U2 - Songs of Surrender (2023)

Ruim 2 uur en drie kwartier U2 in een akoestisch getint jasje. Er is al veel over gezegd. Het zijn vaak niet de meest populaire bewegingen die bands maken. Creatieve armoede, makkelijk cashen, enzovoort. Vaak terechte kritieken.

Echo & The Bunnymen deed het al eens met The Stars, The Oceans & The Moon en daar was ik ook niet erg enthousiast over. Lauwe hap vond ik dat.

U2 heeft de pech een band te zijn geworden waar velen graag overheen plassen, het liefst een keiharde zeikstraal. Iedereen heeft een mening: vooral dat het een kutband is (geworden).
Ja, dan kom je ook nog eens met 40 nummers, veelal uit betere tijden, die je in een ander jasje steekt. Dat is vragen om moeilijkheden.

Wat voor jasje? Trage uitvoeringen gezongen door een zeer lijzige Bono die duidelijk aan kracht heeft moeten inboeten, ongetwijfeld een reden om alles op deze manier te herkauwen.

Oei, dan is het toch wel beginnen met achterstand en kon je wachten op de kritieken vooraf. Kritieken die ik helaas ook moest delen. Over de laatste albums was ik nog vrij mild in vergelijk met andere muziekliefhebbers, dus ik was benieuwd of dat nu dan ook weer het geval was.

Helaas..... de zang van Bono begint me op dit album snel te irriteren (ik vind hem in veel nummers ook teveel op de voorgrond gemixt), ik vind de arrangementen helemaal niet bijzonder fraai of zo, en dat had best gekund: gooi er een strijkerskwartet in zou ik zeggen. Neem een Every Breaking Wave, had daar wat meer sfeer aan toegevoegd met behulp van een cello en wat strijkers en het had kunnen raken. Maar misschien is het ook de zang van Bono die zich daar simpelweg niet voor leent. Hij kan het niet aan om een intieme sfeer te creëren. Niet voor niets kan ie lekker goed galmen in grote stadions.
In Red Hill Mining Town krijgen we blazers en dat maakt het muzikaal al interessanter, maar oei Bono wat moet je hier toch je best doen. Op Dirty Day horen we dan eindelijk wel die cello en dat klinkt gelijk best aardig en ook op Vertigo mag er dan gestreken worden: het maakt de boel gelijk interessanter.

Wat moet ik met flauwe schetsjes als die van Stories for Boys? En zo'n One klinkt toch nergens naar? En zo kan ik meer titels opnoemen.

Songs of Surrender klinkt alsof ze er totaal geen zin in hadden, maar dat het moest. Waarom? Laten we daar maar niet naar gissen. Ondanks dat het een gevaarlijke onderneming is om genoemde redenen zou dit best een interessant project kunnen zijn. Veel MTV Unplugged albums uit de jaren '90 waren gewoon uiterst prettig om naar te luisteren, dus waarom nu niet?!

Dit zijn 40 nummers van een band waar ze zelf hun plas overheen plegen en zo alle vuur en spirit doven.
Ik had ondanks alle slechte voortekenen de hoop dat ik misschien nog tegen de stroom in kon roeien met mijn mening, maar helaas. De voortekenen logen er niet om en ze komen gewoon uit.

Songs of Surrender is een vermoeiende en vooral lange zit waar misschien de grootste die-hard fans nog plezier aan kunnen beleven, alhoewel ik zelfs daar aan twijfel. Dan toch liever die laatste paar studioalbums.

Het klinkt misschien vreemd, maar als die-hard fan weet ik dat U2 eigenlijk helemaal niet zo’n goede band is. Dat bedoel ik vooral instrumentaal gezien, want de heren beschikken wél over de kwaliteit om goede liedjes te schrijven.

Songs of Surrender bevat een veertigtal liedjes die ik in mijn hart heb gestoten. Misschien ben ik daarom niet objectief, maar - mijn hemel - wat vind ik dit tergend slecht. Rommelige composities die in timing onnatuurlijk aanvoelen, met een Bono die nu écht mag gaan stoppen. Regelmatig veerde ik op - schreeuwend richting de radio - met het idee "wat de fuck doen ze nu?”. (Het einde van Who’s Gonna Ride Your Wild Horses, bijvoorbeeld - why? En Two Hearts Beat as One - wat is dit? Horen ze dit zelf niet?)

