Riverside - ID.ENTITY (2023)

Is ook bijna niet te doen op een en dezelfde middag.

Met of zonder sterrenhemel. Katatonia is meer voor ultra donkere nachten. Riverside gedijt beter in een luxe loungeset met een ijsje in de hand. Uiteraard ergens in Californië.

Aangezien ik ook een grote voetballiefhebber ben is het er ook niet echt van gekomen vandaag. Soms zijn de weekenden gewoon iets te kort. Morgen weer een dag

Ja zeer geslaagd album, alles klinkt fris, eigenlijk stelt Riverside nooit echt teleur maar dit album overstijgt wat mij betreft hun laatste paar albums en ligt kwalitatief in lijn met Out of Myself en Second Life Syndrome.

Zo'n koerswijziging is dit toch niet? Ligt wat mij betreft juist goed in het verlengde van wat ze in het verleden hebben laten horen. Of is dit net zoiets als iedereen die verbaasd was over Eye of the Soundscape en totaal niet doorhadden dat ze al jaren bezig waren met het verwerken van soundscapes in hun muziek?

Helemaal in vergelijking met SW blijft Riverside braaf binnen de lijntjes. Ze doen gelukkig geen krampachtige pogingen om 'hip' te zijn.

ID.Entity luisterd trouwens heerlijk weg en bied flink wat fijne momenten. Na Wasteland is het wel eventjes wennen, dit is toch flink minder rauw en naargeestig in sfeer. Maar het bevalt mij erg goed. Ook de instrumentale bonuspunten nummers zijn aanraders trouwens.
Dit jaar begint goed zo.

Een potentieel vijfsterrenalbum hoor ik (nog) niet in dit nieuwe werkstuk van Riverside, maar ik merk na een aantal luisterbeurten wel dat de Poolse band ons wederom op een fantastisch staaltje muzikaal vakmanschap trakteert. Ondanks de bewogen (recente) geschiedenis van de band weten ze toch een heel mooie, opbeurende, sfeervolle sound neer te zetten, wat misschien wel het beste tot uiting komt in de opener en afsluiter. Ook het langste nummer van de plaat, The Place Where I Belong, bevalt me erg goed.

Wellicht volgt later een uitgebreidere analyse (of dat laat ik over aan meer bekwame mede-recensenten ), maar voor nu volstaat te vermelden dat ik zeker niet teleurgesteld ben en behoorlijk aan het genieten ben van de nieuwste worp van Riverside!

Besloten om vanaf het nieuwe jaar wat meer nieuwe releases te gaan beluisteren. Gelijk een schot in de roos met deze prachtige plaat van Riverside. Nooit eerder een album van de band beluisterd, maar dit is echt genieten. Doet me op één of andere manier wat aan Placebo denken. Heerlijk toegankelijk, maar toch allesbehalve simpel of doorsnee. Goed uitgewerkt concept, mooie synergie tussen de synthesizer en andere instrumenten. Top plaat, met Big Tech Brother (heerlijk die uithaal halverwege het nummer, met daarna de piano) als uitschieter voor mij, op de voet gevolgd door de opener.

Deze band wil bij mij maar niet landen. Vind het doorgaans vrij belegen klinken, met name door de zang en (lead)gitaargeluid.
Als ik de positieve reacties hier lees van mensen wiens muzieksmaak ik zeer kan waarderen dan moet ik beter m’n best doen
Nog een poging dan maar.

Nee, klopt een echte koerswijziging is het niet, maar t.o.v. de laatste paar albums meer een beetje terug naar de roots (ook qua tot standkoming en opname van het geheel zo is te lezen) en dat pakt prima uit, zoals Jason28 terecht opmerkt.

Toch blijf ik bij het bijzondere en unieke Friend or Foe? een beetje aan SW (en A-Ha) denken...

En over A-Ha gesproken: Ihsahn - Manhattan Skyline ft. Einar Solberg

The Place Where I Belong kan wel eens mijn nummer van het jaar worden (ja, nu al). Met speels gemak één van mijn favoriete nummers van Riverside, en dat zegt wat gezien de ijzersterke discografie van de Polen. Deze plaat blijft maar groeien en groeien...

