Deep Purple - Whoosh! (2020)

Ik vind het maar een zouteloze hap. Niet alleen in vergelijk met de oude platen, maar ook de laatste 2 vind ik vele malen beter dan deze. Steve Morses kritiek dat de orgels te dominant in de mix staan heeft ie ook absoluut gelijk in.

Steve was er toch bij toen "Whoosh!" werd gemixed? Nou dan! Maar..... de magistrale orgelpartijen van eerst Jon en later Don op ieder willekeurig album van Deep Purple zijn voor mij de krenten in de pap, de slagroom op het toetje.

Dit album gister als deluxe versie gekocht met een dvd erbij van een concert uit Helfest 2017. Ik vind dit een opmerkelijk fris klinkend album geworden, met een erg goede geluidskwaliteit. Eigenlijk een oude band van weleer die toch modern weet te klinken. Geen hoogstaande muziek, maar beslist lekker beluisterbaar. Dat concert uit 2017 klinkt ook goed, alleen de stem van Gillan is niks meer van over, wat vooral te horen is op Strange Kind of Woman. De beelden zijn helder, maar niet om aan te gluren, gewoon een stel bejaarden met een houterige motorriek op het podium, die nog best aardig weten te spelen, maar het beeld kan wat mij betreft uit, muzikaal is het nog wel aardig

Ben ik met jou eens Hans, die orgelpartijen zijn nou juist HET kenmerk van Deep Purple vind ik.

Het enthousiasme is aanwezig, de songs ademen speelplezier maar daarmee is het in mijn ogen nog geen topper. Het wat jolige karakter wat enkele songs kenmerkt (mede doordat het orgeltje vrij dominant in de mix staat) trek ik maar matig. Gillan vind ik daarnaast een zwakke schakel in het geheel, de beste man heeft een hoop power verloren (dat is ook niet onlogisch gezien zijn leeftijd) maar zijn stem zwalkt en man's klankkleur kan mij niet meer bekoren. In nummers als Drop the Weapon, Step by Step klinkt hij ronduit irritant. Daarnaast mis ik ook enkele krakers, het is vrij degelijk maar nergens veer ik op. Whoosh! is een aardige rockplaat maar in het oeuvre van de heren zit het ergens in het rechterrijtje met weinig uitzicht op meer. Enkele zeer lovende kritieken ten spijt ga ik niet mee in de halleluja stemming, Purple poept een plaatje uit met maar weinig memorabele momenten.

Nog even over die albumtitel - ik kwam deze uitleg tegen van Ian Paice in het Brabants Nieuwsblad/De Stem:

,,Als iets heel snel voorbij gaat zeggen Engelsen whoosh. Ik zit al 52 jaar in Deep Purple maar de tijd is voorbijgevlogen. Als ik terugdenk wat ons overkwam in de seventies, voelt dat alsof het gisteren is gebeurd. Maar de titel slaat ook op de manier waarop wij mensen met de aarde omgaan. We zijn er nog maar relatief kort, maar als we niet snel het een en ander veranderen, zou onze tijd hier er binnenkort al eens kunnen opzitten. Ik denk niet dat de mens het langer op aarde volhoudt dan de dinosaurus. Whoosh, dat was de mensheid.”

Alleraardigst interview trouwens. Voor de verandering eens een verslaggever met kennis van zaken: Privacy settings - bndestem.nl

Heb het hele album nog twee keer beluisterd en vind het nog iets te vroeg voor een eindoordeel, maar ik krijg wel het idee dat deze wat achterblijft bij Now what!? en Infinite. Al waren dat ook wel ongewoom sterke platen voor zo'n oude band.

Eén van de twee lult dus uit zijn nek?

Ja.

