“Deze plaat is dus wel leuk, maar meer ook niet. Het is een beetje een niemendalletje, waarop een aantal melodieuze songs gematigd heavy uitgevoerd wordt”, noteerde
Kees Baars in Oor bij het verschijnen van
Diary of a Madman in het najaar van 1981. Daar dacht deze puber heel anders over toen hij de plaat enkele maanden later verheugd uit de platenbak van de dorpsfonotheek plukte.
Van de hoes was hij sowieso al onder de indruk: het bloed, het petruskruis en de maniakale blik in Ozzy's ogen. Lekker griezelig. Wat het nog vreemder maakte, was dat jongetje in de hoek. Zoals orbit in
zijn bijdragen sinds 2006 herhaaldelijk duidelijk maakte: dit was eng!
Niet dat ik alle nummers even goed vond, maar alleen al het rollende drumintro in opener
Over the Mountain maakte duidelijk: dit wordt knallen! Riff, melodie en gitaarsolo, wát een prachtlied! Het één na beste, zou blijken.
Ik had veel gelezen over wondergitarist Randy Rhoads, tegelijkertijd viel op dat hij steevast in dienst van het liedje speelt en soleert. Daarin zitten talrijke prachtige details verscholen, ook bij de composities die mij niet zo pakten. De overige nummers die ik op cassette opnam:
Flying High Again, het luidkeels door mij meegezongen
You Can’t Kill Rock ‘n’ Roll,
S.A.T.O. en het nummer dat het beste in Osbournes oeuvre is gebleken,
Diary of a Madman.
Hierboven verwijst Zap! naar de vlog van Doug Helvering. Kijken! Kijken! Kijken, raad ik fans van dit album aan! Ontdekte zo toch weer nieuwe lagen in een nummer dat ik nu een kleine veertig jaar ken.
Mijn favorieten zijn ten opzichte van toen niet veranderd. Kees Baars was niet gek, ook al is dit album zeker geen “niemendalletje”. Immers, “gematigd heavy” klopt: de liedstructuren zijn toegankelijker en popachtiger dan hij voorheen bij Black Sabbath praktiseerde, met meer aandacht voor pakkende melodieën. Hiervoor gaan de credits vooral naar bassist Bob Daisley, drummer Lee Kerslake en Rhoads, die het leeuwendeel van de teksten (Daisley) en muziek (alle drie) schreven. Osbourne (met zijn nieuwe lief Sharon) had een sterk team om zich verzameld, dat de vaak stomdronken frontman ondanks al diens nukken naar een hoger niveau stuwde.
Ben nog eens in de historie van 1979-1981 gedoken. Wat blijkt, als ik Wikipedia, heavy.com en andere bronnen moet geloven? Het zit anders dan ik bij Osbournes debuut schreef.
Sharon Arden haalde hem in ’79 weliswaar uit zijn cocon van zelfbeklag, maar haar broer David deed het management. Bij de opnamen van het debuut (1980 in Engeland) was Osbournes
eerste echtgenote Thelma regelmatig aanwezig en toen slechts vijf maanden later
Diary werd opgenomen, eveneens in Ridge Farm Studio, was het
hun zoon Louis die op de hoes belandde als “eng jongetje”.
Kort hierna veranderde bijna alles. Tijdens de opnamen, die drie weken duurden, verbleef Sharon in de Verenigde Staten, maar kort na afloop kwamen zowel management als romantiek definitief bij haar terecht. Prompt werden Daisley en Kerslake ontslagen, om te worden vervangen door bassist Rudy Sarzo en drummer Tommy Aldridge, zonder zelfs maar leefgeld te ontvangen voor de drie weken opnametijd.
De nieuwe bandleden verschenen op de hoes, waardoor ik jarenlang in de veronderstelling was dat zij het album hadden ingespeeld. Bovendien blijkt dat de toetsenpartijen niet zijn gedaan door Don Airey (hij was wel deels bij het schrijven aanwezig) maar door John Cook, een maatje van Daisley sinds hun dagen bij Mungo Jerry (1974, album
Long Legged Woman).
Over Rhoads meldde de oorspronkelijke ritmesectie dat deze eigenlijk ook wilde vertrekken, mede omdat hij veel last had van de dronkenmansbuien van de zanger. De veteranen raadden het hem af gezien zijn prille carrière en de gitarist besloot te blijven.
In maart 1982 kwam Rhoads om het leven bij het betreurde vliegtuigongeluk, in juli dat jaar huwden Ozzy en Sharon. Prijzenswaardig vind ik dat ze al die jaren bij Ozzy is gebleven, ondanks diens ontrouw en zelfs moordpoging op haar. De titel
Diary of a Madman bleek meer dan raak, de lijst met incidenten is lang...
Kerslake keerde terug naar het heropgerichte Uriah Heep en nam Daisley mee.
Abominog (1982) was een sterke comeback van die groep, waarop je logischerwijs overeenkomsten hoort met de eerste twee van Ozzy-solo.
Waarom toch Sharons moeite met de twee? Op de 2002-editie van het album presteerde de tweede mevrouw Osbourne het zelfs om de partijen van de oorspronkelijke ritmesectie te laten vervangen, zodat die twee voor het inspelen geen royalties meer ontvingen.
Hebben de online bronnen het bij het juiste eind? In oktober 2013 verscheen
dit interview met de twee heren op YouTube. Daarin meer details uit de monden van goede vertellers. In april 2020, vijf maanden voor zijn overlijden, kreeg Kerslake dan eindelijk de
platinum albums waar hij recht op had.
Nu pas dringt tot mij door dat de 1981-versie beter klinkt, sinds 2011 weer verkrijgbaar in de Legacyserie; die moet ik toch eens aanschaffen. Als ik 1981 (op streaming) vergelijk met 2002 (mijn cd), dan blijken bijvoorbeeld de openingsklanken in de 2002-versie nét minder te klinken. Het zit ‘m in de productie, want Mike Bordin mept op zich prima op de pannen.
Een vriend van mij schafte dit jaar het album op nieuw vinyl aan. ‘Vind je dit zijn beste?’ vroeg hij mij later. ‘Ik denk het wel,’ beaamde ik. Zeker met het klassieke titellied.