U2 - Songs of Surrender (2023)

Ligt het aan mij of is het refrein van Electrical Storm gewoon écht vals.

Volgens een recent artikel (in volgens mij de OOR) moet er op relatief korte termijn een nieuw U2 album komen met ronkende gitaren wat terug moet grijpen op de late jaren 70 (Stooges etc). Dus koop tot die tijd maar vast bretels om de broek zolang nog even omhoog te houden (tijdens het beluisteren van dit album). Ik ben benieuwd waar de band nog mee komt, volgens mij kunnen ze het nog best wel, als ze de akoestische gitaren maar gewoon in het rek laten staan en Clayton en Mullen gewoon volle kracht meespelen.

Berichten verplaatst naar Muziek > Algemeen > Simple Minds versus U2

Vaak is muziek als een verrukkelijke maaltijd. Je geniet. Een andere keer is muziek een smakeloos, onaantrekkelijk prakje. Je neemt een hap en trekt een vies gezicht. En soms, heel soms, is het zelfs nog erger dan dat. De totale hopeloosheid van Songs of Surrender, het tergende, vreselijke niets, maakt ernaar luisteren tot een kwelling.

Ik heb geluisterd, elf nummers lang. Puur om te horen of het echt zo erg was. Ik heb het antwoord. En vraag me serieus af waarom de band meent zich te moeten verlagen tot muzak van de meest vervelende soort.

Dit is muziek als kabbelend water, als het kijken naar het groeien van gras, als het rustige, uiterst bedeesde zwemmen van wat siervissen in een verder leeg aquarium. Naar links, een zwenking, naar rechts en weer terug langs de randen van het glas. U2 rijdt op Songs of Surrender met 13 km per uur over een verder lege snelweg, 2 uur en 46 minuten lang op weg naar nergens. De sfeer van een verlaten industrieterrein in de regen, 's avonds om acht uur. De kamer van een leeg huis. Geen behang, geen tafels, geen stoelen, geen leven, alleen beton.

Op zich nog wel knap om muziek zó vervelend te laten klinken.

Gelukkig hebben we allemaal andere oren

Bono heeft op veel meer nummers moeite met toon houden..die is het beste wel voorbij inmiddels. Dat krijg je als je rookt en zanger bent.

Ik geef 2 sterren... 1 voor het songmateriaal wat ooit sterk was, en 2 omdat ik een ster bij u2 niet vind kunnen.

Maar wat een draak is dit product .

Er lijkt maar geen einde aan de zwanenzang te komen. Met name die van Bono.

Ik blijf maar genieten van dit album

De zangcoaches zijn hier ook al actief, wel je gedragen hé

Walk on, where The streets have no name, bad, The fly, red Hill mining town, pure U2 klassiekers, soundtracks van vele levens, worden nu misvormd uitgeserveerd aan de onschuldige luisteraar die ontluisterd achterblijft, de grote U2, door vele geliefd en door vele gehaat, emoties roepen ze op, dat sowieso, wat heeft ze bezielt om dit op de markt te zetten, ontzetting, een vreemde ontzetting.

Krolse kat geluiden, beter verwoord

Ik moet zeggen dat Bono opvallend goed bij stem is op veel nummers. Dat hij op veel nummers bijna klinkt als vroeger, dat is knap. Slechts een enkele keer gaat het mis. Leuk ook dat The Edge op een aantal songs de zang voor zijn rekening neemt

Volgens mij is dit echt wel een 'return to form'
Fijn dat ze terug zijn!

Er is echt weinig mis met dit album. Ik neem de songs hier gewoon voor hoe en wat ze zijn. Meer subdued vaak, een ander arrangement of wat dan ook. Ik vergelijk ze ook niet met de originele versies. Tuurlijk is de originele The Fly da bomb, maar zoals ie hier gedaan wordt vind ik wel geinig en zeker geen onvoldoende waard...

Wat ik hierop bijna 10 pagina's zie gebeuren is wel een beetje hoe ik MM heb leren kennen in de afgelopen jaren.

