menu

Ozzy Osbourne - Diary of a Madman (1981)

mijn stem
3,86 (152)
152 stemmen

Verenigd Koninkrijk
Rock / Metal
Label: Jet

  1. Over the Mountain (4:31)
  2. Flying High Again (4:44)
  3. You Can't Kill Rock and Roll (6:59)
  4. Believer (5:15)
  5. Little Dolls (5:39)
  6. Tonight (5:51)
  7. S.A.T.O (4:07)
  8. Diary of a Madman (6:16)
  9. I Don't Know [Live] * (5:08)
  10. Crazy Train [Live] * (6:26)
  11. Believer [Live] * (5:37)
  12. Mr. Crowley [Live] * (6:19)
  13. Flying High Again [Live] * (4:17)
  14. Revelation (Mother Earth) [Live] * (5:58)
  15. Steal Away (The Night) [Live] * (8:00)
  16. Suicide Solution [Live] * (8:34)
  17. Iron Man [Live] * (3:12)
  18. Children of the Grave [Live] * (5:07)
  19. Paranoid [Live] * (3:17)
toon 11 bonustracks
totale tijdsduur: 43:22 (1:45:17)
zoeken in:
avatar van milesdavisjr
4,0
Een jaar na zijn debuut komt de madman met een vervolg en zo op het eerste gehoor ligt het redelijk in het verlengde van Blizzard. Over the Mountain trapt de plaat in ieder geval fijn af, met fraaie riffs en een heerlijk middenstuk waarin Rhoads losgaat. Flying High Again doet daar al niet veel voor onder. You Can't Kill Rock and Roll duurt wat te lang om de boodschap over te brengen hoewel zeker niet slecht. Believer is een slepende rocksong en bevalt mij uitstekend, wat mysterieus van aard, gewoon prima. Little Dolls wordt wat zeikerig gezongen door Ozzy en hoeft niet bijna 6 minuten te duren. Tonight, een van de meest toegankelijke nummers op de schijf en bevat wederom heerlijke solo's van Rhoads. S.A.T.O. is redelijk maar ook niet meer dat. Het titelnummer tenslotte is melancholisch van aard, sfeervol en is rijkelijk gearrangeerd, een fenomenale song.
Zo doet dit plaatje eigenlijk niet onder voor Blizzard bevat het wellicht minder uitschieters zoals Mr. Crowley of Suicide Solution maar is de plaat over de hele linie wel wat consistenter. Waarbij aangemerkt mag worden dat het titelnummer de plaat meesterlijk afsluit.

Tussenstand:

1. Diary of a Madman
2. Blizzard of Ozz

avatar van Germ
3,5
Germ (crew)
Net als iedere Ozzy plaat bevat deze een aantal toppers maar ook een groot aantal fillers.
Top zijn Over The Mountain, Flying High Again, Believer en Diary Of A Madman, de andere helft is een stuk minder.

avatar van ZAP!
Vond dit vroeger een doodenge hoes, maar ja, dat kind in de hoek zat gewoon wat te gniffelen, dus zo erg kon het toch niet zijn? All is well, all is well.

Te gekke plaat, maar 'Tonight' is mij er teveel aan. Dat heb je soms. Doet me af en toe ook denken aan een bepaald weeïg popliedje^ uit de jaren '80, misschien was dit mede de inspiratie - hebbes.

^ Dat op z'n eigen manier wel weer charmant is.

avatar van gigage
5,0
ZAP! schreef:


Te gekke plaat, maar 'Tonight' is mij er teveel aan. Dat heb je soms. Doet me af en toe ook denken aan een bepaald weeïg popliedje^ uit de jaren '80, misschien was dit mede de inspiratie - hebbes.

^ Dat op z'n eigen manier wel weer charmant is.

