ABBA - Voyage (2021)

Je moet wel op blijven letten. Er wordt hier constant betoogd, dat enorme verkoopcijfers en overal binnenkomen op 1 de graadmeter is voor een goed album. En daarmee zou voor de liefhebbers automatisch zijn verklaard dat Voyage een geweldig album is.

Als argument tegen mensen die Voyage niets aan vinden.

Wat je nu feitelijk erkent is dat het inderdaad zo is dat verkoopcijfers/op 1 binnenkomen niets zegt over de kwaliteit van een album. Maar daarna zeg je dat, als iemand zijn mening geeft over een album, dat ook geen graadmeter is.

Maar dat wordt helemaal niet betoogd door mensen die Voyage een slecht album vinden. Ze geven alleen een mening dat ze het niks vinden, zonder daarmee tegelijkertijd te zeggen dat alleen wat zij goed vinden ook goed moet worden gevonden in het algemeen.

Dus de bekende appels en peren.

Ach Je zou beter kunnen spreken over waardevolle muziek, een nummer 1 uit de hitparade wordt door veel mensen omarmt en is op de een of ander manier waardevol.
Maar een muziekstuk kan ook voor een kleine groep waardevol zijn.
Overigens krijg je in het muziekonderwijs ( conservartorium , etc) natuurlijk wel een cijfer voor uitvoering, compositie etc.

David Sylvian en Ryuichi Sakamoto hebben met het nummer Forbidden Colours toch een decennia ('09-'19) lang in de Top 2000 gebivakkeerd, wat ook tot een hitlijst wordt gerekend.

@moderators:
voorgaande berichten alsook dit bericht kopiëren naar: forumtopic Muziek > Algemeen > Objectiviteit vs subjectiviteit. --> hier kan de discussie verder gezet worden.

Zelf volg ik Rudi S zijn redenering.
bijkomende mening: De kwaliteit wordt in mijn ogen bepaald door de tijdsgeest waarin de meest onderrichte en beoefende muziekcritici -beoefenaars bepalen wat bagger is en wat kwaliteit is.

Ik reageerde op devel-hunt die David Sylvian aanhaalde als 'hele goede artiest' die de hitlijsten niet haalt.

Wel blijven opletten.

devil-hunt had zijn huiswerk eerst moeten doen voordat ie zoiets beweert.

Op het songfestival krijg je ook cijfers voor uitvoering, compositie etc.


Ja, blijkbaar heeft hij de hitlijsten wel gehaald. Die zijn dan toch een graadmeter voor (gebrek aan) kwaliteit.

Ik zat vandaag eerst naar deze video te kijken:
ABBA - When All Is Said And Done

En daarna naar deze:
ABBA - Voyage (The Story Behind The Album)

Kijkend naar de beelden van 1981 en 2021 is dat toch, voor mij, best wel confronterend hoe mensen veranderen van jonge volwassenen tot de oudere volwassenen. Een lichamelijke reis die duidelijk naar een einde gaat.

En de afgelopen dagen luister ik ook veel naar The Visitors (1981) en soms zet ik dan ook dit album Voyage op. En dan begrijp ik de negatieve kritieken hier niet op allerlei gebieden op dit album. Er zit 40 jaar tussen beide albums en ik kan alleen maar respect opbrengen.

geen 1,2,3,4 of 5 sterren maar alleen maar een diepe buiging.

Bij de eerste beluister beurten was ik als Abba fan van het begin lichtelijk verward. De twee eerste uitgebrachte singles vond ik prachtig en ontroerend. Op de cd staan ook liedjes die alle kanten op schieten en niet gelijk aansluiten op die eerste songs. Just a notion singel nr. 3 leek een moetje. Een paar nummers vond ik echt niks. Na vele draaibeurten verder heb ik me weer gerealiseerd dan je je gewoon moet overgeven. Abba is een eigen genre. Het schuurt , het is sentimenteel maar alle nummers achter elkaar is gewoon een heerlijke trip. Ik word er vrolijk van en het raakt me. De productie is prachtig en rijk geïnstrumenteerd. De stemmen van de dames zijn iets lager, maar het is er nog allemaal. Het bleek toch uiteindelijk een heerlijk cadeautje waar we lang op hebben moeten wachten, maar wat een geweldige toegift.