Het affakkelen van voorheen mondiale wereld acts omdat de laatste aanvulling(en) van de catalogus niet voldoen aan de verwachtingen. Het heeft dan ook direct een soort van groepseffect, veel kleine wolven die meehuilen met de leiders van de roedel.

Maar wat mij oprecht het meest verbaasd bij dit soort gelegenheden is dat veel mensen al een mening basseren op het horen van 1-2 -3of soms 4 nummers van de 40 en daar dan hun stem aan verbinden.
Ik zag dit naast U2 ook recent terug bij The Simple Minds en Coldplay. De emmers sop om daar de drek op te dweilen waren niet aan te slepen....

Iedereen beleeft muziek anders (inderdaad andere oren en andere hersenen die de instroom van ervaringen verwerken) maar daar komen de aspecten smaak en verwachting ook nog even om de hoek kijken.

Ik ben van een generatie die U2 (en ook de andere hierboven genoemde acts) van hun prille begin heb meegemaakt en ook ik heb hun altijd gevolgd. Soms met meer soms met iets minder belangstelling.
Wel behoor ik tot de categorie die het oeuvre van U2 ook goed kon waarderen na Pop en Zooropa. Eigenlijk vind ik dat er op ieder album wel wat moois staat en ook op ieder album tracks die ik snel doorspoel/skip.

En ook mijn favoriet is Achtung Baby (en mijn minst favoriet is Rattle and Hum).

Wat betreft dit album: ik heb nog lang niet alle 40 nummers gehoord en ook ik begrijp niet goed de bedoeling achter deze release (opvullertje om de tijd tot een volgende uitgave te doden?)

Maar wel begrijp ik dat de band de nummers een dusdanige unplugged bewerking wilde geven waardoor ze afwijken van de bestaande versies. (een van de redenen waarom Mullen en Clayton veel vrijaf kregen neem ik aan). En dat dit in veel gevallen niet werkt of niet voldoet aan verwachtingen nemen ze op de koop toe.

Wat ik tot dusver gehoord heb vind ik zeker niet zo slecht als diverse mensen hier ervaren en/of beweren, maar ik vind wel vaak de originele versies spannender, dynamischer en beter. Maar daardoor vind ik dit album niet een vette onvoldoende waard.

Nu vind ik dat vrijwel altijd de originele versies het beste, ook bij andere acts, de unplugged versies van George Michael (terwijl die toch beschikte over een van de UK's beste stemmen) vind ik ook minder dan de originele versies. En ook Halleluja van Leonard Cohen blijft voor mij de mooiste etc.

Maar dat dit album bij de majority van MM schrijvers en luisteraars tot een deceptie heeft geleid kan ik mij voorstellen, maar dat legitimeert dan nog steeds niet de affakkelingnaar mijn idee.

Een song is meer dan een bepaalde uitgave: compositie, tekst, arrangement etc. Maar in veel gevallen hierboven is de som der delen duidelijk minder... en of dat terecht is?

Ik ga de songs in ieder geval allemaal een keer goed beluisteren.

Oan dizze kant fan it lân sjitte wy se gewoon af hoor!!
Verder mooi betoog, ook mooi om iemand te horen die er wel van kan genieten ondanks de boze menigte.

Maar wie zijn dan de wolven en wie zijn de meehuilers?

En waarom is dan het oordeel van Roxy6 de maat der dingen, zegge: je mag het slecht vinden maar niet affakkelen?

Roxy6

Godzijdank is er ook gewoon een 1-cd voorhanden met daarop het net wat behapare aantal van 20 songs. Al is dat nog steeds heel veel achter elkaar..

Jullie baseren je mening allemaal op die van mij. Komaan mannen.

Wie zich bij welke groep thuis voelt mag iedereen zelf bepalen

Mijn mening is zeker niet de maat der dingen!! En zo heb ik het ook niet geschreven, ik heb mijn diverse standpunten en inzichten over dit topic uitvoerig beschreven.

Wat voor mij de harde kern vormt is dat een bepaalde uitgave van een song slechts één weergave is, maar dat de song in zijn geheel uit diverse onderdelen bestaat.