The horror!
Wat doeje me aan!?

avatar van ZAP!
gigage - Did I let you down there?

avatar van Wolfmother
3,5
Over the Mountain
Diary of a Madman
Believer

Een prima opvolger, maar voor mij staan hier geen klassiekers op.
Album begint erg lekker, sluit goed af en tussendoor valt er wat te lachen.

avatar van ZAP!
Leuke en interessante eerste reactie van een klassieke componist op het titelnummer: klik.

avatar van Zagato
4,0
ZAP! schreef:
Leuke en interessante eerste reactie van een klassieke componist op het titelnummer: klik.

Doug is één van de betere reaction vloggers op YouTube IMHO.

4,5
waanzinnig goed album van de grootvader van de heavy metal.
Diary of a madman is wellicht ozzy's beste song ooit en ook over the mountain is echt intens goed.
Wat mij betreft, samen met blizard of ozz, veruit de beste cd van ozzy en haast niet te overtreffen.

avatar van Dirkrocker
4,5
Prima plaat van Ozzy. Goede opvolger van de debuut plaat. Over the mountain, flying high again, you can’t kill rock and roll zijn lekkere nummers. Mijn favoriete zijn wel S.A.T.O. en diary of a madman. Maar eigenlijk luistert heel de plaat lekker weg

4,5
Faalhaas schreef:
2 fijne nummers, Over The Mountain en de titeltrack. De rest fillers zoals we van Ozzy gewend zijn.

Dan deed zijn voormalig werkgever (Sabbath) het dat jaar toch een stuk beter met The Mob Rules.

Flying high, believer...fillers?
Grapjas.

avatar van RonaldjK
4,0
“Deze plaat is dus wel leuk, maar meer ook niet. Het is een beetje een niemendalletje, waarop een aantal melodieuze songs gematigd heavy uitgevoerd wordt”, noteerde Kees Baars in Oor bij het verschijnen van Diary of a Madman in het najaar van 1981. Daar dacht deze puber heel anders over toen hij de plaat enkele maanden later verheugd uit de platenbak van de dorpsfonotheek plukte.
Van de hoes was hij sowieso al onder de indruk: het bloed, het petruskruis en de maniakale blik in Ozzy's ogen. Lekker griezelig. Wat het nog vreemder maakte, was dat jongetje in de hoek. Zoals orbit in zijn bijdragen sinds 2006 herhaaldelijk duidelijk maakte: dit was eng!

Niet dat ik alle nummers even goed vond, maar alleen al het rollende drumintro in opener Over the Mountain maakte duidelijk: dit wordt knallen! Riff, melodie en gitaarsolo, wát een prachtlied! Het één na beste, zou blijken.
Ik had veel gelezen over wondergitarist Randy Rhoads, tegelijkertijd viel op dat hij steevast in dienst van het liedje speelt en soleert. Daarin zitten talrijke prachtige details verscholen, ook bij de composities die mij niet zo pakten. De overige nummers die ik op cassette opnam: Flying High Again, het luidkeels door mij meegezongen You Can’t Kill Rock ‘n’ Roll, S.A.T.O. en het nummer dat het beste in Osbournes oeuvre is gebleken, Diary of a Madman.
Hierboven verwijst Zap! naar de vlog van Doug Helvering. Kijken! Kijken! Kijken, raad ik fans van dit album aan! Ontdekte zo toch weer nieuwe lagen in een nummer dat ik nu een kleine veertig jaar ken.

Mijn favorieten zijn ten opzichte van toen niet veranderd. Kees Baars was niet gek, ook al is dit album zeker geen “niemendalletje”. Immers, “gematigd heavy” klopt: de liedstructuren zijn toegankelijker en popachtiger dan hij voorheen bij Black Sabbath praktiseerde, met meer aandacht voor pakkende melodieën. Hiervoor gaan de credits vooral naar bassist Bob Daisley, drummer Lee Kerslake en Rhoads, die het leeuwendeel van de teksten (Daisley) en muziek (alle drie) schreven. Osbourne (met zijn nieuwe lief Sharon) had een sterk team om zich verzameld, dat de vaak stomdronken frontman ondanks al diens nukken naar een hoger niveau stuwde.

