Alice in Chains - Dirt (1992)

Een van mijn allereerste cd's ooit in de collectie (was toch bij de eerste 10) en staat vandaag nog steeds als een huis. Kan hier ook niet anders dan een hoge score geven want deze cd heeft mijn jeugd mee gekleurd (een hele tijd sparen om 1 cd te kunnen gaan kopen in de cd winkel en dan thuis komen vol verwachtingen en weken tot maanden leven met de cd met volume luid en het tekstvel in de hand - het is sowieso een andere beleving van de muziek dan in deze download tijden waar elk album voor het grijpen ligt).

Donker, meeslepend, hypnotiserend en intens.

Zeer vruchtbare periode voor AIC. Naast deze 13 knallers namen ze nog 4 zeer puike nummers op die het album niet haalden:

- What The Hell Have I
- A Little Bitter
- Fear The Voices
- Lying Seaon

De eerste 2 songs kwamen terecht op de Last Action Hero Soundtrack. De andere twee outakes verschenen uiteindelijk op Music Bank. Met name What The Hell Have I is een vergeten pareltje.

Heel geapprecieërde informatie

What The Hell Have I en A Little Bitter kwamen niet uit de opname-sessie van Dirt, maar waren specifiek voor die soundtrack opgenomen. Die twee zijn namelijk de eerste twee nummers die Mike Inez met de band opnam in 1993, nadat hij Mike Starr (bassist van het eerste uur) verving vanwege verslavingsproblemen. Ik vind trouwens dat Lying Season verdacht veel van Pantera weg heeft (ook qua solo).

Mike Starr werd al tijdens de opnames vervangen door Inez, ze zijn beiden op het album te horen. What The Hell Have I en A Little Bitter waren sowieso wel bedoeld voor Dirt, als we wikipedia mogen geloven zijn ze in ieder geval destijds geschreven. Maar kan wel kloppen dat ze iets later zijn opgenomen.

Ik vind Lying Season vooral op de oude AIC lijken, toen het nog een beetje richting Kiss en Bon jovi ging. Maar zo klonk Pantera ooit ook natuurlijk..

Mike Starr vertrok pas in 1993, na dit concert om precies te zijn.

Vanavond op de koptelefoon en wat een briljante plaat is dit toch: verhoogd naar 5*

Goed om te horen..id n wereldplaat

Uitstekende grunge plaat met Rooster als de absolute uitschieter.

Wat een opvolger van Facelift. Waar het debuutalbum nog wat invloeden van weleer bevat, hier en daar nog wat funk is deze plaat loodzwaar. Rond deze tijd zat Staley al dik in de verboden snoepjes. Deze ellende wordt ook al verwerkt in en op dit album. De plaat opent nog met twee felle snellere nummers. Het tempo wordt hierna teruggeschroefd. Rooster is in het middenstuk een te gek nummers. Tegen het einde komen naar mijn mening de beste drie nummers aan bod, waar Would? voor mij toch de klassieker onder de klassiekers is. Qua sfeer, zanglijnen, de subtiele maar laaggestemde bas van Mike, de heerlijke solo van Jerry en aan het einde de uithaal van Layne. Zeer verslavend.

Log, bruut en zwaar. Maar ook melodieus, intens en gevarieerd. Grunge-album van het heavier soort. 'Rooster' en 'Would?' zijn onverslijtbaar.

Een van mijn eerste albums die ik nog heel vaak draai, en waarop ik elk nummer geweldig vind. En dat gebeurt niet vaak. Kan hem dus niet minder dan 5 sterren geven.

Net als bij Kyuss en Melvins vind ik de Black Sabbath-verering bij Alice in Chains er zo vingerdik op liggen dat er moeilijk nog gewoon van "rock" gesproken kan worden. Dit is mijn inziens heavy metal pur sang.

100% mijn gedachten en zo juist verwoord.

Zo net eerste luisterbeurt achter de rug. Ik begin met 4 sterren

Van de bands uit het grungetijdperk is Alice in Chains mij altijd het meest blijven boeien. Dat is met name te danken aan Dirt, een fantastische plaat waarop de band rondom Layne Staley de unieke sound van het debuut Facelift weet te consolideren en te perfectioneren.

Variatie is troef op deze plaat, met als uitschieters het beklemmende Would, dat terecht een hitnotering opleverde. Van minstens hetzelfde niveau is het meeslepende Rooster, dat rustig begint maar in een waanzinnige climax uitmondt. Naast deze songs is het naargeestige Rain When I Die een persoonlijke favoriet van mij. Ook de wat minder bekende songs als Sick Man en Junkhead, die handelen over de heroineverslaving van Staley, zijn ronduit indrukwekkend.

Ik heb het altijd jammer gevonden dat ik Alice in Chains in de bezetting met Staley nooit live heb zien optreden (alleen enkele malen met zijn opvolger William DuVall). Hij behoort voor mij onmiskenbaar tot de grootste rockzangers aller tijden en zorgt er met name voor dat deze plaat de maximale waardering van mij krijgt. Deze plaat had alleen minstens 100 plaatsen hoger in de top 250 van deze site moeten staan: 5*.

Pietro als je Staley liefhebber bent, dan moet je ook Mad Season eens proberen.
De sfeer van Wake Up is nog mooier dan op Would.

