David Bowie - Hunky Dory (1971)

Lijkt mij toch iets minder toegankelijk dan Ziggy Stardust en sommige van de latere nummers (Heroes, Let's Dance, etc...). Ofwel is dit geen album voor s'nachts, kan ook. Ik kan er voorlopig weinig mee.

Blij dat ik deze plaat eindelijk een eerlijke kans heb gegeven, altijd al als een ondergeschoven kindje behandeld. Andy Warhol zou heel goed Bowie’s beste nummer kunnen zijn en tussen Life On Mars? en mij is het toch goed gekomen.

Zeer mooi en melodisch album dat me op sommige momenten echt emotioneel kan raken. Life on Mars is zo een prachtig nummer en het kleine orkestje erbij maakt het allemaal nog indrukwekkender, om dan te eindigen met een drum zoals die in Also Sprache Die Zarathustra. Quicksand mag ook niet onderdoen voor Life on Mars. Heel mooie opbouw en als Bowie Dont Believe In Yourself, Dont Deceive With Believe zingt raakt het bij mij telkens een gevoelige snaar. Het slotnummer is zo gevoelig en puur gezongen en moet toch een van de beste afsluiters zijn in heel zijn oeuvre. Magistraal gewoon.

De rest van de nummers mogen er ook zijn. Changes kent iedereen en is een lekkere meezinger. Wat ik vooral prettig vind is dat Bowie hier zijn Thin White Duke stem (iets lager) combineert met zijn Ziggy stem (de hoge). Oh You pretty Things is natuurlijk ook een echt toppertje maar het wordt extra fijn als dit nummer op het einde overgaat in Eight Line Poem waar Bowie zijn stem me opeens deed denken aan die van Boy George.

Kooks is een lief nummertje dat ik wel kan smaken. Heel repetitief maar nooit echt storend. Fill Your Heart is voor mij het skip-nummer. Te hoog gezongen en forgettable. Dan hebben we nog drie nummers die wat meer rocken en ik op een of andere manier niet echt bij het album vindt passen. Gelukkig zijn het geen slechte nummers. Andy Warhol heeft dat leuke riedeltje dat doet denken aan een sectie uit Master Of Puppets, A Song For Dylan is iets veiliger maar zeker niet slecht en Queen Bitch is een echt Lou Reed nummer. Een stevige rocker waar ik wel van hou.

Hunky Dory blijft een toppertje van Bowie. 4,5*

De immense lof voor David Bowie en voor onder andere dit album snap ik niet. Natuurlijk heeft hij klassesongs gemaakt, maar Roxy Music verkies ik toch zonder twijfel om in een beetje hetzelfde genre te blijven. Bij Bowie heb ik ook het gevoel dat je hem super moet vinden en wie dat niet doet geen smaak of kennis van muziek kan hebben. Enfin, voor mij is Bowie een rasartiest met veel sterke songs, maar in mijn top 10 of 20 raakt hij niet. Sorry!

Hunky Dory kocht ik in 1973, kort na mijn eerste Bowie album Aladin Sane.
Enkele tacks waren toen al veelvuldig gedraaid op de radio, Kooks, changes en vooral Life on Mars.
Laatstgenoemde is nog steeds een van mijn favorieten.

Maar dit album herbergt nog veel meer moois, het is een "rustig" Bowie album, zeker in vergelijking met Ziggy Stardust. Op de cover poseert Bowie als Greta Garbo. Herkenbaar aan de markante pose.
Oh! You pretty things is onvervalst Bowie zoals ik hem graag hoor, maar ook Quicksand en the Bewley Brothers waren voor mij altijd fascinerende tracks.
Op de een of andere manier was dit album voor mij altijd met een zekere mystiek omgeven, door de hiervoor genoemde tracks, maar ook door de ode's aan Warhol en Dylan, tijdgenoten van onze meester.

Voor mij staat er geen enkel zwakke song tussen, een van de redenen waarom ik dit album nog altijd graag beluister. Een evergreen....

