David Bowie - Hunky Dory (1971)

6 studioalbums vind ik inderdaad een mooi aantal om mee te beginnen. Heb er nu 3 van hem uit de jaren 70, ( ziggy, low en station) Outside en Heaten komen er nog bij. Blackstar heb ik ook al. Volgens mij heb je dan best al een mooie verzameling van Bowie om mee te beginnen.

Misschien dat deze en heroes er op den duur ook nog bijkomen, want dat zijn ook nog 2 van zijn best gewaardeerde albums. Wat bikkel2 net allemaal al vertelde is mijn ding niet zo, singer/songwriter dan pak ik liever een tom waits of bob dylan uit de kast. En zijn zang in deze periode ben ik ook niet zo weg van. En wat ook verteld word dat het alleen rockt op queen bitch en verder wat rustiger is, dan weet ik nu al wel dat ik deze minder ga opzetten dan ziggy stardust.

Soms heb je uit deze tijd ook van die betoverende albums zoals b.v selling england by the pound, van genesis, misschien dat deze net zo,n soort sfeertje heeft, maar wat ik voorlopig uit de commentaren lees loop ik er nog niet echt warm voor. En om hem voor de heb in huis te gaan halen lijkt me ook wat overdreven. Zo denk ik nu, misschien is dat over een jaar ook weer compleet anders. Ik sluit het niet uit

Wellicht een keertje luisteren ricardo.
Je kunt hier van alles oppikken en vermoedens uiten, maar oordelen kun je pas als je het zelf gehoord hebt.

Heb je gelijk aan. Ik ken trouwens chances en live on mars? Van de singles collection, en heb natuurlijk het album op youtube al eens beluisterd. Voor de discofrafie is hij natuurlijk essentieel, maar voor mij dus niet.

Als ik een originele cd gekocht heb dan luister ik er trouwens anders naar dan via youtube dat zeker.

Ik koop nooit goede albums, laat staan dat ik ernaar ga luisteren..Ik neem er hooguit kennis van. Maximale magie...

Inderdaad een bizarre redenering. Maar deze is aan het uitgroeien tot mijn favoriet van Bowie.

Zoiets vind ik ook onzin, hoe weet je nou wat voor magie een plaat heeft als je hem nog nooit gehoord hebt.

Ik vind hem nog gewoon niet nodig om aan te schaffen. Ik heb platen zat voorlopig van Bowie die mij meer bezighouden, maar sluit zeker niet uit dat deze er in de toekomst nog bij gaat komen.

Ja en nee. Ik kan me heel goed voorstellen dat als je een soort van Bowie-inhaalslag maakt en je je al reeds door drie of vier voor jou nieuwe Bowies hebt moeten "worstelen" dat het dan even rustig aan doet. Sterker nog, vaak is dat beter. Dan kunnen die albums rustig op je systeem inwerken, in plaats van dat je als een gek alles in één keer aan gaat schaffen en helemaal overprikkeld raakt...

Maar toch: Als je het aan mij zou vragen welke Bowies verplichte kost zijn, dan zit Hunky Dory daar zeker tussen.

Yup deze zit daar voor mij ook zeker tussen, maar mijn voorkeur zou dan nog eerder naar Heroes uitgaan want die heb ik ook nog niet.

Van de jaren 70 klassiekers van Bowie: ziggy stardust, hunky dory, stationtostation, low en heroes gaat mijn voorkeur het minst naar deze uit.

Ik denk vooral vanwege het hippie achtige karakter, alles na deze klinkt gewoon een stuk moderner en dat bevalt mij gewoon beter. Soms ben ik ook weleens in een jaren 60 stemming, zal dan ook eens aan deze gaan denken.

Tja, mijn stelling was inderdaad prikkelend bedoeld. Natuurlijk ken ik wel een aantal van de nummers die er op staan, echter nog niet alle. Vandaar mijn toevoeging 'integraal'

Een paar jaar geleden heb ik een stuk of 5 Bowie-albums binnengehaald. Hunky Dory zat daar door logistieke redenen niet tussen. Die 5 vind ik wisselend van kwaliteit: bv. Ziggy geniaal, Low matig.

Bij oude artiesten kun je maar eenmaal het bestaande repertoire ontdekken. Het is altijd een kleine teleurstelling dat er 'niets nieuws' meer is uit de oude doos. Dat heb ik bijvoorbeeld met The Doors of R.E.M.