Daarnaast klinkt het geheel als een zielloos ‘snoozefest’.

De singles beloofde al niet veel goeds. Dit is dan ook het eeuwige ‘gat’ in mijn zeer uitgebreide U2 collectie, want dit was ‘één keer, nooit meer’. Ik laat hem lekker in al zijn 582 kleuren liggen bij de platenboer.

Hoe meer ik hier naar luister hoe minder ik ervan begrijp. Bono zou zeker beter moeten weten, zeker nu zijn eigen zoon anno nu klinkt als Bono uit oude dagen. Zie: Inhaler - It Won't Always Be Like This (2021) Ik zou als papa toch zeker niet minder dan mijn zoon willen klinken.

Louter matige versies van al die klassiekers die deze band in de afgelopen decennia heeft geproduceerd - en omdat deze versies nauwelijks het beluisteren waard zijn, keer je al snel terug naar het origineel, om nog eens te horen hoe goed dat was. Heel goeie marketingzet, U2.

Eigenlijk wil ik hier absoluut weinig woorden aan vuil maken, en het meeste is toch al gezegd.

Moeite doen om een 'deftige' review te schrijven? Waarom zou ik? De band doet ook geen enkele moeite meer om een goed, zelfs niet eens aanvaardbaar album te maken, dus ach.

Maar om kort te gaan: toen dit album werd aangekondigd, kreeg ik al de kriebels en vreesde ik het allerergste. Toen hoorde ik de vooruitgestuurde 'singles' op spotify. Denk dat Pride het eerste misbaksel was dat ik moest verteren, ik zocht meteen naar het kotszakje. Andere nummers volgden. Afschuw, verdriet, mijn hoofd knikken: "nee, nee, nee. Wat doen jullie nou?"

Dus. Die vrees kwam volledig uit.

En wat bezielde me om überhaupt de moeite te doen en die héle plaat vol 40 wangedrochten te willen beluisteren, zeg? Pure horror!

U2 bestaat er in om de eigen, sterke, soms zelfs geniale composities compleet naar de Filistijnen de te zwijmelen. Zwijmelen is het woord. De nummers worden getransformeerd tot luie muzak. Maar er is muzak die béter is. Veel beter zelfs.

Eigelijk lacht de band muziekliefhebbers en fans gewoon uit in hun gezicht met dit gedrocht waarbij ze uit ooit grootse nummers de ziel er compleet uit halen en een ergst denkbare futloze versie in de plaats zetten. De zwakkere broertjes in het oeuvre klinken niet echt zo heel veel slechter, maar het woord goed in de mond nemen, nee, dat ga ik echt niet doen.

Songs of Experience heb ik na een paar pogingen op Spotify, nog steeds niet gekocht. Dat was toen een serieuze afknapper voor mij. Maar goed, dat staat muzikaal gezien toch nog een stapje hoger dan dit muzakgedrocht! En op de tour die volgde klonken de songs live wel ok...

Misschien geef ik SOE nog wel eens een nieuwe kans, wie weet.

Alleszins, ga ik deze Songs of Surrender nooit meer opzetten, laat staan kopen. Dat kan ik mijn oortjes en mezelf echt niet aan doen. Er zijn grenzen, toch?

Niet dat ik er nog in geloof, maar misschien komt ooit die lang besproken 'rockplaat' nog uit, waar Bono het recent nog maar eens over had! Die wil ik dan graag een kans geven.

Maar misschien moet ik er vrede meenemen dat het laatste goede U2-album (Songs of Innocence) alweer dateert van 2014, de laatste straffe worp met vernieuwingsdrang (No Line On The Horizon) van 2009, de laatste rock classic uit 1987 (The Joshua Tree).

