U2 - Songs of Surrender (2023)

Tuurlijk, maar dan is het toch niet je enige mening op de site? Wat je eigenlijk probeert te zeggen is dat je voor het eerst een mening geeft die niet in recensievorm gegoten is? Lijkt me ook sterk maargoed.

New Year's day? Welke versie heb je?

Ik heb nu de eerste 10 nummers beluisterd. Aardig. Niet meer. Het kabbelt voort. Als dit een debuutalbum was geweest, had ik nog *** overwogen. U2 was tot en met The Joshua Tree een wereldband, daarna kreeg Bono megalomane trekjes. Het heilige vuur doofde gestaag. Hun oeuvre blijft derhalve indrukwekkend en belangrijk in de pophistorie.

Jack Dent, ik haal New Year's Day aan als nummer waarin Bono zichzelf helemaal geeft, staat los van deze plaat.

Geamuseerd heb ik al het ge-ach-en-wee over U2’s Songs of Surrender gevolgd. Met als hoogtepunt dat de moderator vorige week woensdag alle waarderingen verwijderde, omdat het album nog niet uit was. Ik geef slechts één ster en toch ben ik positief. De uitleg.

Wat mij betreft is de laatste U2 die ik echt heel goed vond alweer 36 jaar oud: The Joshua Tree. Uiteraard ben ik de groep sindsdien blijven volgen, waarbij ieder album zijn sterke momenten had. Maar zelden beleefde ik de opwinding van voorheen.
Op de hoes en elders is te lezen dat Songs of Surrender het gevolg is van de coronalockdowns, toen The Edge akoestische versies van eigen muziek in elkaar ging knutselen, waarbij hij later de hulp inriep van vooral Bono. Hoorbaar is dat dit in mindere mate het geval was van Clayton en Mullen Jr. Daarmee is het meer een duo- dan een bandplaat geworden.

Hoe gaan wij muziekliefhebbers om met dit soort lockdownplaatjes? Er waren immers meer namen die tijdens de lockdowns met covers gingen fröbelen. Uit 2021 herinner ik me Deep Purple en Saxon met muziek van anderen, datzelfde jaar coverde Moby zichzelf. Ze werden gedrieën overladen met negatieve reacties.
Pas twee jaar later volgt U2 met ingetogen versies van eigen materiaal, waarbij ik mij al luisterend de unpluggedhype in de jaren ’90 herinnerde. Ik had daar niet veel mee: na drie nummers sloeg meestal de verveling toe. Extra belemmering bij U2: de lengte. Veertig liedjes is een lange zit.

Echter, de remedie voor U2’s huiskamerconcert / kampvuursessie is eenvoudig: realiseer je dat dit vooral een tussendoortje is van het duo Hewson & Evans en speel ‘m in delen af; niet teveel achter elkaar. Zet daarbij de nummers die je wél bevallen op een aparte afspeellijst.
Zo kwam ik op de volgende negen, met tussen de haakjes de reden dat die versies me bevielen: Stories for Boys (effectief minimal pianospel, de tekst springt eruit), 11 O’Clock Tick Tock (fraai gitaarspel en wederom de tekst), Beautiful Day (de melodie pakt, net als het koortje aan het einde), Bad (mooi opgebouwd met strijkers), Red Hill Mining Town (sfeervolle blazers), Sometimes You Can’t Make It On Your Own (opgebouwd naar een bescheiden climax en de boodschap is een sterke levensles), Dirty Day (cello’s en violen in een bijzondere rol!), Vertigo (energiek met grommende cello’s) en I Will Follow (akoestisch energiek).

Voor alle mopperaars is er enige hoop: volgend jaar brengt U2 nieuw en stevig materiaal uit, meldde Rainmachine op 20 maart. Daar wordt u wellicht vrolijker van. En wie helemaal klaar met ze is, kan dat andere bandje uit Dublin opzetten: Fontaines D.C. bracht drie sterke en knallende albums uit, met alle energie die node door de U2-criticasters wordt gemist. Of ga op zoek naar ander (jong of juist oud) talent, er is zoveel meer dan U2!
De jongens werden mannen en die mannen worden inmiddels zichtbaar ouder en hoorbaar breekbaarder. Net als ik, zoveel is duidelijk. Dit ouder-worden draagt echter bepaalde charmes. Saillant detail is dat Hewson & Evans vorige week bij BBC Radio 2 een cover deden van Abba’s S.O.S. ; hun afkorting van Songs of Surrender?

