Fiona Apple - Fetch the Bolt Cutters (2020)

Ja ik vind het ook wel jammer om te lezen dat zoveel mensen hun luisterbeurten laten kleuren door recensenten en associaties met de MeToo beweging.

Een associatie die overigens ook weer niet zó predikend is, maar vanuit Fiona's eigen ervaringen voortvloeien en de nodige relativatie en humor kennen. Maar nu val ik in herhaling wat ik ook al eerder geschreven heb hier.

Toch ben ik wel benieuwd naar hoe het album ontvangen zou zijn hier als het niet zoveel loftrompetten van recensenten had gekregen

Zal ik het dan gewoon lekker simpel houden? I Want You to Love Me vind ik wel een lekker nummertje.

Kutfeminist.

Ik begin bij deze discussie steeds meer te denken aan de film Good Boys waarin het ene basisschooljongetje het andere jongetje 'feminist' noemt, en als reactie krijgt: 'Ik ben geen feminist, ik heb respect voor vrouwen.'

Wsnlk was het dan grotendeels genegeerd, net als bijv de laatste worp van Jonathan Wilson (mijn persoonlijke album vh jaar).
Als iets instant 5 sterren reviews krijgt, gaan allerlei mensen er iets van vinden, zo werkt dat nu eenmaal.

Klinkt wel leuk. Ergens doet het me aan de latere Tom Waits denken en dat is positief. Wel heb ik de indruk dat het bij deze dame meer om de teksten dan om de muziek gaat, zodat het een soort Bob Dylan-achtig gereutel kan worden. Maar dat is misschien ook wel inherent aan het singer-songwriter-genre...

Ik heb iets echt geks gedaan, ik heb de plaat geluisterd zonder één recensie te lezen en dan, dit is echt wel een goeie plaat. Voor de eeuwigheid? Neen, maar dat vind ik ook van dEUS, Coldplay en dergelijke. Fiona doet iets echt goed, wild en wat chaotisch (Relay bvb), tekstueel best goed en eens iets anders. Deze thematiek is heel 2021, en dat is ok, Eris genoeg geleuter over de liefde en hartpijn.

Moest die niet zo veel reviews en hoge scores gekregen hebben had die hier hogere punten. Dat is eigen aan de mens, en moest het een singer songwriter zijn die onbekend is en ze pas ontdekt hebben zeker

Je volgt Pitchfork niet op Facebook?

nee hoor. Ik volg niets, en Pitchfork is zo 2015

Alle redelijk lauwe reacties lezende van in ieder geval deze pagina bekruipt met het gevoel dat het soms niet helpt als er zoveel jubelende recensies worden gegeven. Veel mensen zijn er denk ik ingegaan met (wellicht terrecht) hoge verwachtingen en dan kom je bedrogen uit de eerste luisterbeurt. Daarna moet je geforceerd gaan luisteren of een kwartje valt of niet. En natuurlijk al die feministische boodschappen doorgronden (gek genoeg - ondanks mijn grote interesse in politieke ontwikkelingen - heb ik bij muziek niet zo sterk de behoefte teksten eindeloos te analyseren).

Oftewel volledig eens met aerobag. Je mist veel als je geforceerd gaat luisteren. De kracht van het album zit juist in het speelse. De drums zijn vaak zo lekker tegendraads, en de nummers super afwisselend. Met gelukkig vaak genoeg catchy refreintjes. Vooral kant C van de plaat met het trio Ladies, Heavy Balloon, Cosmonauts is één van de briljantste stukken muziek op plaat gezet (ja, ik sta achter deze uitspraak). Ik hoop dat dit album mooi rijpt en gaat stijgen in waardering. Dat verdient Fiona, die met dit album - inmiddels alle andere albums geluisterd - haar magnum opus aflevert.

Dit stijgt nog een halfje, dat is een echt goede afwisselende plaat. Hopen te horen, goeie melodieën, drums, thema's en een beetje tegendraads, wat ambitieus en wat experimenteel. Die laatste twee krijg je extra kudos voor

Twee en een half jaar na de storm het album nog eens opgezet. De conclusie is dat er nog meer in zit dan ik al een vermoeden had. Hoor details die me nog niet echt opgevallen waren. Dat zelfde fenomeen is me ook al bij haar andere albums overkomen en trek wederom de conclusie dat ze een bijzoder creatief en intens opererende artiest is. Het verschil met haar vorige albums is naar mijn gevoel dat FtBC minder gemaakt of gezocht overkomt. Op haar andere albums wil ze wel erg graag laten horen dat ze de meest briljante leerling is en daar waardeer ik haar ook om. Op dit album hoor je echter ook vrijheid en (meer) creatief plezier en tekstueel is het meer direct en persoonlijker als ooit tevoren.

Ze heeft niets meer te bewijzen, deze muziek wil ze maken en dit wil ze zeggen. Kijk maar wat je er mee kunt
Sterk album van een sterke persoonlijkheid en dat maakt het soms wat lastig om te waarderen.