U2 - Songs of Surrender (2023)

Een nieuw album van U2. Althans, nieuw, nieuwe bewerkingen van oude nummers. Oude wijn in nieuwe zakken zo u wilt.

Meer informatie hier te vinden: u2songs | U2 - "Songs of Surrender" Album |

Geweldig!!!

Euh….

Een nieuwe versie van Vertigo kan toch bijna alleen maar een verbetering zijn, wat jij luigifort

Heeft het een "feel" als ware het een nieuw album.
Want dat is de sleutel.

Eén, ze weten hoe ze hadden moeten klinken maar waren (destijds) eigenwijs. Dat wordt nu gecorrigeerd.
Twee, de muziek moet coherent, als een nieuw album klinken, één geheel. Dat kan ook, omdat de nummers zo'n beetje in dezelfde tijdspanne zijn herbewerkt en opgenomen.

Als dat tenminste de bedoeling is van het album, zo zou ik het tenminste doen. Ik kan daar ook begrip voor opbrengen.
Het puntje van kritiek gaat dan het aantal nummers worden. Ik had bij de beste 10 nummers van dit naderende album en 50 minuten muziek óók gelukkig kunnen zijn, bij genoemde voorwaarden.

Het kan ook een volgende verzamelaar zijn met uit album-verband gerukte remixen. Hoe meer hoe beter. Daar ben ik dan weer niet voor te porren.

Dat is denk ik inderdaad essentieel om dit album wat te laten zijn. Maar de „jonge honden / sturm und drang“ sfeer van het vroege werk zullen we niet gaan horen. En dat was een belangrijk ingrediënt. Overigens mis ik werk van October - en dat is maar goed ook: geen smet op mijn favoriete U2 album!

Hello hello, ik dacht 't wel

Oh ja, dat kunstje flikten andere artiesten ook wel eens. Echo and the Bunnymen bijvoorbeeld (The Stars, The Oceans & The Moon uit 2018)... hadden ze beter niet kunnen doen.
Tori Amos deed het op Gold Dust uit 2012... vond ik ook wat zwakjes Patrick Wolf (Sundark and Riverlight ook uit 2012). Prince deed het ooit met het nummer 1999 en zo zijn er wel meer artiesten.

Soms doen artiesten het om gezeik met hun oude label te voorkomen en ze zo wat dwars te zitten.
Maar of dat voor U2 opgaat? Veertig minuten is een lange zit en ik heb zo mijn bedenkingen vooraf.


Alleen lees ik wel dit: 'Although a tracklist is yet to be confirmed, the songs U2 have re-recorded could be the same as the tracks included in Bono’s 2022 book Surrender: 40 Songs, One Story. The memoir explored the origins of 40 key songs from the band’s discography.'

En: U2 has not yet announced the official track listing for Songs of Surrender, but it's expected to correspond with the 40 songs that Bono used as chapter titles in his recent memoir Surrender: 40 Songs, One Story. Those titles can be seen on the U2Songs website.

En in deze link staat zelfs: Artwork to the right is not the final artwork.

Een beetje vaag dus nog allemaal.

Dat was ook mijn eerste gedachte, toen ik van dit project hoorde. Wel verbaast overigens, want ze zijn over October het minst tevreden, prima dat ze dat laten rusten.



Don’t worry…..

Inmiddels zijn de onzekerheden wel bevestigd. De tracklist was al op Spotify verschenen, alsmede deze hoes.

Fijn te lezen dat October gewaardeerd wordt. Staat bij menigeen 'fan'onderaan de lijstjes.
Mijn vraag: waarom???
Gaan ze als oude mannen een puike studio versie van Bad verkrachten? One met Mary J. Blige was al een belediging van het origineel.
Zonde van de investering ben ik bang.

Zijn dat gewoon niet hints waardoor fans deze tracklist als conclusie hebben (maar waarvan de volgorde en hoes nog niet bekend zijn)?

Ze bouwen toch de spanning op, waardoor het verder ook nog nergens staat? Of mis ik nu iets?