Dan ga ik zakelijk rekenen. Mijn afspeellijst bevat negen van de veertig nummers, oftewel 22,5%, als cijfer een 2,3 en dat is in sterren een 1,15, omlaag afgerond tot 1 ster. Dat is laag voor het gehele album, maar met mijn zelfgemaakte samenvatting van 37 minuten heb ik desondanks een gevarieerd laatavondplaatje! Een term die ik leerde van de edele Sir Spamalot, een luisterveteraan die het kan weten.
Doe er een kaasje bij, een bitterbal of een vegakroket, een wijntje of speciaalbiertje of een glas whiskey of een knusse kop thee… Mijn privélijstje van hoogtepunten krijgt vier sterren en dan ben ik dus toch tevreden.

Haha. dat is een mooie positieve uiteenztting voor een 1 ster review. Goed gedaan.

Je interpreteert hier mijn mening volgens jouw visie op een mening
Ja, dit is volgens mij wel de eerste keer dat ik mij geheel door mijn mening laat leiden, en het geen recensie betreft. Inhoudelijk ga ik niet dieper op de plaat in.

Deze muziek als 'liftmuziek' omschrijven (ik zie die term opvallend vaak voorbijkomen hier), vind ik eigenlijk best wel een belediging voor liften.


Stooges zijn late jaren 60 en vroege 70.

Nee, dit is meer muziek voor een copieus diner in een meer sterren restaurant. Vraag Mjuman maar

Je hebt gelijk brilsmurf, ik heb het verkeerd gesmurfd, misschien moet je het ook nog even tegen grote smurf zeggen

. Een 1 geven kan niet ....dan vind je er niks aan bedoel je dan

Wat zou je er anders mee kunnen bedoelen?

erudiete anekdotes incoming...

Precies..... ; niets. Sommige bands hebben op zijn slechtst een 2,5 misschien , door hun kwaliteit.

In mijn herinnering was die Top100 op Goede Vrijdag, maar dat kan ik ook echt helemaal mis hebben trouwens

Oh ja klopt inderdaad

Desire, mijn favoriete U2 track hebben de heren met de nieuwe versie vakkunding om zeep geholpen. De rest van het album mist de passie en Bono's stem op leeftijd maakt het er niet beter op. Ik ga alle liedjes nog een keer luisteren maar dan wel in de originele versies beginnend bij september 1979.

Ja, we staan nu op 2,31! De lijnen zijn gesloten, stemmen kan niet meer. Ik doe de strik erom en klaar!

Wacht vol spanning op de volgende worp.

Want het is vooral superbelangrijk wat voor cijfertjes ànderen aan platen hangen.

De vorige U2 scoort dan weer 'gewoon' 3,40 hier

Er zijn U2 al veel artiesten voor geweest die hun eigen nummers in een nieuw jasje hebben gestoken. Vaak waren dit akoestische versies voor het MTV programma Unplugged (waar U2 voor mij om onduidelijke redenen nooit voor is gevraagd) en vele daarvan zijn terecht legendarisch. Maar ook artiesten zoals Paul McCartney, Sting, Marillion en Simple Minds hebben eigen nummers al eens in andere versies op de plaat gezet. Met wisselende successen.

Is er ooit een U2 album geweest dat de gelederen meer bezig heeft gehouden dan ‘Songs of Surrender’? Nu staan de Bono-bashers altijd graag vooraan om weer eens te laten weten hoe vreselijk ze Bono wel niet vinden, maar deze keer zijn ook de meningen van de overige muziekminnende MuMe-leden niet mals. En of dat terecht is laat ik in het midden (want over smaak valt niet te twisten), maar wel heb ik veel reacties gelezen van mensen die in ieder geval niet veel van het project weten en U2 verwijten makkelijk geld te willen verdienen of gebrek aan inspiratie te hebben.

