Fiona Apple - Fetch the Bolt Cutters (2020)

Het liefst drank om te vergeten dat ik me schoenen op had.
Binnen 5 dagen kun je de foto verwachten

Het is maar goed dat ik een ongelooflijke feminist ben, want ik vind dit wel echt een heerlijk album, hoor. Apple heeft echt een waanzinnig wijd scala aan manieren waarop ze haar stem gebruikt, en de nogal kale en los gehanteerde instrumentatie is, hoewel niet onmiddellijk aangrijpend, een belangrijke ondersteuning in de spontaniteit van de nummers. De teksten zijn bovendien ongelooflijk sterk en wederom veelzijdig: ze wisselt geestige persoonlijke observaties moeiteloos af met prachtig geformuleerde universele waarheden, zonder ooit pretentieus te klinken. Bovendien tof dat ze als grote artiest een intelligent, genuanceerd feministisch geluid laat horen dat eigenlijk nog redelijk zeldzaam is in het "mainstream" poplandschap.

Het enige minpunt van de plaat is tot nu toe alleen wat mij betreft Under the Table, een voor mij wat te cabaretesk deuntje waarin Apple juist valt voor de popfeministische trope van "ik ben echt heel onafhankelijk en eigenwijs hoor, kijk maar!" die ze de rest van het album zo behendig weet te ontwijken. Verder kan ik eigenlijk niets mis met dit album vinden - misschien komt er binnenkort nog een verhoging aan!

Helemaal mee eens. Echt een geweldig album. Een van de beste albums die ik heb gehoord in de laatste jaren. Ik verhoog 'm ook een half puntje en hij zit nu erg hoog in mijn lijst aller tijden.

Je kunt bij Fiona doorgaans wel een hele lading interessantdoenerij verwachten. Maar eerlijk is eerlijk, hier is het muzikaal doorgaans best geslaagd.