menu

Neil Young with Crazy Horse - Everybody Knows This Is Nowhere (1969)

mijn stem
4,27 (799)
799 stemmen

Canada / Verenigde Staten
Rock
Label: Reprise

  1. Cinnamon Girl (2:55)
  2. Everybody Knows This Is Nowhere (2:26)
  3. Round & Round (It Won't Be Long) (5:53)

    met Robin Lane

  4. Down by the River (9:16)
  5. The Losing End (When You're On) (4:07)
  6. Running Dry (Requiem for the Rockets) (5:36)

    met Bobby Notkoff

  7. Cowgirl in the Sand (10:05)
totale tijdsduur: 40:18
zoeken in:
vanwijk schreef:
Halfje erbij, zit nu een beetje in een Neil Young periode n.a.v. zijn concert in het Ziggo. Een heerlijke plaat waar ik even tijd voor nodig heb gehad.
ik vond dat ny in de Ziggo Dome een bak kolereherrie bracht. Mag ik dat Zeggen. .....ja dat mag ik zeggen

avatar van vanwijk
4,5
Boomersstory schreef:
(quote)
ik vond dat ny in de Ziggo Dome een bak kolereherrie bracht. Mag ik dat Zeggen. .....ja dat mag ik zeggen


Heerlijk concert met vele hoogtepunten waaronder Throw Your Hatred Down en een killer versie van Like A Hurricane.
Loepzuiver

avatar van henk01
4,5
Vraagje: Cowgirl in the sand of Down by the river.

Voor mij gaan ze gelijk op. Beide geweldig dus.

avatar van Deren Bliksem
5,0
henk01 schreef:
Vraagje: Cowgirl in the sand of Down by the river.

Voor mij gaan ze gelijk op. Beide geweldig dus.


De ene een 10, de ander een 10-

Ik ga voor Down by the River. Vooral omdat die live het gaafste is.

avatar van Dirruk
4,5
Voor mij ook zeker Down By The River. Had een slechte eerste kennismaking met Neil Young bij Deja Vu, maar dit nummer heeft mij fan gemaakt.

avatar van Sandokan-veld
5,0
Voor mij wint 'Cowgirl' het omdat het een sterker refrein heeft, dat 'I shot my baaaby' vind ik wat te pathetisch. Verder allebei topnummers natuurlijk.

5,0
staat nummer vier in mijn persoonlijke N.Y. top tien. Prima album.

Zack
Niet mijn favoriete Neil Young , maar zeker goed genoeg. De lange nummers kom ik niet doorheen en dat is wel de helft van het album.

avatar van henk01
4,5
Ik denk ‘cowgirl’ omdat je die andere vaker hoort

D'Ouwe Nelis
Ik vind Cowgirl in the Sand melodieuzer en gevoeliger. Dat spreekt mij meer aan.

Aanrader: er is ook een mooie versie van dit nummer uitgebracht door The Byrds en Crosby, Stills, Nash & Young..

avatar van henk01
4,5
Wat mij betreft staan de lekkerste versies op Neil Young and Crazy Horse - Crazy Horse at the Fillmore 1970 (2006)

avatar van vanwijk
4,5
Uiteindelijk Cowgirl op 4 Way Street omdat het mijn eerste keer was...

avatar van jorro
4,0
Voor mij is Running Dry het fraaiste nummer van dit album, gevolgd door Cowgirl in the Sand. Hoewel geen echte fan herken ik wel de kwaliteit van dit album en andere albums door of met NY. Ze halen daarom ook regelmatig mijn huiskamer. Ik moet er voor in de stemming zijn.
Een wat hoge 12e plaats in de 100 Greatest Albums of 1969 en #9 in Best Ever Albums over 1969.
4*

avatar van B.Robertson
Ik ben ook geen echte fan maar heb zo onderhand een aardige greep uit het oeuvre van Neil Young (al dan niet met Crazy Horse) in huis, en wel de studioalbums die over het algemeen het hoogst gewaardeerd worden op MuMe. Dit album van de week aan de collectie toegevoegd en alhoewel het vinyl niet helemaal gaaf meer is (hoes wel) ga ik hem niet ruilen. Mooi gegeven dat er slechts zeven stukken op staan die goed voor 40 minuten zijn. Men komt hier bijtijds nog wat 'zoekende' op me over (het derde nummer) maar die eerste twee tracks zijn toch zeker prima gitaarrockers en ook de lange stukken gedijen goed.

