Fiona Apple - Fetch the Bolt Cutters (2020)

Het liefst drank om te vergeten dat ik me schoenen op had.
Binnen 5 dagen kun je de foto verwachten

Het is maar goed dat ik een ongelooflijke feminist ben, want ik vind dit wel echt een heerlijk album, hoor. Apple heeft echt een waanzinnig wijd scala aan manieren waarop ze haar stem gebruikt, en de nogal kale en los gehanteerde instrumentatie is, hoewel niet onmiddellijk aangrijpend, een belangrijke ondersteuning in de spontaniteit van de nummers. De teksten zijn bovendien ongelooflijk sterk en wederom veelzijdig: ze wisselt geestige persoonlijke observaties moeiteloos af met prachtig geformuleerde universele waarheden, zonder ooit pretentieus te klinken. Bovendien tof dat ze als grote artiest een intelligent, genuanceerd feministisch geluid laat horen dat eigenlijk nog redelijk zeldzaam is in het "mainstream" poplandschap.

Het enige minpunt van de plaat is tot nu toe alleen wat mij betreft Under the Table, een voor mij wat te cabaretesk deuntje waarin Apple juist valt voor de popfeministische trope van "ik ben echt heel onafhankelijk en eigenwijs hoor, kijk maar!" die ze de rest van het album zo behendig weet te ontwijken. Verder kan ik eigenlijk niets mis met dit album vinden - misschien komt er binnenkort nog een verhoging aan!

Helemaal mee eens. Echt een geweldig album. Een van de beste albums die ik heb gehoord in de laatste jaren. Ik verhoog 'm ook een half puntje en hij zit nu erg hoog in mijn lijst aller tijden.

Je kunt bij Fiona doorgaans wel een hele lading interessantdoenerij verwachten. Maar eerlijk is eerlijk, hier is het muzikaal doorgaans best geslaagd.

Tekstueel misschien heel interessant allemaal, maar muzikaal een akelige luisterervaring zowel vocaal als instrumentaal. Een aanrader voor liefhebbers van irritante stemkunstenaars, gestoorde percussionisten en hondengeblaf.

Kijk is aan, eindelijk iemand die het precies uitlegt zoals ik het bedoel.
Tuurlijk, tekstueel en kunstig zal het zeker zijn, en zo zal het ook bedoeld zijn.
Muzikaal is het gewoon een verschrikking en daar moet het toch beginnen naar mijn mening.
Vind teksten ook heel belangrijk maar de muziek moet voorop komen

Goed commentaar doordat je de luisterervaring als negatief bestempelt en niet de muziek afkraakt. Laat ik nou net zo'n liefhebber zijn van irritante stemkunstenaars, gestoorde percussionisten en hondengeblaf. En dat zeg ik uiteraard zonder ironie.

Tsja, wonderschoon hoe ze de kritiek fijn bij zichzelf houden.

Had iedereen maar zoveel fatsoen, dan was het snel gedaan met deze site.

Kwa opzet en creativiteit, en bij zeker bij verschijning (release) een zeer opmerkelijk album (aan superlatieven en lofuitingen was geen gebrek), alleen merk dat ik het na verloop van tijd niet altijd met evenveel genoegen afluister. Daarom enige afwaardering, maar het kan ook wel weer zomaar veranderen.

Meerdere keren geprobeerd, maar helaas, ik kom echt niet voorbij track 3. Het klinkt voor mij als de rebelse zus van Regina Spektor, die heus geen zin heeft om het allemaal schattig en zuiver te laten klinken. Maar ik zie ook wel weer dat dit voor sommigen juist de aantrekkingskracht kan zijn...

Het moet wel heel raar lopen (maar je weet het maar nooit met 2020), wil dit album straks niet bovenaan mijn eindejaarslijstje staan. Later drop ik waarschijnlijk een uitgebreide toelichting op deze bewering.

Fijne plaat van Fiona Apple, excentriek en bijzonder interessant. De opmerking over het creëren van een eigen muziekuniversum die ik ergens hierboven las (iets van die strekking toch) kan ik wel vatten; de naam Tom Waits schiet me ook wel te binnen.

Ik moet me nog wat gaan verdiepen in de teksten, maar op instrumentaal - en vocaal - vlak gebeurt er meer dan genoeg. Daarboven vind ik het ook nog eens een erg consistente plaat; zwak wordt het nergens voor mij.