Dank je voor de tip. Hoog tijd om Mad Season weer eens te beluisteren. Ik ken ze wel al, maar het zal zeker 10 jaar terug zijn geweest dat ik het laatst een album van ze heb gehoord.

Nadat ik Would? laatst hoorde in de trailer van The Punisher seizoen 2 ben ik dit hele album maar eens gaan checken want afgezien van een bovenstaande en Rooster kende ik hier niks van. Dijk van een plaat!

AIC is nooit een gemakkelijke band geweest tenminste niet voor mij! Ik hou helemaal niet van vrolijke muziek dus wat dat betreft ben ik helemaal aan het juiste adres bij AIC. Het is geen album wat mij gelijk vast grijpt en niet meer loslaat. Maar heeft het je eenmaal dan ben je gezien. Rooster blijft de opvallendste track maar God wat staan er een rits zware nummers (letterlijk en figuurlijk) op dit meesterwerk! Rain When I Die-Down in a Hole-Them Bones met teksten die net zoveel aan de verbeelding overlaten als Opium Trail of Got to give it up van Thin Lizzy! Tijdloos

Alles aan dit album ademt grunge!
Would is gewoon fenomenaal, duistere grunge op zn best.
Met them bones begint het album uitstekend en de nummers die volgen zijn allemaal van redelijk tot uitstekend niveau!
AIC is wel een band waar je echt in moet komen. Voor mij de nummer twee wat grunge betreft met op een natuurlijk Pearl Jam!
Het begin van een geweldige discografie.

Jar of flies is btw een echte aanrader, een van de prominente albums wat voor mij de 90's betekend.

Een klassieker. Volledig terecht natuurlijk. Hun beste album (met de oude zanger). Meteen de beuk erin en niet te voor de hand liggend. Daarom had dit album bij mij even nodig. Maar nu staat die toch al wat jaren als een huis. Hier staan geen zwakke schakels op. Een zeer constant niveau. Lekker volle sound ook. Stukken beter dan hun opvolger trouwens. De laatste 3 nummers geven dit album echt een ultieme afsluiting. Vooral DIAH en Would behoren echt tot de beste nummers in dit genre.

Heb altijd errug genoten van deze plaat. In mijn beleving paste het niet echt in de grote Grunge-stijl en dat gevoel heb ik nog steeds. Heerlijk vuige smerige heavy rock/Hard Rock was het naar mijn gevoel. Pas bij de 3e plaat kreeg ik die vibe echt en toen haakte ik ook af. Dat geluid alleen al trok ik niet meer, teleurgesteld droop ik af.
Nog meer als op de voorloper, was het op deze plaat zo goed als op elk nummer raak, gewoon raak... bijna alles klopt hier gewoon, het geluid, de zang, gitaarwerk, composities... het klopt. Heb nog een heerlijk avondje Paradiso mogen ervaren met de band, daarna was het voor mij dus over. "Them Bones", "Rain When I Die" (fantastisch), "Hate to Feel"... die zijn werelds gewoon...

Goed album, maar voor mij niet beter dan generatiegenoten Pearl Jam of Nirvana. Die wisten er soms nog een extra bij aan te brengen dat ik hier wat mis. Desalniettemin een aantal toppers uit het genre met inspirerende vocalen van wijlen Staley.

Ik vind hier juist extra interesante elementen terug. Mooier gitaarwerk, Prachtige samenzang tussen Staley en Cantrell.

Vind Nirvana en Pearl Jam ook uitstekend maar de houdbaarheidsdatum was vlugger overschreden voor mij. Heeft waarschijnlijk ook veel te maken met het feit dat die laatste 2 ook veel meer gedraaid worden op de radio en vaste klanten zijn in alle eindejaarslijstjes.

Ze zijn allemaal 4* waard voor mij. Enkel Soundgarden gaat met Superunknown erover voor mij en daarvan hoor je ook enkel die ene grote hit jammerlijk genoeg.

In retrospectief kun je stellen dat The 'Big Four' elk hun stempel hebben gedrukt op het houthakkersgenre maar elk met hun eigen signatuur.
Alice in Chains heeft op mij altijd het meeste indruk gemaakt, dat zit hem in het feit dat de samenzang zeer fraai contrasteerde met het zware geluid, met name op Dirt. Staley heeft (of had) daarnaast een van de meeste onorthodoxe stemmen in het rockgenre, waar de beste man het vandaan haalde weet ik niet maar zijn zang ontroerd mij tot op de dag van vandaag. Een andere troef vond ik het vermogen van de mannen om ook op akoestische basis dezelfde intensiteit aan de dag te kunnen leggen als de elektrische variant.

N.a.v. dit topic beluisterde ik dit album.

Ook weer eentje in het rijtje van ‘dit kende ik nog niet’. De cover beloofde al flink wat stevige muziek (tenminste, dat is zoals ik die cover interpreteer) en dat bleek ook het geval te zijn. Vrij agressieve muziek in mijn oren en daar heb ik toch niet zoveel mee. Was vrij snel klaar met dit album zogezegd.

Grappig, ikzelf reis juist meer richting de (contemp.) R&B van vanaf 1994 zeg maar, juist omdat "mijn genre" mij al bijna 20 jaar teleurstelt qua nieuwe aanwas... je gaat dan toch naar wat anders op zoek. Soms tref je het, soms niet, volgende keer beter Reijersen. Ikzelf voel me al helemaal thuis in mijn nieuwe stijl.

https://youtu.be/nWK0kqjPSVI