Nog nooit zo'n slechte versie van "Desire" gehoord. Man, man deze zou niet misstaan in de voorronde van Idols. Ik had het gezicht van Jerney Kaagman dan willen zien als ze dit zou horen. "Leuk geprobeerd, maar je bent niet door naar de volgende ronde". V e r s c h r i k k e l i j k

Zoals reeds door zovele voor mij beschreven: waar is de spanning, de drive gebleven? Je kan gerust akoestisch gaan en toch nog gedreven zijn zonder in muzak domein te belanden (bv. Alice In Chains' hun MTV Unplugged).

Sommige nummers komen nog goed weg met hun S.O.S. badje: Where The Streets Have No Name, Every Breaking Wave, Bad (ondanks de tekstuele wijzigingen), Cedarwood Road... maar dan bij pakweg One, Out Of Control, If God Will Sends His Angels slaan ze zo de bal mis dat het pijnlijk is...

De 4cd versie uitzitten in 1 keer is voor mij toch persoonlijk niet mogelijk, het sleept maar aan. Blijkbaar verkoopt het wel goed (iTunes top 1 geloof ik)

Geen zin om mee te bashen op U2 (de laatste 20 jaar was er altijd wel goeie nummers te vinden op elk album, het ene album al wat beter dan de andere) maar dit is wel een miskleun...

U2 heading for 11th Number 1 album in the UK

Terecht! Moet dan toch wel betekenen dat het album enigszins goed is

Tip: Beluister dit album niet in z'n geheel en met met een koptelefoon. Dan pas komt dit album goed tot z'n recht. Het wordt met de luisterbeurt beter. Half puntje erbij. Lights of home, Two hearts beat as one en Where the streets zijn m'n favoriete bewerkingen. Jammer dat Moment of Surrender de tracklist niet gehaald heeft.

Ik héb alles beluisterd. Eerlijk waar. En dat beklaag ik mij nog steeds.
Aan vooringenomenheid doe ik niet mee, maar ik vind het, NA beluisteren, absoluut niet goed en dat is een understatement. Màg he?

Muzikaal is het niet eens zo heel erg verkeerd, duidelijk door zestigers gezongen (jawel The Edge is verbaal ook meer op de voorgrond) waardoor het net wat rustiger klinkt. Kom we pakken nog een kopje thee en zingen nog eventjes een vijftal nummers in. Bono moet het van zijn passie, enthousiasme, ongecontroleerde schreeuw en overtuigingskracht hebben, factoren die hier helaas toch wel ontbreken. Sommige zangers worden beter als ze ouder worden, doorleefder, emotioneler, ontroerender. Bono heeft het geluk dat hij deze eigenschappen al in zijn jongere jaren bezit, en heeft misschien wel teveel van zichzelf gegeven. De gemeende onmacht in New Year's Day en Sunday Bloody Sunday, het bevrijdende in I Will Follow, het kwetsbare van Bad en With Or Without You, het troostende One. Eigenlijk is hij gewoon gesloopt, ook het vele touren en de lichamelijke ongemakken spelen mee. Pride (dan wel In The Name Of Love), trots op al het mooie uit het verleden, de prachtige gedeelde herinneringen en het domineren in de Top 100 Aller Tijden, gewoon nog op Hemelvaartsdag, tijdloos, uniek, prachtig. Songs of Surrender is een geweldige albumtitel, maar staat in het geval van U2 voor de nostalgische memorabele momenten, en niet voor deze Koffietijd (theetijd whatever) plaat. Opvallend trouwens dat de ultieme Song Of Surrender ontbreekt. Waar is The Unforgettable Fire?

Dit is waarschijnlijk mijn enige mening op de site hier, de rest beschouw ik eerder als recensies

Een recensie geeft echter een mening weer.

Een mening is vaak een onderdeel van een recensie, maar zeker niet hetzelfde. Ik geef hier een mening over de opzet van de plaat, maar ga niet dieper op de uitvoering van de albumtracks in, dat doe ik bij een recensie wel, toch wel een groot verschil.