Dat magnum Opus Achtung Baby nooit meer overtroffen wordt, daar heb ik al langer vrede mee. Maar het zou heel erg bitter zijn als - ok ik ga het gedrocht voor een allerlaatste keer bij naam noemen dus - Songs of Surrender als het laatste wapenfeit zou gelden van U2. Een wel héél erg pijnlijke val voor de band, een bittere pil om te slikken voor de muziekliefhebber.

Misschien komt die lang beloofde rockplaat er ooit nog, het mag zelfs een mini-lp of EP zijn. Ik heb al een suggestie voor de titel: Songs of Wiedergutmachung . Mag wel na deze belediging.

En dan afronden, afscheidstournee en inpakken.

U2 is al jaren vergeten hoe je goede muziek maakt. Misschien missen ze de echte inspiratie. Te veel bezig met geld verdienen met hun multinational en de wereld verbeteren. Dat leidt af.

Overdaad schaadt en vroeger was alles beter. 4 cd's met elk 10 tracks en zo'n 42 minuten per schijfje. Klinkt als een deluxe versie. En ook die luister je nooit in één luisterbeurt.
En deze stripped down versies nodigt m.i. wel uit om meer en beter (aandachtiger) naar de teksten te luisteren. The Edge verwoordt het ook mooi dat de urgentie en gedrevenheid van veel oude nummers nu veel minder dat gevoel bij de bandleden oproepen dan destijds, waardoor songteksten aangepast werden naar de tijd van nu.
Begrijpelijk dat veel fans en liefhebbers daar moeite mee hebben (met veranderingen). Maar dit is ook geen album wat nostalgie op moet roepen, maar eerder een andere kijk op dingen.

Daarom vind ik dit een prijzenswaardig project waar vooral de wat minder bekendere (album)tracks zeer goed uit de verf komen, maar dat ook niet elk nummer goed uit de verf komt en Bono zijn stem niet meer is zoals hij was (wanneer ze de intensiteit van het origineel proberen te benaderen).

Wat overblijft zijn vier mooie luisteralbums in een compacte set waarbij tracks uit verschillende decennia gebroederlijk naast elkaar staan en je bij elke keer dat je een van de cd's afspeel je weer een ander vergeten pareltje kan herontdekken.

Muzikaal is het niet eens zo heel erg verkeerd, duidelijk door zestigers gezongen (jawel The Edge is verbaal ook meer op de voorgrond) waardoor het net wat rustiger klinkt. Kom we pakken nog een kopje thee en zingen nog eventjes een vijftal nummers in. Bono moet het van zijn passie, enthousiasme, ongecontroleerde schreeuw en overtuigingskracht hebben, factoren die hier helaas toch wel ontbreken. Sommige zangers worden beter als ze ouder worden, doorleefder, emotioneler, ontroerender. Bono heeft het geluk dat hij deze eigenschappen al in zijn jongere jaren bezit, en heeft misschien wel teveel van zichzelf gegeven. De gemeende onmacht in New Year's Day en Sunday Bloody Sunday, het bevrijdende in I Will Follow, het kwetsbare van Bad en With Or Without You, het troostende One. Eigenlijk is hij gewoon gesloopt, ook het vele touren en de lichamelijke ongemakken spelen mee. Pride (dan wel In The Name Of Love), trots op al het mooie uit het verleden, de prachtige gedeelde herinneringen en het domineren in de Top 100 Aller Tijden, gewoon nog op Hemelvaartsdag, tijdloos, uniek, prachtig. Songs of Surrender is een geweldige albumtitel, maar staat in het geval van U2 voor de nostalgische memorabele momenten, en niet voor deze Koffietijd (theetijd whatever) plaat. Opvallend trouwens dat de ultieme Song Of Surrender ontbreekt. Waar is The Unforgettable Fire?

Dit is waarschijnlijk mijn enige mening op de site hier, de rest beschouw ik eerder als recensies

Geamuseerd heb ik al het ge-ach-en-wee over U2’s Songs of Surrender gevolgd. Met als hoogtepunt dat de moderator vorige week woensdag alle waarderingen verwijderde, omdat het album nog niet uit was. Ik geef slechts één ster en toch ben ik positief. De uitleg.