Prima album Woosh. Het lijkt alsof Deep Puple hier meer de symfonische kant opgaat. Het klassiek funkende Deep Purple is echter ook aanwezig. Als band klinkt het allemaal doortimmerd. Zang van Ian Gillan is goed. Don Airey laat horen dat ie een uitstekende toetsenman is. Hij staat nu meer in de frontlinie. Klassiek klinkende rifs zijn hem niet vreemd en ook flitsend rock pianowerk klinkt als vanouds. Jon kan best tevreden zijn. Steve Morse is minder prominent aanwezig, maar zijn onmiskenbare virtuoze spel hoor je in alle nummers. Een zeer evenwichtig album, ga ik goed vinden.
Lekkere nummers vind ik Drop the Weapon (funky hardrock met mooi gitaarwerk en slepende Hammond), Nothing at All (dartele klassiek klinkende riffs zowel op gitaar als orgel), No Need to Shout, What the what (rock&roll), The Long Way Around (mooie toetsensolo met een geweldige Morse partij), Man Alive (progrock) en And The Address (funky, vette gitaar en swingende hammond partij).

Het swingt allemaal! => vier sterren.

Of ze hebben er ieder een ander idee over, en de andere leden misschien ook nog. Hier wordt het publiek gevraagd om een interpretatie; "What do you think does the album title mean? Is it the sound of something disappearing? The sound of something arriving? Let us know your interpretation in the comments!" //Deep Purple Webteam

Nou, als ze mijn mening vragen:

Ik vind het een fluttitel. Doorspekt met die zo niet lollige luchtigheid die Deep Purple soms parten speelt.

Ik vind het wel een okay titel, niks bijzonders verder. De niet zo lollige luchtigheid heb ik gemist. De cover vind ik wel mooi.

What The What als song bijvoorbeeld. En Ted Tje Mechanic. Of Bananas. Ook zo'n destructieve titel.

Van mij mogen ze. Ken die teksten niet verder, maar de titel 'Bananas' + die cover vind ik best te doen.
De tekst van de openingstrack (van 'Whoosh!') heb ik bv. wel gevolgd, en die vind ik erg matig. Maar goed, het is toch de muziek uiteindelijk die telt.

De meeste teksten van Purple vind ik matig. Ik ging hard op de muzikale uitspattingen.

Dat is bij een aantal songs helemaal begrijpelijk, maar ik moet nog wat inhalen...

De titel van een album, net als de album hoes, is het laatste wat mij kan schelen.
De inhoud, is het enige dat telt.

Ik ben het wel eens met Paice, als we het er over hebben, dat 52 jaar echt kunnen omvliegen voor je er erg in hebt.....
Maar Whoosh! gaat tenminste niet over bananen, dat had ook nog gekund.

Hmm persoonlijk vind ik een mooie hoes best belangrijk. Bij twijfel zou een mooie hoes de doorslag kunnen geven om het album wel of niet in huis te halen. De titel en texten maken mij met dit soort muziek niet zoveel uit, als het maar lekker klinkt, en dat doet het.

Voor een nummer over bananen hebben we de boswachters toch?

Ik las ooit van Scott Ian (Anthrax) in een voorwoord van een boekje met metalhoezen dat hij als jonge gast afging op de hoes. Herkenbaar. Veel andere wegen waren er niet maar de redenering was ook dat als een band veel waarde hecht aan een mooie hoes ze ook wel veel werk in hun muziek gestoken zullen hebben. Klopt niet altijd maar een sterke hoes maakt een album wel af.

Mee eens hoor. Ik luister ook wel om titels en teksten heen. Het is een band en die maken in de eerste plaats muziek. Teksten en titels zijn maar bijzaak.
Een goed concept kan de lol wel verhogen maar dat is hier niet aan de orde.

Vroeger kon je de plaat luisteren als je de lokale platenboer dat netjes vroeg, dus daar ging ik op af (en ook wel op besprekingen in de Aardschok/MH). Moest je het ook wel even weer zeggen als de plaat weer afgezet mocht worden, want "ik ben geen DJ!" (true story).