Een vreemde plaat in mijn ogen, ik kan er niet zo veel mee. The Man Who Sold the World is een fijn album en de opvolger van Hunky Dory is mijn ogen zelfs een topper. Dan deze worp; Changes vind ik eigenlijk maar een irritante song, met name het refrein roept weerstand op. Het georkestreerde Oh! You Pretty Things is sterker, fraai gearrangeerd. Eight Line Poem vind ik er vervolgens weer niets aan. Life On Mars zit vernuftig in elkaar maar kan mij ook niet zo boeien. Kooks klinkt weer wat alledaags en zo trekt ook het overige materiaal aan mij voorbij zonder enige indruk te maken. Hoewel The Bewlay Brothers nog wel een dikke voldoende scoort.
Het zal vanuit technisch en compositorisch oogpunt een prima plaat zijn gezien de vele positieve kritieken, het kan echter wat mij betreft bij lange na niet in de schaduw staan van platen als The Man Who Sold the World, Ziggy en Aladdin Sane. Hunky Dory voelt voor mij afstandelijk, bevat wat geforceerde zanglijnen en ik mis simpelweg de impact van Ziggy, het rockgeluid van TMWSTW of het brede klankenpallet van Aladdin Sane.

Hunky Dory is een overgangsplaat naar mijn idee, maar wel een hele sterke.
Voorzichtig aan laat Bowie al horen waar het naar toe gaat in de toekomst.
Het is weinig rock, maar meer singer/ songwriter, met wat theatrale moves.
Queen Bitch is uiteraard al een glamrocker.
Staat genoeg moois op in mijn beleving. Niets minder dan Ziggy in mijn ogen. Changes, Life On Mars, Quicksand, Andy Warhol, Queen Bitch en het fenomenale slotstuk The Bewlay Brothers.

Fantastische plaat. Terecht geliefd.

Je hebt duidelijk het kwartje nog vast. Ik weet niet hoe vaak je dit album hebt gehoord inmiddels? Gooi het kwartje gerust in een andere kauwgomballenmachine als je denkt dat dit 'm niet meer wordt, maar als je slechts een klein beetje geïnteresseerd / geïntrigeerd bent, loont het bij dit soort albums nog even te proberen of het kwartje niet toch nog wil vallen. Dit is het soort albums dat over een tijdje in je top 10 terecht zou kunnen komen.

Aan het stemgemiddelde is duidelijk te zien dat een meerderheid er iets in hoort dat ik niet hoor. Voor mij is dit een nog zoekende en onzekere Bowie. De opvolger Ziggy Stardust is van een heel ander kaliber.

Dat laatste zeker en ik kan een eind in je stelling meegaan: Bowie deed op dit album twee (cabareteske) pastiches, zowel Dylan als Reed, zette een paar kleine draken neer, en een aantal absolute klassiekers, Changes, Life on Mars en het prachtige Bewlay Brothers. Kortom dit album is, zoals de Engels zeggen, a bag of mixed goodies, Colorado van Haribo zeg maar; bepaalde snoepjes zijn gewoon minder gewild

Kan mij wel in vinden in de mening van Kronos, voor mij is Bowie ook nog zoekende, met een aantal songs die voor mijn gevoel ook nog niet 'af' zijn. Ik heb de plaat meerdere keren de revue laten passeren maar ik ben bang dat het hem gewoon niet gaat worden.

en natuurlijk Quicksand, toch?

Bij het inkijken lees ik dat Rick Wakeman ! ( Ja van progband YES ) de piano partijen heeft ingespeeld. Dat wist ik totaal niet.
Hunky Dory haalt niet het niveau van Ziggy Stardust , maar er staat toch heel wat moois op.
o.a. Life on Mars? vind ik o zo mooi !

Ik heb het al bij meer Bowie albums opgemerkt, zijnde dat ik nooit echt een klik heb gehad met Bowie. Elk album bevat wel een of twee nummers waar ik wat mee heb, maar daar blijft het meestal bij. Een best of is voor mij voldoende.
UItzonderingen bevestigen de regel. Met dit album kan ik nog wel redelijk uit de voeten. Een paar nummers die niet mijn ding zijn (Kooks, Fill Your Heart en The Bewlay Brothers). maar voor het overige best wel aardig. Uitschieters zijn de geijkte nummers Changes, Life on Mars en Oh! You Pretty Things.
3,5* voor deze #11 in de 100 Greatest Albums of 1971 die momenteel zelfs op 3 staat in de Best Ever Albums chart over 1971.

Nog nooit eerder een album van Bowie aangeschaft, maar ik werd zeer enthousiast toen ik deze plaat beluisterde. Afwisselend, mooi in elkaar gezet, prachtnummers.

Een van de favoriete platen onder de fans van Bowie. Ik heb nooit een klik gehad met Hunky Dory, waar zijn voorganger meer recht op zijn doel afgaat, is Hunky Dory wat kunstzinniger en voor mij moeilijker van aard. Opener Changes vind ik maar matig maar ook de overige songs bevatten voor mij simpelweg niet een lekker ritme, fraaie overgangen of een verslavende melodie. Oh! You Pretty Things overtuigd nog wel en Life on Mars? blijkt net als bij veel andere liefhebbers bij mij de favoriete track van deze schijf. Voor het overige kan ik hier niet mee uit de voeten weet David de stijgende lijn van zijn voorgaande platen niet echt door te zetten.