Ben nog eens in de historie van 1979-1981 gedoken. Wat blijkt, als ik Wikipedia, heavy.com en andere bronnen moet geloven? Het zit anders dan ik bij Osbournes debuut schreef.
Sharon Arden haalde hem in ’79 weliswaar uit zijn cocon van zelfbeklag, maar haar broer David deed het management. Bij de opnamen van het debuut (1980 in Engeland) was Osbournes eerste echtgenote Thelma regelmatig aanwezig en toen slechts vijf maanden later Diary werd opgenomen, eveneens in Ridge Farm Studio, was het hun zoon Louis die op de hoes belandde als “eng jongetje”.
Kort hierna veranderde bijna alles. Tijdens de opnamen, die drie weken duurden, verbleef Sharon in de Verenigde Staten, maar kort na afloop kwamen zowel management als romantiek definitief bij haar terecht. Prompt werden Daisley en Kerslake ontslagen, om te worden vervangen door bassist Rudy Sarzo en drummer Tommy Aldridge, zonder zelfs maar leefgeld te ontvangen voor de drie weken opnametijd.

De nieuwe bandleden verschenen op de hoes, waardoor ik jarenlang in de veronderstelling was dat zij het album hadden ingespeeld. Bovendien blijkt dat de toetsenpartijen niet zijn gedaan door Don Airey (hij was wel deels bij het schrijven aanwezig) maar door John Cook, een maatje van Daisley sinds hun dagen bij Mungo Jerry (1974, album Long Legged Woman).
Over Rhoads meldde de oorspronkelijke ritmesectie dat deze eigenlijk ook wilde vertrekken, mede omdat hij veel last had van de dronkenmansbuien van de zanger. De veteranen raadden het hem af gezien zijn prille carrière en de gitarist besloot te blijven.

In maart 1982 kwam Rhoads om het leven bij het betreurde vliegtuigongeluk, in juli dat jaar huwden Ozzy en Sharon. Prijzenswaardig vind ik dat ze al die jaren bij Ozzy is gebleven, ondanks diens ontrouw en zelfs moordpoging op haar. De titel Diary of a Madman bleek meer dan raak, de lijst met incidenten is lang...
Kerslake keerde terug naar het heropgerichte Uriah Heep en nam Daisley mee. Abominog (1982) was een sterke comeback van die groep, waarop je logischerwijs overeenkomsten hoort met de eerste twee van Ozzy-solo.

Waarom toch Sharons moeite met de twee? Op de 2002-editie van het album presteerde de tweede mevrouw Osbourne het zelfs om de partijen van de oorspronkelijke ritmesectie te laten vervangen, zodat die twee voor het inspelen geen royalties meer ontvingen.
Hebben de online bronnen het bij het juiste eind? In oktober 2013 verscheen dit interview met de twee heren op YouTube. Daarin meer details uit de monden van goede vertellers. In april 2020, vijf maanden voor zijn overlijden, kreeg Kerslake dan eindelijk de platinum albums waar hij recht op had.

Nu pas dringt tot mij door dat de 1981-versie beter klinkt, sinds 2011 weer verkrijgbaar in de Legacyserie; die moet ik toch eens aanschaffen. Als ik 1981 (op streaming) vergelijk met 2002 (mijn cd), dan blijken bijvoorbeeld de openingsklanken in de 2002-versie nét minder te klinken. Het zit ‘m in de productie, want Mike Bordin mept op zich prima op de pannen.
Een vriend van mij schafte dit jaar het album op nieuw vinyl aan. ‘Vind je dit zijn beste?’ vroeg hij mij later. ‘Ik denk het wel,’ beaamde ik. Zeker met het klassieke titellied.

avatar van vielip
5,0
Heb het stuk van Helvering even gekeken. Leuk! Geeft je weer een andere (nieuwe) kijk op het nummer. Wat toch wel als een mijlpaal in het oevre van Ozzy gezien mag worden. Ik besef me nu eigenlijk weer hoe het nummer eigenlijk standaard over het hoofd wordt gezien. Voor mij zonder twijfel één van zijn beste songs. Trouwens, als je de vlogs van Helvering kan waarderen dan kan ik je die van Lost in Vegas ook aanraden. Die gasten hebben me ook al menig nummer opnieuw onder de aandacht gebracht vanwege hun kijk op dingen.

avatar van RonaldjK
4,0
Ooit wel eens wat van ze gezien maar ben ze uit het oog verloren... Vond het indertijd leuk omdat ze met hun arrenbie-/hiphopachtergrond die totaal andere stijlen heel fris benaderden. Heb veel interessants gemist, zie ik!