Misschien kan ik dat? The 'wall of sound' productie op Just A Notion en No Doubt About It, de Europese volksmuziek op When You Danced With Me, het op Amerikaanse blues gebaseerde I Can Be That Woman, het lef van ABBA een onvervalst slaapliedje op te nemen, Little Things, echt een pareltje in onschuld en lieflijkheid. Sowieso is het heerlijk om weer eens naar muziekteksten te luisteren die niet narcistisch zijn maar over een wijgevoel verhaalt. Dan nog de vocalen op bijvoorbeeld Ode To Freedom, waar Frida heel laag zingt met op de achtergrond haar operakoortjes. I Still Have Faith In You is een musicalliedje dat beter is dan broadwaymuziek. Don't Shut Me Down heeft een erg mooie electronische basslijn die ik nog nooit had gehoord. Ook zingt Agneta op dit nummer halve tonen, wat in eerste instantie moeilijk te aanvaarden is, maar als je eenmaal de Schwung te pakken hebt loopt dit liedjes als een geoliede machine. Etc

Fan van Abba, al sinds de jaren '80, maar dit album : Wat een tegenvaller. En dan ook nog eens 37 minuten! Belachelijk. Twee sterren.

Na beluistering heb ik vooral het idee dat het gros van de nummers afgekeurde demos waren voor eerdere albums die ze hebben opgepoetst. Ik heb in ieder geval niet de indruk dat er iets nieuws tussen zit. Het feit dat het album klinkt alsof het al 40 jaar oud is versterkt dit gevoel alleen maar.

Heb je ook de teksten gehoord alsof ze nog pubers zijn...dus je kan wel eens gelijk hebben

Als fan zou je toch kunnen weten dat dit een LP lengte is. Zoals al hun albums trouwens.

Ja bijvoorbeeld één nummer gaat over echtscheiding en of er wel goed voor hun kind gezorgd wordt. Heel puberaal!

Heb je ook de teksten gehoord alsof ze nog pubers zijn...dus je kan wel eens gelijk hebben

Ik hoop dat pubers meer verstand hebben van zinsbouw.

Nou Neal Peart, deze reactie van jou verbaasd mij gezien je eigen levensfase.. en ik denk daardoor dat jij niet alle teksten goed gehoord of gelezen hebt. Het merendeel ervan staat ver van de puber beleving af kan ik je zeggen.

Ja er is een nummer uit 1979 dat wellicht jongeren misschien meer aan zal spreken, maar het merendeel van de teksten kan ik in alle oprechtheid niet als puberaal bestempelen.

Over de grammatica kan gediscussieerd worden (BU is geen Engelsman en dan vind ik dat hij heel behoorlijk werk heeft geleverd) maar dat staat los van de inhoud.

Maar van een nummer over hun eigen situatie IISHFIY), enkele nummers over relatieperikelen ( DSMD, ICBTW, KAEOD), een nummer over het milieu (BB) en de prachtige afsluiter Ode to Freedom, kan ik de teksten toch enkel beoordelen als behoorlijk mature.

Gelukkig denken veel meer mensen die zich er wel even goed in verdiept hebben zo over, blijkt wel uit de mondiale respons op het album.

Ha ha origineel Johnny! Je vergeet de quote knop te gebruiken

Dan moeten we ons maar weer snel overgeven aan de stem van Mark H. die we beiden erg waarderen...

Ja, dat begreep ik wel, maar dat is niet meer van deze tijd. Al een tijdje niet meer, want zelfs de CD is passé.

En je denkt dat daarom albums van 37 minuten ook passé zijn?

Ze hebben er wel 40 jaar de tijd voor gehad. Dan is 37 minuten een beetje karig.

Het hele album staat los van nieuwe trends. Het zou dan een beetje vreemd zijn om een album van 75 minuten te maken. Bovendien is lange albums maken om een cd schijfje vol te krijgen pas echt passé.

Dat is zó 1996.

Nee, tegenwoordig smeren ze die extra nummers uit over een veel te dure dubbel-LP. Of ze bewaren ze voor de (super) deluxe edition, die een paar maanden of een paar jaar later uitkomt, waardoor je de nummers van de oorspronkelijke uitgave opnieuw moet kopen (maar wel geremasterd natuurlijk). Of ze brengen ze op vier afzonderlijke en ook al veel te dure EP'tjes uit. Dat is helemaal 2021. Dan was mijn portemonnee in 1996 toch beter af...

