Pearl Jam - Gigaton (2020)

Ik deel de mening van West. Nummers als Seven O'clock, Alright en Comes Than Goes worden na elke luisterbeurt beter en beter en geraken in je comfortzone als een veilige, warme deken.
Ook de rockers, groeien bij elke luisterbeurt bij mij, zoals Quick Escape.

Voor diepgang en 'geheimen' moet je mijns inziens ook helemaal niet bij Pearl Jam zijn. Overigens ook niet voor echte verrassingen, maar weldegelijk voor bovengemiddelde rockalbums.

Na Yield, met daarop misschien wel hun beste nummer (Given to Fly) ben ik om de één of andere reden helemaal afgehaakt bij Pearl Jam. Misschien omdat ik qua muzieksmaak meer ben opgeschoven naar vrolijker, elektronischer en poppier materiaal? Ik weet het eigenlijk niet. Thuiswerken geeft echter de mogelijkheid om lekker met koptelefoon op naar platen te luisteren die je anders links zou hebben laten liggen. Dus net Gigaton geluisterd. Wat me vooral opvalt is de frisheid! Gewoon een lekkere strakke plaat met vertrouwde elementen, maar toch ook mooie nieuwe vondsten!! Heel pak fijner dan de krampachtigheid van -pakweg- no code.
Verder vind ik dat een nieuwe pj-plaat NOOIT meer naast Ten mag worden gelegd. Die plaat staat volledig op zich in stijl en klasse en gaan ze nooit meer overtreffen. Hoeft ook niet. Maar het geeft lucht als we dat met ons allen accepteren en platen op zichzelf gaan waarderen.
Dat gezegd hebbende: ik draai Gigaton gewoon NOG een keer. Mooi man!!

Haha, dan kom je me misschien een keer tegen als ik 's avonds een wandeling van een uur maak met noise cancelling headphones op en Gigaton erop

Ik vond de geluidskwaliteit van de CD wat tegenvallen. Het klinkt een beetje 'iel' met wat weinig bas. Kort geleden was de 2LP eindelijk betaalbaar (rond de 30 euro) en die ligt nu op. Het is nogal een verschil in geluid, dit klinkt vertrouwd goed. Hebben anderen ook die ervaring?

Daarbij wil ik toch zeggen dat het mooi zwaar vinyl is, in een ouderwets stevige hoes, met een fraai boekwerk. Daar heb ik wel dit bedrag voor over.

Ik kan hier niet zoveel mee. Alle eerdere albums, met uitzondering van debuut Ten, waren al erg wisselvallig, maar ditmaal kan ik echt geen enkele goede track ontdekken. Het kabbelt allemaal maar een beetje gezapig door; zelfs de meer uptempo 'stevige' songs klinken erg plichtmatig en ongeïnspireerd. En dat na een afwezigheid van 7 jaar! De met electronische details doorspekte single Dance Of The Clairvoyants is oké, maar verder... Wellicht moet het kwartje nog vallen.

dan toch 3.0 geven....

Ik vind dit na enkele luisterbeurten gewoon een prima album De heren zakken nergens door de ondergrens en late horen gedegen liedjes te kunnen maken. Zoals vaak zullen live uitvoeringen sommige nummers wat meer intensiteit geven, maar ik vind dit gewoon een zeer geslaagd album.

Als Pearl Jam liefhebber vind ik dit album toch best tegenvallen. Toen ik "Dance of the Clairvoyants" een paar keer had geluisterd kreeg ik best hoge verwachtingen, maar tot op heden vind ik de ingezette, helaas, dalende trend sinds het self titled album uit 2006 doorzetten.. Gigaton heb ik al vaak aangezet en telkens is het weer afgelopen zonder dat er iets echt opviel. Naast Clairvoyants klinken Quick Escape en opener Who Ever Said nog best fris, de rest is erg generiek.