Voorop gezegd, dit album had er voor mij, als echte U2 fan, ook niet hoeven komen. En na beluistering ervan had er zeker ook veel meer ingezeten. Maar geloof me, je gaat niet even zomaar je hele oeuvre ten grabbel gooien. Dus ik vind dit project zeker niet makkelijk geld verdienen, maar juist eerder lef tonen. Want je weet dat er veel kritiek gaat komen. Je doet dit dus omdat je er in gelooft. Ook is er zeker geen gebrek aan inspiratie bij U2. Er zou al een heel nieuw album klaar zijn (er wordt al jaren gepraat over ‘Songs of Ascent’, maar die zou nu toch echt afgerond zijn) en ze zouden druk bezig zijn met nog een nieuw (gitaargericht) album. Deze albums gaan echter pas verschijnen als Larry weer hersteld is, want ze willen er dan achteraan gaan touren. De optredens in Las Vegas lijken daarom een ‘moetje’.

Net als veel muziek die het laatste jaar is verschenen ligt de oorsprong van dit project in de lockdown periode. Bono ging tijd spenderen aan het schrijven van zijn memoires (het eind vorig jaar verschenen ‘Surrender’ boek) en The Edge herontdekte zijn akoestische gitaar en ging aan de slag met het opnieuw arrangeren van U2 liedjes. Edge zegt hierover in de liner notes: “Muziek stelt je in staat om door de tijd te reizen en dus begonnen we ons voor te stellen hoe het zou zijn om deze liedjes terug te brengen naar het heden en ze al dan niet aan te passen naar het huidige tijdsbeeld. Laten we naar deze liedjes kijken en ze in een andere context voorstellen”.

Daaruit ontstond het idee om iets te doen in combinatie met het boek van Bono, dat als ondertitel “40 songs, one story” heeft. Om Adam te quoten: “Het begon met 'Hoe kunnen we iets doen dat een afspiegeling is van de hoofdstukken in Bono's boek?' De liedjes moesten een soort perspectief en ontwikkeling laten zien”. Previews van de nummers werden uiteindelijk opgenomen in het audiobook van Bono’s memoires, waar ze geweldig werken als intro van een nieuw hoofdstuk.

Ik zie dit album derhalve ook als een uit de hand gelopen tussendoortje. Dat waarschijnlijk beter had gewerkt als een collectie van maximaal 15 a 20 nummers, dan de 40 nummers die nu verschenen zijn. Maar daar zit dus een idee achter. Hieronder mijn review.

CD1
One
Een collectie van 40 nummers begint natuurlijk met nummer 1. Het is een van mijn favoriete U2 nummers en een deel van de tekst staat zelfs op mijn lichaam. Bono zingt breekbaar, alleen ondersteund door piano en bas (met aan het einde wat drums). Toch raakt het me niet zoals het origineel wel doet. Het “Love is a temple” gedeelte aan het einde van hem nummer is dan wel weer fraai (met vocalen van McCartneys drummer Abe Laboriel jr.).

Where The Streets Have No Name
Hoe maak je van een nummer met het mooiste gitaarintro aller tijden een akoestische versie? Door deze keer te focussen op de vocalen zal The Edge hebben gedacht. Bono zingt het erg fraai, ondersteund door sfeervolle synths. Maar het nummer moet het juist hebben van de extase die het geheel veroorzaakt. De som der delen zeg maar. Vooral live elke keer kippenvel. Dat mist deze versie volledig, waardoor het nummer vlak blijft en de kracht van het nummer helaas is weggehaald.

Stories for Boys
Het energieke ‘Stories for Boys’ van debuutplaat ‘Boy’ is omgeturnd tot een mooie pianoballad en het werkt wonderwel goed. Zoals op meerdere nummers heeft Bono de tekst herschreven waardoor het perspectief veranderd en het een volledig nieuw nummer wordt. Fraai.

11 o’Clock Tick Tock / Out of Control
Nog twee nummers uit de begindagen. De rockers zijn veranderd in rustigere akoestische versies volgens het unplugged principe. Er is redelijk dicht bij de originele versies gebleven en dat werkt voor mij. Bono zingt erg goed en The Edge heeft de herkenbare riffs intact gehouden.

Beautiful Day
Dit nummer behoorde tot de 4 nummers die al voorafgaand aan de release werden vrijgegeven. In het origineel wordt het nummer naar een hoge plan getild in het extatische refrein. Gaat een akoestische, ingetogen versie dan wel werken? Niet volledig helaas. Ik mis dat het nummer ‘opgetild’ wordt in het refrein, wat wel geprobeerd wordt. Het “touch me, take me to that other place” deel is te vlak. Daarna komt een deel waar Bono de tekst heeft aangepast en dat is dan wel weer een fraaie toevoeging. Ook de engelachtige vocalen die toegevoegd zijn, zijn smaakvol. Beetje dubbel gevoel dus.