Nog even over dit album, want ik heb het inmiddels een flink aantal keren beluisterd en laten bezinken. Nee, het kan niet tippen aan hun beste albums (de reeks vanaf Arrival tot en met The visitors), en voor mij had het nog steeds niet gehoeven. Maar als het dan toch tot een come-back moet komen, dan maar op deze manier.

Wars van heersende trends (afgezien van het nogal platte, door de 'loudness war' geplaagde totaalgeluid) is Voyage gewoon een voortzetting van waar Abba in 1982 mee stopte. En dat is het maken van commercieel verantwoorde, maar pakkende en goed geschreven popsongs. Soms middenin de roos (Don't shut me down, Keep an eye on Dan en in mindere mate I can be that woman), soms refererend aan hun begintijd (het uit '79 daterende Just a notion, dat eerder klinkt als een alternatief voor I do, I do, I do, I do, I do), soms balancerend op het randje van kitsch en schmaltz (Ode to freedom blijft aan de goede kant van de streep, maar Little things, met dat verschrikkelijke kinderkoor gaat er echt ruim overheen) en een aantal albumtracks die van behoorlijk, maar niet uitzonderlijk niveau zijn.

Per saldo is dat anno 2021 meer dan ik had verwacht; ik ben allang blij dat ze niet met hippe electrodance of rap of hiphop aan de gang zijn gegaan. Abba doet gewoon waar ze goed in zijn en dat de verkopen weer enorm zijn - al dan niet aangezwengeld door de publicitaire storm, maar dat is gewoon logisch als zo'n mega-act naar 40 jaar terugkeert - vind ik alleen maar pleiten voor de 'staying power' die de groep na 40 jaar afwezigheid nog blijkt te hebben. Live optreden zit er niet meer in, maar die variant met de Abba-tars vind ik wel een goede en innovatieve oplossing, ook al zal ik er zelf niet heengaan.

Hoewel het muziek is die ze in grote lijnen ook in de jaren tachtig hadden kunnen maken, zijn ze natuurlijk ook 40 jaar ouder geworden. En dat dat doorklinkt in de nog altijd zeer acceptabele vocale bijdragen van Agnetha en Frida vind ik alleen maar te prijzen. Er is weinig tot geen gebruik gemaakt van autotune, voor zover ik kan nagaan, waardoor hun stemmen klinken als die van zeventigers. Blij dat ze ook die valkuil hebben ontweken.
Dus ja, als Abba-fan kan ik hier per saldo alleen maar blij mee zijn, ook al zal ik er niet in hoog tempo voor naar de platenzaak rennen, zoals ik vroeger gewoon was. Een fysieke aanschaf zal er best nog wel eens van komen, maar haast heeft het niet, wat mij betreft.

Toch nog even over die 37 minuten: het enige wat ik jammer vind is dat ze, als er dan toch een nummer uit de oude doos getrokken moest worden, er niet de semi-klassieker Just Like That aan hebben toegevoegd. Er bestaat een opname van, maar die is bij mijn weten nooit officieel uitgebracht, alleen in de versie van het Zweedse duo Gemini, die ook in ons land een hitje was. Een min of meer bekend nummer dus, maar het had een mooie toevoeging geweest als ze het voor dit album opnieuw hadden opgenomen. Dan kom je op een iets acceptabeler speelduur uit van 41 minuten en het nummer had ook naadloos aangesloten op de muziek op dit album.

Over extra nummers heb ik het niet. Toen duurde een standaard hiphop-plaat algauw zo'n 70 minuten, waarvan 10 minuten skits om de speelduur maar vol te krijgen.

Ik begreep wat je bedoelde, maar ik geloof niet dat gaucho een mid '90s hiphop-expert is

In grote lijnen ben ik het eens met Gaucho hierboven.

Wat betreft Just Like That: inderdaad door veel followers een hoog gewaardeerd nummer, dat ook in diverse varianten op bootlegs is te vinden (onder andere met een in mijn oren, vreselijke saxofoon variant) is een heel goed nummer, zeker zoals het is uitgebracht door Gemini, geproduceerd door Ulvaes &Anderson.
Maar Ulvaes & Anderson vinden het geen geschikte versie voor ABBA om op een echte release te plaatsen, ze vinden de coupletten en refrein niet goed op elkaar aansluiten en hebben er vandaar een veto op gezet.
Veel mensen hadden het graag op Voyage gezien.