Laten we wel wezen: ze zijn toch een beetje de Rolling Stones van de grunge geworden. Hun muzikale punt allang gemaakt, hoogtepunt een paar decennia geleden, eens in de zoveel jaar nog een contractueel verplichte nieuwe plaat, maar nobody cares: zolang ze tijdens optredens maar alle krakers van weleer spelen is iedereen tevreden.
Ik bedoel dit overigens niet per se negatief hoor: het is prima zo, er is een markt voor en er zijn zat bands die al decennialang op een dergelijk waakvlammetje staan en niets van belang meer uitbrengen (zie bijvoorbeeld ook U2). Mijn zegen hebben ze

Het klinkt wel negatief Barend. Voor the Rolling Stones en Pearl Jam, voor bands die niet de makkelijkste weg kiezen en wel nieuwe muziek uitbrengen en voor heel wat fans/muziekliefhebbers die dit wel waarderen.

Zie je, ook jij noemt ze moeiteloos in één adem

Ja, dit heb ik ook wel een beetje.

Sommige bands hebben hier meer last van dan anderen. Een Foo Fighters heeft dat stilaan ook wel vind ik. Of RHCP. Leuk voor de fans, maar ook een beetje plichtmatig en op automatische piloot.

Andere grote rockacts als QOTSA, Nine Inch Nails en Jack White hebben hier minder last van. Misschien net opdat die willen blijven verrassen. De laatste EP's van NiN waren bijvoorbeeld weer heel sterk, en daagden de makers en de luisteraars echt nog uit. Ook Damon Albarn, Radiohead en natuurlijk Nick Cave vervallen niet in een soort 'retro act' modus. Maar goed, ik wijd uit.

Er staan trouwens wel degelijk wat leuke tracks op deze Pearl Jam hoor, maar ik krijg vooral zin om wat ouder werk te horen als ik hier naar luister...

Sorry hoor. Maar een term als The Rolling Stones van de grunge vind ik echt totale onzin. Je kunt dit album niet mooi vinden, maar deze band afdoen als een gezapige band vind ik echt belachelijk. Natuurrijk zijn ze gearriveerd, natuurlijk zijn ze niet meer de band van begin jaren negentig. Maar ze maken nu juist niet plichtmatig een album voor de platenmaatschappij. Kom op zeg. Ze maken een album omdat ze daar zin in hebben. Elke één a twee jaar een album uitbrengen doen ze niet meer. Ze hebben die honger en die inspiratie niet meer. Vrijwel geen enkele band na twintig, dertig jaar. Dus goed dat ze dat niet doen.

Maar die gezapigheid vind ik echt onzin. Ze doen waar ze zin in hebben. Dat zie je aan hun fantastische optredens. Daar spat het vuur nog steeds enorm vanaf. Niks gezapigheid.

Daarnaast ben ik het ook absoluut oneens met het enkel staren naar de eerste paar albums. Voor sommigen zelfs is enkel Ten goed genoeg. Terwijl ze ook daarna geweldige albums hebben uitgebracht. Vind ik als fan best jammer. Iedereen moet het natuurlijk uiteraard zelf weten en zeker niet alles is een voltreffer. Maar openstaan voor andere albums kan zeker geen kwaad.

Wat men ook van dit album vindt, Pearl Jam wegzetten als een gezapige, plichtmatig ouwe-lullen-band, vind ik simpelweg je reinste onzin.

Rogyros snapt die dingen, helemaal akkoord. aerobag, let je wel op?

Moet ik happen? Oké, happen dan maar. Wel even de disclaimer dat het om mijn mening, mijn referentiekader en mijn muzikale beleving gaat.

Ik heb hem eerst maar weer eens beluisterd. Ik blijf toch van mening dat dit een halfslachtige poging blijft van PJ. Ik hoor een band die bijna geen enkele moeite genomen heeft om zichzelf opnieuw uit te vinden, en ook niet een band die voor een exploratie van hun bestaande sound gekozen heeft. Dance of the Clairvoyants (post-punky ritmes) en Quick Escape (meerlagig gitaarspel met distorsie) tonen nog een kleine poging van de band om nog enigszins innovatief voor de dag te komen, maar de rest van het album gaat ten onder aan clichés.