Tussenstand:

1. The Man Who Sold the World
2. Space Oddity
3. Hunky Dory
4. David Bowie

Naar aanleiding van dit topic beluisterde ik dit album.

David Bowie, de naam is natuurlijk zeer bekend en zijn faam wellicht wel net zo. Zelf ken ik vooral losse nummers van hem. Zo herken ik op de playlist van dit album meteen Changes. Het gehele album hoorde ik nog niet eerder. Zelf ben ik eigenlijk helemaal niet zo’n Bowie kenner. Dus ik zal ook geen vergelijkingen kunnen maken tussen albums. Uit de overlevering weet ik wel dat de beste man er één is die niet in één gat te vangen is. Dat hij een man die veel ontwikkeling en afwisseling meemaakt in zijn muziek. Op dit album staan gewoon allemaal lekkere nummers, het klinkt allemaal wel gewoon lekker. Niet per se heel ingewikkelde muziek en soms wat rommelig. De toetsen komen in bijna alle nummers wel sterk naar voren, de stem van Bowie luistert prettig en de energie zit er goed in. Het wat kleinere van Eight Line Poem is mooi, de meer bombast van Life on Mars? kan ik ook heel goed hebben evenals het wat meer blues Song for Boby Dylan.

Nieuwe 4CD boxset:

David Bowie / A Divine Symmetry: The Journey to Hunky Dory

Een kleine rectificatie is dit plaatje wel waard. Het zal nooit mijn favoriete Bowie album worden, maar na de voor Bowie's doen venijnige voorganger, sloeg de beste man zijn vleugels meer uit.
Het plaatje vliegt veel kanten op en het vrije imago en theatrale karakter wat om de schijf heen hangt zorgt voor de nodige fraaie momenten.
Changes kan mij inmiddels wat beter bekoren dan voorheen. Oh! You Pretty Things is zelfs een topper.
Life on Mars, het blijft toch een uitstekende compositie. Favoriet is en blijft The Bewlay Brothers, dit is een wonderschone afsluiter van de plaat.
Conclusie; Hunky Dory vind ik over de hele linie genomen geen ijzersterke schijf maar bevat wel een aantal pareltjes die de schijf alsnog naar een dikke voldoende trekken.

Als iemand mij vraagt wat ik Bowie's beste plaat vind, kan hij of zij uit mijn antwoord eigenlijk niet afleiden wat ik Bowie's beste plaat vind, alleen maar wat mijn meest recènt beluisterde plaat van Bowie is, want in de jaren 70 maakte hij voor mijn gevoel zes platen die allemaal zó goed zijn dat ik daaruit onmogelijk die éne topper zou kunnen kiezen – tenzij ik één van die zes op de draaitafel heb liggen en na afloop constateer: ja, dít vind ik toch wel Bowie's beste plaat.
        Hunky dory is de eerste van die zes, en alles klopt er aan: songs, zang, arrangementen, gevarieerdheid, sfeer en produktie. De karakteristieke glamrock-gitaar van Mick Ronson die op het vorige album voor het eerst te horen was en die voor het volgende album zo bepalend zou zijn is hier eigenlijk alleen nog maar aanwezig op Song for Bob Dylan en vooral Queen bitch, schijnbaar omdat Ronson zich hier meer om de strijkersarrangementen bekommerde; in plaats daarvan heeft het album hier weer meer een folky feel, met veel akoestische gitaren en Rick Wakemans smaakvolle pianospel, maar de grillige composities en de fantasierijke teksten zorgen er wel voor dat dit album eerder avantgardistische rock dan moderne folk genoemd kan worden, en door de grote variatie krijgt het album ook een sterke emotionele lading, zodat bijvoorbeeld het psychologische portret van LIfe on Mars? gevolgd kan worden door het kwetsbare Kooks, en het Velvets-eerbetoon Queen bitch door het mysterieuze The Bewlay brothers. Zo heeft elk nummer zijn eigen sfeer en zijn eigen aparte insteek, maar doordat elk nummer zo sterk is èn door de overkoepelende visie van de artiest erachter doet het album toch nergens fragmentarisch of onsamenhangend aan.
        Sterker nog: ik vind Hunky dory Bowie's beste plaat.

Me too!

En ik ook!