Een nummer-tot-nummer bespreking, want ik was toch wel nieuwsgierig geworden:

Een tikkeltje belegen, maar toch heel degelijk, de opener. ‘Drop the Weapon’ is wat pittiger en dat smaakt me beter. ‘We’re All…’ is weer zoiets als de opener. ‘Nothing…’ vind ik een heel charmant nummer, en die riedeltjes en het gesoleer zijn om te smullen! ‘No Need…’ kan er aardig mee door. ‘Step by Step’ is een heel lekker episch nummer met heerlijk riffwerk en meeslepende zanglijnen. Lekker orgeltje ook, verderop in het nummer. ‘What…’ is een aan mij niet zo besteed bluesy track, maar ook niet slecht. ‘The Long…’ begint nog lekker pittig, maar verzandt in belegenheid. ‘The Power…’ is weer spannender à la ‘Step…’, maar net niet zo goed. Dan ‘Remission…’: heerlijke riff en solo, de plaat lijkt nu pas los te barsten, maar het blijkt nog niet eens 2 minuten te duren, helaas… maar krijgt een alleraardigst stevig vervolg met ‘Man Alive’ - dat gelul over Mother Nature doet dan weer direct denken aan Spinal Tap (de trema krijg ik niet boven de n geplaatst!). ‘And the Address’ is een lekker instrumentaaltje - schijnt een oudje te zijn, maar die ken ik nog niet. De aflsuiter wordt hier niet bepaald bejubeld (zal aan de keys en dat effect op de zang liggen?), maar ik vind ‘m wel okay, met lekker gitaarwerk.

Wat mij het meest opvalt is dan Gillan niet meer aan stevige uithalen doet, da’s toch wel jammer. Verder is dit een heel goed aan te horen plaat, met enkele fijne uitschieter(tje)s.

Cijfer… dik 3,5*, misschien 4,0*. Ga ik nog even op broeden.

Surf naar Wikipedia en copy/paste: Spın̈al Tap.

Wat lp's kopen in het verre verleden betreft, natuurlijk kon je een album beluisteren in de winkel. Maar het eerste waar ik op afging was vaak de hoes. En natuurlijk waren er bladen met recensies. Wij lazen begin jaren tachtig een lokaal blaadje 'Sucks'. Ik herinner me nog goed dat de maxi's van Mercyful Fate, Queensrÿche en Sortilège op de pagina met 'edelmetaal' stonden.

De hoes van Whoosh! doet retro aan. Ook het lettertype. Maar ik geloof er niks van dat muzikaal de oude glorie herleeft. Al was het maar omdat Gillan nooit meer zal gillen als toen.

Daar hangt ie boven de n en de a...

Ik niet, denk ik toch. De 1e twee cd's die ik kocht, waren Jason Beckers debuut en Hades' 'If at First...' en voor de hoezen heb ik die niet gekocht (in Emmen, weet ik nog, en nadat ik ze beluisterd had). Hoewel ik een tijdje terug wel weer Beckers debuut op LP heb aangeschaft (terwijl ik dus geen platenspeler heb), maar dat had meer met sentiment en het goede doel te maken.

Ik doe ook niet meer de dingen die ik als twintig jarige deed..... Waarom of voor wie zou Ian zijn stem nog moeten forceren? Kwestie van genoeg zelfkennis om je beperkingen te onderkennen....

Gillan is op dit album inderdaad de beperking, maar anderzijds heeft zijn doorleefde stem dan ook wel weer wat. Het stoort mij hier zeker niet op. Instrumentaal kun je horen dat er veel ervaring en vakmanschap zit in deze band. Vind het een mooi degelijk album geworden, die nog opmerkelijk fris klinkt ook, en met een goede geluidskwaliteit.

Wil je een Gillan horen zonder beperkingen, dan moet je zeker teruggaan naar begin jaren 70, album keuze zat

Precies. De oude glorie zal dus niet meer herleven. Maar dat schreef ik al...

Jawel oude glorie kan zeker herleven, jij hebt in Rock en Machine Head vast ook nog wel in de kast staan toch?

Gelukkig maar

Ja, gelukkig maar. Dat gegil in Child in Time op Made in Japan, vreselijk. Volgens mijn moeder toch.