Bad
Het origineel van het ‘Unforgettable Fire’ album is ondanks dat het geen hit is geweest wel een echte U2 klassieker geworden en voor mij een van de mooiste uit hun carrière. Vooral in de ‘Wide Awake’-versie. De tekst over heroïne verslaving in het Dublin van begin jaren 80 is volgens Bono nooit ‘af’ geweest. Het hele UF album voelt voor mij als een schets, maar dat vind ik juist de kracht ervan. In deze akoestische versie heeft The Edge gelukkig de herkenbare riff in tact gehouden en heeft Bono zijn tekst kunnen afmaken. Het is een stijlvolle akoestische interpretatie geworden en het nieuw toegevoegde “you could only have it all…” gedeelte is een mooie toevoeging.

Every Breaking Wave
Dit nummer van ‘Songs of Innocence’ kreeg al snel een mooie piano ballad en ook live werd het vaak kaal gespeeld. Aangezien we dus al een vergelijkbare versie hadden voegt deze versie niet veel meer toe, hoe mooi ook. Liever had ik gehad deze ze nog wat meer orkestratie hadden toegevoegd zoals op de magnifieke versie tijdens het BBC optreden in 2017. Maar al met al is deze versie wel beter dan de versie op ‘Songs of Innocence’ en blijft het een van mijn favoriete nummers van de laatste albums.

Walk On (Ukraine)
Het nummer van ‘All That You Can’t Leave Behind’ werd destijds geschreven voor Aung San Suu Kyi maar de band kan zich niet meer vinden in de ontwikkelingen rond haar persoon. De tekst is voor deze versie aangepast richting het Oekraïne van Volodymyr Zelensky: “home, you don’t know what it is until you’re forced to fee one”. Deze kalere versie wijkt qua arrangement niet veel af van het origineel door de herkenbare zanglijn en wordt mooi opgebouwd naar een climax. Niks mis mee.

Pride
Het eerst nummer dat vrij werd gegeven voor de project stemde me niet heel hoopvol. Het origineel moet het hebben van Bono z’n passievolle zang en zou dan een ingetogen versie wel werken? Helaas niet, al is de solo van Edge wel fraai. Lef dat ze geprobeerd hebben een ander (piano) arrangement aan het nummer te geven. Maar zoals deric raven al zei “Bono moet het van zijn passie, enthousiasme, ongecontroleerde schreeuw en overtuigingskracht hebben, factoren die hier helaas toch wel ontbreken.”

CD2
Who’s Gonna Ride Your Wild Horses
Gezien het akoestische karakter van het origineel is dit nummer al vaker (en beter) op deze manier gespeeld. Deze versie voegt eigenlijk weinig toe aan het origineel, hoe mooi de samenzang tussen The Edge en Bono in het refrein ook is.

Get Out of Your Own Way
Dit nummer was al meteen bij de oorspronkelijke release geen favoriet van me en ik kan kort zijn over deze versie, die maakt ‘m zeker niet beter… een beetje te losjes gespeeld imo.

Stuck in a Moment
Zie mijn commentaar bij ‘Who’s Gonna Ride Your Wild Horses’.

Red Hill Mining Town
Een misschien wat minder bekend pareltje van ‘The Joshua Tree’, dus een leuke keuze. Het nummer begint sfeervol, maar de toevoeging van blazers werkt voor mij persoonlijk niet. Ook vind ik Bono’s zang niet heel sterk. Jammer, gemiste kans.

Ordinary Love
De beste single van U2 in de afgelopen 10 jaar krijgt een fraaie akoestische versie, sterk gezongen door Bono en The Edge.

Sometimes You Can’t Make it On Your Own
Dit persoonlijke nummer van Bono over zijn vader is in het origineel al een emotioneel (vrijwel) akoestisch nummer. Nu gereduceerd tot een piano ballad komt het vreemd genoeg minder bij me binnen. Het is prima gedaan, maar je merkt dat de emotie die wél in Bono’s stem zit bij het origineel nu niet meer aanwezig is (wat begrijpelijk is, omdat zijn vader destijds nog net zo lang dood was). En dat is eigenlijk het grootste gemis van deze versie voor mij.