Ik ben ook blij dat bij het oude aambeeld gebleven zijn en een plaat hebben gemaakt op een oude ambachtelijke manier die wars is van de moderne productie technieken en dito kenmerken die Gaucho beschrijft. Daardoor werd de muziek weer door miljoenen followers herkent, beluisterd en bejubeld.

Ik vind Just a Notion wel een verademing naast I do I do I do, aan dat nummer moest ik jarenlang wennen (net als aan on and on and on) in mijn beleving de twee minste nummers uit de ABBA canon.
Maar Just a Notion sluit wonderwel goed aan in de rij op Voyage.

Het prachtige Ode to Freedom is adembenemend mooi, echt een heel stijlvolle afsluiting van grote klasse.

Belangrijkste voor mij is dat het kwartet zichtbaar en hoorbaar zelf plezier heeft beleefd aan de productie van dit album. De enorme aandacht en het mondiale succes hadden ze niet meer verwacht. Het heeft hun echt overrompeld. En velen geven aan dat ze dit op een uitgelezen moment hebben gedaan, wanneer de wereld hier behoefte aan heeft... en dat onderschrijf ik.

Ik had het wél over extra nummers. Ik ben, zoals GrafGantz ook al terecht aangeeft, allesbehalve een hiphopkenner (en dat zal ik dan maar als een verkapt compliment beschouwen, gezien mijn leeftijd en muzieksmaak ) maar ik weet wel wat er gaande was met die skits in de hiphop van de jaren negentig.

Tja, dat waren door de bank genomen wel de meest overbodige toevoegingen die je maar kon bedenken om een cd'tje vol te krijgen. Maar ook in de rock- en popwereld nam de gewoonte om minder degelijk materiaal toe te voegen teneinde op zo'n 60 tot 70 minuten speeltijd te komen in die jaren hand over hand toe. Herinnert u zich de 'hidden track' nog? In uitzonderingsgevallen hield een artiest het niveau over de hele lengte vast, maar vaak kwam de onvermijdelijke dip, die de waardering voor het album omlaag trok.

Ook ik ben blij dat er aan die trend een einde gekomen is (zoals de hiphop ook de skits is ontgroeid), maar ik heb wel eens het idee dat er anno 2021 te gemakkelijk de andere kant op gedacht wordt: we hebben 32 tot 35 minuten muziek, en daar laten we het dan maar bij. Terwijl je nu dus aan de andere kant de wildgroei aan deluxe edities en boxsets hebt, waarbij vaak inferieur materiaal, dat in eerste instantie terecht werd afgekeurd (ook hier weer: uitzonderingen daargelaten) door sommigen wordt begroet alsof het de Wederkomst betrof.

Ik vind een gemiddelde speelduur van 40 tot 50 minuten een mooi streven. Mijn indruk - maar dat is natuurlijk persoonlijk - is dat mijn aandachtscurve dat net kan hebben zonder te verslappen, terwijl een beetje artiest in staat moet zijn om eens in de zoveel tijd met acceptabel materiaal ter lengte van die speelduur te komen. Desnoods wacht-ie maar wat langer met de release. Maar de hedendaagse hausse aan 30-minutenalbums, zogenaamde EP'tjes en losse nummers irriteert mij wel enigszins. Al besef ik ook dat speelduur anno nu amper meer een rol speelt, nu fysieke media op sterven na dood zijn.

Goed, terug naar Abba (om een beetje on-topic te blijven): het is een detail, maar ik had een speelduur van ruim veertig minuten net wat acceptabeler gevonden, zeker omdat het materiaal daarvoor voorhanden was, of op mijn minst best gemakkelijk had kunnen worden opgehoest.

het had zeker gekund, de 40 - of zelfs 45- minuten. Er zijn twee demo's die ze hebben laten liggen, dat tot volwaardige nummers hadden kunnen worden uitgewerkt.
Maar ik denk dat ze een noodzaak voelde om het album uit te brengen omdat velen intussen al jarenlang wachtten op het nieuwe aangekondigde materiaal.

Ook hadden naar mijn idee enkele nummers iets langer gemogen, het When you dance with me, als Ierse folk-achtige popsong had er best een couplet bij kunnen hebben bijvoorbeeld.

Maar al met al ben ik heel blij met de uitbreiding van de ABBA canon.