Nou ja, hoe dan ook. Niet een release waar ik warm van kan worden in elk geval. Welke nummers het ook gaan worden.

Dat loopt op zijn einde.

Las ergens dat vandaag Pride gelanceerd wordt als voorproefje. Alvast succes gewenst met het verteren.

Nee, in dit geval is de informatie echt op Spotify verschijnen ook. Maar de link die ik bij mijn eerste bericht stuurde was inderdaad een fanpage. Via andere media werd de informatie wel bevestigd.

Maar goed, de fanpage inhaleert iedere scheet van Bono en claimt vervolgens dat het naar roosjes ruikt.

Als lid van de U2 fanclub Ierland heb ik al het enige hiervan vernomen. Vandaag om 18.00 uur onze tijd wordt het op de U2 site/store bekend gemaakt. De tracklist verschilt met 12 nrs van Bono's boek. O.a. Zooropa songs nu wel en geen (Passengers) NLOTH en October op dit album. Afblijven daarvan (October) inderdaad. Hun 2de album vind ik namelijk wel prima. Ik denk veel nummers staan zoals ze ooit gemaakt zijn: Pride, I Will Follow, Bad, Streets, SBS, OOC, One of Cedarwood Road. Anderen kunnen echt verbeterd worden: Stuck... (is al eens acoustisch uitgebracht) If God...Wild Horses, Peace...en Electrical Storm. Ik hoop dan maar ook op wat acoustisch werk. Sommige nrs zijn ook al in een andere versie uitgebracht, dan toch vreemd dat het hier op komt. Zoals Every Braking Wave (prachtige piano versie) Red Hill... In 2017 als maxi single en speelden deze ook live tijdens de JT2017 tour. New Year's Day staat er dan niet op maar hebben ze ook al in meerdere versies gespeeld. Maar goed we zullen zien. 17 Maart is ie echt uit. Hopen op wat verrassingen. Eigenlijk had ik liever een (dubbel) live album gezien van diverse tours. Die hebben wij als fans in grote getale. Officieel maar 1 heel live album in 1983 commercieel uitgegeven. Veel te weinig. Want Live zijn ze zoveel beter. Alles voor de fans zal ik maar zeggen.

Pride is inmiddels via Spotify te beluisteren.
De tekst is iets aangepast.
One man caught on a barbed wire fence
One man he resist
One man washed up on an empty beach
One man betrayed with a kiss.

Waar man staat zingt Bono Boy en de laatste zin is veranderd naar One bou will never be kissed.
Ook is Early morning naar Early evening aangepast.

Dat zou zeker mooi zijn. Voor mij part van elke tour een heel concert!

Nou, indrukwekkend. Maar ik ga luisteren.

Het is in ieder geval geen herhalingsoefening. Bono zingt erg mooi, de tekst is gewijzigd en de muziek erg versoberd en kalmer; maar geen voorspelbare unplugged versie.

Al jaren ben ik een groot liefhebber van het Ierse gezelschap. Sterker nog: ik heb een tattoo van The Joshua Tree. (Wat kost zo'n laserbehandeling eigenlijk?)

Toch valt het de laatste jaren niet mee: de matige albums, het stemgeluid van Bono en het gebrek aan potentiële klassiekers.
(Lees: potentieel. Deze hap-slik-weg-wereld draait inmiddels te snel voor échte klassiekers.)

Natuurlijk: de versie van Walk On (for Ukraine) was goed bedoeld.
Na de bombardementen, het verdriet, het gemis van je gevluchte naasten, krijg je dít ook nog op je bord.
Zelfs Vladimir zou dit inhumaan noemen.
Dat komt vooral door het inmiddels hemeltergende stemgeluid van Bono.
Mijn verwachtingen voor dit album zijn dan ook laag.

De band 'covert' zichzelf en geeft het een commercieel handige term als 're-imagined'. Klinkt leuk; is het niet.
Is het gebrek aan creativiteit? Daar lijkt het inmiddels wel op.


