Dream Theater - Awake (1994)

Fantastisch album, hun beste met vlak daarachter Images and Words. De afsluiter hier is ook hun beste song allertijden. Die paar albums hierna zijn ook nog ok, maar nog latere albums van ze werd me teveel priegelprog, technisch geneuzel laten we maar zeggen. Hier hebben we juist een combi van techniek en emotie/gevoel.

Een mooi bericht wat ik zeer waardeer. Geniet ! En laat gerust de paar millimeter haren nog eens wapperen.

Muzikaal dik in orde maar LeBrie is toch wel echt een nachtmerrie om naar te luisteren op dit album. Verschrikkelijk. Vandaar dat ik hem eigenlijk nooit op zet.

Oeh, nee! Ik vind Labrie hier nog wel erg goed en divers zingen, hoor! Veel beter dan op zijn latere albums.

LaBrie zingt juist lekker rauw op dit album. Echt top, als je het mij vraagt. Dit album is kort voor het beruchte garnalenincident uitgebracht.

Altijd interessant !

"In 1994 gingen mijn vrouw en ik, met een paar andere vrienden, naar Cuba en ik liep een ernstige voedselvergiftiging op," zei hij. "Terwijl ik moest overgeven, bloedde ik op mijn stembanden, zo erg was het.

"Als er iemand is die weet wat voedselvergiftiging is, het is verschrikkelijk," vervolgde hij. "Je ijlt, en op een gegeven moment is het gesprek: 'Ik wil dood,' omdat je je gewoon zo slecht voelt. Maar daarom bezocht ik twee KNO's - keel-, neus- en oorartsen. Dit gebeurde rond 30 december 1994, en op 10 januari zou ik gaan zingen in Tokio.

"Ik kwam bij de dokters op 4 of 5 januari dankzij een vriend van me die dokter is, en ze zeiden tegen me: 'Je moet zes maanden vrij nemen. Je moet niet praten. Je moet zeker niet aan zingen denken.' En DREAM THEATER kwam in die tijd net van een hitalbum met 'Images And Words'. We hadden alleen nog maar de Noord-Amerikaanse tournee gedaan voor het album 'Awake', en toen gingen we verder naar Azië en Europa.

"Dus, ook al begonnen we goed geld te verdienen, het zou rampzalig zijn geweest als ik tegen de band had gezegd: 'Ik moet zes maanden vrij nemen.' Die luxe hadden we niet. Het zou waarschijnlijk de bank gebroken hebben. Dus, helaas, moest ik weer gaan zingen, waarschijnlijk terwijl ik dat niet had moeten doen. Het heeft zijn tol geëist, en het heeft enkele jaren geduurd voordat ik weer het gevoel had dat ik me als zangeres op mijn gemak voelde.

"Dus, in plaats van D's en E's en F-snarpen en al die dingen te raken, was ik in staat om C, Cis en D te raken. Ik heb hier en daar F-noten geraakt, maar ik moest er echt op letten. Maar dat was waarschijnlijk het donkerste moment in mijn leven, zeker weten."

In een interview uit 2018 met Lead Singer Syndrome zei LaBrie dat het hem "waarschijnlijk bijna zeven of acht jaar kostte om volledig te herstellen" van zijn blessure.

"Ik heb wel, ik zou zeggen, 95 procent van mijn bereik teruggekregen," zei hij. "Maar terwijl ik vroeger gewoon naar de stratosfeer kon gaan, zonder probleem, en mijn hoofd eraf kon schreeuwen, voelde ik me daar niet meer prettig bij.

"Ook al zijn er sinds '94 veel albums geweest die laten zien dat ik nog steeds het bereik had en al die dingen, het was niet meer zoals het was voor het ongeluk, waar ik wakker kon worden en kon zingen als 'Take The Time' of 'Child In Time' van DEEP PURPLE.

"Ik moest gewoon leren me aan te passen en te accepteren waar ik op dat moment was als vocalist en het nooit forceren."

LaBrie zei verder dat hij heeft geleerd om kritiek te accepteren, zelfs als hij het gevoel heeft dat hij wordt beoordeeld door mensen die niet alle feiten hebben.

"Je hebt trollen op het internet en ze zeggen: 'Wat is er verdomme mis met LaBrie?!' En jij zit daar maar... Aan het eind van de dag, ben je nog steeds een mens, je hebt gevoelens in je leven. Je raakt overstuur, je denkt: 'Je hebt geen idee wat ik heb doorgemaakt.

"Het is een organisch instrument en je probeert er het beste uit te halen," zei hij. "En het maakt niet uit met welke zanger ik in de wereld heb gesproken, ze hebben het allemaal meegemaakt en ze hebben allemaal hun bitterkoekjesmensen gehad die hen links, rechts en in het midden in de pan hakten. En het is een verschrikkelijke situatie.

"Maar de manier waarop ik er naar kijk is als, 'Wat dan ook...' Je gaat niet iedereen tevreden stellen. Ze hoeven niet per se te weten wat je doormaakt. Als ze zich daardoor beter voelen door iemand te bekritiseren als hij down is - het zij zo. Ik hoop er nooit bij te zitten en ik hoop ze nooit te ontmoeten, want zo iemand is wat mij betreft gewoon oppervlakkig.

"Weet je wat? We hebben ons instrument goed gekozen. En ik sta er 100 procent achter. We zullen niet de hele tijd 100 procent capaciteit hebben, maar als je achterover kunt leunen en tegen jezelf kunt zeggen: 'Voor het grootste deel ben ik er,' dan is dat het enige dat telt.

Bron: Dream Theater's James Labrie Looks Back On 'The Darkest Moment' Of His Life - Blabbermouth.net

Let wel op welke geruchten je de wereld in slingert

Ha ! Je weet het nooit tegenwoordig

Ik kende het verhaal wel, maar had het hem nog niet zelf horen doen. Dank je voor het posten, meneer!

Six Degrees of Inner Shrimps...

Gaat toch een half puntje omhoog hier, vandaag weer eens geluisterd. Echt een prima album.

Hun beste album m.i.

Heel goed album inderdaad, hun beste? Nee dat niet wat mij betreft. Ik ben een DT liefhebber van het eerste uur maar ik merk dat ik eigenlijk te weinig naar hun albums luister. Daar ga ik deze week verandering in brengen!

oké dan hoor ik je later graag hierover!

Waar ik "Images and Words" goed kan hebben, heb ik dat met dit album een stuk minder.
Ik vind het te technisch en kil overkomen.

Dat het album voor mij net een voldoende haalt komt door de afsluiter "Space-Dye Vest".
Wat een fantastisch nummer!

Ik ben, in tegenstelling tot veel anderen gezien de lovende recensies hier, ook bepaald niet kapot van dit album. Het gaat grotendeels langs me heen, ik word niet gegrepen door de composities. Het klinkt allemaal wel aardig maar het raakt me nergens echt vol, zoals bv Treshold of Schadow Gallery dat wel doen bij mij. Een echte klassieker kan ik dit dan ook niet noemen. 2 sterren.

Wat een regelrechte klassieker is dit album zeg! Elke keer weer een avontuur om te luisteren. Niet normaal ,zo goed dit gecomponeerd is. Genieten geblazen. Er gebeurt zoveel , daar moet je getrainde oortjes voor hebben. Kippenvel!