avatar van Robje1968
4,5
Na de aanschaf van Harvest heb ik deze CD gekocht en was meteen verkocht. Heerlijke rauwe gitaarmuziek, afgewisseld met een paar gevoelige nummers. Vooral de kwetsbaarheid van dit album spreekt mij zeer aan. Zit geen zwak nummer bij en vooral de lange nummers springen er voor mij uit.
Staat voor mij in de top 5 albums die Neil Young heeft gemaakt.

avatar van hansjepansje71
5,0
Mag in geen enkele platenkast ontbreken. Ik vind dit het beste wat Neil Young ooit gemaakt heeft.

avatar van teus
5,0
hansjepansje71 schreef:
Mag in geen enkele platenkast ontbreken. Ik vind dit het beste wat Neil Young ooit gemaakt heeft.

Afther the Gold Rush?

avatar van hansjepansje71
5,0
teus schreef:
(quote)

Afther the Gold Rush?


Ook goed, net als "Harvest" -en zo zijn er nog wel een paar. Er zijn ook trouwens heel (veel) slechte albums van Neil Young. Maar deze plaat is mijn favoriet!

avatar van Cinnamon girl
I wanna live with a Cinnamon girl, I could be happy the rest of my life with a cinnamon girl

Om deze reden heet mijn zeilboot Cinnamon girl.

avatar van Michiel Cohen
3,0
Een van de weinig albums van hem die ik wel redelijk vind.

avatar van musician
4,0
Ik haal hier toch een vol punt van af.
Ik ben in een bui dat ik alles van Neil weer eens hoor vanaf het begin.

Maar dat betekent ook dat je je ook gaat afvragen waarom je albums eigenlijk vijf sterren geeft als er duidelijk ook minder werk op staat.

Cinnamon girl, Down by the river en Cowgirl in the sand zijn Young klassiekers in de hoogste categorie. Maar dat is slechts 22 minuten van het album. Dan kan ik de titelsong nog goed hebben.

Maar ik vind Running dry, the Losing End en vooral Round and round eigenlijk gewoon verschrikkelijk slecht. Dan praat je over een kwartier op 40 minuten. Deze muziek heeft ook de afgelopen 53 jaar niet overleefd. Het is niks, bottom categorie Neil Young, bijna niet uit te zitten en een duidelijk zeer scherp contrast met de klassiekers.

En dan moet ik van de vijf sterren die ik het gaf vanwege eerder genoemde klassiekers eigenlijk terug naar wat het hele album waard is. En dan wordt het echt maximaal 4****

avatar van madmadder
4,0
Neil Young with Crazy Horse – Everybody Knows This Is Nowhere (1969)

Ik zou mezelf niet een erg groot Neil Young-fan willen noemen. Niet dat ik zijn muziek slecht vind, hoor, maar ik heb nooit echt de neiging gevoeld om diep zijn omvangrijke oeuvre in te duiken. Wat ik ken vind ik alleszins heel redelijk (Harvest (1972)), en soms ook wel erg goed (Tonight's the Night (1975)), maar voor mij is het album waar ik steeds weer naar terugkeer Everybody Knows This Is Nowhere (1969), het eerste album dat hij samen met Crazy Horse opnam.

Als ik dit album opzet verbaas ik me er eigenlijk altijd over dat ik dit album zo leuk vind. Je kunt dit makkelijk scharen onder de 'ouwelullenmuziek', want het is redelijk belegen, rechttoe rechtaan rockmuziek; precies het soort dat ik normaal al snel af zou zetten en af zou doen als 'saai'. Daar komt dan nog bij dat Neil Young niet echt een goede zanger is en zijn stem nogal zeurderig overkomt, en dat de teksten vrij oppervlakkig zijn. Het gaat natuurlijk weer allemaal over vrouwen begeren en verlaten worden, dat was zelfs in 1969 al uitgekauwd.

Nee, als je dit vergelijkt met bijvoorbeeld een Velvet Underground & Nico dat twee jaar eerder uitkwam, en dat vandaag nog steeds fris klinkt, dan klinkt Everybody Knows This Is Nowhere eigenlijk gewoon heel erg gedateerd in al zijn facetten. En toch, dit album heeft een geluid dat mij bij de eerste luisterbeurt meesleepte en dat mij nog steeds weet te overtuigen.

'Round & Round' blijf ik een strontvervelend nummer vinden, maar afgezien van die miskleun is dit echt een heerlijk ronkend album. Het gitaarwerk valt het meeste op, want dit moet in 1969 ongetwijfeld bij tijd en wijlen enorme herrie geweest zijn, maar dat hoor ik er nu niet helemaal meer in. Voor mij is dit een heel energiek en levenslustig album, maar wel eentje die nergens lomp wordt en die op zijn eigen manier eigenlijk ook heel verfijnd en doordacht klinkt.