Ben met hun vlog bij P.O.D. - Youth of the Nation begonnen, de twee luisteren nog net zo onbevangen als toen. Feelgoodvlogs!

avatar van vielip
5,0
Ja klopt. Ze zijn inderdaad nog net zo onbevangen en open minded als een paar jaar terug. Al doen ze de laatste tijd weinig albums of artiesten waar ik iets mee heb maar dat hou je toch.

1,5
Tja, ieder het zijne. Ik heb dus helemaal niets met Ozzy Osbourne. Toegegeven, Paranoid is een wereldnummer wat alleen door hem gezongen kan worden met die karakteristieke stem (en dus niet door zijn opvolgers bij Sabbath), maar verder vind ik zijn songs en vocale kwaliteiten bijzonder matig.
Dat is ook hier het geval: ik kocht deze plaat ten tijde van de heropleving van Black Sabbath met Dio, en daar waar Sabbath met Dio mij echt doen stuiteren, val ik in slaap bij deze nietszeggende deuntjes.
Alleen het titelnummer kan er mee door, dat wil zeggen: het steekt qua melodie goed in elkaar, maar de abominabele zang van Ozzy verkloot het alweer voor mij.
Hier en daar maakt hij mooie nummers: het eerder genoemde Paranoid, maar bijvoorbeeld ook het magistrale "close my eyes forever" met Lita Ford. Maar dat is het dan wel.
Alle V- tekens, gekke bekken, drank en drugs ten spijt kan ik niet warm lopen voor zijn gekrijs.

avatar van milesdavisjr
4,0
Ozzy is nooit de meest talentvolle zanger geweest die het metal/rockwereldje rijk is. Zijn stem is echter wel karakteristiek, heeft een manisch randje en geeft elke song wel een bepaalde charme. Of je er van houdt is persoonlijk. Diary of a Madman kwam tegelijk uit met Mob Rules van Sabbath met Dio. Waar de laatste een prima maar conventioneel plaatje betreft tapt Ozzy uit een ander vaatje. Diary is catchy, zeker niet heavy en Randy Rhoads is een weergaloze gitarist. Deze plaat afdoen uit 'nikszeggende deuntjes' gaat natuurlijk nergens over, het hoeft niet je smaak te zijn maar Ozzy sloeg op dit schijfje direct al de juiste toon aan. De goed geplaatste spooky keyboard klanken, de waanzinnige solo's van Rhoads, fraaie melodielijnen en boertige Ozzy met zijn uitgesponnen zanglijnen, nee hoor met Diary of a Madman is weinig mis. Niet elke song is een knaller, maar geen enkele track haalt wat mij betreft een onvoldoende, met de Flying High Again als hoogtepunt.

1,5
Smaken verschillen. Een cliché van jewelste, maar zo is het natuurlijk en dat blijkt ook hier. Ik ben blij voor Milesdavis jr dat hij Ozzy kan waarderen, maar zoals gezegd: mij weet Ozzy nergens echt te raken. De kwalificatie "nietszeggende deuntjes" geef ik omdat dat is wat ik vind van de nummers op dit album, uitgezonderd het titelnummer. Sorry, ik kan er niet meer van maken en geloof me : ik heb het echt geprobeerd.
Dat Randy Rhoads een goede gitarist was staat buiten kijf. Maar de songs pakken me simpelweg niet.

Gast
geplaatst: vandaag om 13:39 uur

geplaatst: vandaag om 13:39 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.

Let op! Je gebruikersnaam is voor iedereen zichtbaar, en kun je later niet meer aanpassen.

* denotes required fields.