De creativiteit is er gaande de jaren uitgeslopen, wat overblijft is een eenvoudige song-structuur. Dit hoeft geen probleem te zijn, als het eindproduct spannend is. Het album staat vol met geforceerde solo's, ongeïnspireerde melodieën en een Eddie Vedder die zelfs met vlagen vlak klinkt. En het is verdorie wel Eddie fucking Vedder waar we het over hebben. Dan mag je de lat toch echt wat hoger leggen. Superblood Moon is hierin voor mij het grootste teken aan de wand, zo'n beetje alle rock clichés in een nummer gedouwd.

De legendarische status van Pearl Jam is wat mij betreft onbetwist, pioniers van de grunge scene natuurlijk. Juist daarom vind ik het pijnlijk om de band zo te zien afglijden tot een karikatuur van de jaren '90 rock sound. Aan de andere kant, moet je altijd innovatief bezig zijn als band zijnde? Aan de vele positieve reacties te lezen hier, weet PJ zijn fans nog altijd op de wenken te bedienen. Zelf zie ik liever dat een band zijn legacy intact houdt en dit soort albums achterwege laat (Pixies ook zo'n geval imo). Anderzijds, als er een publiek voor is: Gewoon lekker blijven rocken Pearl Jam. Maar in dat geval ga ik op zoek naar de bands die wat meer durven.

Heerlijke plaat, van m’n schatje gekregen, een tijdje terug met Pasen.
De belofte van Can’t Deny Me wordt ruimschoots binnen geloodst.
Ik vind het wat in de lijn liggen van Riot Act, ook zo’n plaat waarop de heren zich wat pushen. Dat is een goede zaak, want Lightning Bolt vond ik nogal gezapig en moegestreden.
Dit is veel sterker kwa compositie en ik vind Eddie ook beter klinken. Nu maar hopen dat het niet weer zo lang duurt met de volgende worp.

Ik vind Ten zelfs een wat minder PJ album.
Het mist de veelzijdigheid van het latere werk.

ik mis een nummer als Pendulum

Lekkere plaat leveren ze toch weer af. Constant kan zeker voor de fans niet verkeerd zijn.

Toch wel weer een goede plaat. Een vertrouwde sound met tracks zoals Retrogade en River Cross. Een nieuw geluid met Dance of the Clairvoyants en Quick Escape. Al met een prima album. Voor mij 4**** waard.

Net geen 4* maar hangt er wel tegenaan!

Aangevinte nummers zijn opener 1, 7 en de afsluiter nummer 12

Pearl Jam rockt, veel kwaliteit laat deze band horen en wat klinkt het lekker. Het lukt Vedder om niet schreeuwerig te klinken, al zit het net op het randje. Op de wat meer ingetogen stukken is hij nog steeds op z'n best.

Pearl Jam is al sinds jaar en dag mijn favoriete band, maar dat hebben ze vooral te danken aan hun uitstekende live-optredens (normaal gesproken zou ik ze dan ook afgelopen zomer hebben zien optreden). Dat ze anno 2020 weer zo in vorm zouden zijn als op Gigaton, had ik niet durven hopen na een wat tegenvallende reeks albums: avocado-album Pearl Jam (2006), Backspacer (2009) en Lightning Bolt (2013) konden me niet over de gehele lengte overtuigen. Het laatste album waar ik nog wel enthousiast over was, was Riot Act uit 2002. Jazeker, nog uit de tijd dat George Bush Junior met zijn eerste termijn bezig was. Op Gigaton klinken ze gelukkig weer urgent en hongerig en schuwen ze zelfs het experiment niet. Op nummers als Who Ever Said, Quick Escape, Take the Long Way en Buckle Up rocken de heren uit Seattle als vanouds en Dance of the Clairvoyants klinkt als een nieuw nummer van de Red Hot Chili Peppers, met Eddie Vedder op zang en een funky gitaar die zo lijkt weggelopen uit het oeuvre van Gang Of Four. Comes Then Goes is een krachtig in zijn eenvoud en kampvuurcharme. Het heeft even geduurd, maar Pearl Jam is weer terug in vorm en ik ben er maar wat blij mee!