Bewonderenswaardige instelling Aladdin! Blijf vooral je eigen koers varen!

Erg goede, vrolijke plaat van Riverside. Sterk typerende baslijnten die samenhangen met de recht-door-zee drums van Piotr.
Aanvankelijk stormden de singletjes niet m'n gedachten in, maar inmiddels graveert het album een prima plekje in m'n hoofd.
Puntje van kritiek zit hem bij mij wel in de teksten. Als ik een greep mag doen:

Like you just finished high school
And learned by heart
A few well-known quotes from your favourite browser

Nee, hier word ik niet door geraakt.. Helaas.

Ik mis toch iets, ondanks alle hoge scores. Voor mijzelf hebben de heren betere en pakkende platen gemaakt. Oordeel na 6x draaien.

Ik mag graag naar Riverside luisteren (en beoordelen) bij de onvolprezen Prog Ladder 2022 - MusicMeter.nl maar dit album vind ik sterker binnenkomen dan de wat oudere nummers. Ik vind het vooral prettig luisteren, sfeervol en het neemt mij mee. Ik moest eerst even wennen aan het 1e nummer (vooral toen mijn vrouw vriendelijk vroeg of Aha een nieuw album uit had gebracht ) maar bij het tweede nummer begreep ze dat dit niet zo was.

Ja, lang geleden dat ik weer eens echt een nieuw album aan het beluisteren ben. Lekker dit !

Dat zou toch wat zijn : Riverside-Friend or Foe? En Katatonia-Birds in de top 40…….

Deze geeft nog een paar luisterbeurten nodig. Ik wissel hem af met het nieuwe album van Katatonia.
Tot nu toe klinkt ID.Entity behoorlijk fijn. Fris ook.

Na de eerste paar keer luisteren had ik een mwoah-gevoel. Stuk beter dan Wasteland, dat mij nooit heeft kunnen pakken, maar ook niet heel bijzonder. Maar inmiddels begint het toch een heel erg fijne plaat te worden. Zou zomaar over 11 maanden de plaat van het jaar kunnen blijken te zijn. Alleen de teksten zijn af en toe wat cringy.

Post truth geluid doet me denken aan het album Deadwing van onze vrienden van PT

Deze staat op #9, en Katatonia op #43.

Het onnodig lang uitgesmeerde The Place Where I Belong is aan de saaie kant, maar afgezien daarvan is dit best een aardig album. De veelal luchtige, aangenaam positief klinkende progressieve rock van de polen steekt degelijk in elkaar, van de A-ha-achtige opener Friend Or Foe? tot de catchy afsluiter Self-Aware. Aan de uitspraak en teksten van zanger Mariusz Duda mag nog steeds wel wat gesleuteld worden, maar de muziek is sterk genoeg om dit euvel ook ditmaal te overwinnen. De twee lange instrumentale bonustracks zijn ook best oké.

ID.entity gaat fenomenaal van start met Friend or Foe, een knaller van een synthprogpoptrack met een heerlijke stuwende ritmesectie en een refrein dat vanaf luisterbeurt één enorm in je hoofd gaat zitten. Een grote invloed is hier duidelijk jaren '80 Rush, en dan vooral de platen Signals, Grace Under Pressure en Power Windows. Ook afsluiter Self-Aware heeft deze invloeden, maar lijkt wat meer naar Moving Pictures en Permanent Waves te grijpen. Het zijn allebei ontzettend sprankelende tracks met een zeer transparant geluid (heerlijk hoe de bas zo prominent in de mix staat!) en eerlijk gezegd had ik een volledige plaat van dit materiaal helemaal fantastisch gevonden.

Dat is alleen niet zo, voor het grootste gedeelte is het toch weer alternatieve progrock/metal die we van Riverside gewend zijn. Landmine Blast heeft wel gave ritmische structuren, alsof je Tool in een jaren '80-jasje hoort. De midi-blazers in Big Tech Brother vind ik echt niet om aan te horen, ronduit potsierlijk zelfs. Het lange The Place Where I Belong vind ik veel gave aspecten hebben (de dromerige Floyd-achtige aanloop en de funky rockstukken), maar als geheel mist het iets voor mij om het echt naar een hoog niveau te brengen.