Nu de verkrachting van Pride (In The Name of Love) als bewijsstuk is afgegeven, is het vertrouwen in de band tot het dieptepunt gezakt. (Bij de laatste tour riep ik na afloop van de show dat ze misschien maar moeten stoppen. Nu giet ik deze mening in beton.)

Pride is afgepeld tot een zouteloze hap, die doeltreffend ingezet kan worden als middel tegen insomnia.
Bij het origineel veer ik (nog steeds) van mijn stoel. De stuwende bas, de stevige slagen op het drumstel in combinatie met dat iconische riff: het is allemaal weg.

Wat overblijft is een versie die je zelfs bij een kampvuur kan overslaan.

De gitaren kunnen in de koffer. Het drumstel mag naar de zolder. Het is mooi geweest.

Deze scheet was nog geen roosje blijkbaar. Ik vrees dat je te voorbarig bent geweest en er nog aangepast zal moeten worden (trackvolgorde, hoes en release datum)

Het is vandaag namelijk pas officieel bekend gemaakt: U2 > News > Songs of Surrender

U2 EU Store - shopeu.u2.com

Mijn god….als de band deze uitvoering destijds aan Brian en Daniël had laten horen - hé luister eens naar onze nieuwe song, gisteren, loom van de warmte van de kasteelhaard, half slapend geschreven - dan waren ze gillend Slane Castle uitgerend om nooit meer…..

Nou, hopelijk was dat niet het hoogtepunt van het nieuwe album...

Het gevaar van jezelf coveren is dat je gaat klinken als een, wel, coverband. De imitator in plaats van innovator. Pride is erg flauw en zo op deze wijze door werkelijk elk coverbandje opgenomen kunnen zijn dat probeert er een originele draai aan te geven. Wat overblijft is knuffelrock.

dit is wel een heerlijk topic om te volgen hoor ! De teleurstellingen worden in een heftig diepzwarte inkt gedoopt en beschreven. Bijna poëzie.

Wat een band natuurlijk vergeet, is dat de herinneringen van de oude fans aan de oude muziek inclusief hun eigen energieke inbreng niet licht wordt vergeten bij een re-recording.

Aan de andere kant wil de oude band geen herhaling van zetten, als ze dat al zouden kunnen. Een (grotendeels) akoestische nieuwe versie, opgenomen in rustig vaarwater, is dan een optie. De fans van weleer zijn inmiddels ook een dagje ouder.
Daar gokken ze dan op.

Het moet alleen dan wel echt goed zijn om de oude fans met die nieuwe versies enigszins mild te stemmen.
Daarom doe je niet 34 (klassieke) tracks, maar 10 zoals ik al eerder schreef. De 10 die dan uiteindelijk het beste zijn gelukt en waar je je als band je ook niet voor hoeft te schamen.

Als eerste song dat wordt uitgebracht en verkoopkanon kom je dan met de beste track van het "opgefriste" album.
Tja, ik kan alleen maar zeggen dat ik hoop dat niet Pride die beste track is. Het nummer heeft ook teveel (klassieke) herinneringen aan een band in topvorm.

Neem dan een track dat sowieso wel enige verbetering kon gebruiken en waar je je dus geen buil aan kunt vallen, van een album als All that you can't leave behind. Maar wie ben ik.

Je eigen klassiekers opnieuw opnemen kan ook armoede betekenen, armoede om nieuwe betekenisvolle nieuwe nummers te creëren, U2 neemt een groot risico met dit project, waarom zou je überhaupt je geschiedenis naar het heden willen halen ?, het voegt niets toe en kan slechts afbreuk betekenen, Pride, ik heb de nieuwe versie gehoord terwijl ik geen nieuwe versie wil, bovendien klinkt Pride 2023 bezadigd terwijl het origineel vol hartstocht en passie zat, het maakt van jeugdhelden plotseling oude belegen heren.

"In the evening, April 4", dus dat is nu wel eindelijk uit de wereld!