Dat komt het beste tot uitdrukking in de lange nummers, die ik ook meteen de beste van het album vind. Op zowel 'Down by the River' als 'Cowgirl in the Sand' is het gitaarwerk zo enorm gevarieerd dat hiernaar luisteren echt een belevenis wordt. Van ingetogen akkoorden tot uitgesproken solo's en van afgemeten noten tot een muur van geluid; je hoort het allemaal voorbijkomen en de manier waarop deze uitersten elkaar afwisselen klinkt volkomen logisch en noodzakelijk. Er valt simpelweg geen speld tussen te krijgen.

Ik luister het album nu weer eens terwijl de lentezon mijn kamer binnenvalt en realiseer me dat dit voor mij echt een album is dat het beste tot zijn recht komt wanneer de zon schijnt. Op de één of andere manier komt de energie die dit album uitstraalt heel erg overeen met het verwachtingsvolle dat je ervaart wanneer het mooi weer is en je weer behoefte krijgt aan en/of klaar bent voor het beleven van allerhande avonturen. Dan kun je deze muziek an sich best belegen vinden, maar dat wat het teweegbrengt is universeel en tijdloos.

Het is wel jammer dat Neil Young tijdens de coronacrisis uit protest al zijn muziek van Spotify af heeft laten halen en dat mijn vinyl uit 1969 komt en helemaal stuk gedraaid is. Echt optimaal genieten is er dus niet meer bij voor me, al zet ik 'm nog steeds wel eens op en dan blijken die gitaarpartijen nog steeds uitermate charmant. Daar kan de steeds verder aftakelende geluidskwaliteit echt geen afbreuk aan doen.

Blogpost

avatar van BoyOnHeavenHill
5,0
Dit is één van die platen die me doen afvragen waarom een top-10 maar tien titels mag bevatten, want sinds jaar en dag pendelt Everybody knows this is nowhere zo ergens tussen de plaatsen 11 en 15 heen en weer terwijl ik ondertussen steeds het idee heb dat hij eigenlijk daarbóven thuishoort. Cowgirl in the sand is het prijsnummer, met Down by the river daar niet ver achter, maar Cinnamon girl is bijna net zo sterk met z'n constante stop/start-ritme en uiteindelijke "bevrijding" van het "Pa, send me money now"-gedeelte, en met het daaropvolgende titelnummer landen we in een ontspannen vibe die even overtuigend is als de spanning van Cowgirl. Feitelijk staat er voor mijn gevoel geen slecht nummer op de plaat, want terwijl Round and round en Running dry nooit in mijn Neil Young-top-10 zouden staan passen alle nummers op dit album in elkaar als puzzelstukjes in een groter geheel. Een lekker rommelige begeleidingsband die precies het juiste decor levert voor Youngs solo's, effectieve achtergrondkoortjes, teksten waar niemand steil achterover van zal slaan maar die de focus ook niet van de muziek weghalen, en steeds de spannende duetten van twee gitaristen die zich zowel binnen de country-feel van het titelnummer als bij de nerveuze spanning van het slotnummer prima op hun gemak voelen en elkaar tot grote hoogten stuwen, alles met een simpele maar heerlijk "ademende" produktie en gestoken in een mooie hoes. Ook wel een klassiek geval van een geheel dat groter is dan de som der delen, hetgeen ongetwijfeld iets te maken heeft met de spontaniteit en de imperfectie die Young zo hoog in het vaandel heeft staan. Gaat al een halve eeuw met me mee en verveelt nog steeds niet.

avatar van pmac
5,0
Vandaag weer eens opgezet. Wat een heerlijke plaat blijft dit toch. Elke noot komt geïmproviseerd over maar is raak. Het spelplezier spat van het vinyl en bij elk nummer heb ik zin om mee te doen. Het was destijds (in mijn geval halverwege de jaren zeventig) mijn eerste kennismaking met Neil Young en het was gelijk raak. De Beatles zijn voor mij nr 1 maar Neil Young raakt me in mijn ziel. Mede door deze plaat ben ik gitaar gaan spelen. En mijn speelstijl is onlosmakelijk verbonden met wat je deze plaat hoort.

Gast
geplaatst: vandaag om 14:05 uur

geplaatst: vandaag om 14:05 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.

Let op! Je gebruikersnaam is voor iedereen zichtbaar, en kun je later niet meer aanpassen.

* denotes required fields.