Het is fijn om te weten dat er nog onontdekte pareltjes zijn. Zo mis ik ook nog steeds een paar must have's van Van Morrison, Neil Young en Talking Heads.

Zie het als een goede Vintage Port dat stoffig op de plank ligt: ooit zal het goed smaken.

Kan je hier mee uit de voeten, heartofsoul?

Oh, ja, daar kan ik wel in meegaan. The Man Who Sold The World heeft hééél lang moeten rijpen op die plank. Diamond Dogs ook.

Artiesten met een groot oeuvre, daar prik je niet gelijk doorheen..

Maar ik vond je stelling ook vooral grappig, dat was het eigenlijk.

EttaJamesBrown: kan je gevoelsmatige overwegingen wel een beetje volgen hoor. Mijn eigen luisterervaringen lijken in sommige opzichten zelfs wel een beetje op die van jou (als ik je tenminste goed begrijp). Met mijn tamelijk brede smaak haal ik soms albums in huis die pas op het moment dat ik er klaar voor ben (hangt ook af van mijn stemming, die soms diverse malen per dag wisselt) aandachtig beluisterd worden. Kan me dus wel voorstellen dat je de aankoop van dit album bijvoorbeeld nog even uitstelt. Over een jaar is het tenslotte ook nog wel verkrijgbaar.

Een ander punt met betrekking tot de gedachtenwisseling die nu is ontstaan is het volgende:
ik moet er niet aan denken om iedere dag naar bepaalde in mijn ogen geniale artiesten (of componisten) te luisteren. Alleen Bach kan ik iedere dag beluisteren zonder dat mijn luistergenoegen merkbaar slijt. Ontwikkel dus een brede muzieksmaak, want er is zo ontzettend veel goede en interessante muziek, dat je je als luisteraar nooit hoeft te vervelen. In dat geval kan een album als Hunky Dory je over langere tijd duurzame luisterbevrediging schenken (waarbij ik voor het gemak aanneem dat het je ook écht aanspreekt).

Nog nooit een album van Bowie integraal gehoord. Sinds Black Star ben ik zijn albums aan het ontdekken en vooral dit album maar ook Ziggy en Bowie at the Beeb wordt grijs gedraaid. Beetje Beatleske, soms een stem als die van the Boss en dan weer heerlijk theatrale nummers. Iemand tips over een volgend album die in het verlengde van dit album ligt?

Aladdin Sane heeft net als Hunky Dory veel nadruk op de piano, maar is wat meer rock & roll. Als je dan Hunky, Ziggy en Aladdin hebt gehad kun je figuurlijk met de trein richting Berlijn gaan en zou ik eerst Station to Station proberen als proloog van de Berlijnse trilogie (Heroes, Low, Lodger).

@Teunis, dank voor je reactie, ga de reis vervolgen..............

Ik zou je Diamond Dogs ook aanraden! Ligt er in het verlengde van Ziggy en Hunky.

Heb deze nu een aantal keren beluisterd en hem nu opstaan. Lekker album dat zeker, maar ziggy heb ik gewoon liever vanwege het meer rockende ervan. Deze is mij wel enorm meegevallen, had hem minder verwacht.

Qua instrumentatie misschien. Maar gevoelsmatig is Diamond Dogs -voor mij- van een andere planeet afkomstig. Kwaliteitsgewijs is er echter amper verschil. Dit is en blijft een onderschat meesterwerk.

Bowie bouwde het verder uit, maar Hunky is wel de meest pure qua instrumentaria.
Sober zelfs, met veel piano en acoustische gitaar.
Life On Mars is dan de uitzondering met de orchestratie.
Op Ziggy komt de rock meer om de hoek kijken, maar het art-rock aspect is altijd in de buurt.
Net als een band als Roxy Music die qua presentatie ook voor glamrock door ging, is de muziek veel diepgaander en was er al zoiets als avant-garde te bespeuren.
Maar natuurlijk slim om hitgevoelige songs als Rebel Rebel en The Jean Genie als single uit te brengen.
Bowie was een slimme artiest, die zo ook het top 40 publiek bediende en ook de serieuzere liefhebber ( lp kopers) plezierde.

Queen Bitch blijft toch wel een fucking lekkere track.

Grappig dat vind ik nou net de minste track van het album. Heb dan altijd de neiging het album af te zetten, maar daarna komt gelukkig nog het prachtige Bewlay Brothers, imho een van de hoogtepunten van het vroege werk van Bowie.