Invisible
Deze losse single uit 2014 heeft in mijn optiek nooit de aandacht gekregen die het verdiende. Tijdens de Innocence tour in 2015 speelde de band een gedreven versie en ook deze akoestische versie mag er zijn. In deze gestripte versie komt de tekst van Bono over ‘gezien willen worden’ beter tot zijn recht. Geslaagde versie.

Dirty Day
De keuze voor ‘Dirty Day’ van het ‘Zooropa’ album is een verrassende voor mij. Het is op dat album een elektronische, gruizige, rocker en een deep cut in U2’s discografie. Dus gaat een gestripte versie dan werken..? Ondanks dat ik de explosieve gitaar mis die het origineel zo sterk maakt, vind ik deze versie met cello’s wel smaakvol gedaan.

The Miracle
Deze opener van ‘Songs of Innocence’ heeft me in zijn originele versie nooit volledig kunnen overtuigen. Nu het een akoestische en iets rustigere versie is geworden vind ik het nummer opeens wel kloppen. Ook het gewijzigde refrein is beter dan zoals het was.

City of Blinding Lights
Dit nummer was voor mij het hoogtepunt van het ‘Atomic Bomb’ album en groeide mede door de live versie uit tot een echte favoriet. Ook deze versie is goed gedaan, al ben ik niet zo gecharmeerd van de falsetto van Bono in het nummer.

CD3
Vertigo
Een van U2’s meest agressieve rockers is Vertigo, dus werkt dan een akoestische versie? Ja is het antwoord. Wat hebben ze dit gaaf gedaan zeg. De gitaar is nog aanwezig, maar wordt aangevuld door dreigende cello’s. Jammer dat ze niet meer cello’s hebben gebruikt zoals op de versie voor BBC2 onlangs. Hier klinkt het geheel nog net wat dreigender.

I Still Haven’t Found What I’m Looking For
Ook dit nummer heeft natuurlijk al eens een andere interpretatie gekregen op het ‘Rattle and Hum’ album. Die versie (met gospel koor) vond ik erg mooi, deze is dodelijk saai helaas.

Electrical Storm
Deze losse single behorende bij het ‘Best of 1990-2000’ album heb ik altijd erg tof gevonden, en is in mijn ogen ondergewaardeerd. Maar doordat het niet op een regulier album staat draai ik het echter niet heel vaak. Deze akoestische versie is erg fraai en geeft aan hoe goed het nummer eigenlijk is. Het is een van de nummers die aan het einde een wat uitbundigere bandversie heeft gekregen, wat een welkome afwisseling is.

The Fly
Ik kan me nog goed herinneren dat ik dit nummer van het toen nog te verschijnen ‘Achtung Baby’ album voor het eerst hoorde. Was dit U2??? Zo rauw had de band nog nooit gekonken. Live groeide dit nummer uit tot een waar feest en ik was dus benieuwd wat ze met dit nummer zouden gaan doen. Dit is denk ik (samen met ‘Desire’) de interpretatie die het verst van het origineel af staat en wat hebben ze dit tof gedaan! Het is een soort lounge versie geworden en dat werkt wonderwel goed. Op zaterdagavond zet je de originele versie aan, op zondagochtend deze.

If God Will Send His Angels
‘If God…’ van het ‘Pop’ album was natuurlijk al een vrijwel akoestisch nummer en nu is het een piano ballad geworden, stijlvol gezongen door Bono. Mooi gedaan, al zou ik deze wel eens in een gospel uitvoering willen horen met een koor.

Desire
De gitaarrif begint lekker en dan val ik bijna van mijn stoel… The Edge zingt het couplet in een falsetto en blijft het hele nummer in deze stijl zingen. Het doet pijn aan je oren, dus snel skippen deze!

Until The End of The World
‘Achtung Baby’ is mijn favoriete album van de heren, dus herbewerkingen van die nummers worden door mij met argusogen bekeken. Eerder dit album konden ‘One’ en (in mindere mate) ‘Wild Horses’ al niet echt de handen op elkaar krijgen. Dat krijgt deze versie echter wel. Bono en The Edge zingen het in een mooi duet en ook de sterke gitaarsolo uit het origineel werkt in deze akoestische uitvoering. Het andere einde past er prima bij. Gave versie.