Ook zijn binnen moderne prog de betreffende tekstuele thema's al zo uitgemolken (hallo Fear of a Blank Planet), en het helpt al helemaal niet dat deze plaat ook heel basaal blijft in deze thema's, het valt op. Serieus, 1984 en Brave New World achter elkaar noemen in Big Tech Brother? De enige die van mij nog hierover had mogen schrijven binnen prog was Neil Peart (Rush) geweest, want die had waarschijnlijk wel een interessante en eloquente invalshoek gehad, en de kans was groot geweest dat hij Yevgeny Zamyatin's WE (de voorganger van 1984 en Brave New World) had gelezen.

Onder de streep een aangename moderne progrock/metalplaat met een aantal uitschieters. Ik zou het gaaf vinden om Riverside op later werk nog wat meer die progpop-kant te horen verkennen, want vooral Friend or Foe springt er enorm boven uit.

Na het aanhoren van het droeve geluid van de nieuwe Katatonia is het nu de hoogste tijd om even te bewegen en wel op de muziek van de progressieve rockformatie Riverside uit Polen. Hoest mogelijk. Maar als er één nummer is dat ik de godganse week suf heb gedraaid, is het wel de vrolijke noot op 1 van CD1. Een groter contrast is dan ook nauwelijks denkbaar.

Voor de muurbloempjes onder ons: dansen doe ik voorlopig alleen met mijn nieuwe friend. Tis maar dat je het weet. Trouwens… liedje 2 is toch niet geschikt voor 'jaren tachtig danspasjes' en lijkt Landmine Blast in eerste instantie zelfs een misstap na al die uitbundigheid. Oftewel, vrolijke noot Friend or Foe? zet de nietsvermoedende luisteraar eerst op het 'verkeerde' been en duwt 'm daarna terug in de stoel. Maar de subtiele solo's van Meller zijn mooi en Mariusz Duda zingt de sterren van de hemel. Het is een lied dat weelderig openbloeit naarmate je het vaker hoort. Dus… wat wil je nu nog meer?

Liedje 3 komt eveneens zeer verrassend uit de hoek. Maar dan anders. Want wat is dit nu weer? Koperwerk? Of komen deze noten uit een doosje? Heel apart. Ga zo door, Michał Łapaj! Riverside kiest hier nogmaals voor het minder toegankelijke, zwaardere, maar o zo herkenbare Riverside geluid. Alle duimen omhoog voor Mariusz Duda. Bloemen voor trommelaar Kozieradzki. Big Tech Brother zou in ieder geval niet hebben misstaan in een of andere 'top of the bill' rockmusical.

Liedjes 4 en 5 met de respectievelijke titels Post-Truth en The Place Where I Belong komen regelrecht uit het kloppend hart van dit fascinerende album. Anders geformuleerd, wat kunnen emoties soms toch hoog oplopen. Want het houdt niet op. Niet vanzelf. Alsof de man op twintig centimeter afstand bij je in de huiskamer staat te bakkeleien. Nu verdiep ik mij zelden in teksten omdat op zulke momenten de prachtige solo's van Meller wel eens aan je voorbij zouden kunnen gaan. Of let je misschien onvoldoende op dat swingende Hammond orgeltje. Of het prachtige pianospel. Maar wat weer een hoogtepunt - of twee - is dit, zeg.

Maar nu opgelet, lieve mumebloempjes. We gaan weer bewégen! Bij liedje 6 komen we andermaal enkele 'Lunatic Soul' snippers tegen. De 'a-ha' sentimenten behoren inmiddels tot het verleden, maar afgezien daarvan wisselt ook rocker I'm Done with You, met een boze chauffeur al toeterend achter het stuur, diverse keren van rijstrook. Ik krijg zo langzamerhand de kriebels van die rebelse Duda. Maar ze zijn wel erg lekker, hoor… die swingende, compacte Riverside liedjes. Ook al duren ze vijf, zes, zeven, acht minuten.