Durf het met alle lof hier bijna niet te melden maar dat overkomt mij heden ten dage al bij Kooks en dat is de reden dat ik de plaat nog zelden in zijn geheel beluister. Het kwartje viel voor mij pas echt bij Ziggy etc.

Vandaag exact 45 jaar oud. Ongelooflijk eigenlijk. Blijft een heerlijk album.

Het is zelfs mijn favoriete album van Bowie.

Mijn favoriet Bowiealbum. En het nummer 'Life on Mars?' is zonder meer een van de mooiste popnummers ooit.

Absoluut

Ook mijn favoriete bowie plaat.

Dat ik ooit een 4.5 gegeven heb . Wat een held toch! Volle score natuurlijk !
Een van de vele meesterwerken van Bowie. Wordt er erg vrolijk van.

Is ook absoluut 1 van mijn favo's, maar Bowie heeft nogal wat klassiekers gemaakt in de 70's.
Deze, Station To Station, Low en Heroes zijn wat mij betreft zijn beste uit dat decenium.
Tuurlijk is Ziggy ook sterk, maar daar heb ik een mindere klik mee.
Hunky Dory is zo'n plaat die een enorm gegroeide Bowie laat horen.
Meer een singer/songwriter nog en rock komen we hier op Queen Bitch na, nog niet tegen. Geen straf trouwens.
Hij ging hard, want op het moment dat deze in de winkels kwam, was hij al aardig gevorderd met het maken van Ziggy.

Heb ik ook een beetje Michel. Ziggy vind ik sterk als 'm draai maar op een of ander manier hoor ik Hunky Dory liever en vaker.
Verder moet ik mijn ooit gemaakte fout (dacht slim te zijn om de live LP Stage aan te schaffen ipv de door jouw genoemde 3 besten uit die periode) goedmaken en de albums apart aanschaffen.
Mijn stelling nu is dat je eerst de sfeer van de albums moet doorgronden ; ach wijsheid komt met de jaren.
Low al een tijdje geleden gekocht, maar ben vooral benieuwd naar Heroes.

Doe je goed aan Hans! Veel luisterplezier alvast!

Lijkt mij toch iets minder toegankelijk dan Ziggy Stardust en sommige van de latere nummers (Heroes, Let's Dance, etc...). Ofwel is dit geen album voor s'nachts, kan ook. Ik kan er voorlopig weinig mee.

Blij dat ik deze plaat eindelijk een eerlijke kans heb gegeven, altijd al als een ondergeschoven kindje behandeld. Andy Warhol zou heel goed Bowie’s beste nummer kunnen zijn en tussen Life On Mars? en mij is het toch goed gekomen.

Zeer mooi en melodisch album dat me op sommige momenten echt emotioneel kan raken. Life on Mars is zo een prachtig nummer en het kleine orkestje erbij maakt het allemaal nog indrukwekkender, om dan te eindigen met een drum zoals die in Also Sprache Die Zarathustra. Quicksand mag ook niet onderdoen voor Life on Mars. Heel mooie opbouw en als Bowie Dont Believe In Yourself, Dont Deceive With Believe zingt raakt het bij mij telkens een gevoelige snaar. Het slotnummer is zo gevoelig en puur gezongen en moet toch een van de beste afsluiters zijn in heel zijn oeuvre. Magistraal gewoon.

De rest van de nummers mogen er ook zijn. Changes kent iedereen en is een lekkere meezinger. Wat ik vooral prettig vind is dat Bowie hier zijn Thin White Duke stem (iets lager) combineert met zijn Ziggy stem (de hoge). Oh You pretty Things is natuurlijk ook een echt toppertje maar het wordt extra fijn als dit nummer op het einde overgaat in Eight Line Poem waar Bowie zijn stem me opeens deed denken aan die van Boy George.

Kooks is een lief nummertje dat ik wel kan smaken. Heel repetitief maar nooit echt storend. Fill Your Heart is voor mij het skip-nummer. Te hoog gezongen en forgettable. Dan hebben we nog drie nummers die wat meer rocken en ik op een of andere manier niet echt bij het album vindt passen. Gelukkig zijn het geen slechte nummers. Andy Warhol heeft dat leuke riedeltje dat doet denken aan een sectie uit Master Of Puppets, A Song For Dylan is iets veiliger maar zeker niet slecht en Queen Bitch is een echt Lou Reed nummer. Een stevige rocker waar ik wel van hou.

Hunky Dory blijft een toppertje van Bowie. 4,5*