Vandaag een aantal keren naar het nummer ‘A Change of Seasons’ geluisterd van het gelijknamige album. Nummer wat, volgens mij, in het verlengde ligt van dit album. Dus deze ook maar weer eens opgezet en ik geniet met volle teugen. Wat een kracht, een beheersing en uitstraling heeft het album. Toen ik ooit het album aanschafte moest ik het echt vaak draaien om te doorgronden. Dat was niet moeilijk met de sterke opening van ‘6:00’. En de stilte na “...Mary Jane” meteen gevolgd door de introdrill van ‘Caught in a Web’. Smullen ! Daarna kwam er zoveel op mij af wat ik ook echt wilde beleven maar dat ging zo snel, zoveel en ook een heftige intense beleving. Nog altijd probeer ik bij ‘The Mirror’ de verschillende stijlen te doorgronden maar dat besef komt nooit omdat ik steeds meegesleept wordt naar het Dream Theater Walhalla en ik daar alleen nog maar voluit kan genieten.
Uiteindelijk blijft dit mijn favoriete DT album en daar heeft ‘Space-Dye Vest’ ook mee te maken. Een klasssiek begin groeiende tot een klassiek nummer wat ik zelf beschouw als een afscheidscadeau van Kevin Moore. De piano in het nummer is de rode draad en er zit zoveel gevoel in het gehele nummer. Toch ergens ook een anomalie in het geconstrueerde geweldige geweld van het gehele album.
Ik geef niet vaak punten op MuMe maar deze gaat al 24 jaar met mij mee, dus de volle mep ! 5 sterren