Dat laatste geldt zeker voor grande finale número 7. Wat een geweldige versie van Self-Aware krijgen we hier voorgeschoteld. Dit klinkt veel beter dan de single edit. Fenomenaal. Perfect voor mijn nieuwe set disco smartlampen. Nee, geen smartlappen!

En als we - uitgeput, want op leeftijd - zijn aanbeland bij CD2 dreigt sfeerimpressie Age of Anger even de meest spannende soundtrack ooit te gaan worden bij een documentaire over besneeuwde molshopen die als reusachtige oliebollen verspreid over het grasveld liggen en is sfeerimpressie Together Again nauwelijks nog een interessant nummer te noemen. De hemelse zangpartijen van Mariusz Duda worden node gemist en voegen deze twee instrumentale tracks - wat mij betreft - niet zo heel veel meer toe aan de dubbel CD. Maar hey, daar zijn het bonusnummers voor. Die mag je vergeten. Of niet.

Eindoordeel:

Met de waardige opvolger van de alom betreurde Piotr Grudziński, Maciej Meller op leadgitaar (en dat doet ie goed) in gezelschap van 'rots in de branding' Piotr Kozieradzki op drums, minnezanger Mariusz Duda op de basgitaar en met de 'niet te missen' keyboardspeler Michał Łapaj in de andere hoofdrol, klinkt Riverside niet meer alleen als een band bestaande uit vier geweldige muzikanten, maar (weer) als een hecht team. De nieuwe Riverside is heerlijk afwisselend qua stijl en tempo en de melodieën liggen over het algemeen erg prettig in gehoor. En wat een machtig mooie productie heeft dit album gekregen. Daarom alleen al gaat ID.ENTITY een van de de meest gedraaide platen voor de rest van de maand januari worden.

En voor de rest van het jaar ook.

Alicia De vlinders fladderen voluit ? Wat doe je de progladderaars aan ! . Mooie review trouwens.

Ik hoorde dus ook PT invloeden. Ben dus toch niet gek

Deze nieuwe Riverside heeft nog een paar luisterbeurten nodig. Zometeen is de nieuwe Katatonia afgelopen dus dan zet ik hem weer op.

Angrymetalguy noemde de teksten van The Place Where I Belong als een mooi voorbeeld van "The Steve Harris in the Loo after Reading the Daily Mail School of Composition™", waar ik toch wel om kon lachen. Wat een drama die tekst. Gelukkig klinkt het nummer (en de rest vh album) wel weer lekker.

Grappig, ik vind het juist twee van de beste nummers van de plaat. Maar dat heb ik wel vaker met de bonus nummers van ze.

Lekker album hoor ! De dag na de release gekocht bij mij favoriete platenzaakje in Hengelo. (niet om reclame te maken maar het heeft iets met spinazie te maken ). Anyway de Cd was uitverkocht dus maar blind de luxe edition gekocht en absoluut geen spijt van. De blu-ray is netjes verzorgd en de DTS-HD mix in 5.1 klinkt nice. Wel fijn dat er ook weer wat vrolijke nootjes te horen zijn.

Groetjes aan Johan

Ikzelf ook gescoord in Hengeloooo, de mooie dubbel LP op oranje vinyl. Ook wel een keer leuk dat de bonustracks op de vinyl versie zitten en niet alleen maar bij een bonus disc of mega boxset.

Muzikaal erg fijn, tekstueel af en toe een beetje houtje touwtje: het komt af en toe nogal log en simpel over. Als je dat bijvoorbeeld weg zet tegenover Shrine Of New Generation Slaves is dit tekstueel minder hoogstaand. Toch heeft het niet meteen invloed op het luisterplezier van het album. Het eeuwige "alles moet somber" is er wel af en dat is wel verfrissend.

Dit heeft niet zozeer te maken met het feit dat het bonusnummers zijn, maar meer dat deze tracks instrumentaal zijn. Ben daar niet zo'n liefhebber van. In de rock- en popmuziek dan. Het begin van Age of Anger vind ik wel mooi.