Song for Someone
Wederom een nummer van ‘Songs of Innocence’. De studioversie van dat album is eigenlijk al een akoestische ballad, dus deze versie voegt eigenlijk niks toe aan het superieure origineel, hoe smaakvol ook gedaan.

All I Want is You
Voor deze knaller van ‘Rattle and Hum’ maakte The Edge een nieuw arrangement op orgel (wat ik begrijp als tegenhanger van het origineel), dat als een mantra door het begin van het nummer gaat. Maar vanaf dat de rest van de band erbij komt en het arrangement dichter bij het origineel komt hebben ze mijn aandacht. Het origineel is in mijn ogen op geen enkele manier te verbeteren, maar toch had er meer in dit nummer gezeten. Ik verwijs even naar het eerder genoemde BBC optreden uit 2017 waar het orkest het hele nummer ondersteund.

Peace of Earth
Hier kan ik kort over zijn: Een solo-performance van The Edge dat eigenlijk niks toevoegt aan het origineel. Skip.

CD4
With or Without You
Een van U2’s meest bekende en geliefde nummer in een ander jasje gieten is gevaarlijk. Maar deze versie van ‘With of Without You’ is smaakvol gedaan met een sterke vocal-performance van Bono.

Stay
Duet tussen Bono en Edge. Het trage begin met de lage stem van Bono is niet zo geslaagd, maar gaandeweg het nummer gaat het beter passen en de tweede helft is erg fraai.
Tip: U2 speelde al eens een akoestische bandversie tijdens de Innocence en Experience tour in 2018, zoek die ook eens op.

Sunday Bloody Sunday
Dit nummer was de motor voor het project. Live speelde U2 al vaker een akoestische versie, dus dit nummer is niets nieuws onder de zon. Wel heeft Bono een nieuw laatste couplet geschreven dat het nummer in het nu plaatst.

Lights of Home
Op het eerder genoemde BBC optreden uit 2017 werd dit nummer gespeeld met een koor en een orkest. Ik had hier graag een studioversie van gehoord, al werkt deze akoestische versie ook.

Cederwood Road
Een van de hoogtepunten van ‘Songs of Innocence’ mist de urgentie van het origineel (de dreigende gitaarrif), waar de tekst wel om vraagt. Hierdoor blijft er een vlakke versie over, die niks toevoegt.

I Will Follow
Gelukkig hebben de heren het ook aangedurfd om hun doorbraaksingle aan te pakken.
Het energieke van het origineel is gebleven en Bono heeft de tekst naar het ‘nu’ gebracht. Zo zou de band tijdens een MTV Unplugged hebben geklonken lijkt me.

Two Hearts Beat as One
Ik moet toegeven dat ik nooit zo’n fan ben geweest van THBAO. Op de een of andere manier heb ik het altijd gezien als een 80’s disco versie van een U2 song. Deze versie is een soort akoestische dance mix, dus helaas hebben ze geen nieuw licht op dit nummer doen schijnen voor mij.

Miracle Drug
Het origineel (van ‘Atomic Bomb’) heeft me altijd kunnen bekoren en een deel van de tekst heeft zelfs op het geboortekaartje van mijn zoon gestaan. Deze versie mag er ook zeker zijn.
Deze keer een grote vocale rol voor Edge, die op het origineel ook al een stuk zong.

The Little Things That Give You Away
De versie op ‘Songs of Experience’ is voor mij een van de beste nummers die U2 in de laatste 20 jaar heeft geschreven. Deze akoestische versie blijft dicht bij dit origineel en is mede daardoor voor mij het hoogtepunt van deze collectie!

“40”
In de jaren ’80 was ‘Forty’ de standaard afsluiter van een U2 concert. Het hele publiek bleef minutenlang “How long to sing this song” zingen. Het nummer is gebaseerd op psalm 40 (“Ik bad vurig tot de Heer. En Hij luisterde toen ik Hem om hulp riep”). Ook deze nieuwe versie is erg sfeervol. Van 1 naar 40, een perfecte afsluiter.

Ik las over deze psalm nog de volgende interpretatie, die ook treffend is voor het gehele ‘Songs of Surrender’ album:
“Hij heeft een nieuw lied in mijn mond gegeven, een lofzang onzen Gode; velen zullen het zien en vrezen, en op den Heere vertrouwen”. Beter kan ik dit album dan ook niet beschrijven.

