zien bij DWDD-achtige programma's alwaar ze dan uitgevoerd worden door bebaarde jongens met opapetjes op. Heel anders dan de veel intensere Unpluggedsessies (sommigen dan) van weleer. Maar goed, ik ben in feite ook van die generatie.

De laatste twee albums vond ik zelf wat minder, maar alle albums daarvoor zijn klassiekers in mijn beleving. En ik denk dat Gigaton zich goed meten met Binaural, Riot Act en Pearl Jam. Dat zijn allemaal albums met een bepaalde cohesie, geen ondermaatse nummers maar wel uitschieters naar boven. Ik zou niet beweren dat een van die albums iconischer, invloedrijker, of belangrijker zijn dan wat ervoor kwam, maar een hoop van mijn favorieten komen wel uit dit rijtje.

Ook op Gigaton vind ik dat elk nummer iets brengt. Ik heb Take The Long Way, Seven o Clock en Buckle Up nu als favorieten, want het zijn liedjes die zowel prettig in het gehoor liggen, maar ook het Pearl Jam geluid iets uitbreiden. Alright en Dance of the Clairvoyants vallen eigenlijk ook in deze categorie, en de overige rock liedjes zijn gewoon fijn. Retrogade en River Cross zijn ook prima, maar bij de eerste moet ik eventjes opwarmen en de tweede gaat een beetje lang door in mijn beleving. Als rode draad hoor ik de zorgen die velen in de westerse wereld hebben op dit moment, het is daarom best wel een tijdcapsule. Ook klinkt het geheel geïnspireerd, zeker ten opzichte van Lightning Bolt. Niet wereldschokkend, maar wel van vertrouwde kwaliteit.

Op alles na Vitalogy zijn de meningen steeds meer verdeeld geraakt. Dat is logisch, want de een wil graag meer van hetzelfde, de ander hoopt juist op een twist van Kid A achtige proporties. Gezien dat feit kun je nooit alle fans tevreden houden, en dat is prima. Dan kun je als band niet veel meer dan op zoek blijven gaan naar wat jou inspireert, en dat lijkt hier gebeurd te zijn. Ik zie dat sommigen hier weinig mee kunnen, anderen zijn er juist heel blij mee. Gezapige dad rock of juist een frisse wind in het oeuvre. Dat zegt eigenlijk minder over de kwaliteit van het album, en meer over hoe smaken verschillen.

Ik weet niet of de soundtrack van Into the Wild ook valt onder “krukzitliedjes” maar zolang hij dat niveau nou aantikt, vind ik het wel prima. Dat hoor ik op deze plaat helaas niet terug. Van een lekker potje dad-rock (of hoe je het noemt) ben ik niet vies maar het ontstijgt de middelmaat in mijn beleving niet.

Dit nieuwe album van Pearl Jam bevat enkele erg goeie tracks. Single Dance of the Clairvoyants is lekker eigenwijs, en klinkt okselfris. Quick Escape is een nijdige rocksong, met aan het eind een niets minder dan memorabele gitaarsolo. Op Seven O'Clock laat Eddie Vedder de innerlijke Springsteen in zichzelf los, wat resulteert in een fraaie song waarin Donald Trump enkele amusante vegen uit de plan krijgt ("Sitting Bull and Crazy Horse, they forged the north and west; Then you got Sitting Bullshit, as our sitting president").

Het album had echter een pak korter gemogen, want nu lijkt het me dat een aantal mindere songs de orde komen verstoren. Superblood Wolfmoon is te volgepropt, vooral met Vedder's lyrics; Alright en het viertal dat na Seven O'Clock komt hebben niet voldoende te bieden, wat ervoor zorgt dat mijn aandacht verslapt. En dat is in feite zonde, want de twee laatste songs zijn wel mooi als je er de tijd voor neemt, wat toch nog zorgt voor een waardig slot van het album.

Gemengde gevoelens dus.

3 sterren

haha, zeker! Kom maar door met tijdloze topplaten die we de komende decennia in de allertijden lijstjes gaan terugvinden. Want dat is blijkbaar de maatstaf voor Pearl Jam....

Eh... Blijkbaar