Wat mij betreft is de laatste U2 die ik echt heel goed vond alweer 36 jaar oud: The Joshua Tree. Uiteraard ben ik de groep sindsdien blijven volgen, waarbij ieder album zijn sterke momenten had. Maar zelden beleefde ik de opwinding van voorheen.
Op de hoes en elders is te lezen dat Songs of Surrender het gevolg is van de coronalockdowns, toen The Edge akoestische versies van eigen muziek in elkaar ging knutselen, waarbij hij later de hulp inriep van vooral Bono. Hoorbaar is dat dit in mindere mate het geval was van Clayton en Mullen Jr. Daarmee is het meer een duo- dan een bandplaat geworden.

Hoe gaan wij muziekliefhebbers om met dit soort lockdownplaatjes? Er waren immers meer namen die tijdens de lockdowns met covers gingen fröbelen. Uit 2021 herinner ik me Deep Purple en Saxon met muziek van anderen, datzelfde jaar coverde Moby zichzelf. Ze werden gedrieën overladen met negatieve reacties.
Pas twee jaar later volgt U2 met ingetogen versies van eigen materiaal, waarbij ik mij al luisterend de unpluggedhype in de jaren ’90 herinnerde. Ik had daar niet veel mee: na drie nummers sloeg meestal de verveling toe. Extra belemmering bij U2: de lengte. Veertig liedjes is een lange zit.

Echter, de remedie voor U2’s huiskamerconcert / kampvuursessie is eenvoudig: realiseer je dat dit vooral een tussendoortje is van het duo Hewson & Evans en speel ‘m in delen af; niet teveel achter elkaar. Zet daarbij de nummers die je wél bevallen op een aparte afspeellijst.
Zo kwam ik op de volgende negen, met tussen de haakjes de reden dat die versies me bevielen: Stories for Boys (effectief minimal pianospel, de tekst springt eruit), 11 O’Clock Tick Tock (fraai gitaarspel en wederom de tekst), Beautiful Day (de melodie pakt, net als het koortje aan het einde), Bad (mooi opgebouwd met strijkers), Red Hill Mining Town (sfeervolle blazers), Sometimes You Can’t Make It On Your Own (opgebouwd naar een bescheiden climax en de boodschap is een sterke levensles), Dirty Day (cello’s en violen in een bijzondere rol!), Vertigo (energiek met grommende cello’s) en I Will Follow (akoestisch energiek).

Voor alle mopperaars is er enige hoop: volgend jaar brengt U2 nieuw en stevig materiaal uit, meldde Rainmachine op 20 maart. Daar wordt u wellicht vrolijker van. En wie helemaal klaar met ze is, kan dat andere bandje uit Dublin opzetten: Fontaines D.C. bracht drie sterke en knallende albums uit, met alle energie die node door de U2-criticasters wordt gemist. Of ga op zoek naar ander (jong of juist oud) talent, er is zoveel meer dan U2!
De jongens werden mannen en die mannen worden inmiddels zichtbaar ouder en hoorbaar breekbaarder. Net als ik, zoveel is duidelijk. Dit ouder-worden draagt echter bepaalde charmes. Saillant detail is dat Hewson & Evans vorige week bij BBC Radio 2 een cover deden van Abba’s S.O.S. ; hun afkorting van Songs of Surrender?

Dan ga ik zakelijk rekenen. Mijn afspeellijst bevat negen van de veertig nummers, oftewel 22,5%, als cijfer een 2,3 en dat is in sterren een 1,15, omlaag afgerond tot 1 ster. Dat is laag voor het gehele album, maar met mijn zelfgemaakte samenvatting van 37 minuten heb ik desondanks een gevarieerd laatavondplaatje! Een term die ik leerde van de edele Sir Spamalot, een luisterveteraan die het kan weten.
Doe er een kaasje bij, een bitterbal of een vegakroket, een wijntje of speciaalbiertje of een glas whiskey of een knusse kop thee… Mijn privélijstje van hoogtepunten krijgt vier sterren en dan ben ik dus toch tevreden.