Slotconclusie:
Door de jaren heen heeft U2 wel vaker een liedje akoestisch gebracht of in een andere uitvoering live gespeeld. Dat was dan een tussendoortje, tussen de ‘normale’ liveversies door. En dan werkt dat geweldig. Een heel album in deze stijl, en dan ook nog eens 40 nummers, is helaas te veel van het goede. Ook denk ik dat het beter had gewerkt als de band deze nummers in een live-setting had opgenomen, want de live versies die ik de afgelopen weken heb gehoord (o.a. live bij BBC 2 of in de Letterman docu “A Sort of Homecoming”) vind ik meestal wat sterker. Ook had ik graag bij sommige nummers een volledig orkest gehoord ten opzichte van alleen cello’s of een koor zoals bij het BBC optreden in 2017.

Het helpt wel om het album met koptelefoon te beluisteren, dan komt de stem van Bono direct bij je binnen. Wat ook de bedoeling is geweest (de stem zit bewust vooraan in de mix). Maar ook dan is doseren de beste manier. Zet deze nummers in je U2 shuffle playlist (zodat ze random en af en toe eens verschijnen) en dan zul je mogelijk nog versteld staan van de schoonheid van sommige versies. Niet alles is geslaagd, maar toch is het album een mooie aanvulling op hun rijke oeuvre.

U2 wordt ouder en dat is te horen. Bono's stem heeft niet meer het bereik wat het ooit had. Ik vraag me af of hij Pride nog in de originele toonsoort kan zingen. Op deze plaat vind ik m vlakker zingen, vond hem altijd sterk in de hogere tonen en daar heeft hij nu moeite mee. En hij heeft niet de diepte zoals Johnny Cash wel had.
De arrangementen werken soms wel goed zoals Stories For Boys maar ik vind het vaak toch wel de makkelijke weg die ze kiezen. Het zou een stuk spannender worden door songs wat aan te kleden met ongewone instrumenten zoals didgeridoo, meer percussie en blaasinstrumenten etc. Er had echt veel van gemaakt kunnen worden.
Maar jongens, waarom zo'n haat naar U2, het is de band die het makkelijkste te haten is.
3 sterren.

Iedereen wordt ouder... Mijn stem is op mijn 62e ws ook minder dan nu of toen ik nog jonger was...
En musiceren of muzieksmaak verandert ook. Niet voor niets doen mensen later hun hele muziekcollectie weg en gaan dan naar muzeik als Jazz en Klassiek luisteren.
Zo ook U2 die nu 'old age' versies van oude songs hebben uitgebracht...niks mis mee...

Muzeik

Op 1 binnengekomen in de UK charts, wat ze 14 jaar geleden voor het laatst lukte, dus 'het publiek' is wel blij met deze nieuwe U2 in elk geval

We wachten mooi na deze Songs Of Quickly Forgotten op de nieuwe plaat

Nou, ik wacht daar helemaal niet meer op. Laat Bono gewoon met vroegpensioen gaan en Eljiah gaan supporteren...

Mensen die geïnteresseerd zijn in het ontstaan en de achterliggende gedachte van dit album raad ik aan dit interview van Zane Lowe met Bono & The Edge te kijken: U2: ’Songs of Surrender’ & Reflecting on their Musical Legacy

Of ze blij zijn weet ik niet als ze dit gedrocht horen i.p.v. de verzamelaar met alle hits die ze verwachtte. Ooit eens een collega gehad die Remasters van Led Zeppelin kocht en vond maar één liedje goed. De rest was toch anders dan verwacht....

Nee, ook ik zat niet te wachten op dit album. Maar nu ik ‘m heb opstaan moet ik zeggen dat ik toch echt wel fraaie versies voorbij hoor komen.

Arrangementen veranderd, teksten aangepast en een nieuwe sfeer. Werkt zeker niet bij alle nummers maar ik ga deze de komende weken is wat verder ontdekken.

Eerste impressie: valt zeker niet tegen

Ik ontdek steeds meer pareltjes. Wat is Electrical Storm toch een fantastische song. Deze versie haalt de schoonheid van dit nummer nog meer naar boven. Edge's vocalen zijn hier een geweldige aanvulling . De donkere synths op Where the streets have no name werken bijzonder goed. Ondanks een handjevol missers toch meer dan 30 het beluisteren zeker waard. Een verrassing, nadat ik dit album aanvankelijk als mislukt beschouwde.